ตอนที่ 679 ลอบโจมตี (5)
“ได้”
เฟิงหรูชิงใบหน้ายิ้มแย้ม
ขณะที่ทั้งสองสบตากัน ในสายตาของพวกเขามีเพียงอีกฝ่ายเท่านั้น
ไม่มีสรรพสิ่งอื่นใดอีก
รอยยิ้มจิ่วหมิงยังไม่ลดเลือนหาย แต่เงาร่างที่ยืนท่ามกลางสายลมอ่อนๆ กลับดูโดดเดี่ยว
“คุณ…คุณชายใหญ่”
หลังจากที่คนอื่นๆ เห็นสภาพหน้าอนาถของหัวหน้า พลันลนลาน พากันคุกเข่าโขกหัวอย่างแรง
“คุณชายใหญ่ไว้ชีวิตด้วย พวกเราไม่กล้าอีกแล้ว นายท่านรอง นายท่านรองเป็นคนสั่งให้พวกเราทำ เพราะท่านคิดยกหอแห่งแรกให้นาง นายท่านรองถึงได้…”
จิ่วหมิงดวงตาฉายประกายคมกริบ
เขาเอ่ยกับเฟิงหลานที่เพิ่งตามมาด้วยเสียงเย็นชา “รีบไปสืบดูว่าภายในหอแห่งแรก ใครเป็นคนเผยเรื่องเสี่ยวชิง!”
เฟิงหลานประสานหมัดด้วยความเคารพ “เจ้าค่ะ คุณชาย”
“ส่วนคนกลุ่มนี้…” จิ่วหมิงยิ้มเย็นชา “พากลับหอแห่งแรก ตีขาพวกมันให้หักซะ ข้าจะพากลับไปหาอารอง!”
ยามเขาพูถึงคำว่า ‘อารอง’ จิ่วหมิงจงใจเน้นเสียง น้ำเสียงอำมหิตนั้นทำให้คนรอบข้างหวาดกลัวจับใจ
คนพวกนั้นอยากได้หอแห่งแรกของเขาก็ช่างเถอะ!
แต่ดัน…ไปยุ่งถึงเฟิงหรูชิง นี่เป็นการก้าวล้ำขอบเขตของเขาแล้ว!
“ชิงเอ๋อร์” จิ่วหมิงหมุนกายเดินไปข้างๆ เฟิงหรูชิง แววตาเผยความขอโทษ “เรื่องนี้เกิดจากหอแห่งแรกของข้า ข้าจะต้องหาข้อสรุปให้เจ้าแน่!”
มือหนานเสียนโอบเอวเฟิงหรูชิง เขาเหลือบตามอง แววตาเย็นชา “ข้าจะให้โอกาสเจ้า”
จิ่วหมิงยิ้มยกมุมปาก
เขาเข้าใจความหมายของหนานเสียน
อีกฝ่ายให้โอกาสเขาระบายโทสะแทนชิงเอ๋อร์
หากเขาทำไม่ได้ หนานเสียนจะลงมือเอง!
“วางใจเถอะ ข้าต้องหาข้อสรุปให้นางได้แน่ อย่างไรซะ หากต่อไปเจ้าไม่ดีกับนาง ข้าก็จะแย่งนางไป! หากตอนนี้ข้าไม่อาจปกป้องนางได้ แล้วยังต้องพูดถึงเรื่องภายหน้าทำไมอีก”
ดวงตาซู่อีหม่นลง นางก้าวออกมา ขวางสายตาที่จิ่วหมิงมองเฟิงหรูชิง
“หนานเสียนไม่ให้โอกาสนั้นกับเจ้าแน่”
นางเองก็ไม่มีปล่อยให้ใครมีโอกาส!
จิ่วหมิงหัวเราะไม่ค้าน ยามเขาเดินมาอยู่หน้าเฟิงหรูชิง ก็หยุดลง
“ชิงเอ๋อร์ จะอย่างไรพวกเราก็เป็นผู้ร่วมงานกัน ดังนั้นข้าไม่ยอมให้ใครข่มขู่เจ้าแน่ ทั้งไม่ยอมให้ใครทำร้ายเจ้า เจ้าเองก็อย่าทำให้ตัวเองต้องรับความลำบากใจ ในโลกนี้ ไม่มีใครมีคุณสมบัติทำให้เจ้าต้องรับความ
อยุติธรรม!”
