“เพราะว่าอิ่นเอ๋อร์นาง…เป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์!”
ครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์…
ร่างของเฟิงหรูชิงแข็งทื่อ
ครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ เป็นเด็กที่เกิดจากการรวมตัวของมนุษย์และสัตว์วิเศษ
ทว่าทันทีที่รวมตัวกันเด็กที่เกิดออกมาจะมีพรสวรรค์และความสามารถของทั้งคนและสัตว์วิเศษ
นางสามารถใช้รูปลักษณ์ของมนุษย์อยู่บนโลกโดยไม่มีผู้ใดสามารถสังเกตได้ เช่นเดียวกันพวกเขาก็มีพลังของสัตว์วิเศษกับอายุขัยที่ยาวนาน บวกกับสืบทอดข้อดีของมนุษย์กับสัตว์วิเศษ ความสามารถของครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์…จึงแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก
ก็เหมือนกับลูกครึ่งที่มักจะหน้าตาดีกว่าคนทั่วไป ครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ก็เป็นเช่นนั้น แข็งแกร่งกว่ามนุษย์ทั่วไป!
“นางไม่เพียงแต่จะเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ หนึ่งในพ่อแม่ของนางยังเป็นสัตว์ร้ายด้วย!”
สัตว์ร้ายแม้จะเป็นสัตว์วิเศษชนิดหนึ่งเช่นกัน แต่สัตว์วิเศษทั่วไปน้อยมากที่จะโจมตีมนุษย์ก่อน ทว่าสัตว์ร้ายไม่เหมือนกัน
สัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่เพียงแต่มีความสามารถแข็งแกร่งนิสัยยังดุร้ายกินมนุษย์เป็นอาหาร โดยเฉพาะมนุษย์หรือสัตว์วิเศษอื่นที่ก้าวเข้าไปในอาณาเขตของสัตว์ร้าย ล้วนต้องกลายเป็นอาหารในท้องของพวกมัน
ดังนั้น…หลายปีก่อนหน้านี้ แผ่นดินใหญ่จึงได้แบ่งสัตว์วิเศษบางส่วนออกจัดเป็นสัตว์ร้าย
ทว่าถังอิ่น..ไม่ได้ใกล้เคียงกับสัตว์ร้ายเลยแม้แต่น้อย
“เช่นนั้นแล้วอย่างไร?”
ใช่แล้ว เช่นนั้นแล้วอย่างไร?
นางไม่สนว่าถังอิ่นจะมีฐานะอะไร นางรู้เพียงว่า นางไม่อาจให้ถังอิ่นพ่ายแพ้!
“เรื่องที่ท่านพูดมาทั้งหมดข้าเข้าใจแล้ว ท่านก็ไม่ต้องเป็นกังวล ข้าไม่มีทางทอดทิ้งนาง”
มองสีหน้ามั่นคงนั้นของหญิงสาวแล้ว ในใจผู้เฒ่าถังอีก็ผ่อนคลายลงได้ในที่สุด
เขาต้องรวบรวมความกล้าจึงจะมาบอกทั้งหมดกับเฟิงหรูชิง
เขาไม่อยากให้ถึงเวลาคับขันแล้วถังอิ่นจะถูกทอดทิ้ง ยิ่งไม่อยาก…ให้เฟิงหรูชิงไม่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วพบกับอันตรายเช่นนี้ในวันหน้า…ดังนั้นนางมีสิทธิ์ที่จะรับรู้เรื่อง
ทว่าการเลือกของหญิงสาวไม่ทำให้เขาผิดหวัง
“องค์หญิง ตอนนี้ความสามารถอิ่นเอ๋อร์ไม่แข็งแกร่งคนทั่วไปจะเห็นนางเป็นมนุษย์ รอวันหนึ่งที่ผนึกของนางถูกทำลายความสามารถเพิ่มขึ้นแล้ว นางจะต้องดึงดูดศัตรูนับไม่ถ้วน…” เสียงของผู้เฒ่าถังอีเงียบลงแล้วเอ่ยต่อ “นอกจากนี้ ข้าไม่รู้ว่ามู่หลิงแห่งตระกูลมู่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”
ภายใต้การเปิดเผยโดยไม่ตั้งใจของเขา คนตระกูลถังเหล่านั้นรู้แต่เพียงว่าร่างกายของถังอิ่นพิเศษ แต่ไม่รู้ละเอียดเช่นนี้
หลายปีมานี้เขาเอาถังอิ่นไว้ในตระกูลถังไม่ให้นางออกไปไหน ก็เพราะกลัวว่าฐานะของนางจะถูกคนอื่นรู้เข้า
คิดไม่ถึงว่า…ถังอิ่นจะออกจากบ้านโดนไม่ได้รับอนุญาตแล้วพบกับเฟิงหรูชิง
“มู่หลิง?”
