เพล้ง!
แก้วในมือใหญ่ถูกขว้างลงกระทบกับพื้นจนแตกกระจาย
“คุณจะมีใครอีกสักกี่คนผมก็ไม่สน ไม่มีทางสน! เชิญเลย เชิญตามสบาย” เค้นเสียงออกมาอย่างเดือดดาล ความรู้สึกบางอย่างที่เจ้าตัวไม่ยอมรับว่ามีอยู่ในใจแล่นพล่านไปทั้งสรรพางค์กาย กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันนูนเป่ง ผิวเนื้อข้างแก้มสากกระตุกเป็นริ้ว
มือใหญ่คว้าขวดวอดก้าขึ้นมาเทกรอกปากตัวเองจนพร่องไปเกือบครึ่งขวด แต่กระนั้นไอ้เจ้าความรู้สึกระยำมันก็ยังไม่ยอมหายไปจากหัวใจ คอร์เนลเหวี่ยงขวดวอดก้าลงกับพื้นแข็งๆ ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน และกระโดดลงไปในสระน้ำ แหวกว่ายอยู่นานนับสิบรอบมันก็ยังไม่สามารถดับอารมณ์หวงแหนที่แน่นอกได้ จนในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจที่จะกลับขึ้นห้องนอน คาดหวังเอาไว้ว่าการนอนหลับพักผ่อนน่าจะช่วยให้ตนเองสามารถลบลืมภาพของยาหยีกับไอ้ผู้ชายรูปหล่อคนนั้นออกจากหัวได้สำเร็จ แม้จะชั่วคราวยังดี
ชายหนุ่มกระโดดขึ้นจากสระน้ำ รับเสื้อคลุมจากสาวใช้ที่ยื่นมาสวมใส่ จากนั้นก็ก้าวยาวๆ มุ่งหน้ากลับขึ้นห้องนอนไปทั้งๆ ที่เนื้อตัวยังเปียกโชกไปด้วยหยาดน้ำมหาศาล
ยาหยีรีบวิ่งออกไปหลบที่ระเบียงเมื่อได้เสียงเดินหนักๆ มาหยุดที่หน้าประตูห้อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของฝีเท้านั้นเป็นใคร
คอร์เนลในสภาพเปียกโชกเดินเข้ามาภายในห้อง เขาหมุนตัวอยู่กลางห้องชั่วอึดใจ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
หญิงสาวเป่าลมออกจากปากด้วยความโล่งอกเมื่อสามารถพาตัวเองรอดพ้นจากสายตาคมกริบของหนุ่มหล่อขั้นเทพมาได้อย่างหวุดหวิด ขณะก้าวเข้ามาอยู่ในห้องอีกครั้ง กำลังหมุนตัวอยู่กลางห้องว่าจะจัดการง้องอนคอร์เนลยังไงดี และจะเริ่มยังไง ประตูห้องน้ำก็ดันเปิดออกมาซะก่อน ตามด้วยร่างที่เปลือยเปล่าที่อลังการไปซะทุกๆ ส่วนของคอร์เนลเดินออกมา
ทั้งเขาและหล่อนต่างชะงักงันเมื่อสายตาประสานกันโดยบังเอิญ หล่อนยิ้มหวาน มองเขาด้วยความรักใคร่ ในขณะที่คอร์เนลกลับแสดงท่าทางชิงชังและขยะแขยงออกมาโดยไม่คิดจะปิดบัง ความมั่นใจลดฮวบลงในทันทีที่เขาแสยะยิ้มเลือดเย็นต้อนรับ
“ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณในห้องของผมอีก”
“ฉัน…”
“เข้ามาได้ยังไง”
เขาถามขณะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า ก้มๆ เงยๆ ไม่นานความเปลือยเปล่าก็ถูกบดบังด้วยเสื้อคลุมตัวยาวแค่เข่าเนื้อดีสีน้ำเงินเกือบดำ
“ผมถามว่าเข้ามาได้ยังไง หูแตกหรือไง หรือว่าต้องให้ผมไปจัดการไอ้คนที่มันเกี่ยวข้องกับการปรากฏตัวในครั้งนี้ของคุณด้วย” เขาตะคอกใส่เสียงเดือดดาล ก่อนจะแสยะยิ้มเหยียดหยามออกมา
“และอย่าคิดว่าผมจะปรานีคนที่มันขัดคำสั่งของตัวเองหรอกนะ”
“ฉัน…ฉันเข้ามาเอง ฉันแอบเข้ามา”
