ถนนเทียน
สีหน้าฉินเฟยเอ๋อร์อาบด้วยรอยยิ้ม ภายใต้การประคับประคองของหลิวสยาผู้เป็นสาวใช้ นางเดินแช่มช้าระมัดระวังอย่างที่สุด
ทว่าสีหน้านางดีขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้ว ไม่รู้เพราะระยะนี้นางมักออกมาอาบแดดอยู่เสมอ หรือว่า…สองวันก่อนตระกูลมู่ส่งคนมาขอหมั้นหมาย
“คุณหนู ดูท่าตระกูลมู่ยังให้ความสำคัญกับท่าน มิฉะนั้นคงไม่ส่งของหมั้นมาแน่” หลิวสยาเห็นคุณหนูของตนสีหน้าเบิกบานก็พลอยยินดีไปด้วย “ดูท่าอีกไม่นาน คุณชายหนานเสียนคงจะกลับมาแล้วกระมัง”
ตระกูลมู่ส่งของหมั้นหมายมา คุณชายหนานเสียนต้องกลับบ้านแน่
“อืม” สีหน้าฉินเฟยเอ๋อร์ฉายแววขัดเขิน แต่ไม่รู้ทำไม ในห้วงสมองนางมักปรากฏใบหน้างามของชายหนุ่ม นางถอนใจเบาๆ “ระยะนี้เสี่ยวเฉินเป็นอย่างไรบ้าง”
“ทุกวันส่งยาไปให้เขาดื่ม อีกไม่นานคงหาย ก็จะสามารถให้เลือดกับคุณหนูได้แล้ว”
“ข้ามิได้หมายถึงเรื่องนั้น” ใบหน้างามของฉินเฟยเอ๋อร์ขมขื่น “ช่างเถอะ อย่างไรตระกูลฉินเราก็ผิดต่อเขา”
ชั่วชีวิตนี้ของนาง ติดค้างคนอยู่คนเดียวนั่นก็คือฉินเฉิน!
“คุณหนู” หลิวสยาเห็นท่าทางของฉินเฟยเอ๋อร์ ก็อดไม่ไหว นางกลอกตาเอ่ยว่า “ข้าได้ยินมาว่าคนอ้วนของจวนฝูจู่จะแต่งเป็นภรรยาเอกให้คุณชายหนานเสียน ช่างน่าขันนัก คุณชายหนานเสียนมีสายตาย่ำแย่ถึงขั้นชอบคนอ้วนคนหนึ่งเชียว ข้าว่าคุณชายหนานเสียนต้องชอบคุณหนูแน่”
“หลิวสยา!” ฉินเฟยเอ๋อร์ขมวดคิ้ว ไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเอ่ยในที่รโหฐานเช่นนี้
“ข้าพูดความจริง อีกอย่างคุณชายหนานเสียนมีผู้หญิงมากมาย จะชอบนางได้อย่างไรกัน”
ผู้หญิงมากมายที่นางเอ่ยถึงก็คืออนุภรรยาที่ระยะนี้ตระกูลมู่ช่วยหนานเสียนหา
ถึงตั้งแต่ต้นจนจบหนานเสียนยังไม่กลับมา แต่สามภรรยาสี่อนุก็เป็นเรื่องปกติ ประมุขน้อยมู่เป็นบิดา เขาไม่อาจปฏิเสธได้
“หลิว…”
ฉินเฟยเอ๋อร์คิดจะหยุดไม่ให้หลิวสยาเอ่ยต่อ น้ำเสียงโกรธขึงกระแสหนึ่งพลันดังขึ้นมา
นางรู้สึกว่าแผ่นดินทั้งผืนสั่นสะเทือน ครั้นเงยหน้าขึ้นก็เห็นร่างกายอวบอ้วนพุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าขึงขัง
“เมื่อครู่เจ้าบอกว่าหนานเสียนมีผู้หญิงมากมายอย่างนั้นหรือ”
กู้อีอีโมโหตัวสั่น เรื่องนี้ทำไมตระกูลมู่ไม่เคยบอกนางเล่า
ฉินเฟยเอ๋อร์หน้าเปลี่ยนสี รีบดึงหลิวสยาไว้ ใช้สายตาขอโทษมองกู้อีอี
“คุณหนูใหญ่กู้ สาวใช้ของข้าปากพล่อย ขอท่านโปรดอย่าได้ถือโทษ”
กู้อีอียืดอก เดินเข้าหาหลิวสยา “เจ้าบอกข้ามาว่าหนานเสียนมีผู้หญิงมากมายจริงหรือไม่”
หลิวสยาลนลาน แต่เมื่อคิดถึงตำแหน่งฐานะของคุณหนูตน หัวใจก็เกิดความเจ็บปวดที่บรรยายไม่ได้ นางกัดฟันตอบ “ใช่ คุณหนูบ้านข้าก็ใช่…”
“หลิวสยา!”
