หลังจากพาเรียวตะไปฝากที่โรงเรียนแล้ว ฉันก็มุ่งหน้าไปยังคาเฟ่ที่นัดเจอกับซากิ
คาเฟ่ซึ่งมีบรรยากาศเงียบสงบ ตั้งหลบอยู่ในย่านที่อยู่อาศัยอันเงียบงัน ห่างจากถนนสายหลัก
พอเปิดประตูก็ได้ยินเสียงสดใสของกระดิ่งดัง『กริ้งๆ』
「ยินดีต้อนรับครับ」
คุณเจ้าของร้านที่กำลังเช็ดแก้วอยู่ที่เคาเตอร์ เอาน้ำเปล่าเย็นๆมาเสิร์ฟให้ฉัน
「รับอะไรดีครับ？」
「ค่า ขอคาเฟ่โอเล่เย็นค่ะ」
「รับทราบครับ」
คุณเจ้าของร้านโค้งคำนับอย่างนอบน้อมและกลับไปที่เคาเตอร์
บรรยากาศภายในร้านที่เงียบสงบบวกกับสุภาพบุรุษท่าทางนอบน้อม อาจเป็นเพราะอยู่ห่างจากถนนสายหลัก ลูกค้าเลยไม่ค่อยเยอะ นอกจากฉันแล้วก็มีลูกค้าคนอื่นอีกแค่2คนเท่านั้น
อืม ซากิยังไม่มา
เพลงแบ็กกราวด์แจ็สที่ชวนให้ผ่อนคลายดังกังวาน ท่ามกลางความเงียบที่พาให้สบายใจ
สุตส่าห์เจอคาเฟ่ที่ถูกใจทั้งที ก็อยากรออย่างสบายๆให้ซากิมาถึงอยู่หรอก แต่วันนี้กลับไม่มีอารมณ์จะทำแบบนั้น
ฉันเหล่ตาไปมองนาฬิกาติดผนังภายในร้านครั้งแล้วครั้งเล่า รอการมาถึงของเพื่อนสนิทอย่างกระวนกระวาย
ในหัวตอนนี้ มีแต่เรื่องที่คุยกันเมื่อคืน
อยากจะฟังเฉลยจากซากิเร็วๆ
…………แบบว่า เวลามันไม่ยอมขยับตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ！
เวลาที่ดูในนาฬิกาเมื่อกี้คือ10โมง40นาที แต่พอมาดูตอนนี้ก็ยังอยู่แค่10โมง41นาที ？ นาฬิกาเรือนนั้นพังรึเปล่านะ？
ฉันจึงลองเปลี่ยนมาเช็คเวลาในมือถือของตัวเองแทน
10โมง41นาที ……อ๊ะ 42นาที อื้อ พึ่งผ่านไปแค่1นาที แต่ทำไมถึงรู้สึกว่ามันยาวนานขนาดนี้กันนะ ซากิรีบมาหน่อยสิ
หลังจากนั้น ฉันก็ปล่อยให้เวลาที่ตัวเองคิดว่า ยาวนานที่สุดในชีวิต ไหลผ่านไป
และในที่สุด เพื่อนสนิทก็ปรากฏตัวตรงหน้าทางเข้าคาเฟ่
「อ๊ะ ยะโฮ้〜อายากะ รอนานมั้ย？」
「รอจนเบื่อแล้วเนี่ย รอมาเกิน10นาทีแล้วนะ」
「ค่าค่า ถ้างั้น ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่รับได้〜」
ซากิรับและปล่อยผ่านคำบ่นของฉันแล้วนั่งลงตรงที่นั่งฝั่งตรงข้าม
ตอนนี้เวลาอยู่ที่10โมง50นาที มาก่อนเวลานัดพบ10นาที เลยบ่นอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้
ฉันรีบเปิดปากถามซากิอย่างไม่รอช้า
「นี่ ซากิ เรื่องที่คุยกันเมื่อวาน ฉัน …」