เฟิงหรูชิงยิ้มกุมมือหนานเสียนไว้ “กั๋วซือไม่มีทางปล่อยให้ข้าได้รับความอยุติธรรม ทั้งข้าจะไม่มีวันทำให้ตัวเองต้องลำบาก”
ถึงนางจะชอบหนานเสียน แต่นางไม่อาจถอยเพื่อความรักได้
อีกอย่างหนานเสียนของนาง ไม่มีทางปล่อยให้นางได้รับความอยุติธรรมแน่!
“หวังว่าเจ้าจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป มีแต่ทำเช่นนี้ เจ้าถึงจะมอบอาหารบำรุงสุขภาพให้หอแห่งแรกเราไปตลอด”
เขาไม่พูดมากอีก หลังจากหัวเราะสองคำ ก็ค่อยๆ หมุนกายหายลับไปจากสายตาเฟิงหรูชิง
ไม่รู้ทำไม เฟิงหรูชิงมักรู้สึกว่ารอยยิ้มเขาช่างอ้างว้าง กระทั่งแผ่นหลังยังดูโดดเดี่ยว
“จิ่วหมิงเป็นอะไรไป” เฟิงหรูชิงหันไปมองด้วยความแปลกใจ “ข้ารู้สึกว่าวันนี้เขาไม่ปกตินัก”
หนานเสียนเงียบไม่ตอบ
เขารู้ว่าจิ่วหมิงคิดอะไรกับชิงเอ๋อร์
อีกทั้ง…ยังจงใจปิดบังเมื่ออยู่ต่อหน้านาง ถึงได้จงใจเสนอให้ร่วมมือกัน
ดูท่าเขาไม่คิดให้ชิงเอ๋อร์ต้องแบกรับความรับผิดชอบใดๆ
…………….
ตอนที่ 680 ลอบโจมตี (6)
“ชิงเอ๋อร์ พวกเราไปกันเถอะ เขาจะจัดการเรื่องพวกนั้นได้เอง”
ก่อนหนานเสียนจะจากไป มองไปยังทิศที่จิ่วหมิงจากไปอีกครั้ง
เขายึดมั่นปักใจกับชิงเอ๋อร์ ดังนั้นครั้งนี้ เขาเชื่อว่าจิ่วหมิงจะจัดการเรื่องตระกูลได้
หากจิ่วหมิงไม่จัดการให้เรียบร้อย เช่นนั้นเขาลงมือเองก็ได้
ไม่ใครที่ทำร้ายชิงเอ๋อร์แล้วจะอยู่ดีมีสุขไปได้!
…
จวนเทียนเสิน
บนถนนเทียนมีเรือนเก่าหลังหนึ่งตั้งอยู่ มีพลังอำนาจมากทั้งไม่สูญเสียความโบราณ
จวนเทียนเสินนี้ต่างกับกลุ่มอิทธิพลอื่น เหมือนกับมีโลกเล็กๆ ของตนเอง
พูดอีกอย่างก็คือ จวนเทียนเสินเป็นเสมือนแคว้น ซ้ำมีตระกูลทรงอิทธิพลนับไม่ถ้วน ส่วนจวนก็เป็นฝูจู่ภายในจวนเทียนเสิน เทียบกันแล้วก็เหมือนราชสำนักของแคว้นแคว้นหนึ่ง มีขุมกำลังสูงส่งยิ่ง
“บรรพบุรุษน้อยของข้า ในที่สุดเจ้าก็กลับมาได้สักที!”
