วันนี้หล่อนได้นั่งรถชูคอมามหาวิทยาลัยกับไทเลอร์อีกครั้งหลังจากถูกเขาทอดทิ้งอย่างไม่ใยดีไปสามวันสามคืน
“อย่าพึ่งลง…”
ข้อมือบางถูกคว้าหมับเอาไว้ด้วยมือหนาที่แข็งยังกับคีมเหล็ก
“อยู่คุยกันก่อน”
“แต่ถึงมหา’ลัยแล้วนะคะ และฉันมีเรียนตอนเช้าด้วย”
“อย่ามาเฉไฉเธอมีเรียนตั้งเก้าโมง และนี่ก็พึ่งจะแปดโมงครึ่งเอง อยู่คุยกับผัวตัวเองซะดีๆ”
คนฟังหน้าแดงก่ำ มองคนตัวโตเจ้าของคำพูดด้วยสายตาขัดเขิน
“แต่ว่า… เดี๋ยวนักศึกษาคนอื่นจะผ่านมาเห็น”
“จะผ่านมาเห็นก็ช่างประไร ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอในรถเสียหน่อย ก็แค่อยากจะคุยถึงเรื่องราวเมื่อคืนเท่านั้น”
ท้ายประโยคน้ำเสียงของเขาแสนจะจริงจัง ขณะที่ดวงตาคมกริบสีเขียวมรกตจ้องหน้าหล่อนเขม็งคล้ายกับกำลังคาดคั้น
“ไหนบอกมาสิ บอกความจริงมาว่าทำไมถึงกลับไปทำงานที่ผับนรกนั่นอีก”
จันทร์เจ้าขาส่ายหน้าและกำลังจะโกหกออกมา แต่ก็ถูกคู่สนทนาโคตรหล่อรู้ทันเอาจนได้
“อย่ามาบอกว่าต้องการเงิน เพราะฉันไม่เชื่อ”
“แต่ฉัน… ต้องการเงินจริงๆ นะคะ”
“จันทร์เจ้าขา… เธอน่ะโกหกไม่เก่งหรอกนะ ดังนั้นพูดความจริงกับฉันมา บอกฉันมาว่าทำไมเธอถึงกลับไปทำงานแบบนั้นอีกครั้ง บอกฉันสิ”
ดวงตาของหล่อนสบประสานกับนัยน์ตาสีมรกตในระยะกระชั้นชิด ลำคอของหล่อนแห้งผาก ขณะที่สมองของหล่อนมึนงงและขาดสติ
“ไม่ต้องมาทำหน้าเคลิบเคลิ้ม ตอบฉันมา เธอไปทำงานที่นั่นอีกทำไม”
“คือฉัน… คือว่า…”
‘อาจารย์ไทเลอร์กับพ่อของฉันน่ะสนิทสนมกันมาก และเราสองคนก็มีแพลนจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ด้วย…’
‘เธออย่าแกล้งโง่ไปหน่อยเลย ถ้าฉันไม่ใช่คนสำคัญของอาจารย์ไทเลอร์ ฉันจะมายืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ได้ยังไงกัน คิดดูสิ…’
‘มันคือเรื่องจริง ฉันจะโกหกเธอไปทำไม เพราะถึงยังไงซะเธอก็ไม่ใช่คนสำคัญอะไรของอาจารย์ไทเลอร์อยู่ดี อีกไม่นานเธอก็จะถูกเขี่ยทิ้ง เหมือนๆ กับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เขาผ่านมานั่นแหละ’
คำพูดของฟิลิเซียกลับมาดังกึกก้องในสมอง และมันก็ปลุกปั่นให้หล่อนเต็มไปด้วยความน้อยใจเป็นที่สุด หล่อนเม้มปากแน่น ก่อนจะเชิดหน้าสูง
“อาจารย์อยากรู้จริงๆ เหรอคะ”
“แน่นอนฉันอยากรู้ทุกเรื่องของเธอนั่นแหละ และหากฉันทำได้ ฉันต้องการจะรู้ทุกความคิดในหัวสวยๆ ของเธอด้วยจันทร์เจ้าขา”
ดวงตาของเขามั่นคง น้ำเสียงไม่มีร่องรอยผ่อนปรนแม้แต่นิดเดียว
“ก็คู่หมั้นของอาจารย์ยังไงล่ะคะ”
“คู่หมั้น?”
