อันชุ่ยเม้มปาก “ข้าจะรู้ได้อย่างไร ต้องถามนางสิ”
“หึ!” ถังอิ่นแค่นเสียงใส่ หันไปมองบรรดาคนที่มุงดู “เช่นนั้นเจ้าก็ถามคนรอบๆ ดูก็ได้ เสี่ยวชิงบ้านข้าผลักนางหรือไม่”
อันชุ่ยอึ้งงัน
ตอนนางชี้เฟิงหรูชิง เห็นแค่แผ่นหลังนางเท่านั้น
คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะหน้าตางดงามปานนี้
หากคนของแคว้นหลิวอวิ๋นต่างรู้จักนางละก็จะทำอย่างไรดี
ไม่!
ต่อให้เป็นคนงามแค่ไหน ไม่ใช่ว่าทุกคนจะคุ้นเคยกับอีกฝ่าย! นางได้แต่ลองเสี่ยงดวงดูแล้ว
“คนกลุ่มนี้จะช่วยอะไรได้” อันชุ่ยยิ้มอ่อนโยน “บางทีในบรรดาคนเหล่านี้อาจมีญาติหรือสหายขอนางอยู่ คอยช่วยนางพูดก็ได้”
สิ้นเสียงก็มีเสียงหัวเราะแกมประชดประชันดังออกมาจากฝูงชน
เสียงหัวเราะดังมากขึ้นทุกที ฟังแล้วแสบหูยิ่ง
“แม่นางท่านนี้ พวกเราก็แค่ชาวบ้านสามัญชนธรรมดา ย่อมไม่กล้าเป็นสหายกับองค์หญิง”
“นั่นสินั่นสิ นางไม่เพียงเป็นองค์หญิงเท่านั้น ยังเป็นผู้กล้าแห่งแคว้นหลิวอวิ๋นเรา! องค์หญิงของพวกเราจะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร”
“แต่หากเป็นองค์หญิงก่อนหน้านี้ ก็รักสนุกอยู่บ้าง ตอนนั้นองค์หญิงยังเป็นคนอ้วนหนักสองร้อยหน้าสิบชั่ง เป็นคนละคนกับตอนนี้…”
เฟิงหรูชิงหน้าบึ้ง
พวกเจ้าช่วยลืมเจ้าคนอ้วนนั่นไปได้หรือไม่
ยามนางเผชิญเรื่องแบบนี้ เคยคิดถึงความรู้สึกนางบ้างหรือไม่
บางทีนางคงอ่อนโยนเกินไป ดังนั้นคนทั้งหลายถึงกล้าเหยียบย่ำนางต่อหน้าเช่นนี้!
“สองร้อยห้าสิบหรือ” กู้อีอีแววตาแววโรจน์ ผลักอันชุ่ยตรงหน้าออกในคราเดียว สาวเท้าเข้าหาเฟิงหรูชิง ถามด้วยความยินดี “เมื่อก่อนเจ้าหนักสองร้อยห้าสิบชั่งหรือ”
เฟิงหรูชิง “…”
“พวกเราช่างมีวาสนานัก ข้าก็เหมือนเจ้าเมื่อก่อนล้วนหนักสองร้อยห้าสิบ[1]”
“…”
เฟิงหรูชิงหน้าคล้ำง้ำงออย่างที่สุด นางอยากอัดเจ้าอ้วนตรงหน้าให้ตาย!
