ตอนที่ 687 ลูกสาวเบียดเบียนพ่อ (5)
เจ้าจิ่วหมิงนี่ถึงกับกล้าจัดตั้งกลุ่มอิทธิพลอย่างหอแห่งแรกขึ้นมาเอง!
หากวันหน้ายังปล่อยปะละเลยเขาต่อไป ไม่แน่จะทำให้จิ่วหมิงแกร่งกล้าขึ้นไปอีก
ภัยคุกคามที่มีต่อจิ่วเยว่ก็ยิ่งหนักขึ้น!
อีกอย่างยาวิเศษในหอแห่งแรกมีจำนวนมาก ยามนี้นายผู้เฒ่าก็ไม่ยอมยกอำนาจให้เขา ทำให้เขาจับจ้องยาวิเศษในหอแห่งแรกตาเป็นมัน หากแย่งชิงมา ยาวิเศษพวกนั้นย่อมเป็นของเขาแล้ว!
หากมิใช่เพราะนายผู้เฒ่ารู้เรื่องที่เขาไล่สังหารจิ่วหมิง เตือนเขาไม่ให้ทำร้ายกันเองในสำนัก เกรงว่าเขาคงไม่ยั้งมือกับจิ่วหมิงถึงขนาดนี้ แย่งมาตรงๆ ก็ได้แล้ว!
อย่างไรเสียถ้าเขาไม่ยึดมา เจ้าเด็กนี่ก็จะยกหอแห่งแรกให้คนอื่น!
แววตาเย็นชาของจิ่วหมิงมองนายผู้เฒ่าที่ตั้งแต่ต้นยังไม่เอ่ยปาก
“ท่านก็เข้าใจแบบนี้หรือ”
นายผู้เฒ่ามุ่นคิ้ว “หมิงเอ๋อร์ หอแห่งแรกเป็นของเจ้า หลิงเสินเหมินของเราไม่ต้องขุมกำลังของเจ้า แต่เมื่อเจ้าลำบากก่อตั้งขึ้นมา ก็เป็นของเจ้าตลอดไป เจ้าไม่ควรยกมันให้คนอื่น”
ความหมายของคำพูดนี้ก็คือ หากหอแห่งแรกเป็นของเจ้า หลิงเสินเหมินก็ไม่เสียดายยาวิเศษในหอแห่งแรก
แต่หากเจ้ายกมันให้คนอื่น เช่นนั้นอารองเจ้าคิดแย่งชิงมา เขาก็จะไม่ขวาง
ของของหลิงเสินเหมิน ต่อให้เขาไม่ต้องการ ก็ห้ามยกให้คนอื่น!
“น่าเสียดาย ของของข้า ใครก็แตะต้องไม่ได้” จิ่วหมิงกระชากจิ่วเยว่ขึ้นมาในมือเดียว “แต่ลูกชายของท่านล้วนไม่ได้เรื่อง สายตาไม่ดี คนแบบนี้จะเป็นเจ้าสำนักหลิงเสินเหมินได้หรือ”
คนที่เอาชนะกระทั่งเขาไม่ได้!
นายผู้เฒ่าหรี่ตา “หากเจ้าไม่ยอมรับหลิงเสินเหมิน ข้าจะยกตำแหน่งผู้สืบทอดให้เขาหรือ”
เทียบกันแล้ว จิ่วเยว่ใจดำอำมหิต อย่างน้อยก็ยังทำอะไรได้
จิ่วยวนอ่อนแอไม่เด็ดขาด ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ!
“วันนี้ข้าจะพาเขาไปด้วย!”
จิ่วหมิงดุดัน
“หมิงเอ๋อร์!” สีหน้าจิ่วยวนเปลี่ยนไป “เจ้าจะยอมอารองเจ้าหน่อยมิได้หรือ เขาเป็นผู้อาวุโส”
จิ่วหมิงก้าวเข้าหาจิ่วยวน
พลังปราณเย็บเยียบ ทำให้จิ่วยวนอึ้งงันไม่เอ่ยปากอีก
“หากบีบข้ามากเกินไป กระทั่งท่านพ่อข้ายังลงมือฆ่าได้ แล้วนับประสาอะไรกับเขา”
น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน
“เฟิงหรูชิงเป็นคนของข้า ใครกล้าแตะต้องนาง ข้าจะฆ่ามัน รวมทั้งท่านด้วย!”