จวนกู้
บุรุษวัยกลางคนหน้าตาสง่างามเดินออกจากโถงใหญ่ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข ตรงเข้าหากู้อีอีที่จ้ำเข้ามาอย่างว่องไว
เพราะร่างกายของกู้อีอีหนักเกินเหตุเวลาเดินกินแรงมาก ดังนั้นนางเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หอบใบหน้าอวบเต็มไปด้วยน้ำเหงื่อ
“บรรพบุรุษน้อย” แววตากู้สื่อเต็มไปด้วยความปวดใจ รีบเข้าไปพยุงร่างกู้อีอีไว้ “ดูเจ้าสิ ออกไปข้างนอกคงลำบากไม่น้อย ข้าว่าเจ้าผอมลงไปครึ่งชั่งได้ จริงสิ เจ้ากลับมาไวขนาดนี้ ได้พบหนานเสียนหรือยัง”
กู้อีอีสีหน้าแข็งขืน “เหมือน…เหมือนข้าจะลืมไปแล้ว”
นางออกไปทำอะไรกันแน่
นางวิ่งไปเที่ยวหนึ่ง กระทั่งคนยังไม่ทันเริ่มหาเลยด้วยซ้ำก็กลับมาแล้ว
“ไม่เป็นไร ครั้งหน้าเขากลับมาจวนเทียนเสินค่อยเจอก็เหมือนกัน” กู้สื่อทนเห็นลูกสาวสุดที่รักลำบากไม่ไหว สายตาเขามองไปด้านหลังกู้อีอี “จริงสิ แล้วนางหนูอันชุ่ยเล่า”
ครั้นเอ่ยถึงอันชุ่ย กู้อีอีก็โมโหโทโสขึ้นมา นางยังไม่ทันฟ้องเรื่องการกระทำชั่วร้ายของอันชุ่ย หญิงแต่งงานแล้วอายุสี่สิบกว่าปีนางหนึ่งก็เดินออกมาจากด้านใน”
“อีอี ในที่สุดเจ้าก็กลับมาเสียที น้าคิดถึงเจ้าจะตายแล้ว ข้าก็ว่าเจ้าไม่อาจทนลำบากได้บอกว่าอย่าไปข้างนอกเจ้ากลับไม่พอใจ คิดไปพบหนานเสียน บอกให้อันชุ่ยพาเขากลับมาก็พอแล้ว”
เจิ้งเฟิงหัวพุ่งไปหน้ากู้อีอีอย่างกระตือรือร้น ยื่นมือไปจับมืออวบของนาง
กู้อีอีตีหน้าบึ้ง สะบัดมือเจิ้งเฟิงหัวออก
รอยยิ้มอีกฝ่ายแข็งค้างไปทันที หันมองกู้สื่อ “พี่เขย อีอีเป็นอะไรไป เมื่อก่อนนางไม่เคยทำเช่นนี้”
“พอแล้ว!” กู้สื่อขมวดคิ้วไม่พอใจ “อีอีออกไปข้างนอกคงเหนื่อยมาก คงจะอารมณ์เสียไปบ้าง เจ้าอย่าสร้างความรำคาญให้นาง”
สีหน้าเจิ้งเฟิงหัวไม่น่าดู ทว่าเพียงชั่ววูบก็กลับมาปกติดังเดิม นางหันไปหากู้อีอีด้วยใบหน้าฉาบรอยยิ้ม
“อีอี อันชุ่ยเล่า ทำไมไม่กลับมากลับเจ้า”
กู้อีอีร้องเหอะ “อันชุ่ยตัวร้ายผลักข้า ทั้งยังใส่ร้ายคนอื่น ดีที่ข้าฉลาดพอไม่หลงกลนาง!”
“เป็นไปไม่ได้!” เจิ้งเฟิงหัวแปดเสียงสูงขึ้นมา ทว่าครั้นเห็นแววตาไม่พอใจของกู้สื่อที่มองมา ก็เก็บอาการ ยิ้มแต่เปลือกตอบ “อีอี อันชุ่ยดีกับเจ้ามาตลอด นางนิสัยอ่อนโยนมีเมตตา ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า”
สีหน้ากู้อีอีสงบลงทันที
เมื่อก่อนนางหลงคิดว่าอันชุ่ยดีกับนาง หากไม่เกิดเรื่องครั้งนี้ นางคงไม่มีวันรู้ว่าอันชุ่ยเป็นพวกหน้าอย่างใจอย่าง
………………….
