หลังจากที่ต้องตามง้องอนลินดาที่ไม่ยอมคุยกับตัวเองอยู่ถึงสามวันเต็มๆ ได้เป็นผลสำเร็จ แต่นั่นมันก็ต้องแลกกับการที่หล่อนต้องมายืนอยู่ในสนามบินแห่งนี้ สนามบินนานาชาติแห่งกรุงมอสโก ยาหยีกำลังมือแน่น ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ ตัวด้วยหัวใจที่หวาดหวั่น
บอกตามตรงว่าหล่อนกลัวสายตาเหยียดหยามและคำพูดโหดร้ายของคอร์เนลเหลือเกิน เขาจะต้องทำทุกอย่างให้หล่อนเจ็บปวดที่สุดอย่างแน่นอน
“ตื่นเต้นเหรอ เห็นตัวสั่นเชียว”
ยาหยีพยักหน้ารับน้อยๆ อยากจะบอกลินดาเหลือเกินว่าไม่ใช่แค่ตัวหรอกที่สั่นเป็นเจ้าเข้าน่ะ เพราะไอ้ก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆ อยู่ใต้อกข้างซ้ายมันก็สั่นระรัวเฉกเช่นเดียวกัน หวาดกลัวจนแขนขาพานไร้เรี่ยวแรง
“เอาน่า…ไม่ต้องกลัวหรอก เธอต้องสู้เพื่อความรักของตัวเองนะ ดูฉันสิขนาดไม่ได้แอ้มพ่อเทพบุตรตาเขียวด้วยยังอุตส่าห์เสียเงินค่าตั๋วบินมาเป็นเพื่อนเธอเลย ฉะนั้นห้ามถอดใจเด็ดขาด”
ได้ยินลินดาพูดแบบนี้ ยาหยีจึงพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่ตอนนี้ตอบรับออกไป
“ขอบใจมากลินดา ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด”
“ดีมาก มันต้องอย่างนี้สิ งั้นเรารีบไปที่พักกันเถอะ นี่ฉันจองโรงแรมที่มันอยู่ใกล้กับคฤหาสน์ซีร์ยานอฟมากที่สุดเลยนะ เธอจะได้ไม่ต้องลำบากไงเวลาที่ต้องไปหาพ่อเทพบุตรตาเขียวถึงห้องนอน”
ลินดาพูดขณะพายาหยีเดินออกจากสนามบินไปขึ้นรถแท็กซี่ที่มีบริการอยู่ด้านหน้า
ยาหยีหน้าแดงก่ำด้วยความขัดเขินเมื่อสมองวกกลับไปคิดถึงเรื่องบนเตียงของตัวเองกับคอร์เนลซ้ำอีกครั้ง
“พูดจาน่าเกลียดจังเลย…ลินดาน่ะ”
“พูดความจริงไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหนเลย แล้วนี่อายทำไมเนี่ย ฉันก็แค่พูดถึงเตียงนอนเฉยๆ เอง หรือว่าเธอคิดไปไกลถึงฉากรักเร่าร้อนที่เคยทำกับพ่อเทพบุตรตาเขียวอยู่บ่อยๆ ใช่ไหมล่ะ”
“ไม่ใช่นะ ฉัน…” รีบส่ายหน้าปฏิเสธ พยายามจะพูดแก้ต่างอีกแรงแต่ก็ตะกุกตะกักเต็มที จนลินดาหัวเราะออกมาอย่างรู้ทัน
“เอาละไม่พูดแล้วก็ได้ นั่นไงรถมาแล้ว ขึ้นรถเถอะ”
รถแท็กซี่แล่นมาจอดตรงหน้า ลินดาก้าวนำขึ้นไปก่อนเป็นคนแรก ก่อนที่ยาหยีจะก้าวตามขึ้นไปนั่งข้างๆ
“ไปโรงแรมซาวอยมอสโกค่ะ”
แท็กซี่มิเตอร์ค่อยๆ เคลื่อนออกจากสนามบิน มุ่งหน้าพาหล่อนกับลินดาไปยังโรงแรมซาวอยมอสโกซึ่งเป็นโรงแรมที่อยู่ใกล้กับคฤหาสน์ซีร์ยานอฟมากที่สุด แม้ราคาค่าห้องพักมันจะแพงระยับจนต้องอ้าปากค้างแค่ไหน แต่หล่อนก็ต้องยอมลงทุน ใช่…หล่อนจะต้องยอมเสี่ยงอีกครั้ง เพื่อให้ได้หัวใจของคอร์เนลกลับคืนมา แม้หนทางสำเร็จมันจะริบหรี่ซะเหลือเกินก็ตาม
มือใหญ่สีแทนที่กำลังยกแก้วกาแฟดำขึ้นดื่มชะงักค้างกลางอากาศทีเดียวเมื่อหูได้ยินข่าวล่าสุดจากปากของคนสนิท
“ว่าไงนะเซอร์เก ฉันฟังไม่ถนัด”
“คุณยาหยีเธอเดินทางมามอสโกครับ”
