“ไมค์เป็นยังไงบ้าง”
คิริลเอ่ยถามผู้หญิงที่กำลังอุ้มเด็กน้อยอยู่ในอกและร้องไห้น้ำตานองหน้าอยู่ด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย เขาคาดหวังว่าไมเคิลจะไม่เป็นอะไร
“ยังอยู่ในห้องผ่าตัดเลยค่ะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ขณะกัดฟันฝืนทนทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัด มองประตูห้องนั้นด้วยความคาดหวัง
“แล้วรู้สาเหตุไหมว่าทำไมไมค์ถึงขับรถไปชนกับต้นไม้แบบนั้น”
“ฉัน… ฉันไม่รู้ค่ะ ไม่มีใครบอกอะไรฉันเลย”
คิริลถอนใจออกมาเบาๆ มองสตรีตรงหน้าอย่างเวทนา
“ฉันว่าเธอกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจะจัดการให้ทุกอย่าง”
เนื้อนวลยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง พลางส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทนได้ ฉันไม่อยากให้พี่ไมค์ตาย”
“เขาไม่เป็นอะไรหรอกน่าเชื่อฉันเถอะ อีกอย่างก็อยู่ในมือของหมอแล้วด้วย กลับไปพักผ่อนเถอะ อย่างน้อยๆ ลูกสาวของเธอก็จะต้องพักผ่อน”
จริงสิ… หนูเอวาต้องการพักผ่อน
เนื้อนวลน้ำตาไหลออกมาอีก พลางเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของผู้ชายที่หล่อคับโรงพยาบาลอย่างคิริล อิสไมนอฟ มาร์คิเดฟ
“ฉันต้องขอขอบคุณคุณมากนะคะ ขอบคุณสำหรับน้ำใจ”
“ไมค์เป็นเหมือนเพื่อนสนิทของฉัน ดังนั้นเธอไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ฉันจะดูแลสามีของเธอให้เอง”
แม้เขาจะเข้าใจผิดคิดว่าหล่อนคือเนื้อนางภรรยาของไมเคิล แต่ตอนนี้เนื้อนวลก็ไม่มีกระจิตกระใจอะไรที่จะปฏิเสธเขาหรอก เขาจะคิดยังไงก็ช่าง แต่หล่อนคงทนเห็นหนูเอวาหลานสาวต้องกำพร้าพ่ออีกคนไม่ได้ พี่สาวของหล่อนใจดำทิ้งลูกทิ้งผัวจากไปแล้ว หล่อนไม่อยากให้เอวาต้องขาดพ่อไปอีกคน เอวาจะต้องไม่เป็นเด็กกำพร้าเหมือนหล่อน
“ค่ะ ฉันจะพาหนูเอวาไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้ แต่ถ้าพี่ไมค์ออกจากห้องผ่าตัดแล้ว ฉันรบกวนคุณช่วยแจ้งข่าวให้ฉันรู้ด้วยได้ไหมค่ะ”
คิริลพยักหน้ารับ ก่อนจะลุกขึ้นยืนและหรี่ตามองร่างน้อยๆ ที่หลับอยู่บนบ่าบอบบางของเนื้อนวลด้วยความเอ็นดู
“ไมค์ไม่มีทางทอดทิ้งลูกสาวที่น่ารักแบบนี้ไปได้หรอก เชื่อฉันเถอะ”
เนื้อนวลยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินคอตกจากไป ขณะที่คิริลมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเวทนา สงสารบ่าบอบบางนั้นจังเลย เขาไม่อาจรู้ได้ว่าหล่อนอุ้มเด็กน้อยพาดบ่ามานานแค่ไหนแล้ว แต่ดูจากท่าทางของหล่อนคงจะอ่อนล้าน่าดูเลยทีเดียว
ความจริงผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เห็นมีท่าทางระริกระรี้จ้องจะจับผู้ชายเหมือนกับข่าวคราวที่เขาได้ยินผ่านหูมาเลยสักนิด คิริลคิดอย่างสับสน และในขณะนั้นเองประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก ก่อนที่แพทย์กับพยาบาลจะเดินหน้าเครียดออกมา ชายหนุ่มรีบเดินไปหาทันที
“ไมเคิลเป็นยังไงบ้างครับ”
สีหน้าของคุณหมอเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ
