วันหยุดฤดูร้อนจบลงแล้ว
ไม่ใช่แค่จินตนาการของผมหรอก
เพื่อนร่วมชั้นดูซีดเซียวกว่าในเทอมแรก
มันเป็นเรื่องธรรมดาที่
พวกเขาจะจดจ่ออยู่กับการเรียน
จนไม่ออกไปข้างนอกเลย
ในขณะที่ผิวของผม
ซึ่งเคยส่งพิซซ่าด้วยมอเตอร์ไซค์
ท่ามกลางแดดร้อนแรงแทบทุกวัน
กลับกลายเป็นผิวแทนอย่างเต็มที่
ทำให้ผมโดดเด่นจากคนอื่น
เพื่อนหลายคนมองมาที่ผมด้วยสายตาสงสาร
พวกเขาคงคิดว่าผมคง
ไม่สามารถตั้งใจเรียนได้
เพราะหัวใจของผมแตกสลาย…
เพราะไม่มีใครพูดแบบนั้นกับผมตรงๆ
ผมก็เลยไม่เคยอธิบายเหตุผลให้ใครฟังเลย
การสอบเข้ามหาวิทยาลัยใกล้เข้ามาแล้ว
ผมคิดว่าพวกเขาคงไม่มีเวลามากพอ
ที่จะเป็นห่วงคนอื่นในหรอก
“เธอไม่ตั้งใจเรียนแหละ
นั่นเลยทำให้เธอได้คะแนนไม่ดี”
หลังจากที่วันหยุดฤดูร้อนจบลงไปแล้ว
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
ผมถูกเรียกไปที่ห้องพักครู
ซึ่งคุณครูประจำชั้นตำหนิผม
เขาคงคิดจากรอยไหม้แดดที่ผมมี
ว่าผมที่ไม่ไปเรียนเสริม
คงเพราะไปเที่ยวเล่นในช่วงฤดูร้อน
หลังจากวันหยุดฤดูร้อน ผมได้สอบวัดระดับ
ผลการสอบคือผมได้อันดับที่ 23 ของห้อง
ซึ่งต่ำกว่าครั้งสุดท้ายที่ได้อันดับที่ 18
ในการสอบกลางภาค
สำหรับผมแล้ว การสอบครั้งนี้คือ
การสอบครั้งแรกในรอบสิบปี
และผลการสอบนี้ก็ถือว่าออกมาดีเกินคาด
แน่นอนว่าผลนี้ต้องขอบคุณความช่วยเหลือ
จากนัตสึกิ
“การสอบเข้ามหาวิทยาลัย
มันก็เหมือนการเล่นเป็นทีม
ถ้ามีคนที่ไม่มีแรงจูงใจอย่างเธอในห้อง
ผลกระทบจะทำให้กำลังใจของทุกคนลดลง
คะแนนของเธอยังดีอยู่
แต่ไม่นานคะแนนเธอก็จะลดลงอีก”
ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธมาก
ที่ผมไปทำลายความเป็นหนึ่งเดียวของห้องเรียน
ทั้งที่คะแนนของผมก็ยังมีโอกาสเข้า
มหาวิทยาลัยได้อยู่
ผมก้มหัวเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องพักครู
“โอ้ อากิ กลับมาแล้ว!”
อิโอริเรียกผมเมื่อผมกลับมาที่ห้องเรียน
ตอนนี้เป็นเวลาหลังเลิกเรียนแล้ว
และเธอก็เป็นคนเดียวที่ยังอยู่
ดูเหมือนเธอกำลังรอให้ผมกลับมาด้วย
“ถูกครูเรียกไป… เป็นยังไงบ้าง?”
เธอถามด้วยความร่าเริง ตาของเธอสว่างไสว
“โกรธที่ผมคะแนนตกน่ะสิ”
“ฉันรู้เลย!”
อิโอริตอบด้วยความดีใจ
“แล้วคะแนนนายลดไปเท่าไหร่?
อันดับที่เท่าไหร่ในการสอบครั้งนั้น?”
“23”
“อ่อ อันดับที่ 23”
อิโอริยิ้มอย่างร่าเริงแล้วยื่นนิ้วกลางมาทางผม
“คะแนนยังดีอยู่เลยนี่! นี้มันอะไรกัน!?”
อิโอริจ้องมาที่ผมและพูดต่อ
“ก็หมายความว่าที่เธอไม่ชวนโทวะไปเดท
ในช่วงฤดูร้อน
ก็เพราะเธอ
ใช้เวลาทั้งหมดไปกับการเรียนใช่ไหม?”