「เป็นไงๆ！ อาการของการถูกปล่อยให้รอ แม่แกะน้อยหลงทาง เอาเป็นว่า ปล่อยให้ฉันได้สั่งอะไรก่อนเถอะ」
「อ๊ะ อื้ม ขอโทษ」
「เอ〜 แล้ว อายากะสั่งอะไรเหรอ？」
「คาเฟ่โอเล่เย็นน่ะ」
「อืม ถ้างั้นฉันเอาด้วย〜」
พอจะสั่งคาเฟ่โอเล่ คุณเจ้าของร้านก็มารับออเดอร์อย่างเหมาะเจาะ จากนั้นซากิก็จิบน้ำเย็นที่เขาเสิร์ฟให้
อือ〜！ อยากฟังเฉลยเร็วๆแท้ๆ〜！ ซากิละก็ อย่าบอกนะว่า จงใจบ่ายเบี่ยง？
ซากิที่ดื่มน้ำเย็นแล้วพูดอะไรไม่รู้อย่าง「ฮ้า〜คืนชีพ」สบตากันฉันแล้วยกมือปิดปากกลั้นขำ「หุหุ」
「เดี๋ยวสิอายากะ จ้องอะไรเล่า」
「ก็มัน……ซากิเอาแต่บ่ายเบี่ยงนี่นา」
ถ้ามีคนทำแบบนั้นกับตัวเอง มันก็ต้องงอนไม่พอใจอยู่แล้ว
「ยัยคนน่ารักเอ้ย〜 เอาล่ะ！ ถ้างั้น ได้เวลาที่คุณซากิผู้นี้จะให้คำปรึกษาแล้วล่ะ！」
「『ความรู้สึกทำนองนั้น』ที่ซากิพูดเมื่อวานมันคืออะไรเล่า？ แล้วฉันไม่เข้าใจอะไร？」
คำถามมันวนเวียนอยู่ในหัวตั้งแต่เมื่อคืนจนอยากถามออกไปไวๆ
พอพูดแบบนั้น ซากิก็หัวเราะพร้อมทำหน้าสนุกสุดๆ
ทั้งที่ทางนี้กำลังกลุ้มใจอยู่แท้ๆ……โถ่……
「ฮาฮ่าฮ่า！ ตรงเข้าประเด็นเลยนะ ว่าแต่ อายากะ เมื่อคืนไม่ได้นอนสินะ？」
「มันก็แน่อยู่แล้ว！ จู่ๆตัดสายไปแบบนั้นมันก็ต้องคาใจอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ！」
「โทษทีจ้า แต่ว่าเรื่องสำคัญแบบนี้ พูดกันตรงๆไม่ดีกว่าเหรอ？」
「อืม มันก็……ใช่อยู่หรอก……」
ฉันพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจให้คำพูดของซากิ
「ถ้างั้น เข้าเรื่องเลยแล้วกัน」
ซากิชักสีหน้าขึ้นเล็กน้อย มองตาฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
ทะ ทำยังไงดี ทั้งที่อยากฟังแท้ๆ แต่พอเอาเข้าจริง ก็อยากจะยกมือปิดหู ไม่ก็อยากวิ่งหนีซะอย่างนั้น……
「เอาเป็นว่า ขอยืนยันนะ ที่โอสึกิคุงไปเยือนบ้านของอายากะเพราะในฐานะคนทำงานบ้านแทนสินะ」
「อื้ม」
「จากนั้น เรียวตะคุงกับม่าม้าอิคุเอะ แม้กระทั้งป๊ะป๋าชูอิจิ ดันถูกใจโอสึกิคุงเข้า」
「อื้ม」
「แล้ว อายากะก็เลยรู้สึกสนใจโอสึกิคุงที่เป็นแบบนั้นขึ้นมา」
「อือ……อื้ม……」
พอได้ยืนยันคำพูดของตัวเองอีกครั้ง ก็รู้สึกอายสุดๆ
บางที หน้าของเราคงแดงอีกแน่เลย
「จากนั้น อายากะก็เลยอยากรู้เรื่องที่ตัวเองสนใจกับโอสึกิคุง นั่นคือความรักหรือว่าเป็นอย่างอื่นสินะ」
