—นี่คือ?—
ในจิตสำนึกที่พร่ามัวของผม
ผมเห็น [บางสิ่ง] นี่คืออะไร?
“ที่นั่งตรงนั้นจองไว้ให้แล้วสินะ”
ผมพูดออกไป
[–เรียนคนอื่นมาที่ห้องสมุดเพราะ—-เสริม
–อยากเรียนก็คงไปเรียนที่บ้านหรือ
ที่สถาบันกวดวิชา—-เรียนปีหนึ่งกับปีสองที่อยู
ในชมรมยิม–ก็คงไม่มาเลย]
นัตสึกิตอบ
ร่างกายของผมเหมือนจะเคลื่อนไหวด้วยเจตนาที่
ชัดเจน
ถึงแม้ว่าผมจะไม่แน่ใจว่าผมยังมีสติหรือไม่
นี่คือ…อะไร? ผมสงสัยในสิ่งผมกำลังเห็น
“ตะเกียง?”
สาเหตุของความทรงจำในครั้งนี้หรือเปล่า?
ผมระลึกถึงความทรงจำของผม วันหยุดฤดูร้อน
วันที่ผมดูดอกไม้ไฟบนดาดฟ้า
หลังจากที่เธอช่วยผมเรียน
เธอพาผมไปที่ดาดฟ้า
แล้วก็เห็นดอกไม้ไฟที่สดใสที่เราได้ดู
[แผนของฉันพั–ดูเหมือนจะไม่สามารถ
ตอบแทนนาย–ดอกไม้ไฟที่เล็กและแย่แบบนี้]
จิตสำนึกของผมเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ผมรู้สึกถึงลมเย็นๆ ที่สัมผัสแก้มของผม
และสามารถรู้สึกได้ถึงเสียงหายใจ
ของนัตสึกิที่อยู่ข้างๆ…
เสียงรบกวนในหัวของผมหายไปในทันที
ผมเข้าใจแล้ว
“เธอคงพูดถูก”
“ถ้าเธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยในโตเกียวได้
ฉันจะพานายไปดูนะ”
ผมย้อนเวลากลับอีกครั้ง—
“ฟังอยู่หรือเปล่า?”
นัตสึกิฟาดแก้มที่ของผม
ขณะที่ผมไม่ได้สติ
มันเบา
แต่มันทำให้ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจน
ความเจ็บปวดนี้
รู้สึกถูกปลุกขึ้นมาจากฝันร้าย
ทำให้ผมรู้ว่านี่คือความจริง
แม้ว่าเธอจะหงุดหงิด
นัตสึกิยังคงมองมาที่ผมด้วยสายตาที่แสดงความกังวล
จากนั้นร่างกายของผมก็หมดเรี่ยวแรง
และผมก็กระแทกลงกับพื้นอย่างหมดสภาพ
TLN : อันนี้จงใจตัดตอนนะครับ ให้ได้ลุ้นกันหน่อยก่อนจะเริ่มเข้าเนื้อเรื่องจริงๆจังๆ และแน่นอนครับผมจะดอง 555555 ติดงานเหมือนเดิมครับถ้าว่างจะมาแปลชดเชยให้นะครับ
อันนี้แถม Spoil นิดหน่อย
“ตะเกียง” ที่พระเอกพูดถึงมันคือสาเหตุของการย้อนเวลาของพระเอกครับ ในตอนที่ผ่านๆมามีการกล่าวถึงมาตลอดครับแต่ผมเลือกที่จะแปลให้เข้าใจในรูปของ “ความทรงจำในอดีต”แทน เพราะถ้าผมแปลตรงเกินไปผมกลัวมันจะงง เดี๋ยวจะไม่สนุกครับ หลักจากนี้อาจจะได้เจอ “ตะเกียง”อีก ใบ้ไว้แค่ว่า อากิระยังไม่ “หลุดพ้น” ง่ายๆแน่นอนครับ
ผิดพลาดตรงไหนติชมกันได้เสมอนะครับ
ผมชอบอ่านคอมเมนต์
ขอให้เป็นวันที่ดี
ขอบคุณครับ
