เมื่อกลับไปเป็นนักเรียนอีกครั้ง แต่ถูกปฏิเสธจากเพื่อนสมัยเด็ก จึงตัดสินใจกระโดดตึกกับสาวสวยที่สุดในโรงเรียน - ตอนที่ 0 อารัมภบท

“นายชอบฉันเหรอ? ไม่เห็นจะเข้าใจเลย ทำไมฉันต้องไปเดตกับนายด้วย?”

เพื่อนสมัยเด็กของผม โคมาเอะ โคโยอิ พูดพลางหัวเราะออกมา

คำสารภาพรักครั้งเดียวในชีวิตของผมจึงจบลงด้วยความล้มเหลว

แต่ผมก็ไม่รู้สึกเสียใจอะไร

จริงๆ แล้ว ผมกลับรู้สึกโล่งใจด้วยซ้ำที่ได้พูดความในใจให้เธอฟังตรงๆ

ขณะที่ผมจ้องตาของเธออยู่ ผมก็เริ่มนึกถึงความทรงจำต่างๆ ของตัวเอง

—ผม, เก็นโนะ อากิระ อายุ 28 ปี โสด

และใช่

ผมควรจะตายไปแล้วในอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

…เหตุผลที่ผมยังมีสติอยู่ทั้งที่ตายไปแล้วคงเป็นเพราะผมกำลังเห็นความทรงจำต่างๆ 

วนกลับมาในช่วงเวลาที่ผมกำลังจะตาย…

ผมมีสิ่งหนึ่งที่เคยอยากทำมาตลอด

ผมแอบชอบเพื่อนสมัยเด็กคนหนึ่งมานาน แต่ผมรู้สึกเสียดายที่ไม่เคยบอกเธอ

เกี่ยวกับความรู้สึกของตัวเอง

คงเป็นความเสียใจที่ฝังอยู่ลึกในใจนี่แหละที่ทำให้ผมได้มีโอกาสบอกเธอ

เกี่ยวกับความรู้สึกหลังจากที่ผมตายไป

เพราะ…

แม้ว่าผมจะสารภาพความรู้สึกไป และมันจะจบลงด้วยการที่ถูกเธอปฏิเสธ

สำหรับผม โอกาสที่อัศจรรย์แบบนี้ถือเป็นโชคดีอย่างหนึ่ง

ผมหยุดคิดและมองไปที่โคโยอิ

ผมเห็นเธอในชุดนักเรียนฤดูร้อนที่ขาวสะอาด 

ทรงผมสั้นสีดำของเธอสะท้อนแสงกับผิวขาวเนียน

เธอเป็นสาวสวยที่แม้ไม่ต้องแต่งหน้า แต่ก็ยังดึงดูดสายตาของทุกคนที่มอง

เพื่อนสมัยเด็กคนแรกของผมกลับมาปรากฏตรงหน้าอีกครั้ง ดั่งที่เคยเป็น

การได้เห็นเธอในแบบที่ผมจำได้ ผมมั่นใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง 

แต่เป็นอะไรบางอย่างที่เหมือนกับภาพความทรงจำในอดีตของผมแน่ ๆ

“ผมรักคุณมาตลอด… ตลอดชีวิตของผม ผมไม่สามารถลืมคุณได้เลย

 นั่นแหละคือเหตุผลที่ผมอยากให้คุณเป็นแฟนของผม”

ผมยืนอยู่ข้างหน้าเธอและสารภาพความรู้สึกไป

–ผลลัพธ์มันก็อย่างที่ผมบอกไว้ตั้งแต่ต้น, เลวร้ายสุดๆ

–อย่างน้อยๆก็ให้สมหวังหน่อยเถอะ…

ผมบ่นในใจเล็กน้อยกับพระเจ้าที่ให้โอกาสอัศจรรย์นี้แก่ผม… 

แต่ก็ดีใจที่ได้บอกความในใจกับเธอ

เธอปฏิเสธคำสารภาพของผม, แต่ผมก็ยังคงรู้สึกพอใจ

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ โคโยอิ หวังว่าเธอจะมีความสุขนะ…”

โคโยอิ มองมาที่ผมด้วยสีหน้าที่สับสน

ผมคิดว่าการตอบสนองแบบนี้มันคงเป็นเรื่องปกติจากมุมมองของเธอ

แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาอธิบายรายละเอียดของสถานการณ์

ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะต้องอยู่ในโลกที่เหมือนความฝันนี้อีกแล้ว 

ก็ในเมื่อผมไม่เหลืออะไรค้างคาในใจอีกแล้ว

…อีกไม่นานนี้ สติของผมก็คงจะค่อยๆ เลือนหายไป

ผมยิ้มออกมา

มันเป็นชีวิตที่สั้นมาก แต่ผมจะจากไปโดยไม่มีความเสียใจ

ผมไม่มีอะไรค้างคาในใจแล้ว

และจากนั้นผมจะรอจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย

ผมขอบคุณพระเจ้าที่ให้เวลาที่เหมือนความฝันนี้แก่ผม—

ยังไงก็ตาม… 

ผมเพิ่งตระหนักได้ว่ามันไม่ใช่ภาพความทรงจำในอดีตอะไรทั้งนั้น

แต่เป็นความจริงที่เกิดขึ้นจริงๆ และผมก็ได้แต่สาปส่งเทพเจ้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

นี่คือเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้—