อะไรนะ?
สีหน้าฉินเฟยหยางเปลี่ยนไปทันที คว้าเสื้อเด็กรับใช้มาตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด “ผิ่นเหยานางเป็นอะไร?”
“ฮูหยินรอง…เป็นลมไปแล้ว ตอนนี้นายท่านรองใกล้จะฆ่าคนแล้ว นายท่านรีบกลับไปเถอะ”
เด็กรับใช้ร้อนรนจนแทบจะร้องไห้ออกมา
ฉินเฟยหยางเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน
หลังจากเว่ยผิ่นเหยาแต่งเข้าตระกูลฉินเขาก็เห็นนางเป็นลูกสาวแท้ๆ ดังนั้นเมื่อได้ยินข่าวนี้ใบหน้าสูงวัยของฉินเฟยหยางก็ซีดขาวในทันที เขาไม่สนใจน่าหลานหูรีบตรงออกไป
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าช่วยไปดูนางหนูตระกูลเว่ยให้ข้าที” นัยน์ตาน่าหลานหูฉายความกังวล
“เจ้าค่ะ”
เฟิงหรูชิงหมุนตัวออกไปทางที่ฉินเฟยหยางจากไป
…
ลานบ้านตระกูลฉิน
เสียงร้องไห้โวยวายดังออกมา
ตอนที่เฟิงหรูชิงตามไปถึงก็เห็นหญิงคนหนึ่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉินซวิน นัยน์ตาของนางมีความขุ่นเคืองและโหดร้าย จับจ้องไปทางด้านหลังจวนไม่วางตา
ในมือฉินซวินถือดาบอยู่เล่มหนึ่ง ใบหน้ารูปงามเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำด้วยความโกรธ
หากไม่ใช่ฉินอี๋ห้ามเอาไว้สุดชีวิต เกรงว่าดาบของเขาคงฟันลงบนตัวคนตรงหน้าแล้ว
“ท่านพี่ ท่านอย่าห้ามข้า วันนี้ข้าจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ระบายความโกรธให้ผิ่นเหยา!”
“ซวินเอ๋อร์!” ขมวดคิ้วบางๆ จ้องมองหญิงสาวที่คุกเข่าด้วยความเย็นชา สายตาแฝงความหนาวเหน็บ “เว่ยเมิ่งเจี๋ยเจ้ายังกล้ากลับมาอีก! เจ้ารีบบอกข้ามาตอนนี้ยาพิษในมือของเจ้าใครเป็นคนให้เจ้า?”
มุมปากเว่ยเมิ่งเจี๋ยมีรอยยิ้มเย้ยหยัน นางลุกขึ้นจากพื้นนัยน์ตาแฝงด้วยความจองหอง
“เป็นคุณหนูตระกูลเว่ยเช่นเดียวกัน มีสิทธิ์อะไรเว่ยผิ่นเหยาได้เสวยสุขร่ำรวยเงินทอง? แล้วข้ายังถูกขับออกจากตระกูลเว่ย! ข้าก็ออกจากตระกูลเว่ยแล้วเว่ยผิ่นเหยายังไม่ปล่อยข้าไปอีก! นางยังส่งคนไปทำให้ข้าอับอายทำร้ายข้า! น่าเสียดาย ในที่สุดข้าก็รอจนได้โอกาส! ข้าไม่มีความสุขนางก็อย่าคิดจะมีความสุข!”
“เว่ยเมิ่งเจี๋ย!” สีหน้าฉินอี๋ไม่น่ามองยิ่งนัก “ตอนแรกไม่ใช่เว่ยผิ่นเหยาส่งคนไปหาเจ้าแต่เป็นท่านพ่อทั้งสองของข้าที่ทำ เหตุใดเจ้าต้องมาแก้แค้นนาง?”
รู้เช่นนี้แต่แรก ตอนแรกไม่ควรจะเห็นแก่หน้าผู้เฒ่าเว่ยละเลยการสืบสวนเว่ยเมิ่งเจี๋ย แต่ควรจะจัดการนางให้สิ้นซาก!
“ข้าไม่สน” มุมปากเว่ยเมิ่งเจี๋ยแฝงรอยยิ้มเย่อหยิ่ง “อยากช่วยนางก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เจ้าให้ฉินซวินสู่ขอข้า ข้าก็จะให้ยาแก้พิษกับเจ้า”
ยาพิษขวดนี้คนอื่นให้นางมา
ยาแก้พิษ…ย่อมไม่อาจมีอยู่!
