ตอนที่ 693 ฉินเฉินคือน้องชายแท้ๆ ของนางหรือ (3)
“ครอบครัวเจ้าดีกับเจ้าหรือไม่”
“ดีมาก...”
“งั้นข้าก็วางใจแล้ว เฉินเอ๋อร์ หาก…หากครอบครัวเจ้าไม่ดีต่อเจ้า เจ้าก็กลับมาได้ทุกเมื่อ ที่นี่คือบ้านของเจ้า”
“ชิงชิงไม่ต้องเป็นห่วง ข้าไม่เคยมีอะไรมาก่อน ทั้งไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ข้ามีเจ้าแล้ว ข้าจะรักษาตัวเองให้ดี”
…
คำพูดตอนที่ฉินเฉินจากไป ยังดังก้องอยู่ในหู คล้ายกับเสียงสะท้อนดังขึ้นในสมองนางครั้งแล้วครั้งเล่า
เพื่อเคารพการตัดสินใจของฉินเฉิน นางจึงไม่ถามเรื่องชาติกำเนิดของอีกฝ่าย
ขอเพียงเขามีชีวิตที่ดีก็เพียงพอแล้ว!
นางเข้าใจมาตลอดว่า ตอนอยู่ในหัวเซี่ย พวกนางสองพี่น้องพึ่งพาอาศัยกัน แต่เมื่อมาถึงทวีปชางเยว่ นางก็มีครอบครัวของนาง เฉินเอ๋อร์มีครอบครัวของเขา นางจะเห็นแก่ตัวรั้งเขาไว้ข้างกายไปตลอดได้หรือ
แต่ตอนนี้กลับบอกนางว่า ฉินเฉินเป็นเพียงลูกบุญธรรมของตระกูลฉิน ทั้งยังอาจเป็นน้องชายแท้ๆ ของนางด้วย!
“ชิงเอ๋อร์ เรื่องนี้ข้ายังไม่มั่นใจ เจ้าให้เวลาข้าอีกหน่อย ข้าจะสืบทุกอย่างมาบอกเจ้า เชื่อข้านะ!”
ครั้นเห็นสภาพของเฟิงหรูชิง ดวงตาจิ่วหมิงทอแววเจ็บปวด มือเขาโอบเอวนางอย่างลืมตัว คิดกอดนางเข้ามาปลอบ
จู่ๆ สายลมรุนแรงก็พัดมา จิ่วหมิงที่เอาแต่คิดถึงเฟิงหรูชิง ไม่ทันสังเกตลูกถีบนั้น
กระทั่งเท้าเตะใส่ท้องน้อย เขาค่อยก้มตัวลง กุมท้องเอาไว้ เจ็บจนหน้าเขียวคล้ำ กัดฟันเอ่ยว่า “ชิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นหญิงที่ตอบแทนบุญคุณด้วยความแค้น!”
เฟิงหรูชิงสีหน้ากระอักกระอ่วน “ปฏิกิริยาตอบโต้ของร่างกาย ข้ามิได้ตั้งใจ จริงนะๆ …มันเป็นไปตามธรรมชาติ ข้าไม่อาจควบคุมได้”
จิ่วหมิงหน้าคล้ำราวกับก้นหม้อ
เขาแค่อยากปลอบนางหนูนี่เท่านั้น แตะต้องนางก็ไม่ได้ซ้ำยังโดนเตะอีก
หากลูกเตะนี้ต่ำลงอีกหน่อย เกรงว่าเขาคงสูญสิ้นลูกหลานแล้ว!
“ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ก็แค่…คนที่แตะต้องข้าก็จะมีปฏิกิริยาตอบสนองแบบนี้ เจ้าต้องเชื่อข้านะ!”
จิ่วหมิงมุมปากกระตุก เขาเชื่อนางหรือ
เชื่อก็บ้าแล้ว!
“ทุกครั้งที่เจ้ามาหอแห่งแรก แม่นางพวกนั้นกอดเจ้า ไม่เห็นเจ้ามีปฏิกิริยาตอบสนองเยี่ยงนี้เลย”
ผู้หญิงคนนี้จงใจชัดๆ !