「ความรัก……เอาเถอะ นั่น……สินะ」
ความรัก……นั่นสินะ หากฉันเกิดชอบโอสึกิคุงขึ้นมาจริงๆละก็ สิ่งนั้นก็คงจะเรียกว่าความรักนั่นแหละ
ทำยังไงดี จู่ๆหัวใจก็เต้นแรงจนเจ็บหน้าอกนิดหน่อย ……
ซากิค่อยๆเปิดปากถาม ขณะมองท่าทีของฉันที่เป็นแบบนั้น
「อายากะน่ะ คิดว่าตัวเองรู้สึกยังไงเหรอ？」
「เรื่องนั้น ก็เพราะไม่รู้ถึงได้มาปรึกษาซากิไง……」
「งั้นเหรอ นั่นสินะ อืม ถ้างั้น……」
ซากิเงยหน้าขึ้นนิดหน่อยและแสร้งครุ่นคิด จากนั้นก็มองฉันด้วยสีหน้าซุกซนเล็กน้อย
「แค่นิดหน่อย…… ช่วยแนะนำโอสึกิคุงให้ฉันรู้จักหน่อยสิ」
ชั่วขณะที่ได้ยินถ้อยคำของซากิ หัวใจของฉันก็เต้นระรัว
「เอ๊ะ！？ ……ทะ ทำไม？」
「พอได้ยินที่อายากะเล่าแล้ว ก็รู้สึกแบบว่า โอสึกิคุงนี่ดีจังน้า〜」
เอ๊ะ？ โกหก？ ทำไม？ ทำยังไงดี？ อย่าบอกนะว่าซากิก็ ……ช・อ・บ โอสึกิคุงงั้นเหรอ？
「ละ ล้อเล่นสินะ？ ล้อเล่นใช่มั้ย？ ใช่มั้ยซากิ？ 」
「ไม่ๆจริงจังสุดใจ เพราะงั้น ครั้งหน้าตอนโอสึกิคุงไปบ้านของอายากะ ช่วยเรียกฉันไปด้วยได้มั้ย？」
「……ไม่ได้」
เผลอหลุดปากออกไป ก่อนจะได้คิด
พอจินตนาการตอนที่ซากิทำตัวสนิทสนมกับโอสึกิคุง หัวใจก็บีบรัดจนทรมานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความรู้สึกแบบนี้……ที่ผ่านมาไม่เคยได้สัมผัสแม้แต่ครั้งเดียว ……
แต่ว่า โอสึกิคุงตอนมาทำงานที่บ้าน โอสึกิคุงที่มีแค่ตัวเองเท่านั้นรู้จัก ไปสนิทสนมกับคนอื่น……ไม่ชอบสุดๆ
「ไม่ได้เหรอ？」
ซากิกล่าวถามอย่างไร้ความปราณี
「อื้ม……ไม่ได้……ไม่ได้เด็ดขาด」
ก็ซากิน่ารักนี่นา
ติดต่อกับเด็กผู้ชายเป็นปกติต่างกับฉัน แถมยังพูดเก่งอีก
ถ้าซากิทำตัวสนิทสนมละก็ โอสึกิคุงคงโดนเธอดึงดูดแน่
ถ้าเป็นแบบนั้น……ถ้าเป็นแบบนั้นละก็……โอสึกิคุงคง ……
「ถูกแย่งไปแน่」
「เอ๊ะ！？」
ซากิเปิดปากพูดแค่คำเดียว ทำให้ฉันเบิกตากว้างอย่างไม่ได้ตั้งใจ
「เมื่อกี้ อายากะคิดใช่มั้ยล่ะ？ ว่าโอสึกิคุงถูกฉันแย่งไป」
「อือ……เรื่องแบบนั้น ……ไม่สิ อื้ม……คิด……จริงๆ」
คำตอบของฉัน ทำให้ซากิผุดสีหน้าเหมือนพอใจ
「รู้สึกไม่ชอบสุดๆเลยใช่มั้ยล่ะ？」
「อือ…………สุดๆ……」
「เพราะอะไร รู้รึเปล่า？」
ซากิตั้งคำถามราวกับอาจารย์สอนลูกศิษย์
