ยาหยีเดินลงมานั่งเล่นที่ล็อบบีโรงแรมตามลำพังเพราะลินดาขอตัวพักผ่อนด้วยความอ่อนเพลีย หญิงสาวนั่งทอดถอนใจอยู่ตามลำพังด้วยความใบหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลต่อสิ่งที่ตั้งใจจะกระทำ จนไม่ทันมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามานั่งใกล้ๆ
“สวัสดีครับ คุณเป็นคนไทยใช่ไหมครับ”
สำเนียงภาษาที่คุ้นเคยทำให้ยาหยีที่กำลังเศร้าหมองอยู่ระบายยิ้มกว้างออกมา เมื่อคิดว่าได้เจอกับคนที่มาจากชาติเดียวกัน แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะผู้ชายตรงหน้าถอดแบบมาจากชาวตะวันตกเปี๊ยบเลย
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนไทย แต่คุณคงไม่…”
“ผมฟรานเซเซียส ซาเอนโก้ เป็นลูกครึ่งครับ แม่คนไทย ส่วนพ่อเป็นคนรัสเซีย ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งครับ”
หนุ่มหล่อนัยน์ตาสีเทาสุกใสที่อัดแน่นไปด้วยความร้ายกาจและเซ็กซี่สุดใจตรงหน้ายื่นมือออกมา ยาหยีไม่อยากเสียมารยาทจึงต้องยื่นมือบางของตัวเองออกไปแตะกับอุ้งมือใหญ่ตรงหน้า พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ แต่แค่นั้นก็พอจะทำให้คอร์เนลที่พึ่งก้าวเท้าเข้ามาในล็อบบีถึงกับขบเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดๆ ด้วยความเดือดดาล มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากภาพบาดตาบาดใจนั้นอย่างรวดเร็ว
“ดิฉันยาหยี โรจน์มหามงคลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” หญิงสาววางมือลงบนตักเมื่อฟรานเซเซียสปล่อยมือหล่อนแล้ว
“คุณเดินทางมาเที่ยวหรือครับ”
ยาหยียิ้มบางๆ ความหมองเศร้าเจืออยู่ในน้ำเสียง
“ไม่เชิงหรอกค่ะ มาตามหาอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่าจะตามหาเจอหรือเปล่า”
ฟรานเซเซียสระบายยิ้มกว้าง มองใบหน้างามของยาหยีอย่างชื่นชม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงไทยจะสวยงามดุจนางฟ้าแบบนี้
“ผมเอาใจช่วยครับ เอ่อ…ผมคงต้องขอตัวก่อน พอดีนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบไปที่กาสิโน”
หนุ่มหล่อตัวใหญ่น่าจะพอๆ กับคอร์เนลตรงหน้ารีบผลุนผลันลุกขึ้นยืน ยาหยีรีบลุกขึ้นตาม
“ไว้โอกาสหน้าถ้าพบกันอีก ผมจะเข้ามาคุยด้วยอีกนะครับ”
“ยินดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่นั่งคุยเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไรครับ ผมก็กำลังเหงาไม่แพ้คุณหรอก ผมต้องไปแล้ว บายครับ”
ทันทีที่ผู้ชายตัวโตที่พึ่งรู้จักได้ไม่กี่นาทีก้าวยาวๆ เดินหายไปจากสายตาแล้ว ยาหยีก็ทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ความเครียดที่บีบคั้นอยู่ในอกทำให้หญิงสาวต้องยกมือขึ้นกดมันเอาไว้
“ยินดีมากนะครับที่ได้พบคุณยาหยีที่มอสโกอีกครั้ง”
เสียงคุ้นหูยิ่งนัก ยาหยีลดมือที่ปิดหน้าออกแล้วก็ได้เห็นเจ้าของเสียงพูดถนัดตา
“เซอร์เก!”