ผมพยักหน้าอย่างเงียบๆ
“คิดว่าอากิจะสอบตกเหมือนโทวะ…
อากิคนทรยศ…”
อิโอริถอนหายใจอย่างผิดหวัง
“ริการิโนะก็เริ่มตั้งใจเรียนมากขึ้นแล้วนะ…”
อิโอริพูดเบาๆ
ขณะที่มองไปในอากาศอย่างเบื่อหน่าย
ผมรู้สึกเห็นใจเธอเลยพูดออกไป
“วันนี้ผมหงุดหงิดเพราะโดนว่ากลางวันแสกๆ
ถ้าเธอว่างหลังจากนี้ไปฆ่าเวลากับผมไหม”
ผมพูดไป
อิโอริมองมาที่ผมด้วยสายตาว่างเปล่า
“งั้นแปลว่าโทวะเป็นแค่ผู้หญิงที่สะดวกสำหรับ
อากิเหรอ…?”
เธอพูดพลางทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้
ผมไม่สนใจคำพูดของเธอ และพูดต่อไป
“ไปคาราโอเกะที่หน้าสถานีดีกว่า
เป็นวิธีคลายเครียดที่ดี”
“อ๋อ นั่นดี! อากิ ร้องเพลงรักให้ฟังหน่อยสิ”
อิโอริเริ่มมีอารมณ์ดีขึ้นเมื่อได้ยินว่า
เราจะไปคาราโอเกะ
และพอได้ยินคำพูดของเธอ
ผมก็รู้สึกคิดถึงอะไรบางอย่างขึ้นมา
“เอาสิ อย่าคาดหวังมากไปก็แล้วกัน”
ผมตอบกลับไปอย่างกระฉับกระเฉง
…
“รู้ไหม…
ช่วงนี้เธอกับโทวะดูเหมือนจะสนิทกันดีนะ”
ผ่านไปประมาณเดือนหนึ่งแล้ว
หลังจากเริ่มเทอมสอง
จู่ๆ โคโยอิเดินเข้ามาหาผมที่ห้องนอน
นั่งลงบนเตียง
จ้องมาที่ผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
และถามคำถามนี้ขึ้นมา
“อืม… งั้นเหรอ”
ผมคิดว่าอิโอริคงสนิทกับผมมากขึ้น
ตั้งแต่วันนั้นที่เราไปคาราโอเกะด้วยกัน
ดูเหมือนว่าเธอคุยกับผมได้ง่ายกว่าคนอื่นๆ
คงเพราะในห้องเรียนที่ตอนนี้
เริ่มตั้งใจสอบมากขึ้น
ผมเข้าใจแล้ว…
โคโยอิพูดเบาๆ
และมองมาที่ผมด้วยสายตาหึงหวง
“มันจริงใช่ไหมที่พวกเธอ
ไปคาราโอเกะด้วยกัน?”
“จริงครับ”
“หมายความว่ายังไง?”
โคโยอิได้ยินคำตอบของผมแล้วทำท่าทาง
เหมือนจะโกรธ
เธอเดินมานั่งใกล้ๆ
จับที่อกผมแล้วพูดด้วยเสียงที่เบากว่าปกติ
“เธอสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ?
ว่าถ้าเราเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยที่
เราอยากเข้าได้
เราจะออกเดทกับกัน
แต่ตอนนี้อากิไม่ได้ตั้งใจเรียนเลย
แล้วก็ไปคาราโอเกะกับโทวะแค่สองคน?
นั่นมันอะไร?
เธอกำลังนอกใจฉันเหรอ?”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ก่อน”
ผมพูดพลางผลักไหล่โคโยอิ
ให้เธอถอยออกจากอกผม
“ผมก็ตั้งใจเรียนอยู่นะ ผมแค่ชวนอิโอริไป
เพราะว่าไม่อยากชวนคนที่กำลังตั้งใจเรียน
อย่างเธอไปคาราโอเกะตอนที่พักผ่อน
แล้วเราอาจจะรู้จักกันมากขึ้นนิดหน่อยก็จริง
แต่ก็ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าเพื่อนคนหนึ่ง”
โคโยอิ มองผมด้วยท่าทางไม่ค่อยเชื่อในคำพูด
ของผม
“ขอโทษนะที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
ผมขอโทษจริงๆ”
ผมลูบหัวโคโยอิแล้วขอโทษเธอ
เธอหันหน้าหลบไปข้างๆ
แก้มของเธอแดงขึ้นเพราะความเขินอาย
“ฉันเข้าใจเกี่ยวกับโทวะจังแล้ว จะเชื่อนายก็ได้”
ดูเหมือนว่าเรื่องที่โคโยอิบ่นก็จบลงแล้ว
ผมคิดในใจว่าเธอคงจะใจดีเกินไป
“แล้ว… นายกับนัตสึกิ มิไร
ไปสนิทกันตอนไหน?”
