ตอนที่ 677 ลอบโจมตี (3)
กู้อีอีอึ้งอยู่บ้าง นางเงยหน้าด้วยความแตกตื่น แววตาฉงนมองเฟิงหรูชิง
จู่ๆ ก็รู้สึกปวดหนึบที่จมูก
นอกจากท่านพ่อแล้ว ไม่เคยมีใครใส่ใจนางมาก่อนอย่างแท้จริง
“แล้วเจ้าเล่า”
“คิดฆ่าข้าในแคว้นหลิวอวิ๋นนี้ ไม่ง่ายดายขนาดนั้น แต่เจ้าอย่าลืมเตรียมยาวิเศษเอาไว้ ถ้าต่ำกว่าระดับห้าหอแห่งแรกไม่รับ!”
“อ้อ”
กู้อีอีพยักหน้าแตกตื่น อีกฝ่ายบอกว่าไม่เป็นไร ก็คงไม่เป็นไรกระมัง
ขณะที่กู้อีอียังลังเลสงสัย เฟิงหรูชิงก็ออกแรงอีกครั้ง ร่างกายหนักสองร้อยห้าสิบชั่งพลันถูกโยนออกไปนอกวงทันที ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของกู้อีอี ร่างนั้นลอยออกไปนอกกำแพงเมือง…
กู้อีอีตกใจจนน้ำตาไหลพราก ดวงตาพราวน้ำตาพร่าเลือน ยังเห็นชายชุดดำสวมหน้ากากอยู่ตรงหน้า
เฟิงหรูชิง
ชายผู้นี้แข็งแกร่งมาก ถึงนางจะไม่เห็นสีหน้าชายชุดดำ ทว่ารับรู้ถึงความหวาดกลัวของคนกลุ่มนั้นได้
ดังนั้น…
หัวใจของกู้อีอีจึงสงบลง
ดูท่าอีกฝ่ายจะพูดไม่ผิด คิดจะแตะต้องนางในที่แห่งนี้ไม่ง่ายดายถึงเพียงนั้น…
กู้อีอีเพิ่งคลายใจ ร่างก็ดิ่งตกลงมาเกิดเสียงดังพลั่ก นางร่วงลงบ่อปฏิกูล กลบเสียงกรีดร้องของนางไปจนหมดสิ้น
…
บนถนน
ไม่มีคนสัญจรผ่านไปมานานแล้ว
บรรยากาศสงบลงอย่างน่าประหลาด
กระทั่งสายลมฤดูใบไม้ร่วงยังแผ่ความเย็นเยียบ
ชายชุดดำหน้าตาซีดเซียว ถอยหลังไปสองก้าว เขาปากสั่นเทา แววตาลนลาน
เพราะอะไร เพราะอะไรเขาถึงกลับมาเช่นนี้
มุมปากจิ่วหมิงเผยรอยยิ้มร้ายกาจเย็นชา สาวเท้าเข้าประชิดคนชุดดำ
“เขาจงใจตามตัวข้ากลับมา เพื่อจะทำร้ายชิงเอ๋อร์อย่างนั้นหรือ ใครมอบความกล้าให้พวกเจ้าถึงขั้นกล้าแตะต้องคนของข้าในแคว้นหลิวอวิ๋นนี้!”
ชายชุดดำสั่นงกๆ “ข้า…ข้าไม่รู้ว่าท่านพูดถึงอะไร”
ก่อนที่พวกเขาจะเข้าสู่โลกสันโดษ นายท่านรองสั่งไว้ห้ามมิให้ใครก็ตามรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา
“อารองของข้าผู้นั้นคิดว่าข้าเป็นเจ้าโง่ หรือเห็นว่าคนทั้งโลกนี้โง่ไปหมดแล้วกัน” สายตาจิ่วหมิงเคลื่อนมองคนชุดดำ เหมือนผู้ใหญ่ดูแคลนผู้น้อย “ในแคว้นหลิวอวิ๋น ต่อให้ข้าไม่มาก็ไม่มีใครแตะต้องนางได้!”