นางมีชีวิตน่าสังเวชถึงเพียงนี้ มีสิทธิ์อะไรที่เว่ยผิ่นเหยายังสบายใจเช่นนี้?
นางจะเป็นหนามกลางใจของเว่ยผิ่นเหยาและฉินซวิน ให้ทั้งชีวิตของเว่ยผิ่นเหยาอย่างหวังว่าจะได้สบายใจ!
“ไม่มีทาง!”
ไม่รอให้ฉินซวินกับฉินอี๋เอ่ยปากเสียงเกรี้ยวกราดก็ดังมาจากด้านหลัง
เว่ยเมิ่งเจี๋ยหันไปก็เห็นสีหน้าเขียวคล้ำของฉินเฟยหยางก้าวเท้าเข้ามา
“ตระกูลฉินของข้ายอมรับเว่ยผิ่นเหยาเป็นลูกสะใภ้เพียงคนเดียว คนที่มีแต่ความชั่วร้ายเช่นเจ้าไม่คู่ควรเป็นสะใภ้ตระกูลฉินของข้า!”
สีหน้าเว่ยเมิ่งเจี๋ยเปลี่ยนไปเอ่ยด้วยความโกรธแค้น “เพราะอะไร? ข้ามีตรงไหนสู้เว่ยผิ่นเหยาไม่ได้?”
มีสิทธิ์อะไร…
แต่ละคนล้วนทำกับนางเช่นนี้?
เว่ยผิ่นเหยาคนที่แม้แต่ลูกยังให้กำเนิดไม่ได้มีค่าอะไรมายึดครองตำแหน่งนี้!
อย่างไรเสียรอหลังจากนางแต่งกับฉินซวินแล้วก็จะมีลูกชายให้ฉินซวินก่อน ถึงตอนนั้นเว่ยผิ่นเหยาก็ตายไปแล้ว เช่นนั้นตำแหน่งฮูหยินรองตระกูลฉินย่อมเป็นของนาง!
“องค์หญิง…”
มุมปากฉินเฟยหยางกระตุก เขาหันไปมองเฟิงหรูชิง “รบกวนท่านแล้ว”
……….
ตอนที่ 704 ประวัติของถังอิ่น (7)
“ได้” เฟิงหรูชิงยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้า สายตานิ่งเรียบของนางกวาดมองไปยังเว่ยเมิ่งเจี๋ย
“คนเช่นนี้ไม่มีความจำเป็นต้องเก็บเอาไว้”
เพียงประโยคเดียวก็กำหนดความตายให้เว่ยเมิ่งเจี๋ย!
ฉินอี๋เห็นเฟิงหรูชิงปรากฏตัวนัยน์ตาก็เต็มไปด้วยความยินดี
ในสายตานางไม่มีอะไรที่เฟิงหรูชิงทำไม่ได้ หากนางมาแล้วนั่นก็หมายความว่า…ผิ่นเหยาจะต้องไม่เป็นอะไร
“ชิงเอ๋อร์…”
“ท่านป้าไม่ต้องกังวล ท่านน้าเหยาต้องไม่เป็นอะไร”
เฟิงหรูชิงยิ้มนางไม่พูดอะไรอีก และไม่ถามว่าเว่ยเมิ่งเจี๋ยมาคิดบัญชีกับเว่ยผิ่นเหยาได้อย่างไร นางเดินไปทางด้านหลังจวน
…
ภายในห้อง
สีหน้าเว่ยผิ่นเหยาซีดขาวนอนนิ่งเงียบอยู่บนเตียง
ด้านข้างมีสาวรับใช้สองคนคอยดูแล หลังจากเห็นเฟิงหรูชิงปรากฏตัวสาวใช้ทั้งสองก็ถอยออกไปทันที
มองเพียงใบหน้าเว่ยผิ่นเหยาไม่อาจดูรู้ว่าพิษที่นางโดนคือพิษอะไร ทว่าในตอนที่เฟิงหรูชิงเดินเข้าไปใกล้ก็ยังได้กลิ่นเจือจางที่เหมือนไม่มีอยู่…
“ใบไม้จันทร์?”
เป็น…กลิ่นยาวิเศษระดับห้าใบไม้จันทร์จริงๆ
เหตุใดในมือเว่ยเมิ่งเจี๋ยจึงมียาวิเศษระดับห้า?
