เศรษฐีกองขยะ - ตอนที่ 7

บทที่ 7 คุณคิดว่าฉันไม่มีเงินจ่ายเหรอ

หูเจียวเจียวมองไปที่ WeChat ของเธอและส่ายหัว “ฉันต้องการอีกสองพัน!” หูเจียวเจียวยกแขนของเธอเผยให้เห็นผิวที่ขาวผ่องของเธอ

ใบหน้าของหลิวฟานก็เย็นชา “ทําไมผมต้องให้อีก 2,000? อย่ากดขี่กันนักเลย!”

“มีค่าน้ําและค่าไฟฟ้าเป็นเวลาสองเดือน นอกจากนี้ค่าธรรมเนียมสุขอนามัยและความสะอาดและสิ่งอื่น ๆ หากคุณไม่สามารถจ่ายเงินให้ฉันก็ย้ายออกไป!” หูเจียวเจียวพูดอย่างเย็นชาดวงตาของเธอเต็มไปด้วยการดูถูกต่อเขา

หลิวฟานแอบมองเข้าไปในห้อง แม้ว่ามันจะมืด แต่เขาแทบจะเห็นน้ํารั่วที่มุมและรู้สึกรําคาญ

“หูเจียวเจียวคิดจริงๆหรือว่าฉันจะทนอยู่ห้องแบบนี้ไปตลอด? คุณเข้าใจผิดถ้าคุณคิดว่าฉันจะอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดไป!”

เขาไม่รอให้เธอตอบ แต่เขาโทรเรียกใครมาคุยโทรศัพท์แทน “สวัสดีครับ คุณฮีผมต้องการซื้อบ้านหลังนั้นในราคาห้าล้านหยวนใช่เลยใช่จองไว้ให้ผมเราจะลงนามในข้อตกลงในวันจันทร์หน้า!”

“เยี่ยมเลย คุณหลิวฉันจะรอคุณ!”เสียงในตอนท้ายของการโทรตอบ

หูเจียวเจียวได้ยินเขาและเปลี่ยนการแสดงออกของเธออย่างมาก เธอแอบดูในโทรศัพท์ของหลิวฟานและเห็นว่ามันเป็นโทรศัพท์จากฝ่ายขายอสังหาริมทรัพย์

“คุณโกหกใคร” เธอพูดขึ้นอย่างเย็นชาขณะที่เธอมองลงไปที่เขามากยิ่งขึ้น

หลิวฟานหยิบการ์ดเพชรออกมาถือไว้ใกล้ใบหน้าของเธอและยิ้ม “อะไร? คุณคิดว่าฉันไม่สามารถจ่ายได้”

หูเจียวเจียวยกคิ้วใส่เขาอย่างสงสัย เธอมองใกล้ๆ และพบว่ามันเป็นการ์ดเพชรแท้!

ทันใดนั้นเธอก็เปลี่ยนพฤติกรรมของเธอและยิ้มให้เขาอย่างสดใส เธอลูบแขนของเธอกับหลิวฟานกลิ่นหอมจาง ๆ ของเธอลอยอยู่ในอากาศ

“หลิวฟาน ที่จริงแล้ว ฉันแค่พูดเรื่องไร้สาระ อย่าโกรธฉันเลย คุณอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ลืมสิ่งที่ฉันพูดก่อนหน้านี้”

เขารู้สึกว่าเธอกําลังจะเข้ามาใกล้เขาดังนั้นเขาจึงหันไปด้านข้างทันที เขาเก็บการ์ดลงไปแล้วพูดว่า “ไม่จําเป็นฉันจะย้ายออกอาทิตย์หน้าฉันเหนื่อยฉันจะนอนก่อน”

เขาปิดประตูด้านหลังเขาทันที

หูเจียวเจียวกระทืบเท้าของเธออย่างโกรธแค้นและคร่ำครวญว่า “หลิวฟานนายร่ํารวยมาก แต่แกล้งทําเป็นยากจน คุณกําลังคิดอะไรอยู่?”

แล้วเธอก็จากไปอย่างโกรธเกรี้ยว

ขณะเดียวกันหลิวฟานกําลังจะล้างตัวเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น มันเป็นแม่ของเขา

“เสี่ยวฟาน เสี่ยวซินบอกว่าเธอติดต่อโทรศัพท์ของลูกไม่ได้ มีอะไรเกิดขึ้น ลูกทะเลาะกันเหรอ”

เขาตรวจสอบโทรศัพท์ของเขาและพบมากกว่า 20 สายที่ไม่ได้รับ พวกเขาทั้งหมดมาจากไปเสียวซิน

“แม่ครับ ผมมีบางอย่างจะบอกแม่…”

หลิวฟานบอกแม่ของเขาว่าเกิดอะไรขึ้น นางหลิวเงียบไปพักหนึ่งแล้ว

“แม่?”

“เสี่ยวฟาน แม่อยู่นี่ เนื่องจากพวกเขาดูถูกเรา เราจะเพิกเฉยต่อพวกเขาเช่นกัน ไม่งั้นลูกจะไม่มีความสุขแต่เสี่ยวฟานอย่าหดหูเพราะสิ่งนี้เลยนะลูก”

“แม่ผมเข้าใจ ไม่ต้องห่วง ผมสามารถหาผู้หญิงคนอื่นที่จะรักได้เสมอ!”

หลังจากที่พวกเขากล่าวคําอําลา หลิวฟานก็วางสายและดําเนินการปี

เอา หลาฟาบก็วางสายและดําเนินการปิดกั้นการติดต่อจากครอบครัวไป

ตั้งแต่การหมั้นถูกยกเลิกเขาตัดสินใจที่จะปฏิบัติต่อพวกเขาในฐานะคนแปลกหน้า

เขาวางแผนที่จะนําแม่ของเขามาอยู่กับเขาที่นี่ตั้งแต่เขาจะซื้อบ้านและให้ชีวิตที่ดีขึ้นแก่เธอ

หลิวฟานตื่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มในวันรุ่งขึ้น เขาใฝ่ฝันที่จะเป็นเศรษฐี

เขาใส่ชุดลําลองและหยิบกระเป๋าผ้าขึ้นมา เขาแวะไปที่กระจกและมองไปที่ตัวเอง

เขาขดริมฝีปากของเขาเมื่อเขาสังเกตเห็นว่ารูปลักษณ์และตัวตนของเขาในฐานะคนเก็บขยะนั้นอยู่นอกเหนือสิ่งที่คิดมากเกินไปเขาเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อผ้าเก่าทันที

“ถ้าฉันอยากเป็นมหาเศรษฐีฉันจะเริ่มด้วยการเก็บขยะ!”