ภายใต้ไอเย็นเยียบจากชายหนุ่ม ชายชุดดำสั่นเทา กระบี่ในมือเขาพลอยสั่นไปด้วย กระทั้งยืนยังไม่มั่นคง
“คุณหนู!”
แสงสีเขียวสายหนึ่งพุ่งเข้ามาจากที่ไม่ไกลออกไป ครั้นมองดูเป็นหญิงสาวสวมอารมณ์สีเขียวมุ่งเข้ามา พริบตาเดียวก็ถึงเบื้องหน้าเฟิงหรูชิง
ชายชุดดำเบิกตากว้าง “เสวียน…เสวียนอู่ขั้นกลางหรือ”
ยอดฝีมือระดับเสวียนอู่ขั้นกลางไฉนเรียกเฟิงหรูชิงว่าคุณหนู
นายท่านรองบอกแค่ว่า องค์หญิงเชื้อพระวงศ์ผู้นี้เป็นคนไร้ค่าคนหนึ่งไม่ใช่หรือ
ไฉนข้างกายนางถึงมีสาวใช้ระดับเสวียนอู่ได้
“คุณหนู เมื่อครู่มีชาวบ้านมาบอกข้าว่าท่านถูกลอบทำร้ายหรือ เป็นอย่างไรบ้าง” หงอวี้หน้าซีด
โทสะและจิตสังหารอัดแน่นในใจนาง
โดยเฉพาะเมื่อได้เห็นแผลบนแขนเฟิงหรูชิง โทสะนางปะทุออกมา นางกำหมัดแน่น
สมควรตาย!
ภายใต้การคุ้มกันของพวกนาง คุณหนูกลับได้รับบาดเจ็บ!
ดังนั้นนางไม่มีทางปล่อยคนที่อาจหาญทำร้ายคุณหนูเด็ดขาด!
“คุณหนู ข้าจะทำแผลให้ท่านก่อน อีกเดี๋ยวค่อย…”
“ไม่ต้อง”
ก็แค่แผลเล็กน้อยเท่านั้น ใช้ยาวิเศษก็รักษาหายได้ ไม่จำเป็นต้องลำบากวุ่นวาย
…
ถึงซู่อีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ครั้นนางเห็นหงอวี้รีบร้อนนอกจากจวนองค์หญิงไป ก็รีบติดตามมา
……………….
ตอนที่ 678 ลอบโจมตี (4)
เมื่อนางมาถึงเห็นบาดแผลบนแขนเฟิงหรูชิง ใบหน้างามก็เคร่งขรึมลง แววตาเย็นชากวาดมองกลุ่มคนชุดดำ ไม่รู้เพราะอะไร ยามที่ซู่อีกวาดตามองไป ชายชุดดำทั้งหลายตกใจเสียแทบคุกเข่า
“ชิงเอ๋อร์” นางไม่สนใจกลุ่มคนชุดดำค่อยๆ เดินเข้าหาเฟิงหรูชิง ขมวดคิ้วแน่นแฝงไปด้วยความจนปัญใจ
“ต่อไปเจ้าอย่าออกจากบ้านเพียงลำพัง หากคนตามมาด้วยถึงจะปลอดภัย ถ้าไม่พอเจ้าก็พาสัตว์วิเศษออกมาด้วย กันไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บ”
นางยกแขนเฟิงหรูชิงขึ้นมาอย่างระวัง สีหน้าวิตกกังวล แต่นางยังไม่ทันตรวจสอบอาการบาดเจ็บอย่างชัดเจน จู่ๆ ก็มีลำแขนข้างหนึ่งยื่นมาดึงเฟิงหรูชิงออกจากซู่อี
ขณะที่เฟิงหรูชิงกำลังตะลึงงัน นางก็พลันเข้าสู่อ้อมอกอบอุ่นอันคุ้นเคย
“บาดเจ็บหรือ” น้ำเสียงชายหนุ่มยังสงบนิ่งเหมือนเคย แต่เฟิงหรูชิงยังฟังจับคลื่นลมพายุดุดันในน้ำเสียงสงบนิ่งได้นั้นออก
“พวกท่านไม่ต้องกังวล บาดแผลเล็กน้อยเท่านั้น ไม่ช้าก็หาย…”