เพราะอะไร？ ทำไมตัวเองถึงรู้สึกไม่ชอบ？ ก็เพราะ……ไม่ชอบที่ซากิไปทำตัวสนิทสนมกับโอสึคุง？ ไม่ชอบที่คนอื่นได้รู้เรื่องของโอสึกิคุงที่มีแค่ฉันรู้คนเดียว？
หรือก็คือ ฉันอยากผูกขาด ……โอสึกิคุงไว้คนเดียว？ เพราะอะไรกัน？ เพราะอะไรฉันถึงอยากผูกขาดโอสึกิคุงไว้คนเดียว？
เรื่องนั้น……เหตุผลนั้น……สรุปแล้ว ว่าแล้วเชียว ฉัน…………กับโอสึกิคุงแล้ว …………
「เพราะว่า……ชอบ」
พูดออกไปแล้ว
ในที่สุดก็พูดออกไปจนได้
ความรู้สึกที่มีให้โอสึกิคุง
พอได้ฟังคำตอบของฉัน ซากิก็เผยร้อยยิ้มอย่างอบอุ่น
「ทำได้ดีมาก แม่ยอดยาหยี」
「……ฉัน กับโอสึกิคังแล้ว ……ชอบเหรอ？ นี่คือความรู้สึกชอบงั้นเหรอ？」
「ก็ นั่นสินะ」
ฉันยกมือขึ้นทาบอกตัวเอง
ฉันก้มหน้า หัวใจเต้นแรงกว่าปกติเล็กน้อย
「ดูเหมือนจะยอมรับได้แล้วสินะ？ อายากะมีอะไรไม่พอใจงั้นเหรอ？」
「ฉัน……ชอบโอสึกิคุงงั้นเหรอ？ ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่？ เรื่องนั้น……ไม่รู้ตัวเลยสักนิด」
ที่ได้ติดต่อกับโอสึกิคุง คือเมื่อสามวันก่อน
มาทำงานที่บ้านได้แค่สามครั้ง
ทำไมตัวเองถึงได้ชอบโอสึกิคุงในช่วงเวลาสั้นๆขนาดนั้น？
「ฉันไม่รู้ว่าตกหลุมรักตอนไหน ถ้าเป็นความรักตามปกติก็ต้องรู้ตัวไม่ใช่เหรอ ตอนที่ได้ตกหลุมรักน่ะ？」
「……อายากะ คำว่าปกตินั่นน่ะ ใช้อะไรเป็นตัววัดว่าปกติเหรอ？」
「เอ๊ะ？ แน่นอนก็ต้องมังงะความรัก？」
ทันทีทีฉันพูดแบบนั้น ซากิก็เงยหน้าขึ้นฟ้าพร้อมพูด「นั่นไง」
「คือว่า อายากะ ฟังนะ？ มาตรฐานของเธอมันไม่ปกติ กลับกันนั่นน่ะตรงข้ามกับคำว่าปกติด้วยซ้ำ」
「เอ๊ะ？ จะเป็นแบบนั้นได้ยังไง！ ก็ตอนที่อ่านมังงะความรัก ไม่ว่าเรื่องไหนตอนที่นางเอกตกหลุมรักก็รู้ตัวในทันทีเลยนะ？ มังงะบ้างเรื่องถึงขั้นใช้ทั้งหน้าเพื่อถ่ายทอดมันเลยนะ！」
「หยุดเอามาตรฐานในมังงะมาใช้กับความรักจริงๆได้แล้ว！！ มันน่าอาย！」
ซากิพยายามหยุดฉันอย่างขวยเขิน แบบว่าสายตาที่มองฉันอย่างกับมองคนน่าสมเพชยังไงไม่รู้
「คือว่านะ ？ มังงะก็ต้องมีผู้อ่านใช่มั้ย？ พูดง่ายๆก็ ต้องพยายามทำให้ผู้อ่านรู้สึกสนุกอยู่แล้ว？ เข้าใจรึเปล่า？」
「แต่ว่าแต่ว่า！ ไม่ใช่แค่มังงะแนวความรักแต่ยังมีนิยายแนวความรักด้วย …」
「นั่นก็เรื่องสมมุติ！！ ทุกอย่างเป็นแค่จินตนาการ！ ถ้าจะให้พูดตรงๆมันคือจิตนการของผู้แต่ง！ ไม่ใช่ความจริง！」