ด้วยกลัวคนอื่นจะเดือดร้อนเพราะการกระทำของหล่อน ทำให้ยาหยีรีบก้มหน้ารับผิดทั้งน้ำตา กายสาวสั่นระริก ความกล้าลดต่ำลงจนติดลบเสียแล้ว
“โกหก! ต่อให้เป็นแมลงก็เข้ามาถึงห้องนอนของผมไม่ได้ หากไม่มีคนในช่วย”
“ได้โปรด…ฉันยอมรับผิดคนเดียว เพราะฉันต้องการพบคุณอีกครั้ง พวกเขาจึงไม่มีทางปฏิเสธฉันได้” น้ำตาของยาหยีที่ไหลออกมานั้นไม่ได้ทำให้คอร์เนลลืมภาพที่หล่อนกำลังกะหนุงกะหนิงกับผู้ชายคนอื่นได้เลยแม้แต่นิดเดียว
แพศยา! คำนี้แหละที่เหมาะสมกับยาหยีที่สุด
“ถ้าจะลงโทษก็ลงที่ฉันเถอะ”
คอร์เนลแสร้งทำเป็นเกรี้ยวกราด พยายามข่มเจ้าความต้องการที่อยากจะจับเจ้าหล่อนนอนลงบนเตียงแล้วจากนั้นก็ฟัดให้หายอยากเอาไว้ในอกอย่างมิดชิด เขาจะไม่มีทางแสดงให้ผู้หญิงคนนี้รู้หรอกว่าหล่อนยังมีอิทธิพลต่อหัวใจและร่างกายของเขาแค่ไหน
ก็ดูสิ ร่างกายของเขาโหยหาหล่อนอย่างรุนแรงอีกแล้ว ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเมื่อความปวดร้าวที่หน้าขาเดินทางมาเยือน ให้ตายเถอะ หล่อนจะมายั่วให้เขาตบะแตกหรือไงกันนะ
“ไปซะ ไสหัวไปให้พ้นหน้าผมซะ” คนตัวโตหันหลังให้ แต่ยาหยีที่ยังไม่สิ้นความพยายามรีบวิ่งไปดักหน้า พร้อมกับอ้อนวอนทั้งน้ำตา
“ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันมันคนไม่ดี ฉันทรยศคุณ แต่…” ก้อนสะอื้นที่ทะลักออกมาจากปากทำให้ยาหยีไม่สามารถพูดจนจบประโยคในครั้งเดียวได้
“ฉันรักคุณ…”
คอร์เนลแค่นหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ยาหยีจึงกัดฟันสารภาพออกไปอีก หวังไว้ในอกลึกๆ ว่าเขาจะเข้าใจและยอมให้อภัยหล่อนสักครั้ง
“ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาฉันพยายามที่จะลืมคุณ พยายามที่จะไม่คิดถึงคุณ แต่ฉันทำไม่ได้เลยสักครั้ง หัวใจของฉันร่ำร้องหาแต่คุณ แต่ฉันก็เสียใจนักที่ทรยศในความรักของคุณ”
“จะมาบอกผมทำไม ในเมื่อผมไม่ได้รักคุณอีกต่อไปแล้ว หรือบางทีผมอาจจะไม่เคยรักคุณเลยก็ได้” ทั้งคำพูดและแววตาของเขาช่างเลือดเย็นเหลือเกิน
“คอร์เนล…ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉันเลยนะคะ ให้โอกาสฉันอีกสักครั้ง ให้โอกาสความรักของเราเถอะนะคะ”
ยาหยีอ้อนวอนน้ำตาไหลพราก พยายามจะเข้าไปสวมกอดคนตัวโต แต่เขาก็ถอยหลังหนีด้วยท่าทางรังเกียจขยะแขยง และกิริยานี้ของเขาก็ทำให้หัวใจของหล่อนชาหนึบ
“ให้โอกาสคุณทรยศผมอีกครั้งอย่างนั้นหรือยาหยี ไม่ล่ะ ผมไม่ใช่คนดีใจแบบนั้น แค่ครั้งเดียวก็ถือว่ามากเกินพอแล้ว”
“แต่ที่ฉันทำไปเพราะไม่มีทางเลือก ฉันต้องทำ…”
ชายหนุ่มแค่นเสียงเยาะในลำคอ
“นั่นมันก็แสดงให้เห็นแล้วนี่ว่าคุณพร้อมจะทรยศผมทุกเมื่อ หากสบโอกาส” ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาและไร้ความรู้สึกจนยาหยีแทบถอดใจ
“ไม่นะคอร์เนล อย่าทำร้ายฉันแบบนี้ ฉันรักคุณ”
“แต่ผมไม่ได้รักคุณ ไสหัวกลับไปซะ แล้วอย่ามาให้ผมเห็นหน้าอีก ส่วนเรื่องการหย่า ผมจะให้เจสัน มอร์แกน ทนายความประจำตระกูลของผมติดต่อไปในเร็วๆ นี้ ซึ่งไม่น่าจะเกินอาทิตย์หน้าแน่นอน”