ฉินเฟยเอ๋อร์ในอารามร้อนรนสะบัดฝ่ามือตบหน้าหลิวสยา นางโมโหจนสั่นไปหมด “เจ้าจะทำร้ายตระกูลฉินหรืออย่างไร”
หลิวสยาค่อยแตกตื่นเข้าใจว่าตัวเองพูดอะไรออกไป นางรีบคุกเข่า ตัวสั่นเทา แววตาตื่นตระหนก
ครั้นมองสาวใช้ที่คุกเข่าบนพื้น สีหน้าเดือดดาลในตอนแรกของกู้อีอีก็สงบลง ทว่าหน้าอกนั้นยังคงกระเพื่อมขึ้นลงไม่สงบ
“ตระกูลมู่หลอกข้า! ที่แท้หนานเสียนเป็นผู้ชายสารเลว! ในเมื่อมีหญิงมากมายถึงเพียงนี้แล้ว ทำไมตระกูลมู่ยังคิดแต่งงานกับข้าอีก งานแต่งนี้ข้าจะถอนหมั้น! รอข้าผอมก่อนจะกลับมาถอนหมั้นแน่!”
……………
ตอนที่ 686 ลูกสาวเบียดเบียนพ่อ (4)
แม่นางน้อยที่ชื่อว่า เสี่ยวอิ่น พูดไม่ผิด ผู้ชายล้วนเป็นพวกขาหมู[1] พวกต้มตุ๋นหลอกลวง!
นางจะไม่เชื่อใจผู้ชายอีกต่อไปแล้ว!
นางเอาขาหมูขึ้นมากัดอย่างแรงด้วยความเสียใจ คล้ายกำลังพวกผู้ชายน่ารังเกียจพวกนั้น
จากนั้นไม่มองสองคนตรงหน้าสักแวบเดียวก็จากมา
“คุณหนู นี่…นี่จะทำอย่างไรดี” ดวงตาฉินเฟยเอ๋อร์ยังแฝงความแตกตื่นไว้ นางมองไปรอบๆ ด้าน เห็นไม่มีใครในที่นี้ค่อยคลายใจ
“เรื่องนี้ต่อไปห้ามพูดถึงอีกกับใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!”