“ทำไมถึงถามแบบนั้น?”
ผมถามออกไป เพราะในช่วงปิดเทอมหน้าร้อน
ผมเจอนัตสึกิสัปดาห์ละหนึ่งครั้งก็จริง
แต่เราก็ไม่เคยพูดกันในห้องเรียนเลย
ผมสงสัยว่าเธอเห็นเราทั้งคู่อยู่ด้วยกัน
ข้างนอกโรงเรียน…
“ก็เพราะว่า ทั้งสองคนทักทายกันทุกเช้าไง”
“แค่นั้นเหรอ?”
ผมยักไหล่ให้เธอ
ถ้าแค่นั้นเอง ก็ไม่มีอะไรต้องปฏิเสธ
“แค่นั้นเหรอ? อากิ เธอเคยเกลียดนัตสึกิเลยนะ
เธอทำเหมือนจะไม่เคยพูดกับเธอเลย
เวลาฉันพูดอะไรไม่ดีเกี่ยวกับเธอ
เธอก็แค่หัวเราะแล้วเห็นด้วย
แต่ตอนนี้ทักทายเธอเหมือนกับเพื่อนกันเลยนะ
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
สำหรับโคโยอิ คำถามนี้ดูเหมือนจะสำคัญมาก
โคโยอิพูดถูกที่ผมเคยไม่ชอบนัตสึกิ
ดังนั้นมันก็ไม่แปลกที่เธอจะสงสัย
แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกคือ
เธอดูเหมือนจะใจร้อนกว่าเวลาที่ถามผมเกี่ยวกับ
อิโอริซะอีก
“ทำไมไม่พูดอะไรเลย?”
โคโยอิพยายามจะหาคำตอบจากผมด้วย
ท่าทางหงุดหงิด
“พอแล้ว”
ผมพูดออกไป… เริ่มรู้สึกเบื่อหน่าย
“เราเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีสุดท้ายแล้วนะ
จะมาเกลียดมาแกล้งหรือเมินอะไร
ทำเป็นเด็กๆไปได้
ก็แค่ทักทายกันมันไม่ได้ผิดขนาดนั้นไหมล่ะ”
ผมไม่ได้พยายามจะโน้มน้าวเธอ
แค่รู้สึกหงุดหงิดที่โดนถามเรื่องเล็กๆ น้อยๆ
แบบนี้
“..ก็เอาเถอะ”
เห็นท่าทางของผมแล้ว
โคโยอิอาจจะรู้สึกว่าผมอารมณ์ไม่ดี
เลยยอมถอยไปเร็วผิดปกติ
“แค่… “
โคโยอิกล่าวเบาๆ ก่อนจะเข้ามากอดผม
กลิ่นหอมหวานของเธอลอยเข้าจมูกผม
ทำให้รู้สึกเหมือนความร้อนจากร่างกายของเธอ
กำลังสัมผัสกับร่างกายผม
ผมสามารถได้ยินเสียงหัวใจของโคโยอิเต้นอยู่
เธอมองผมก่อนจะจูบที่คอของผม
“ไม่ใช่ว่าอะไรแบบนี้….
เราควรทำหลังจากที่เรา
เข้ามหาวิทยาลัยแล้วหรอกเหรอ?”
“คุณคงไม่เข้าใจความรู้สึกของฉันสินะ
งั้นฉันคงต้องทำให้คุณรู้สึกจริงจังกับมันแล้วล่ะ”
หลังจากยิ้มให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ โคโยอิยืนขึ้น
แล้วเธอก็มองมาที่ผม
ขณะที่นิ้วของเธอสัมผัสที่คอของผม
ตรงจุดที่เธอเพิ่งจูบ
แล้วพูดต่อ
“ถ้านายนอกใจฉัน…
ฉันจะไม่ให้อภัยนายเด็ดขาด”
รอยยิ้มของเธอดูมีเสน่ห์มาก
แววตาของเธอเต็มไปด้วยความหึงหวงที่มืดมิด
ตรงหน้าผม
คือโคโยอิอีกคนที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ทั้งในอดีตและอนาคต…
TLN: บทที่ 3 นี้คงเป็นบทที่เริ่มเห็นอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น ผมจึงขอดองไว้ก่อนนะครับ ประมาณ 1-2 วัน เพราะติดงาน
ขอให้มีวันที่ดี
ขอบคุณครับ