เจ้าของชื่อระบายยิ้มเป็นมิตรกว่าทุกครั้งที่เคยพบกัน เขาทรุดลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับหล่อน และเริ่มต้นพูดอย่างไม่คิดจะอ้อมค้อมใดๆ อีก ทั้งๆ ที่หล่อนยังอ้าปากค้างด้วยความตกใจอยู่เลย
“เมื่อกี้ผมเห็นนายน้อยบึ่งรถออกจากที่นี่ราวกับเหาะได้ ปะทะฝีปากกันอีกแล้วหรือครับ”
คำถามของเซอร์เกทำให้คิ้วงามของยาหยีขมวดมุ่น
‘คอร์เนลมาที่นี่เหรอ? แต่หล่อนไม่เห็นเขาเลยนี่’
“ฉันไม่เห็นเขาเลย คุณคงมองผิด”
“ผมจะมองนายน้อยของตัวเองผิดได้ยังไงล่ะครับ นายน้อยขับรถสปอร์ตสวนกับผมจริงๆ และดูท่าทางจะกำลังเดือดดาลมากเสียด้วย”
“ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าเขาเป็นอะไร เพราะฉันไม่ได้เจอเขา หรือบางทีเขาอาจจะมาหาคู่ขาคนใดคนหนึ่งของเขาที่นี่ก็ได้”
น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ จนคนฟังอย่างเซอร์เกถอนหายใจออกมา
“ผมรู้นะครับว่าคุณยาหยีมาที่นี่ทำไม”
“คุณจะมาขัดขวางฉันอย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมายังไม่พออีกหรือไง”
เซอร์เกรีบส่ายหน้า ก่อนจะพูดอย่างสำนึกผิด
“ผมต้องขอโทษสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา…ผมระแวงคุณเกินไป”
“คุณรักคอร์เนลมากนี่คะ และที่คุณทำก็ไม่ใช่สิ่งที่ผิดเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างมันถูกต้อง ฉันเป็นผู้หญิงแพศยาที่ไม่คู่ควรกับนายน้อยของคุณเลย”
แม้จะพยายามบังคับเสียงให้ราบเรียบเพียงใด แต่มันก็ยังสั่นเทาจนน่าเวทนา
“แถมยังเป็นคนทรยศ…”
น้ำตาไหลพรากออกมาท่วมท้นแก้มนวล เซอร์เกตกใจรีบส่งผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้กับหญิงสาวทันที ยาหยีรีบรับเอามาซับน้ำตาเพราะเกรงว่าการสนทนาของหล่อนกับเซอร์เกจะกลายเป็นเป้าสายตาของคนเดินผ่านไปผ่านมาเสียก่อน
“แต่นายน้อยรักคุณ”
ยาหยีส่ายหน้าทั้งน้ำตา พูดไม่ออก
“และผมก็ไม่คิดจะต่อต้านคุณอีกแล้ว” เซอร์เกถอนใจออกมาก่อนจะพูดต่อ
“คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นายน้อยต้องการ ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานายน้อยเหมือนมีแค่ร่างกายที่ซังกะตายไปวันๆ แม้มันจะเป็นผลดีต่อธุรกิจที่ล้นมือของนายน้อย แต่…ผมไม่อยากเห็นนายน้อยของตัวเองกลายเป็นคนเย็นชาสุดขั้วและไม่สามารถเข้าถึงได้มากมายขนาดนี้ ตอนที่มีคุณอยู่ข้างๆ ถึงแม้นายน้อยจะเกเรงานบ้าง หนีเที่ยวบ้าง แต่นายน้อยก็มีความสุข ซึ่งผมอยากให้นายน้อยได้ความสุขแบบนั้นคืนมาอีกครั้ง”
“คุณกำลังต้องการอะไรจากฉันคะเซอร์เก คุณต้องการให้ฉันทำอะไรกันแน่”
ไม่เข้าใจในความต้องการที่แท้จริงของผู้ชายตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว หรือจะพูดง่ายๆ ก็คือหล่อนไม่ไว้ใจเซอร์เก ก็เป็นเขาเองไม่ใช่หรือที่ต้องการให้ทุกอย่างจบลงแบบนี้ จบลงด้วยการแยกทางกันระหว่างหล่อนกับคอร์เนล และตอนนี้ทุกอย่างมันก็เป็นอย่างที่เขาต้องการทั้งหมดแล้ว เขายังจะมาวุ่นวายอะไรกับหล่อนอีก หรือต้องการจะให้หล่อนรีบไปจากมอสโกกันนะ