“คือว่า…” กู้อีอีบิดไปมา “ข้าอยากรู้ว่า อืม…เจ้าผอมลงได้อย่างไร”
“พี่หญิง” อันชุ่ยกัดฟัน “ลดน้ำหนักมิได้ง่ายดายอย่างนั้น ท่านอย่าไปฟังคนกลุ่มนี้พูดเหลวไหลเลย อีกอย่างท่านก็เกิดมาอัป…”
คำพูดสุดท้ายของอันชุ่ยยังไม่ทันเปล่งออกมาหมด เพราะนางเห็นแววตาเย็นยะเยือกของเฟิงหรูชิงที่มองมา
“สองร้อยห้าสิบแล้วจะทำไมกัน”
อันชุ่ยอึ้ง ถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ
เฟิงหรูชิงใช้มือเดียวผลักคนอ้วนตรงหน้าหลบไป จากนั้นเดินเข้าหาอันชุ่ยต่อ “อ้วนแล้วเป็นอย่างไร”
อันชุ่ยกัดฟันไม่พูดไม่จา
อ้วนแล้วก็น่าเกลียดอัปลักษณ์เกินเปรียบ มิฉะนั่นคนของจวนเทียนเสินคงไม่รังเกียจกู้อีอีเช่นนี้
หากมิใช่กู้อีอีมีบิดาเป็นฝูจู่ คงถูกคนรังแกตายไปนานแล้ว
คราวนี้เฟิงหรูชิงยื่นมือออกมาดึงคนอ้วนข้างๆ มาตรงหน้า บีบใบหน้าเจ้าเนื้อนั้น
“ข้าว่า อ้วนก็น่าเอ็นดูดี…”
กู้อีอียืนแข็งค้าง มองเฟิงหรูชิงอย่างตะลึงงัน
อ้วนก็น่าเอ็นดูดีอย่างนั้นหรือ
ในโลกใบนี้ คนผู้นี้เป็นคนแรกที่ชมว่านางน่าเอ็นดู
ยามปกติคนเหล่านั้นเห็นนางต่างก็รังเกียจยิ่ง แต่คนเหล่านั้นดันแสดงออกไม่ได้ ทุกครั้งนางล้วนระเบิดโทสะทำให้คนกลุ่มนั้นเจ็บปวดทรมานเที่ยวหนึ่ง จนได้ชื่อเสียงว่าเป็นพวกอันธพาลเอาแต่ใจ
ถังอิ่นกะพริบตาปริบๆ นางมักรู้สึกว่า เสี่ยวชิงเกลียดทุกคนที่ดูถูกคนอ้วน
………………..
ตอนที่ 672 สองร้อยห้าสิบอีกแล้ว (6)
“นางอ้วน!” ถังอิ่นดึงชายเสื้อกู้อีอีไว้ “ทำไมถึงอยากลดน้ำหนักล่ะ ความจริงอ้วนก็ไม่มีอะไรไม่ดีเลย อย่างน้องเสี่ยวชิงก็ชมเจ้า”
ไม่เหมือนนาง…
เสี่ยวชิงไม่เคยชมนางมาก่อนเลย
กู้อีอียิ้มตาหยี “เพราะข้าอยากแต่งาน อยากแต่งงานกับคู่หมั้นข้า”
ถังอิ่นเบ้ปาก “ผู้ชายมีอะไรดีกัน ข้าจะบอกให้นะ ผู้ชายล้วนเป็นคนมากรักหลายใจทั้งนั้น! เจ้าดูเสี่ยวชิงของข้าสิ งดงามอ่อนโยน แข็งแกร่งเข้มแข็ง แต่กับผู้ชายที่ไหนก็ไม่สู้แต่งกับเสี่ยวชิง แล้วก็ไม่ต้องคลอดลูกด้วย”
“…”
“ผู้ชายบอกว่าอ่อนโยน ความจริงแล้วก็หลอกคน ตอนแรกข้าก็เคยถูกหลอก พวกเขาต่างก็หลอกว่าคู่หมั้นข้าอ่อนโยนมาก ผลลัพธ์เล่า…หึหึ เคราะห์ดีที่ข้าได้สติตั้งแต่เนิ่น มิฉะนั้นคงถูกหลอกจนน่าเวทนา”
กู้อีอีตะลึงงัน
ตระกูลมู่ก็บอกว่าหนานเสียนอ่อนโยนมาก.…
หลอกคนอย่างนั้นเหรอ
“เจ้าดูเสี่ยวชิงของข้าสิ นี่คือความอ่อนโยนที่แท้จริง”
มือถังอิ่นแนบคางสองข้าง ยิ้มอย่างน่ารักมีชีวิตชีวา
“แต่ว่า…” กู้อีอีขมวดคิ้ว “ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาคู่หมั้นของข้า”
“แค่กแค่ก! แล้วเป็นยังไงเล่า ข้าเองก็มาตามหาคู่หมั้นที่แคว้นหลิวอวิ๋นเช่นกัน จากนั้นข้าก็ได้พบเสี่ยวชิง น่าเสียดาย…” ถังอิ่นบุ้ยใบ้ปาก “เสี่ยวชิงของข้าถูกเจ้าจิ้งจอกล่อลวงไปก่อนแล้ว!”
