ตอนที่ 673 สองร้อยห้าสิบอีกแล้ว (7)
ไม่มีอะไรสำคัญกว่าความงามอีกแล้ว!
อันชุ่ยกำมือแน่น ใช้แววตาดุร้ายมองเฟิงหรูชิง สุดท้ายนางก็ไม่พูดอะไร หมุนกายเดินจากไป
“รอก่อน...”
จู่ๆ เฟิงหรูชิงก็เอ่ยปากเรียกอันชุ่ย
อันชุ่ยชะงักฝีเท้า มองเฟิงหรูชิง “เจ้ายังจะทำอะไรอีก”
เฟิงหรูชิงยิ้มตาหยี “ใส่ร้ายข้า บัญชีนี้…จะคิดอย่างไร ข้าไม่ชอบเป็นแพะรับบาป”
“ข้า…” อันชุ่ยกระบอกตาแดงก่ำ กลับพูดไม่ออกสักคำ
หากเป็นเหมือนในอดีต นางคงยกตระกูลของตนข่มขู่ผู้หญิงคนนี้ไปแล้ว
แต่กู้อีอียังอยู่ นางไม่กล้าแสดงอิทธิพลของจวนเทียนเสิน!
“งั้นเจ้าจะเอาอย่างไร” นางกัดฟันถาม
“ง่ายมาก” เฟิงหรูชิงยิ้มจางๆ “คุกเข่ายอมรับผิด เรียกพ่อ!”
“เจ้า…” อันชุ่ยเบิกตากว้าง เหมือนกับได้รับความอยุติธรรมเป็นอย่างมาก น้ำตาเกือบไหลลงมา
ตอนอยู่จวนเทียนเสิน ลูกไม้นี้ของนางไม่เคยพลาดมาก่อน ขอเพียงแค่บุรุษหนุ่มในจวนเทียนเสินเห็นน้ำตานางล้วนช่วยเหลือนางโดยไม่แบ่งแยกถูกผิด
แต่น้ำตานางไหลออกมาแล้ว คนที่มาล้อมวงทั้งหลายกลับไม่มีใครช่วยนางพูดเลยแม้แต่คนเดียว
ในโลกปุถุชนนี้…มีแต่คนแล้งน้ำใจอำมหิตเช่นนี้หรือ
ทั้งๆ ที่นางถูกรังแกเช่นนี้ ยังไม่มีใครคิดช่วยนางอีก!
“พี่หญิง?” สุดท้ายอันชุ่ยก็หันไปมองกู้อีอี
“เมื่อครู่เจ้าผลักข้า ยังคิดให้ข้าช่วยเจ้าอีกหรือ” กู้อีอีถลึงตาใส่อันชุ่ยด้วยความเดือดดาล “เจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่ไปแล้วใช่หรือไม่”
อันชุ่ยลงมือกับนางแท้ๆ กลับแสร้งกลายเป็นคนดี โยนความผิดทุกอย่างกลับมาที่นาง
ยามนี้ดูไปแล้ว ตอนอยู่จวนเทียนเสิน อันชุ่ยก็เป็นคนที่ต่อหน้าทำอย่างลับหลังทำอย่างใช่หรือไม่ แต่ตอนนั้นนางกลับไม่รู้เรื่อง
อันชุ่ยหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง สักพักนางค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา
ท่ามกลางสายตาของทุกคน นางย่อเข่าสั่นไหวลงไปจนแตะที่พื้น
“ท่านพ่อ…” น้ำเสียงแฝงไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ดวงตาเอ่อด้วยน้ำตา “ข้าผิดไปแล้ว…”
“อ้อ” เฟิงหรูชิงเลิกคิ้ว “แต่ข้าไม่มีลูกสาวอกตัญญูแบบเจ้า อีกอย่าง ข้าเป็นผู้หญิง เจ้าเรียกข้าว่าพ่อ เจ้านี่มันโง่หรือ”
อันชุ่ยเกือบหายใจไม่ออก
เจ้าเป็นคนสั่งให้ข้าเรียกไม่ใช่หรืออย่างไร สรุปใครกันแน่ที่โง่
“เจ้าไสหัวไปได้แล้ว” เฟิงหรูชิงสีหน้าไร้อารมณ์
อันชุ่ยตัวสั่นลุกขึ้นจากพื้น นางเก็บงำประกายตาอำมหิต ใช้สายตาสิ้นหวังมองกู้อีอีก่อนจากไป
สายตานั้นคล้ายกำลังโทษที่กู้อีอีไม่ช่วยเหลือนาง!