คิ้วเข้มหน้าเป็นปื้นที่พาดโค้งผ่านนัยน์ตาคมกริบสีมรกตเลิกขึ้นสูงด้วยความประหลาดใจเป็นที่สุด ขณะหรี่ตามองคู่สนทนาสาวสวยอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
“ฉันเนี่ยนะมีคู่หมั้น…”
“ค่ะ”
หญิงสาวกระแทกเสียงตอบ ก่อนจะพูดประชดประชันออกมา
“อย่าบอกนะคะว่าลืมผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นของตัวเองลงได้ ไม่น่าเชื่อ”
เสียงของคนตัวโตสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะตรึงบ่าทั้งสองข้างของหล่อนด้วยฝ่ามือหนาแกร่ง
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปเอาเรื่องบ้าๆ พวกนี้ใส่หัวมาได้ยังไง แต่ฉันไม่เคยมีคู่หมั้นมาก่อน”
“แม้แต่คู่หมั้นที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเลือกเอาไว้ให้เหรอคะ”
“ใช่ ฉันไม่เคยมีคู่หมั้น แม้แต่คิดก็ยังไม่เคย รู้เอาไว้ซะด้วย แม่สาวสมองกลวง”
คราวนี้กลับไปเป็นจันทร์เจ้าขาบ้างที่นั่งอึ้ง และเมื่อทุกอย่างคลี่คลายความไม่ชอบมาพากลของฟิลิเซียก็แจ่มชัดในสมอง นี่หล่อนโง่มากขนาดนี้เชียวหรือ
“งั้นฟิลิเซียก็ไม่ใช่คู่หมั้นของอาจารย์น่ะสิคะ”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีคู่หมั้น แต่ว่าฟิลิเซียมาเกี่ยวอะไรด้วย”
ไทเลอร์หรี่ตามองสาวน้อยตรงหน้าอย่างคาดคั้น
“อย่าบอกนะว่าเพราะฟิลิเซีย เธอถึงได้ประชดฉันด้วยการกลับไปทำงานที่ผับระยำนั้นอีกครั้ง ใช่หรือเปล่าจันทร์เจ้าขา…”
แม้จะไม่อยากยอมรับเพราะแสนจะอับอาย แต่สุดท้ายก็จำใจต้องพยักหน้าและก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของเขา หล่อนได้ยินเสียงไทเลอร์สบถคำหยาบคายในลำคอ ก่อนที่เขาจะบังคับให้หล่อนเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยอย่างเผด็จการ
“งั้นก็แสดงว่าหึงฉันสินะ”
“เอ่อ… ไม่ใช่นะ”
จันทร์เจ้าขาหน้าแดงก่ำ รีบส่ายหน้าปฎิเสธโดยไม่หยุดคิดทันที และนั่นก็ทำให้ไทเลอร์หัวเราะออกมาลั่นรถ พลางยีเส้นผมสีดำขลับของเจ้าหล่อนจนยุ่งอย่างหมั่นเขี้ยว
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฟิลิเซียพูดอะไรกับเธอบ้าง แต่คราวหน้าอย่าหูเบาอีก ไม่เข้าใจอะไร ข้องใจตรงไหนมาหาเอาคำตอบจากฉันได้เลย”
คนตัวโตโน้มหน้าลงมาหาและฉวยโอกาสจูบแก้มนวลหนักหน่วง
“ฉันเต็มใจตอบคำถามเธอเสมอคนสวย”
“อาจารย์น่ะ ทำแบบนี้เดี๋ยวใครมาเห็นเข้านะ”
หญิงสาวรีบยกมือขึ้นแตะแก้มนวลที่ยังร้อนระอุเพราะปลายจมูกของเขาอยู่ด้วยความเขินอาย ดวงหน้างามแดงระเรื่อสุกปลั่ง
ไทเลอร์อมยิ้ม และทำท่าจะก้มต่ำลงมารุกรานอีกครั้ง แต่คราวนี้หล่อนรู้ทันความคิดของเขาจึงเบี่ยงหน้าหลบ ใบหน้าหล่อเหลาจึงซุกซบลงมาที่ซอกคอระหงแทน
“อุ๊ย… อาจารย์ อย่านะ… อย่าดูดคอฉันนะ เดี๋ยวเป็นรอย…”
รู้ตัวว่าพลาดท่าเขาก็ตอนที่ถูกริมฝีปากร้อนผ่าวขบเม้มเนื้อนุ่มที่ซอกคอระหงนั่นแหละ
“ใครใช้ให้เจ้าเล่ห์กับฉันก่อนล่ะ”
“ใครเจ้าเล่ห์ อาจารย์นั่นแหละ ไม่เอาแล้วไม่คุยด้วยแล้ว ไปเรียนดีกว่า”
แล้วจันทร์เจ้าขาที่ยกมือขึ้นลูบลำคอที่เป็นรอยแดงเพราะถูกปากร้อนผ่าวดูดดึงก็รีบกระโดดลงไปจากรถสปอร์ตคันงามอย่างรวดเร็ว ไทเลอร์ไม่ได้ตามลงไป เขานั่งหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ภายในรถ มองร่างอรชรจนหายไปลับตา
“ยายเด็กบ้า… น่ารักชะมัด”
คนตัวโตพึมพำด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะดับเครื่องยนต์และเดินตามหญิงสาวเข้าไปในมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของรัสเซียเช่นกัน