วูบหนึ่งคอร์เนลก็อยากดึงร่างอรชรที่กำลังสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวดเข้ามากอดปลอบประโลม แต่เมื่อสมองนึกถึงภาพของยาหยีกับผู้ชายคนอื่นที่ล็อบบีโรงแรมขึ้นมา เขาก็สามารถตัดความสงสารนั้นออกไปได้อย่างเด็ดขาด
‘ในเมื่อหล่อนก็มีที่หมายใหม่แล้ว จะกลับมาหาเขาอีกทำไม จะกลับมาหลอกลวงอะไรเขาอีก ที่ได้หัวใจของเขาไปนั่นน่ะยังไม่พออีกหรือไง’
“ไปซะ ผมต้องการความเป็นส่วนตัว” เขาหันหลังให้และเดินกลับไปที่เตียง
ยาหยียืนสะอื้นไห้ในเมื่อทุกทางถูกคอร์เนลปิดจนมืดมิด งั้นหล่อนก็คงต้องเสี่ยงใช้วิธีสุดท้าย วิธีที่ผู้หญิงดีๆ ไม่ควรจะทำ มือบางสั่นเทาเริ่มแกะกระดุม ปลดเปลื้องชุดสวยออกจากตัว จากนั้นก็ตามด้วยบราเซียร์สีหวานกับกางเกงชั้นในตัวน้อย
คอร์เนลได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกระทบกับพื้นจึงหันกลับไปมอง และมันก็ทำให้เขารู้ว่าตัวเองพลาดไปอย่างมหันต์เลยทีเดียว เมื่อสายตารับภาพร่างกายสลักเสลาเกลี้ยงเกลาของยาหยีเต็มๆ ตา ขาวเนียนอมชมพู โค้งเว้าราวกับประติมากรรมจากจิตรกรชื่อก้องโลก
ลำคอของเขาแห้งผากอย่างรุนแรง ไม่อาจจะละสายตาจากความอวบอิ่มเต็มไม้เต็มมือของสาวน้อยตรงหน้าได้เลยแม้แต่นิดเดียว ปทุมถันอวบสล้าง เอวเล็ก สะโพกผายกลมกลึง และต่ำกว่านั้น…คอร์เนลแทบจะหยุดหายใจเมื่อจ้องมอง
‘ให้ตายเถอะ เขาสู้กับหล่อนไม่ได้หรอกนะ หากเจ้าหล่อนเดินเกมต่อสู้ด้วยวิธีนี้’
ชายหนุ่มกัดฟันแน่นข่มความต้องการที่อยากจะกระชากร่างแน่งน้อยเข้ามากอดมาฟัดให้หายคลั่งอย่างสุดความสามารถ พยายามจะหันหน้าหนี แต่แม่คุณก็สวยหยาดเยิ้มเหลือเกิน และเขาก็ทำไม่ได้…
ยาหยีแดงซ่านไปทั้งตัว หล่อนกล้ำกลืนความอับอายขณะค่อยๆ พาร่างอรชรเปลือยเปล่าของตัวเองเข้ามาหยุดตรงหน้าของคอร์เนล เสียงลมหายใจฟืดฟาดขาดช่วงทำให้หญิงสาวรู้ดีว่าตัวเองกำลังมีแต้มต่อที่เหนือกว่า
“คอร์เนล…ฉันรักคุณ”
“ถ้ายั่วกันแบบนี้ ก็อีตัวชัดๆ”
เขากัดฟันพูด ขณะไล่สายตาสำรวจกายสาวด้วยความหิวกระหายรุนแรง ความต้องการเบียดบดต้นขาจนปวดร้าวแทบระเบิด
“ฉันยินดีเป็นทุกอย่างเพื่อคุณค่ะ”
โดยไม่คาดฝันยาหยีก็โถมกายเข้าใส่ คอร์เนลเสียหลักล้มลงกับเตียง โดยมีร่างอรชรอวบอิ่มตามทาบทับลงมา อกสาวเบียดบดกับอกแกร่งด้วยความตั้งใจของแม่สาวน้อยมือใหม่หัดยั่ว ขณะที่มือบางพยายามที่จะทึ้งเสื้อคลุมออกจากตัวเขาอย่างสุดความสามารถ
“คุณทำบ้าอะไรน่ะยาหยี ลุกไปนะ”
“ไม่ค่ะ ฉันรักคุณ”
และยาหยีก็หยุดการต่อต้านของคอร์เนลด้วยจูบหวานๆ ของตัวเอง หล่อนประกบปากลงไป เคลื่อนไหวเลียนลีลาที่เขาเคยพร่ำสอนเอาไว้ แต่กระนั้นมันก็ยังดุเดือดไม่ถึงใจคนตัวโตอยู่ดี เพราะเพียงไม่นานการควบคุมทั้งหมดก็ตกไปอยู่ในมือของคอร์เนลอย่างเบ็ดเสร็จ เขาจับร่างอรชรให้พลิกลงไปนอนใต้ร่างหนาทรงพลังของตนเองอย่างรวดเร็ว
“อืม…”