พ่อของหนานเสียนที่เดิมไม่ควรมีอยู่?
“เขารู้ฐานะของถังอิ่นจึงให้หนานเสียนแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลถัง?”
“ไม่ผิด” ใบหน้าสูงวัยของผู้เฒ่าถังอีเคร่งขรึม “พรสวรรค์ของครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์แข็งแกร่งมาก
มู่หลิงเป็นคนทะเยอทะยานย่อมต้องการนำถังอิ่นไปไว้ใกล้ตัว ที่ข้ากังวลก็คือ…หากถังอิ่นไม่สามารถเป็นคนตระกูลมู่แล้วเป็นไปได้ว่าเขาจะแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป”
ใจเฟิงหรูชิงค่อยๆ เงียบสงบลง
สายตานางมองไปบนท้องฟ้าสีคราม สีหน้านิ่งเรียบไร้คลื่นใด
“ข้าไม่ยอมให้ผู้ใดคุกคามเสี่ยวอิ่น!”
ตระกูลมู่…ติดค้างหนานเสียนแม่ลูกมากเกินไปแล้ว
นางไม่อยากให้เพิ่มบัญชีแค้นเข้าไปอีก มิเช่นนั้นตระกูลมู่นี้…เกรงว่าชีวิตนี้ก็จะใช้คืนไม่หมด!
ปากผู้เฒ่าถังอีขยับแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เปิดปาก
ผ่านไปชั่วครู่เขาจึงจะเอ่ยออกมา “องค์หญิง อิ่นเอ๋อร์ฝากฝังไว้กับท่านแล้ว วันหน้าหากท่านมีเรื่องอะไรเอ่ยเพียงคำเดียวข้าผู้เฒ่าถังอีแม้อยู่ไกลเป็นพันลี้ก็จะต้องรีบมาแน่! วันนี้แม้ข้าจะไม่มีอะไรแต่ว่าก็มีชีวิตชราๆ ชีวิตหนึ่ง”
………….
ตอนที่ 700 ประวัติของถังอิ่น (3)
สายตาเฟิงหรูชิงหันไปมองผู้เฒ่าถังอี “อีกเดี๋ยวท่านจะไปดูเสี่ยวอิ่นเสียหน่อยหรือไม่?”
ผู้เฒ่าถังอียิ้มขมขื่น “ไม่จำเป็นแล้ว ตอนนี้นางมีชีวิตที่ดีข้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปรบกวนชีวิตของนาง”
เฟิงหรูชิงเงียบไปสักพัก “เช่นนั้นถังจือ…”
ถังจือสองพยางค์นี้ทำให้ใจของผู้เฒ่าถังอีสั่นอย่างประหลาด
เขาหลุบตาลง นัยน์ตาชรานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
ตอนนั้นเขาไม่สามารถปกป้องถังจือได้ในที่สุด ทำให้นางได้รับความอยุติธรรมเช่นนี้
“ไม่จำเป็น…” ผู้เฒ่าถังอีถอนหายใจเบา “ถังจืออยู่กับท่านนางมีความสุขมาก ข้าจะไปให้นางรำคาญตาทำไม ให้นางคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาหรือ?”