“อ้อ แม่นางพวกนั้นต่างก็นุ่มนวลอ่อนแอ ข้าจะรุนแรงกับพวกนางได้อย่างไร อีกอย่างร่างกายข้าไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้พวกนาง ข้าก็ควบคุมไม่ได้เช่นกัน” เฟิงหรูชิงตอบตามตรง
จิ่วหมิงหน้าคล้ำไปใหญ่
ไม่อาจรุนแรงกับผู้หญิงหรือ
แม่นางที่ถูกเจ้าลวนลามมีน้อยหรือไรกัน
แต่จิ่วหมิงรู้ดี แม่นางพวกนั้นที่ถูกลวมลามต่างก็ยอมรับ สำหรับแม่นางทั่วไปแล้ว เฟิงหรูชิงอ่อนโยนมากจริงๆ
“หนานเสียนเล่า ตอนเขาแตะต้องเจ้า ทำไมเจ้าไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อย่างไม่อาจควบคุมได้บ้าง”
เอาเป็นว่าจิ่วหมิงตัดสินแล้วว่านางจงใจ คิดทำให้เขาไร้ทายาทสืบสกุล!
เฟิงหรูชิงยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นเบิกบานและพึงพอใจ “นั่นมันกั๋วซือของข้านะ จะเทียบกันได้อย่างไร ไม่ว่าเขาจะแตะต้องข้าอย่างไร ข้าก็รับได้ทั้งนั้น ไม่ทำร้ายเขา…”
จิ่วหมิง “…”
เขาไม่รู้สึกเจ็บท้องน้อยอีกแล้ว แต่ปวดหนึบไปทั้งหัวใจ
มองเฟิงหรูชิงยิ้มแย้ม จิ่วหมิงก็เข้าใจดีว่านางได้ออกจากข่าวสารเมื่อครู่แล้ว จึงสบายใจลงได้
ลูกเตะนี้นับว่าคุ้ม!
“อย่าลืมเอาของไปคืนกู้อีอีให้ข้าด้วย ข้าขอตัวกลับก่อนล่ะ”
………
ตอนที่ 694 ฉินเฉินคือน้องชายแท้ๆ ของนางหรือ (4)
เฟิงหรูชิงเก็บของที่เพิ่งได้มา เดินออกจากห้องเก็บของ นางโบกมือให้จิ่วหมิงจากด้านหลัง จากไปโดยไม่หันกลับมา
วินาทีที่นางออกจากหอแห่งแรก สีหน้านางขรึมลง เงยหน้ามองแผ่นฟ้าว่างเปล่าด้วยสายตาสงสัย
เฉินเอ๋อร์
ข้าจะต้องไปหาเจ้า!
ไม่ว่าต้องเสียค่าตอบแทนใดบ้างก็ตาม!
หากเจ้าปลอดภัยก็แล้วไป แต่หากเจ้าบาดเจ็บสักเล็กน้อย จวนเทียนเสินจะต้องอยู่ไม่เป็นสุข! ไม่มีวันสงบแน่!
เฟิงหรูชิงค่อยระบายลมหายใจ หมุนกายเดินไปตามท้องถนน
จู่ๆ ก็มีสายลมคลั่งกระแสหนึ่งพุ่งมาจากทิศไม่ไกลออกไป เฟิงหรูชิงเงยหน้ามอง เห็นแม่นางตัวอ้วนหนักราวๆ หนึ่งร้อยสามสิบกว่าชั่งโถมเข้าหา
สมองของเฟิงหรูชิงขาวโพลน นางเตะขาออกไปโดยไม่ยั้งคิด
ตุบ!