“เสี่ยวอิ่น พวกเราไปกันเถอะ”
เฟิงหรูชิงรั้งสายตากลับมา เอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อน
“อืม ได้”
ถังอิ่นอยู่ข้างๆ เฟิงหรูชิงอย่างเชื่อฟังจนคล้ายกับสุนัขกระดิกหาง
“ไม่ได้นะ พวกเจ้ายังไปไม่ได้!” กู้อีอีร้อนรนแล้ว ก้อนเนื้อบนร่างกระเพื่อมไม่หยุด รีบอ้อมมาอยู่ตรงหน้าเฟิงหรูชิง
นางเพิ่งวิ่งได้ไม่กี่ก้าว ก็หายใจไม่ออก
“เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าเจ้าลดน้ำหนักอย่างไร”
เฟิงหรูชิงมองกู้อีอีด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ยิ้ม “เจ้าไปกินอาหารที่หอแห่งแรก ก็จะลดน้ำหนักได้เอง”
กู้อีอีเบิกตากว้างด้วยความตะลึง
กินข้าวแล้วยังลดน้ำหนักได้ด้วยหรือ อะไรจะดีขนาดนี้
“เจ้าพูดจริงหรือ ไม่ได้หลอกข้านะ เจ้าอย่าคิดว่าข้าเรียนมาน้อย ตัวอ้วน ถึงจะหลอกได้ง่ายๆ ล่ะ”
………………
ตอนที่ 674 สองร้อยห้าสิบอีกแล้ว (8)
“เจ้าไปแล้วก็จะรู้เอง” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “แต่ ด้วยรูปร่างของเจ้า ด้วยอาหารบำรุงสุขภาพธรรมดาคงรักษาไม่ได้ มีแต่อาหารบำรุงสุขภาพวิเศษเท่านั้นถึงจะช่วยให้ผอมลงได้ แต่ว่าราคา…”
“ต้องการเงินเท่าไร ข้ามีเงินเยอะแยะ! จริงๆ นะ!” นางกลัวว่าเฟิงหรูชิงไม่เชื่อ จึงรีบร้อนล้วงตั๋วเงินออกมาจากถุงบรรจุ ขึ้นมาไว้ต่อหน้าเฟิงหรูชิง “เจ้าดูสิ ข้ามีเงินเยอะแยะ”
เฟิงหรูชิง “…”
นี่มันลูกสาวจอมทึ่มของเศรษฐีบ้านไหนกัน
“อาหารบำรุงสุขภาพวิเศษไม่เก็บเงิน แต่เก็บเป็นยาวิเศษระดับสูงแทน”
ยาวิเศษหรือ
กู้อีอีลูบถุงบรรจุ “ข้าอาจจะต้องกลับไปเอาที่บ้านก่อน”
“ไม่เป็นไร เมื่อเจ้าได้มาแล้วก็ไปที่หอแห่งแรก” เฟิงหรูชิงยิ้มมุปาก แววตาจ้องที่กู้อีอีเป็นเวลาสั้นๆ
“เมื่อครู่ข้าพูดเป็นความจริงนะ อ้วนก็น่ารักมากเช่นกัน”
กู้อีอีอึ้งไปแล้ว
ไม่รู้เพราอะไร เห็นใบหน้าอาบรอยยิ้มจางๆ อ่อนโยนของเฟิงหรูชิง นางเกิดความรู้สึกไม่อยากลดน้ำหนักอีกแล้ว!
ยังดีที่กู้อีอีได้สติกลับมาอย่างว่องไว นางกำมือ
นางจะต้องผอมให้ได้! คนกลุ่มนั้นจะได้ไม่หัวเราะเยาะนางอีกต่อไป!