เฟิงหรูชิงที่เดิมทีคิดจะเอ่ยชวนสองสามคำ เมื่อเห็นใบหน้าแก่ชราของผู้เฒ่าถังอีระทมขมขื่นเช่นนี้แล้วนางก็เก็บถ้อยคำเหล่านั้นไว้
สุดท้ายทิ้งไว้เพียงประโยคเดียว
“ถังจือ…ไม่เคยโทษท่านเลย”
ที่ตระกูลถังกินคนนั่น ผู้เฒ่าถังอีเป็นคนคนเดียวที่เคยปกป้องถังจือ
ทว่าผู้เฒ่าถังอีคิดไม่ถึงความอันตรายและน่ากลัวของถังลั่ว ยิ่งไม่เคยคาดคิดว่าเขาจะลงมือในความมืด
ดังนั้นถังจือจึงไม่เคยโทษเขาเลย…
ผู้เฒ่าถังอีมือสองข้างไขว้หลังหมุนตัวเงยหน้ารับลม ผมของเขาขาวโพลนหมดแล้ว บนใบหน้าแก่ชรากลับมีรอยยิ้มจางๆ
“องค์หญิง สายมากแล้วข้าต้องไปแล้ว ท่านอย่าให้อิ่นเอ๋อร์รู้เลยว่าข้าเคยมาหาท่าน”
ด้วยนิสัยของอิ่นเอ๋อร์ หากรู้เรื่องทั้งหมดนางจะต้องจากไปตัวคนเดียว ไปหาที่ที่ไม่มีคนพบเจอ
ถึงตอนนั้นเกิดนางดึงดูดศัตรูมานับไม่ถ้วน เช่นนั้น…ก็จะไม่มีคนช่วยนางแล้ว
พูดจบผู้เฒ่าถังอีก็โบกแขนเสื้อเดินออกไปทางนอกจวน
ค่อยๆ หายลับสายตาของเฟิงหรูชิงไป…
“ฝูเฉิน”
หลังจากผู้เฒ่าถังอีจากไปสีหน้าเฟิงหรูชิงก็เข้มขึ้นแล้วตะโกนออกมา
สายลมพัดมา ร่างเล็ก ๆ ของฝูเฉินก็มียืนอยู่ตรงหน้านางแล้ว
“เจ้า…รู้มาตลอดว่านางเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ใช่หรือไม่?”
นางคิดขึ้นได้ว่าหลายครั้งที่ฝูเฉินเห็นถังอิ่นล้วนมีท่าทีราวกับจะเอ่ยอะไรแต่ก็เก็บเอาไว้
วันนี้ดูแล้วฝูเฉินน่าจะรู้เรื่องแล้ว…
ฝูเฉินหลุบตาลง “อื้อ”
“เช่นนั้นก่อนหน้านี้…เหตุใดจึงไม่ได้บอกข้า?”
“ข้า…” เสียงฝูเฉินราวกับลังเล “ข้าเพียงแค่รู้สึกว่า…ครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์ก็ไม่มีอะไรไม่ดี แต่ว่าข้าคิดไม่ถึงว่าคนพวกนั้นจะต้องการตามฆ่านาง”
เฟิงหรูชิงถอนหายใจอย่างจนใจ นางดึงฝูเฉินเข้าสู่อ้อมกอดใช้นิ้วลูบศีรษะเล็กของเขาแผ่วเบา
“โชคดีที่วันนี้ผู้เฒ่าถังอีมาบอกเรื่องทั้งหมดกับข้า มิเช่นนั้นวันหน้าข้าคงไม่มีการเตรียมพร้อมอะไรแม้แต่น้อย…”
“เช่นนั้น…ท่านแม่จะอยู่กับถังอิ่นไปตลอดหรือไม่?”
“อื้อ” เฟิงหรูชิงขยับปากน้อยๆ “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนกลัวเรื่องกลัวราวงั้นหรือ?”
ฝูเฉินส่ายหน้า
หากท่านแม่กลัวมีเรื่องคงไม่ผิดใจกับกองกำลังมากมายเช่นนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า
แม้ว่า…ท่านแม่จะเป็นผู้บริสุทธิ์ก็เถอะ
“ไม่เป็นไร ขอเพียงตอนนี้ข้าขยันฝึกฝนยิ่งขึ้น เช่นนี้แล้วข้าจึงจะสามารถปกป้องความปลอดภัยของนางได้” เฟิงหรูชิงลูบศีรษะเขาด้วยรอยยิ้ม “ครึ่งมนุษย์ครึ่งสัตว์แล้วอย่างไร? ขอเพียงข้าสามารถยืนอยู่เหนือทุกคน ข้าจะดูสิว่าคนในใต้หล้านี้ใครจะกล้าแตะนาง!”
ในตอนนี้หน้าตาของหญิงสาวหยิ่งผยองจองหองยิ่งนัก
ใบหน้าดั่งหยกแกสลักสีชมพูของฝูเฉินยกยิ้มเจิดจ้า
ใช่แล้ว…ครึ่งคนครึ่งสัตว์แล้วอย่างไร? แม้ว่าจะถูกผู้คนในโลกปฏิเสธ
ขอเพียงสามารถยืนอยู่เหนือผู้คนทั้งหมด ผู้คนเหล่านั้นก็จะมองเจ้าเป็นเทพพระเจ้า
………..