“เจ้า…” จิ่วยวนเบิกตากว้าง ไม่เชื่อว่าจิ่วหมิงจะเอ่ยคำพูดเช่นนี้ออกมา
เขาทำผิดอะไร
เขาก็แค่อยากให้หลิงเสินเหมินสุขสงบ ทุกคนต่างเป็นครอบครัว ทำไมต้องชิงดีกันไปมา
อีกอย่างจิ่วหมิงเป็นลูกชาย เขาตำหนิไม่กี่ประโยค จะทนไม่ได้เชียวหรือ
เขาคงจะไปตำหนิจิ่วเยว่ไม่ได้
“พอแล้ว!” นายผู้เฒ่าตวาดก้องด้วยโทสะ เขามองจิ่วหมิง “เจ้าจะเอาอย่างไร”
“คนของเขา ทำเสี่ยวชิงบาดเจ็บหนึ่งแผล เช่นนั้นก็ต้องเอาขาข้างหนึ่งของเขาชดใช้ เคราะห์ดีที่เสี่ยวชิงปลอดภัยไร้เรื่องราว ไม่เช่นนั้นชีวิตเขาก็อย่าหวังว่าจะเหลืออยู่!”
“เจ้ากล้า!”
นายผู้เฒ่าเดือดดาลเป็นการใหญ่
ต่อให้เขาชอบจิ่วหมิงมากเท่าไร จิ่วเยว่ก็เป็นลูกชายแท้ๆ ของเขา!
เขาจะนั่งมองดูเรื่องผิดศีลธรรมอย่างหลานชายทำร้ายลูกชายได้โดยไม่ทำอะไรเชียวหรือ
ตู้ม!
ราวกับจิ่วหมิงไม่เห็นโทสะของนายผู้เฒ่า ฟาดฝ่ามือใส่ขาของจิ่วเยว่ ฉันพลับเสียงร้องปานจะขาดใจดังกึกก้องไปทั่ว ชวนสยดสยอง
“เดิมข้าคิดพาเขาไปอยู่ต่อหน้าเสี่ยวชิง จนปัญญาที่กลัวเขาจะทำให้เสียสายตานาง ช่างเถอะ…ขาข้างนี้ถือเป็นการชดใช้ให้เสี่ยวชิงแล้ว” แววตาอำมหิตของจิ่วหมิงมองจิ่วเยว่บนพื้น “ครั้งหน้า หากมีนักฆ่าปรากฏตัวข้างกายเสี่ยวชิงอีก ข้าไม่สนว่าเป็นคนของท่านหรือไม่ แต่ข้าจะมาคิดบัญชีกับท่าน!”
………………
ตอนที่ 688 ลูกสาวเบียดเบียนพ่อ (6)
เขาไม่มีเยื่อใยอะไรกับครอบครัวนี้ทั้งนั้น
ดังนั้นเมื่อเอ่ยจบ เขาก็หมุนกาย ชุดยาวสีม่วงหายลับไปภายใต้แสงแดด
“ท่านพ่อ!”
จิ่วยวนหันกลับไป เห็นนายผู้เฒ่านั่งตัวอ่อนยวบบนเก้าอี้ด้วยความโมโห รีบร้อยก้าวเข้าไปประคอง แววตาร้อนรน “ท่านพ่อ เป็นอย่างไรบ้าง ครั้งนี้หมิงเอ๋อร์ทำเกินไปแล้ว ไม่ว่าอย่างไรน้องรองก็เป็นอาของเขา”
เขารู้ว่าจิ่วหมิงไม่ฟังคำของเขามาตลอด แต่คิดไม่ถึงว่าลูกจะทำร้ายญาติพี่น้อง!
ส่วนเรื่องที่จิ่วเยว่ส่งคนไล่สังหารจิ่วหมิงนั้น นายผู้เฒ่ารู้เรื่อง แต่จิ่วยวนไม่รู้…
เขาปกปิดลูกชายคนโตไว้ ได้แต่แอบเตือนจิ่วเยว่อยู่ลับหลังก็เท่านั้นเอง
หลายปีที่ผ่านมา ทุกกลุ่มอิทธิพลล้วนมีเรื่องพี่น้องฆ่ากัน ญาติมิตรเข่นฆ่า นอกเสียจากหลิงเสินเหมินเท่านั้นที่ไม่เคยมีการแก่งแย่งภายใน
นายผู้เฒ่าสง่างามผ่าเผย นี่เป็นคุณสมบัติที่เขาโอ้อวดไปทั่ว
แต่คิดไม่ถึงว่า…
เจ้าเด็กอกตัญญูจิ่วหมิงถึงกลับหักขาจิ่วเยว่!