“วันนี้ผมไม่ได้มาร้าย ผมแค่อยากให้คุณทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชนะหัวใจของนายน้อยให้ได้อีกครั้ง เหมือนอย่างที่คุณเคยทำมาแล้วในอดีต ผมยินดีจะช่วยเหลือทุกอย่าง”
ยาหยีแทบไม่อยากจะเชื่อหูในสิ่งที่ตนเองได้ยิน เซอร์เกคนที่พยายามผลักไสหล่อนให้ออกไปจากชีวิตของคอร์เนลเนี่ยนะกำลังอ้อนวอนให้หล่อนกลับไปหาคอร์เนลอีกครั้ง นี่หล่อนหูฝาดไป หรือว่ากำลังนอนหลับแล้วฝันไปกันแน่นะ
“ฉันคิดว่า…คุณคงกินยาผิดเข้าไป”
“ผมไม่ได้กินยาผิดหรอกครับ ผมมีสติครบถ้วนดีทุกอย่าง และที่ผมมาขอร้องคุณในวันนี้ก็เพราะว่าคุณเป็นผู้หญิงคนเดียวที่นายน้อยของผมรัก และนายน้อยของผมจะสามารถกลับมามีชีวิตที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอีกครั้งหนึ่งได้ก็เพราะคุณ”
“คุณต้องการอย่างนั้นจริงๆ หรือคะเซอร์เก”
รู้สึกว่าเมฆหมอกที่ปกคลุมอยู่ในชีวิตกำลังเริ่มเคลื่อนตัวจากไปทีละนิด ยาหยีระบายออกมาทั้งน้ำตา หัวใจที่เคยเหี่ยวเฉาพองโตขึ้นอีกครั้ง
“ผมรู้สึกอย่างที่พูดทุกคำครับ”
เซอร์เกยิ้มกว้างออกมา ขณะลุกขึ้นยืน
“คืนนี้ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ไปหานายน้อยที่ห้องนะครับ”
คำพูดของคู่สนทนาต่างวัยทำเอาแก้มสาวของยาหยีแดงระเรื่อ ความขัดเขินอัดแน่นอยู่ในทุกอณูเนื้ออย่างรุนแรง
“เอ่อ…แต่คอร์เนลอาจจะ…ไม่พอใจ”
“นายน้อยแค่ปากแข็งเท่านั้นเอง แค่คุณยอมเป็นฝ่ายง้อ รับรองว่านายน้อยไม่มีทางปฏิเสธคุณได้หรอกครับ ไปนะครับ ผมจะให้อีวานเปิดทางสะดวกให้”
‘ถ้านี่คือหนทางเดียวที่จะทำให้หล่อนได้คอร์เนลกลับคืนมาข้างกาย หล่อนก็ยินดีจะทำมัน แม้จะต้องถูกคอร์เนลตราหน้าว่าหน้าด้านหน้าทนก็ตาม’
ยาหยีพยักหน้ารับน้อยๆ ขณะขยับตัวลุกขึ้นยืน
“ค่ะ ฉันจะไป ขอบคุณมากนะคะสำหรับความกรุณา”
“ผมต่างหากที่ต้องกล่าวขอบคุณ…ขอบคุณมากนะครับคุณยาหยีที่ให้อภัยในความโง่เขลาของผม และก็ขอบคุณสำหรับความกล้าของคุณ”
“ฉันทำเพื่อตัวเองค่ะ”
ยาหยียิ้มตอบ ขณะยืนมองเซอร์เกคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับด้วยท่าทางรีบร้อน และการโต้ตอบที่ได้ยินก็ทำให้รู้ว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังคุยกับใคร
“ครับๆ นายน้อย ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ” เซอร์เกกดตัดสายก่อนจะรีบหันมาเอ่ยลาหล่อน
“ผมคงต้องรีบไปออฟฟิศก่อนครับ เพราะตอนนี้นายน้อยกำลังอาละวาดใส่พนักงานใหญ่เลย ไม่รู้ไปโกรธใครมานักหนา ไปก่อนนะครับ”
ยาหยีโบกมือให้กับเซอร์เกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของเขาจะเดินออกไปจากล็อบบีอย่างรวดเร็ว หญิงสาวถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับขึ้นห้องพักเพื่อไปเตรียมตัวรับศึกใหญ่สำหรับค่ำคืนนี้ด้วยหัวใจที่ยังหวาดหวั่นเหลือเกิน