แม่นางตัวอ้วนไม่ทันป้องกันถูกเตะกลิ้งไปหลายตลบค่อยหยุดลง
ถังอิ่นที่ติดตามอยู่ด้านหลังแม่นางตัวอ้วนตะลึงงัน รู้สึกโชคดีในใจ ดีที่เมื่อครู่นี้วิ่งไม่ทันกู้อีอี ไม่มีโอกาสโผเข้าหาเฟิงหรูชิง ถึงได้หลบเภทภัยครั้งนี้ได้
“เจ้าเป็นใคร” เฟิงหรูชิงมองแม่นางบนพื้นถามขึ้นเสียงเย็น
ถึงนางไม่มีปฏิกิริยาตามสัญชาติญาณต่อแม่นางที่โผเข้ามาผู้นี้ แต่ก็จำกัดไว้กับคนสนิท หากเป็นคนไม่รู้จักพุ่งเข้ามา นางย่อมไม่ยอมให้เข้าใกล้
กู้อีอีตะลึง เหม่อลอยมองเฟิงหรูชิง
“เจ้า เจ้าลืมข้าแล้วหรือ”
ครึ่งปีที่ผ่านมาเฟิงหรูชิงเอาแต่กักตัวฝึกวิชา ออกมาข้างนอกน้อยมาก แต่นางมักไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับถังอิ่นที่จวนองค์หญิงอยู่เสมอ
ถึงไม่ได้เคยได้พบเฟิงหรูชิงเลย แต่ก็ยังไม่ลืมอีกฝ่าย
ผลคือเวลาเพิ่งผ่านไปครึ่งปี เฟิงหรูชิงลืมนางเสียได้!
“ข้ารู้จักเจ้าหรือ”
แม่นางผู้นี้ไม่คุ้นหน้าเลย นางไม่คลับคล้ายคลับคลาสักนิด
อีกอย่างคนอ้วนที่นางรู้จักในตอนนี้มีคนเดียว นั่นก็คือ กู้อีอีหรือ?
เฟิงหรูชิงฉุกคิดอะไรบางอย่างได้
นางพบกู้อีอีเมื่อครึ่งปีก่อน เวลาผ่านไปครึ่งปีแล้ว กู้อีอีต้องไม่ใช่คนอ้วนหนักสองร้อยหีบชั่งอีกแล้ว ดังนั้นยามนี้มีแต่กู้อีอีเท่านั้นที่เป็นแม่นางตรงหน้า
“ข้าคือกู้อีอี! ที่ตอนนั้นหนักสองร้อยห้าสิบ!” กู้อีอีลุกขึ้นมาด้วยความน้อยใจ “ข้าจำเจ้ามาตั้งนาน ทำไมเจ้าลืมข้าแล้วล่ะ”
“…”
แม่นางพูดจากันดีๆ ก็ได้ ทำไมต้องว่าตัวเองเป็นสองร้อยห้าสิบ[1]ด้วยเล่า
“อาหารบำรุสุขภาพที่เจ้าให้ข้าใช้ได้ผล” กู้อีอียิ้มตาหยี “เวลาครึ่งปีมานี้ข้าผอมลงไปตั้งเยอะ คราวหน้ากลับบ้านไป ท่านพ่อต้องตกใจแน่!”
กู้อีอีในยามนี้ยังอ้วนอยู่บ้าง ดวงหน้าน้อยอัดแน่นด้วยเนื้อ แต่เมื่อเทียบกับตอนน้ำหนักสองร้อยห้าสิบแล้วก็สวยขึ้นมาก
“อ้อ ข้าจำได้ว่าเจ้ามาหาคน เจ้าหาพบหรือยัง” เฟิงหรูชิงพลันถาม
กู้อีอีได้ฟังก็โมโห “อย่าพูดถึงคนสารเลวนั่นเลย! เสี่ยวอิ่นพูดไม่ผิดผู้ชายมากรักหลายใจทั้งนั้น ไม่สู้หาผู้หญิงอยู่ร่วมกันไปทั้งชีวิตจะดีกว่า”
เฟิงหรูชิงกวาดตามองถังอิ่นช้าๆ “เจ้าสอนอะไรนางกันแน่”
ถังอิ่นเบะปาก “ข้าพูดไม่ผิดนะ คู่หมั้นอีอีทำเกินไปแล้ว! เป็นคนสารเลวขนาดแท้ อีอีอยากถอนหมั้นกับเขาก็ไม่ผิดเลย! จริงสิ อีอี เจ้ายังไม่บอกพวกเราเลยว่าเจ้าผู้ชายชั่วนั่นชื่อแซ่อะไร”
……………
[1] สองร้อยห้าสิบ หมายถึง คนโง่