“ใครทำ” ราวกับว่าหนานเสียนไม่ได้ยินคำตอบของนาง เขาเอ่ยถามขึ้น
เฟิงหรูชิงชี้ไปที่ชายชุดดำที่อยู่หน้า “เขา”
“อืม”
ในที่สุดหนานเสียนก็คลายอ้อมกอด ยามเขาเดินมาหยุดที่หน้าซู่อี ฝีเท้าก็ชะงักไป “ช่วยข้าดูแลนางหน่อย ห้ามฉวยโอกาสลวนลามนาง”
ซู่อี “…”
ทำไมนางรู้สึกว่าลูกชายป้องกันนางราวกับป้องกันหมาป่าก็ไม่ปาน
อีกอย่างมีครั้งไหนบ้างที่ไม่ใช่เสี่ยวชิงลวนลามนาง
หนานเสียนก้าวเท้าออกก่อเกิดเป็นสายลม รอบกายเขาคล้ายมีกระแสลมเย็นห้อมล้อมไว้
จิ่วหมิงมองหนานเสียน ครั้งนี้เขาไม่พูดจา สายตาตกไปที่คนเหล่านั้นอีกครั้ง
เขาเคยไปบอกไปนานแล้วว่า ต่อให้เขาไม่กลับมา คนพวกนี้ก็ทำร้ายเสี่ยวชิงไม่ได้!
“คุณชายใหญ่” ชายชุดดำลนลาน คุกเข่าต่อหน้าจิ่วหมิง น้ำเสียงเขาสั่นเทา สีหน้าซีดเผือด “โปรดละเว้นชีวิตข้าด้วย ข้าไม่กล้าอีกแล้ว!”
มุมปากจิ่วหมิงอมยิ้มเย็นชา ไม่ขยับเขยื้อน ซ้ำทำเหมือนไม่เห็นคำขอร้องอ้อนสำนึกผิดของคนผู้นี้
ชายชุดดำเพิ่งคิดได้ว่าจะพูดอะไร ก็รู้สึกว่าขุมพลังสายหนึ่งห่อหุ้มร่างกายเขาไว้
ปราณพลังในกายเขาเหมือนดินระเบิด ปะทุอย่างรุนแรงเกิดเสียงดังปัง เขากระอักเลือดออกมา ใบหน้าไร้สีสันใดๆ
ทว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น…
พลังในร่ายเขาก่อตัวอย่างคลุ้มคลั่ง พยายามหลั่งไหลออกมาจากร่างกายอย่างเอาเป็นเอาตาย แผ่พุ่งไปสี่ทิศไม่หยุด ทำเอาอวัยวะทั้งร่ายเขาเจ็บปวดเหลือประมาณ
“เจ้า…” เลือดไหลออกจากมุมปากชายชุดดำ เขากลอกตามองหนานเสียน กัดฟันเอ่ย “เจ้าเป็นใครกันแน่!”
เขาเข้าใจแล้ว ทุกอย่างเป็นการกระทำของคนผู้นี้ ฝีมือเขาแข็งแกร่งถึงขั้นไหนกันแน่ กระทั่งพลังปราณในร่างกายของผู้อื่นก็สามารถควบคุมได้!
นอกจากเฟิงหรูชิง หนานเสียนไม่ยินยอมพูดกับผู้อื่นให้มากความ ดังนั้นเมื่อเผชิญความหวาดกลัวและควานฉงนของชายชุดดำ เขาเพียงแค่หมุนกายช้าๆ เดินกลับไปอยู่ข้างกายหญิงสาว
สายตาเขามองที่แขนเฟิงหรูชิง
เมื่อครู่เฟิงหรูชิงกินยาวิเศษไปแล้ว ปากแผลสมานกัน แต่เลือดบนแขนยังคงเตะตา
“ครั้งหน้าอย่าฝืนสู้กับพวกเขา” หนานเสียนฉีกชายเสื้อ เช็ดรอยเลือดให้นางอย่างเบามือ การกระทำของเขาอ่อนโยนมาก เกรงว่าจะทำให้นางเจ็บ “เจ้ารอข้า…”
………………………..