「เอ๋！ อะ อะไรกัน……」
ความรักของฉันพังทลายลง ด้วยคำพูดของซากิ
ถ้างั้น จนถึงตอนนี้ฉันก็แค่คิดมโนไปเอง『ความรัก』ทั้งหมดเป็นแค่ภาพลวงตางั้นเหรอ ……？
ซากิถอนหายใจดัง 「เฮ้อ〜」ให้ฉันที่ตะลึงจนตัวแข็งทื่อ
「ทั้งมังงะ ทั้งนิยาย ก็มีกรณีที่เกิดขึ้นจริงได้เหมือนกัน เพราะงั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธเสียทีเดียว แต่ฉันคิดว่า ยังไงมันก็ต่างจากความรักจริงๆอยู่ดีนะ？」
「……งั้นเหรอ？ ถ้างั้น ในความเป็นจริงเราไม่มีทางรู้เลยเหรอว่าตกหลุมรักตอนไหน？」
「ก็นะ เวลาจะรู้ก็รู้เองแหละ แต่ว่า รูปแบบพอรู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้วมีให้เห็นค่อนข้างบ่อย」
「รู้ตัวอีกทีก็ชอบไปแล้ว ……」
อย่างกับ ตัวเองในตอนนี้เลย
「ตะ แต่ว่านะ？ ถึงจะเป็นความรักจริงๆ เวลาสบตากับคนที่ชอบก็ใจเต้นใช่มั้ยล่ะ？」
「มันก็ นั่นสินะ」
「ถ้างั้นตัวฉัน……ยังมีโอกาสที่ตัวเองยังไม่ได้ตกหลุมรัก หลงเหลืออยู่ก็ได้」
ตอนโอสึกิคุงมาบ้านก่อนหน้านี้ เพื่อที่จะยืนยันความรู้สึกของตัวเอง ก็จงใจสบตากับโอสึกิคุง
ตอนนั้น จริงอยู่ที่หัวใจเต้นนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้เต้นแรงถึงขั้นเหมือนมังงะความรัก แล้วก็ตอนนั้น อาจจะแค่ตกใจและประหม่าก็ได้……
พอเล่าเรื่องในตอนนั้นให้ซากิฟัง เธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกครั้ง
「คือว่านะ？ ถึงเมื่อกี้จะพูดไปแล้วก็เถอะ ช่วยอย่าเอาเรื่องแต่งมาเป็นบรรทัดฐานในการตัดสินใจได้มั้ย？ แล้วก็ อายากะบอกว่าตอนสบตากับโอสึกิงคุงไม่ได้ใจเต้นแรงขนาดนั้น……」
หลังเว้นว่างไปซักพัก ซากิก็เอาความจริงกระแทกใส่ฉัน
「เธอน่ะ ใจเต้นแรงก่อนสบตากับโอสึกิงคุงแล้วใช่มั้ยล่ะ」
「――อึก！！」
ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
กะ ก็อาจจะ……เป็นจริงอย่างที่พูดก็ได้ ……
ซากิผุดยิ้มเจื่อนให้ฉัน ที่อ้าปากค้าง
「ใจเต้นเพราะโอสึกิคุงตั้งแต่แรก แถมพอสบตากัน หัวใจก็แทบกระดอนออกมา เธอได้ก้าวเข้าสู่ห้วงแห่งความรัก ที่อาจทำให้หัวใจหยุดเต้นแล้วล่ะ」
「ห้วงแห่งความรัก ……」
จริงๆแล้ว ตัวฉันในตอนนี้ อาจจะตกอยู่ในอันตรายที่ตัวเองคาดไม่ถึงก็ได้ ……