ไม่อาจให้ตระกูลมู่รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าที่กู้อีอีคิดถอนหมั้น มาจากหลิวเสีย มิฉะนั้นจะพลอยทำให้ตระกูลฉินเดือดร้อนไปด้วย…
…
หลิงเสินเหมิน
เป็นสำนักที่อยู่ในระดับเดียวกับพรรคเภสัชเทพและจวนเทียนเสิน
ทว่าภายในสำนักวันนี้กลับตึงเครียดต่างจากปกติทั่วไป ทุกคนที่อยู่ในห้องโถงกำลังนั่งตัวตรง สีหน้าเย็นชา
เบื้องหน้าทุกคน มีชายวัยกลางคนที่ถูกทำร้ายจนบาดแผลทั่วร่าง น่าอนาถอย่างนิ่ง เขาหน้าบวมจมูกเขียว มีเลือดสองสายไหลงมาจากจมูกเตะตามาก
“ท่านพ่อ รีบระบายโทสะให้ข้าด้วย เจ้าเด็กนี่กล้าตีข้า แล้วก็พี่ใหญ่ดูแลลูกชายทานให้ดีหน่อย! เขากล้าทำกับข้าถึงขนาดนี้!” จิ่วเยว่เอ่ยปากด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าที่มองไปยังชายชุดม่วงอัดแน่นไปด้วยความขุ่นเคือง
แววตาชายผู้นั้นมืดหม่น มุมปากอมยิ้มร้ายกาจ เขาช้อนตาขึ้นมาช้าๆ ตั้งแต่หางคิ้วไปจนถึงดวงตามีกระแสไฟสีม่วงเป็นเอกลักษณ์ ทอประกายร้ายกาจ
“หมิงเอ๋อร์ เจ้าทำอะไรกัน” จิ่วยวนเลิกคิ้ว น้ำเสียงไม่พอใจ “อย่างไรเขาก็เป็นอาเจ้า เจ้าทำเช่นนี้กับอาได้หรือ”
แววตาเย็นชาของบุรุษกวาดมองมาที่เขา “อาหรือ”
เขาหัวเราะด้วยน้ำเสียงแดกดัน
“ตอนข้ายังเด็กใครส่งคนไปไล่ฆ่าข้า”
ตอนนั้นเขายังเด็ก ฝีมือยังไม่เข้มแข็งพอ ถ้ามิใช่น่าหลานเยียนช่วยเอาไว้ เกรงว่า เขาคงตายไปนานแล้ว
“วันนี้เพื่อหอแห่งแรก ข้าฝ่าฝืนกฎ ลงมือกับหญิงอ่อนแอของโลกปุถุชนคนหนึ่ง!”
ทุกคนตกตะลึง
จิ่วเยว่ลงมือกับคนของโลกปุถุชนแล้วหรือ
“เจ้าผายลม ข้าไม่ได้ทำ!” จิ่วเยว่ตะเบ็งเสียงแข็ง เขากุมขมับ ถลึงตาดุร้ายใส่จิ่วหมิง
ข้าไม่มีวันรับเด็ดขาด!
“หมิงเอ๋อร์…” เสียงของจิ่วยวนชะงักเล็กน้อย “เจ้าเข้าใจอะไรผิดหรือไม่ อารองเจ้ามิใช่คนเช่นนั้น”
เมื่อเผชิญกับคำพูดของจิ่วยวน จิ่วหมิงยิ้มเย้ยหยัน
นี่ก็คือพ่อของเขา!
อ่อนแอไร้ความสามารถ ไม่มีความรับผิดชอบ ถึงขนาดภรรยาตาย ลูกชายถูกไล่ฆ่ายังไม่มีความกล้าสืบหาผู้ร้ายตัวจริง
“อีกอย่าง ญาติผู้น้องของเจ้าฝีมือไม่เลว ไม่สู้เจ้ายกหอแห่งแรกให้อารองไป จะได้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวายอีก…” จิ่วยวนถอนใจ
เขาไม่อยากให้ในตระกูลมีการแย่งชิงกันขนาดนี้ หากมอบหอแห่งแรกออกไป หลิงเสินเหมินจะสงบลงได้ เช่นนั้นมอบหอแห่งแรกให้พวกเขาก็ไม่มีปัญหา
แต่ครั้นเห็นดวงตาของจิ่วหมิงเย็นเยียบขึ้นมา เขาหยุดพูดในทันที กลืนน้ำลายลงคือ ทำตัวไม่ถูก
“หอแห่งแรกไม่ใช่ของของข้า!”
จิ่วหมิงหัวเราะ “นับตั้งแต่แรก หอแห่งแรกนี้ก็มิใช่ของข้าแล้ว!”
“เจ้าเหลวไหลอะไร” จิ่วเยว่ลุกขึ้นมา เอ่ยด้วยโทสะ “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ เจ้าชอบนางหนูในโลกปุถุชน คิดยกหอแห่งแรกให้นาง หอแห่งแรกนี้เป็นสิ่งที่เจ้าก่อตั้งขึ้นกับมือ ทั้งเจ้าก็เป็นคนของหลิงเสินเหมินเรา ส่วนข้าก็เป็นผู้สืบทอดของหลิงเสินเหมิน ของของเจ้าก็คือของของข้า!”
……………….
[1] พวกขาหมู หมายถึง พวกมากรักหลายใจ