เขาโมโหจนเจ็บหน้าอกไปหมด
“เจ้าสำนัก เกิดเรื่องใหญ่แล้ว เจ้าสำนัก…”
เงาร่างสายหนึ่งลุกลี้ลุกลนวิ่งเขามา
นายผู้เฒ่าถามด้วยความอ่อนแรง “เกิดอะไรขึ้น”
“กู้ฝูจู่แห่วจวนเทียนเสินมา บอกว่านายท่านรองดูหมิ่นลูกสาวเขา ข้าจะมาคิดบัญชีกับนายท่านรอง”
“…”
ในโลกนี้มีใครไม่รู้บ้านว่า กู้อีอีลูกสาวของกู้สื่ออ้วนราวกับหมู ทว่ากู้สื่อดันประคบประหงมนางราวสมบัติล้ำค่า อมไว้ในปากยังกลัวละลาย ประคองไว้ในมือยังกลัวแตก คนในโลกสันโดษยามนี้มีใครกล้าแตะต้องกู้อีอีบ้าง
อย่าเห็นว่านายผู้เฒ่าไม่กริ่งเกรงกู้สื่อ ที่เขาไม่กริ่งเกรงก็คือกู้สื่อในยามปกติ
หากอีกฝ่ายคลุ้มคลั่งขึ้นมาจะแลกชีวิตกับเขา!
การต่อสู้ปกติ เขาไม่แพ้ให้กับกู้สื่อ แต่หากเจ้านั่นสู้เอาชีวิต...เขาไม่ตายก็พิการ!
ครั้นสัมผัสถึงสายตาเฉียบคมที่มองมา จิ่วเยว่เงยหน้าซีดขาวขึ้น กัดฟันเอ่ยว่า “เป็นไปไม่ได้ คนของข้าจะไปดูหมิ่นกู้อีอีได้ยังไง”
สิ้นเสียงเขา น้ำเสียงคุ้นเคยแฝงไปด้วยโทสะดังสั่นมาจากนอกห้องโถง
“จิ่วเยว่ เจ้ากล้าบอกว่าคนของเจ้าไม่ดูหมิ่นลูกสาวสุดที่รักของข้าอย่างนั้นหรือ”
เรื่องที่เกิดขึ้นในแคว้นหลิวอวิ๋นสืบได้ง่ายมาก
เพราะหอแห่งแรกเข้าร่วมด้วย
ดังนั้นหลังจากรู้ว่าเกิดเรื่องกับกู้อีอี เขาก็ส่งคนไปยังหอแห่งแรก ระหว่างทางพบเฟิงหลานผู้พิทักษ์ของหอแห่งแรกเข้า ถึงได้รู้ฐานะของคนกลุ่มนั้น
เป็นถึงหลิงเสินเหมิน กลับกลายฝ่าฝืนกฎไปหาเรื่องเด็กหญิงจากโลกปุถุชนคนหนึ่ง!
“ข้าเปล่า!” จิ่วเยว่กัดฟันตอบ
“ฮี่ฮี่” กู้สื่อหัวเราะเย็นชา “ก่อนหน้าพวกเจ้าส่งคนไปฆ่านางหนูคนหนึ่งที่แคว้นหลิวอวิ๋น บังเอิญพบอีอีของข้า ลูกสาวข้าเป็นคนใจดีมีเมตตา ทนเห็นคนละเมินกฎโลกสันโดษไม่ได้ จึงสอดมือเข้ายุ่งกับเรื่องนี้ ใครจะรู้ว่า…นางประกาศชื่อข้าออกไป คนกลุ่มนั้นยังกล้าลงมืออีก!”
ที่ไม่น่าให้อภัยที่สุดก็คือ คนพวกนั้นกล้าดูถูกกู้อีอี!
จิ่วเยว่อึ้งงัน หน้าซีดเผือดไปหมดแล้ว
เรื่องนี้กระทั่งจวนเทียนเสินยังรู้ด้วยแล้วหรือ
อีกอย่าง…เจ้าโง่พวกนั้นกล้าหาเรื่องแม่เด็กอ้วนกู้อีอีอีกด้วย
“ดังนั้นหลิงเสินเหมินของพวกเจ้าควรมีข้อสรุปอะไรหรือเปล่า” กู้สื่อกอดอก สีหน้าไร้อารมณ์
นายผู้เฒ่าลุกขึ้นตัวสั่น เห็นได้ชัดว่าโมโหถึงขีดสุด
“กู้สื่อ คนพวกนั้นไม่รู้ว่ากู้อีอีคือลูกสาวท่าน...”
“อ้อ เจ้าสำนักจิ่ว งั้นเรื่องที่จิ่วเยว่ลงมือกับเด็กหญิงโลกปุถุชน เรื่องนี้จะจัดการอย่างไร ตามกฎของโลกสันโดษเขาต้องถูกลงโทษ”
………………….