อีกทั้งใบไม้จันทร์นี่…เป็นยาทำให้เป็นหมัน!
ใช่แล้ว คนที่ไม่ทันระวังกินใบไม้จันทร์นี่เข้าไป หลังจากนั้นจะไม่มีทางมีลูกได้อีก หากเป็นคนที่ตั้งครรภ์แล้วทารกในครรถ์จะไม่อาจรักษาเอาไว้ได้ และต่อจากนี้จะไม่สามารถมีลูกได้อีก
ที่ทำให้เฟิงหรูชิงไม่เข้าใจก็คือ ปกติแล้วยาวิเศษล้วนใช้กับผู้ฝึกตบะ!
เว่ยผิ่นเหยาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ไม่ได้ฝึกตบะเท่านั้น!
หากต้องการให้นางเป็นหมันจริงเพียงยาธรรมดาก็สามารถทำได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นยาวิเศษ!
ที่สุดแล้วสำหรับผู้ฝึกตบะ ยาธรรมดา…ไม่สามารถทำร้ายอะไรพวกเขาได้ พลังวิเศษในร่างของพวกเขาสามารถยับยั้งคุณสมบัติของยาเหล่านั้น มีเพียงยาวิเศษเท่านั้นจึงจะสามารถทำร้ายผู้ฝึกตบะได้
“ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ง่ายเลยกว่าข้าจะทำให้ร่างกายของท่านน้าเหยาฟื้นคืนมาได้ จะยอมให้นางถูกทำร้ายเด็ดขาด!”
เว่ยผิ่นเหยาตั้งแต่เล็กก็ถูกพิษในครรภ์ทำให้ร่างกายไม่แข็งแรงไม่สามารถตั้งครรภ์ได้
ต่อมานางถอนพิษในครรภ์ให้เว่ยผิ่นเหยา ทำให้ร่างกายเว่ยผิ่นเหยาค่อยๆ ฟื้นตัว
การไม่ตั้งครรภ์ยังไม่ได้แก้ไข
จนกระทั่งหลังจากนางก้าวขึ้นหลิงอู่ก็ปลูกยาวิเศษที่นางต้องการให้เว่ยผิ่นเหยา ดังนั้นช่วงก่อนหน้านางจึงให้ลิงนำยาวิเศษมาให้นางเว้นสองสามวันครั้ง
นางใช้ยาวิเศษมากมายเช่นนี้จึงจะรักษาเว่ยผิ่นเหยาได้…จะสิ้นเปลืองไม่ได้!
มือของเฟิงหรูชิงแตะลงที่ชีพจรของเว่ยผิ่นเหยา สีหน้าของนางเคร่งขรึมลงทันที
ตั้งครรภ์!
เว่ยผิ่นเหยาตั้งครรภ์แล้ว!
เฟิงหรูชิงสูดหายใจลึกหยิบโสมรูปร่างคล้ายตุ๊กตาออกมาจากมิติว่างหนึ่งอันแล้วหันหลังเดินออกมา
สาวใช้สองคนรออยู่นอกประตูเช่นเดิม
นางเงียบไปสักพักก่อนจะส่งโสมรูปตุ๊กตาให้สาวใช้คนหนึ่ง
“นำโสมนี่ไปต้มน้ำหลังจากนั้นเอามาให้นางดื่ม”
หวังว่าเช่นนี้แล้ว…จะสามารถรักษาชีวิตเด็กในท้องของนางได้
“เพคะองค์หญิง”
สาวใช้ตอบรับอย่างนอบน้อม
…
ลานบ้าน
สายตาเย็นชาของฉินอี๋มองเว่ยเมิ่งเจี๋ยที่อยู่ตรงหน้า นัยน์ตาของนางเต็มไปด้วยไอสังหาร
ทว่าในเวลาต่อมา…ชั่วพริบตานางเห็นเฟิงหรูชิงเดินออกมาจากหลังจวนก็ดีใจรีบเดินเข้าไปหา
“ชิงเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”
ใบหน้าเฟิงหรูชิงเรียบนิ่ง “นางจะยังไม่เป็นอะไรชั่วคราว”
ยานี่…ใช้เพื่อให้ผู้หญิงเป็นหมันแต่ไม่ทำร้ายถึงชีวิต
ที่เว่ยผิ่นเหยาเป็นลมไปก็เพราะนางตั้งครรภ์แล้วไม่สามารถรับฤทธิ์ยาไหว
………….