“คุณเป็นญาติของคนไข้หรือเปล่าครับ”
“เอ่อ ภรรยากับลูกของไมเคิลพึ่งกลับไปเมื่อครู่นี้เองครับ ผมเป็นเพื่อนของเขาครับ ผมจะตัดสินใจทุกอย่างแทนภรรยากับลูกของเขาเอง”
คุณหมอหันไปมองหน้ากับพยาบาลผู้ช่วยของตัวเอง ก่อนจะพูดออกมา
“ตอนนี้คนไข้อาการไม่ดีเลย เพ้อพูดอะไรก็ไม่รู้ และไม่ตอบสนองต่อการรักษาเลย ผมคิดว่าคุณควรจะเข้าไปดูใจเขาเป็นครั้งสุดท้าย…”
คิริลอึ้งไปเหมือนถูกชกหน้าเต็มแรง
“ว่ายังไงนะครับ นี่คุณหมอกำลังบอกผมว่า ไมเคิล… จะไม่รอด”
คุณหมอไม่ตอบ แต่รีบบอกให้เขาเดินตามเข้าไปภายในห้องผ่าตัด และสิ่งที่เขาเห็นเมื่อเดินเข้ามาก็คือร่างที่โชกเลือดของไมเคิล สภาพบอกให้รู้ว่าย่ำแย่แค่ไหน
“นาง… นาง… อย่าทิ้งพี่ไป… อย่าทิ้งพี่กับลูกไป…”
“ไมค์ ฉันอยู่นี่แล้วนะ คิริล ฉันเป็นเพื่อนนาย นายต้องเข้มแข็งเข้าไว้นะ ต้องเข้มแข็ง…”
คิริลกระซิบที่ข้างหูของไมเคิล แต่ดูเหมือนว่าไมเคิลจะไม่ได้ยินอะไรอีกแล้ว
“นาง… ทำไมนางจะต้องทิ้งพี่ไปกับผู้ชายคนอื่น… ทำไมถึงทิ้งพี่กับลูกไป นาง…”
“ไมค์… ลืมตาสิ ลืมตาขึ้นมามอง นี่ฉันนะ คิริล ไมค์!”
ไม่มีการตอบสนองใดๆ จากไมเคิลอีก เมื่อสัญญาณชีพค่อยๆ ลดต่ำลง หมอและพยาบาลวิ่งกันวุ่นเพื่อช่วยยื้อชีวิตของไมเคิลเอาไว้ แต่สุดท้าย… สุดท้ายเขาก็ต้องสูญเสียเพื่อนรักไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมาจริงๆ
“ไมค์!!!”
ดวงตาของคิริลแดงก่ำ เป็นครั้งแรกที่น้ำตาลูกผู้ชายของเขาไหลซึมออกมา เป็นครั้งแรกที่รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้
“ไมค์… ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะ… ดูแลลูกสาวของนายให้ดีที่สุด จะดูแลเอวาเอง”
เป็นคำสัญญาสุดท้ายที่คิริลมอบให้กับเพื่อนรักที่เคยช่วยชีวิตตัวเองเอาไว้ ขณะใช้มือใหญ่ค่อยๆ ปิดเปลือกตาของไมเคิลให้หลับสนิทลง
“ไม่ต้องห่วง หลับให้สบายนะเพื่อนยาก”
“ผมเสียใจด้วยครับ”
คิริลไม่อาจจะฝืนยิ้มใดๆ ออกมาได้อีก เขาค่อยๆ เดินออกจากห้องผ่าตัดไปราวกับคนไร้วิญญาณ ความสูญเสียแรกในชีวิตมันเจ็บปวดเสียเหลือเกิน
เขาเดินมาทรุดนั่งลงกับเก้าอี้หน้าห้องผ่าตัดอย่างหมดแรง ใบหน้าหล่อเหลาซบลงกับฝ่ามือใหญ่ทั้งสองข้างด้วยความเสียใจ เขาไม่เคยคิดเลยว่าไมเคิลจะจากไปเร็วแบบนี้ ไมเคิลยังหนุ่มยังแน่น ยังสามารถมีชีวิตที่สดใสต่อไปได้อีกนาน แต่แล้วก็ต้องมาจบชีวิตลงเพียงเพราะ…
ดวงตาของคิริลแดงก่ำ ใบหน้าสวยหวานไร้ยางอายของแม่นั่นผุดขึ้นมาในสมอง ตอแหล หลอกลวงที่สุด แสร้งทำเป็นบีบน้ำตา แท้จริงแล้วหล่อนน่าจะกำลังหัวเราะเยาะอยู่ภายในใจที่ตัวเองจะได้ออกไปร่านสนุกกับผู้ชายคนอื่นโดยที่ไม่ถูกครหาเสียมากกว่า
“แพศยา”
สงสารก็เพียงแต่เด็กน้อยลูกสาวของไมเคิลเพียงเท่านั้นที่จู่ๆ ก็ต้องมากำพร้าพ่อไป และแม้จะยังเหลือแม่ แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเป็นแม่ที่ดีได้อย่างแน่นอน เขาจะต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเด็กคนนั้น ช่วยลูกสาวของไมเคิลให้พ้นจากนรกให้จงได้