ถังอิ่นมองกู้อีอี จากนั้นก็มองเฟิงหรูชิง มีความคิดอะไรบางอย่าง
…
เฟิงหรูชิงไม่มีวันรู้เลยว่าที่แคว้นหลิวอวิ๋นนิยมการแต้มกระก็เพราะคำพูดประโยคนั้นของนางเพียงประโยคเดียว
นางยิ่งไม่มีทางรู้ด้วยว่า ต่อมาแคว้นหลิวอวิ๋นก็เหมือนความอ้วนคือความงาม
แต่โลกก็เป็นเช่นนี้…
ยามที่ทุกคนในโลกเคารพบูชา ก็อยากเปลี่ยนตัวเองให้เป็นแบบที่นางชอบ
การทำเช่นนี้อาจจะได้คบค้าสมาคมกับนางบ้าง
“เจ้าเป็นคนแรกที่บอกว่าข้าน่ารัก” กู้อีอีดวงตาทอประกายวิบวับ “แต่ข้าจะต้องผอมให้ได้ ถึงจะทำให้พวกที่ชอบแดกดันข้า ชอบดูแคลนข้าเสียใจ!”
เฟิงหรูชิงหันกลับมามองที่เรือนร่างของกู้อีอี “คำพูดของคนอื่น อันที่จริงก็อย่าใส่ใจจนเกินไป หากไม่พอใจจริงๆ ละก็ อัดกลับไปก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนอื่น ทั้งไม่ได้สนใจสายตาของใครต่อใคร”
“งั้นทำไมเจ้าถึงลดน้ำหนักล่ะ”
“แน่ว่าคือ…” เฟิงหรูชิงยิ้มอย่างมีเลศนัย “เพื่อคนที่ข้าอยากนอนด้วยยังไงล่ะ! ข้ากลัวข้าหนักเกินไปแล้วจะทับเขาตาย จะทำยังไงได้ ก็ได้แต่ลดน้ำหนักเท่านั้น”
กู้อีอีเหม่อไปชั่วขณะ หันไปมองถังอิ่น “ผู้หญิงที่เจ้าชอบ นางมีคนที่นางอยากนอนด้วย”
ถังอิ่นกัดชายเสื้อ สองตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ข้าก็จนปัญญาเช่นกัน ข้างามสู้เขาไม่ได้ ทั้งไม่มีพลังฝีมือเท่าเขา ก็เอาชนะเขาไม่ได้อีก ข้าไม่ได้หลอกเจ้า ผู้ชายก็…ทั้งนั้น มีแต่ตัวร้าย”
“เช่นนั้นญาติผู้พี่ข้าเล่า” เฟิงหรูชิงยิ้มถาม
ถังอิ่นแววตาหม่นลง “เกี่ยวอะไรกับญาติผู้พี่เจ้าด้วย”
“เจ้าบอกว่าผู้ชายมีแต่ตัวร้ายมิใช่หรือไง”
ครั้นได้ยินคำนี้ ถังอิ่นก็กัดชายเสื้ออีกครั้ง สีหน้าอึดอัดขึ้นอย่างรวดเร็ว
“ผู้ชายที่ล่อลวงเสี่ยวชิงล้วนเลวร้าย”
ผู้ชายมีอะไรดีกัน คืนเข้าเรือนหอทำให้ผู้หญิงเจ็บเจียนตาย ตอนตั้งท้องสิบเดือนยิ่งทรมานเสียกว่าอีก!
ก่อนหน้านี้นางถูกตระกูลถังปลูกฝังให้หลงใหลหนานเสียน จนลืมเรื่องราวพวกนี้ไป ต่อมาเมื่อนางตระหนักได้แล้ว นางกลัวเจ็บขนาดนี้ จะไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น
เฟิงหรูชิงยิ้มตาหยี “กั๋วซือบอกให้ข้าจับเจ้าแต่งงานกับญาติผู้โดยไว เจ้าจะได้ไม่ต้องวนไปเวียนมาต่อหน้าข้าทุกวี่ทุกวัน…”
ถังอิ่นกระโดดไปมาด้วยความลนลาน สีหน้าตื่นเต้นและวิตกกังวล
“คือ…เสี่ยวชิง ข้าคิดออกแล้วว่ายังมีเรื่องต้องทำอีก ข้าขอตัวก่อนล่ะ”
เมื่อเอ่ยจน ถังอิ่นก็หมุนตัวฉิวราวกับสายลม พริบตาก็หายไปจากคลองจักษุเฟิงหรูชิงแล้ว
…………………