ขณะที่กู้อีอีกำลังกำลังจากเอ่ยวาจา ก็ถูกเฟิงหรูชิงดึงมาอีกฝั่งหนึ่ง
สาวน้อยใช้ดวงตาเย็นชา มองไปที่อันชุ่ยอย่างนิ่งเงียบ สีหน้าไร้อารมณ์
“ครั้งหน้าหากข้าได้ยินเจ้าดูถูกคนอ้วนอีกละก็ ข้าจะทำให้เจ้าเป็นคนอ้วนซะ!”
นางมีอาหารบำรุงสุขภาพลดความอ้วน ก็มีอาหารที่ช่วยเพิ่มไขมันได้!
ในเมื่อนางดูแคลนคนอ้วนถึงขนาดนี้ คราวหน้าก็ให้นางกลายเป็นคนอ้วนที่ถูกทิ้งซะเลย!
“เจ้า…” ดวงตาอันชุ่ยเรื่อด้วยน้ำตา หันไปหากู้อีอี “พี่หญิง ท่านไม่เห็นหรือว่านางทำกับข้าอย่างไร”
“อ้อ”
กู้อีอีตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“พี่หญิง ท่านลืมเป้าหมายที่พวกเรามาแล้วหรือ” อันชุ่ยกระทืบเท้า เอ่ยอย่างโมโห
กู้อีอีลังเล
ตระกูลมู่บอกว่า หนานเสียนชอบนาง
อย่างไรนางก็เป็นคนอ้วน จะหาคนที่ยอมรับในตัวนางได้ไม่ใช่ง่ายๆ เลย
แต่ว่า…
ติดตามแม่นางผู้นี้จะทำให้ตัวเองผอมลงได้ จะสวยขึ้นกว่าเดิม!
สุดท้ายความต้องการสวยก็เอาชนะความหวังจะตามหาผู้ชาย กู้อีอีกัดฟันตอบ “เจ้ากลับไป! ข้าจะอยู่ที่นี่!”
อันชุ่ยตะลึงงัน หางตาชี้ขึ้นด้วยความแปลกใจ “พี่หญิง ท่าน...”
“เจ้ารีบกลับไป ข้าไม่อยากเห็นเจ้า!” กู้อีอีคำรามคำ “อีกอย่าง เรื่องที่เจ้าทำกับข้าวันนี้ ข้าจะบอกท่านพ่อ เจ้ากับแม่เจ้าลำบากแน่!”
อันชุ่ยหน้าซีดเซียว ถอยฝีเท้าลงไปสองก้าว แววตาไม่อยากเชื่อ
เมื่อครู่นางพยายามยุยง เป้าหมายเพื่อแยกตัวออกจากกู้อีอีชั่วคราว
เริ่มแรกนางไม่อยากให้คนอื่นรับผิดแทน ก็เพื่อเปิดโอกาสให้กู้อีอีด่านางหลายคำ ถัดมานางผลักความรับผิดชอบให้คนอื่น กู้อีอีย่อมรู้สึกผิดเสียใจ
นางจะได้ฉวยโอกาสจากไปตอนโมโห
แต่ไหนแต่ไรมาความผิดก็อยู่ที่กู้อีอีอยู่แล้ว นางเป็นผู้บริสุทธิ์!
แต่ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้…
นางต้องจากกู้อีอี ทว่าต้องไม่ใช่ด้วยวิธีนี้!
“พี่หญิง ท่านฟังข้านะ ผู้หญิงคนนี้มีเจตนาไม่ดี ท่าน…” อันชุ่ยเดินไปหาก็อีอี
กู้อีอีเคลื่อนตัวหลบ ร้องเหอะเบาๆ “ถ้าเจ้าไม่กลับไป ข้าจะเขียนจดหมายหาท่านพ่อ! ไม่ว่ายังไงข้าไม่ไปแน่”
คู่หมั้นทั้งหลายทั้งแหล่นั่น นางขอทิ้งไว้ข้างหลังชั่วคราวก่อน
[1] คำว่าสองร้อยห้าสิบ มีความหมายแฝงว่า คนโง่ได้ด้วย
…………………