เลือดในกายเย็นเฉียบแทบจะกลายเป็นก้อนน้ำแข็ง หัวใจเต้นแรงระรัวจนกระแทกเข้ากับหน้าอกอย่างรุนแรง วูบหนึ่งความยินดีแล่นขึ้นมาจุกอก แต่แวบเดียวก็ถูกความเจ็บแค้นกลบทับจนมืดมิด เขาไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงแพศยาอย่างยาหยีแน่นอน
“คราวหน้าอย่านำเรื่องของผู้หญิงคนนี้มาบอกฉันอีกนะเซอร์เก เพราะมันไร้สาระมาก”
แก้วกาแฟที่ค้างอยู่ในมืออยู่หลายอึดใจถูกวางลงบนโต๊ะเตี้ยตรงหน้าโดยที่เจ้าของไม่ได้แตะต้องมันแม้แต่หยดเดียว
“ครับนายน้อย ถ้าคราวหน้าผมเห็นคุณยาหยีมากับผู้ชายอีก ผมก็จะไม่นำมารายงานอีกแล้วครับ”
เซอร์เกแกล้งหย่อนระเบิดใส่หัวใจของคอร์เนล
“นี่นายว่าไงนะ แม่นั่นมากับผู้ชายอย่างนั้นหรือ”
แม้เจ้าตัวจะพยายามบังคับเสียงให้ราบเรียบ เสียงที่ถูกเค้นออกมาจากลำคอแกร่งนั้นก็ยังอัดแน่นไปด้วยโทสะแรงกล้าจนคนฟังอย่างเซอร์เกต้องลอบอมยิ้ม
“ครับนายน้อย ท่าทางจะเป็นแฟนมั้งครับ เห็นคุยกันกะหนุงกะหนิงเดินเข้าไปในโรงแรมซาวอยมอสโกเมื่อตอนเช้ามืดที่ผ่านมานี่เองครับ”
ความจริงเซอร์เกเห็นยาหยีเดินเข้าโรงแรมไปกับลินดา แต่อยากแกล้งเจ้านายของตัวเองเล่นเท่านั้นเอง อยากจะรู้นักว่าไอ้ท่าทางเย็นชาไม่แยแสนี่จะซ่อนอะไรเอาไว้ข้างใน
“ต่อให้แม่นั่นกำลังจะแต่งงานฉันก็ไม่สน!”
คอร์เนลกระแทกหนังสือพิมพ์ลงกับโต๊ะ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินตรงไปที่รถสปอร์ตสีดำคันโปรดของตัวเอง เซอร์เกที่เดินตามมาร้องถามด้วยความแปลกใจ ขณะที่อีวานที่ยืนเปิดประตูรถลีมูซีนให้อยู่ถึงกับหน้าเหวอด้วยความงงงวย
“เมื่อวานนายน้อยสั่งให้ผมเตรียมลีมูซีนไม่ใช่หรือครับ บอกว่าขี้เกียจขับรถเอง”
“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว อยากขับรถเองบ้าง มีอะไรไหมเซอร์เก แล้วก็หุบปากไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้นนะ รวมทั้งห้ามใครหน้าไหนตามฉันมาด้วย ไม่อย่างนั้นเห็นดีกันแน่”
คอร์เนลขู่ทิ้งท้ายก่อนจะกระโดดขึ้นรถสปอร์ตและขับออกไปราวกับรถมีปีกเหาะได้
เซอร์เกส่ายหน้ายิ้มๆ ขณะที่อีวานงงเต๊ก
“ทำไมนายน้อยเปลี่ยนใจง่ายจังน้าเซอร์เก ผมล่ะตามอารมณ์ไม่ทันเลย”
“คนกำลังคลั่งก็อย่างนี้แหละน่า รออีกสักพักเดี๋ยวอาการนี้ก็หายไปเองนั่นแหละ”
“อีกนานไหมล่ะน้าเซอร์เกที่นายน้อยจะหายจากโรคเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเนี่ย”
ผู้เป็นน้าชายระบายยิ้มกว้าง ก่อนจะเฉลยออกมาแบบอมพะนำ
“ไม่กี่วันก็คงจะหายแล้วล่ะ เพราะยารักษาเดินทางมาถึงมอสโกแล้ว”
เซอร์เกพูดจบก็เดินหัวเราะจากไป ทิ้งให้อีวานยืนเกาหัวแกรกๆ ด้วยความมึนงงซ้ำซ้อนอยู่ตามลำพัง
“น้าเซอร์เกพูดอะไรน่ะ ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย ยารักษาอะไร? โอ๊ย! งงว่ะ”
อีวานส่ายศีรษะแรงๆ เพื่อสลัดความงงงวยออกจากสมอง จากนั้นก็ก้าวขึ้นรถลีมูซีนที่คอร์เนลปฏิเสธที่จะนั่งกะทันหันเพื่อขับเข้าไปเก็บในโรงรถขนาดใหญ่ทันที
