ตอนที่ 663 ซู่อีและหนานเสียน (6)
“…”
ผู้อาวุโสห้าหันมองหงอวี้ด้วยความแปลกใจ “คุณหนูใหญ่ไม่รู้อะไรเลยเช่นนั้นหรือ”
หงอวี้เลิกคิ้วเล็กน้อย ยิ้มร่ามองเฟิงหรูชิง “คุณหนูใหญ่ ตอนนั้นที่ถังอวี้สามารถกำเริบเสิบสานในจวนเฟิงอวิ๋นได้ ก็เพราะผู้อาวุโสห้าเขา…เขาโง่งมจนเกินไป ถึงถูกถังอวี้หลอกลวง ดังนั้นเขาจึงตั้งใจมาขอให้ท่านให้อภัย”
“อ้อ” เฟิงหรูชิงพลันตระหนักได้ “ท่านมาขอให้ข้าให้อภัย หรือว่าจงใจทำให้ข้าตกใจ ท่านคิดขออภัย หรืออยากเห็นข้าไม่เบิกบานใจ คิดทำให้ข้าแตกตื่นกันแน่”
ผู้อาวุโสห้าสีหน้าเหมือนถูกปรักปรำ “ข้าเปล่า”
“เปล่าหรือ” เฟิงหรูชิงยิ้มเย็นเดินไปหน้าผู้อาวุโสห้า นางยื่นมือออกไปพยายามเช็ดอะไรบางอย่างที่นางไม่รู้ว่ามันคืออะไรบนใบหน้าผู้อาวุโสห้าอย่างเป็นจริงเป็นจัง จากนั้นก็ยื่นมือไปไว้ตรงหน้าเขา “ท่านจงใจทา
กระมาหาข้า ไม่ใช่เพื่อจะทำให้ข้าตกใจหรือ”
คนอื่นมีกระไม่กี่เม็ดเท่านั้น แต่ผู้อาวุโสห้าคนนี้…มีกระเต็มหน้า! นี่ไม่ทำให้ตกใจแล้วจะทำอะไรได้อีก
ผู้อาวุโสห้าหันไปหน้าไปมองหงอวี้ที่สีหน้าเจื่อนด้วยความฉงนสงสัย
“คุณหนู” หงอวี้ไม่ให้โอกาสผู้อาวุโสห้าได้เอ่ยวาจา นางตอบจริงจังว่า “ผู้อาวุโสห้าใจกล้ายิ่งนัก จงใจทำให้คุณหนูตกใจ ดังนั้นไม่สู้ลงโทษให้เขาไปขัดสุขาดีหรือไม่”
ผู้อาวุโสห้าถลึงตาโต “นางหนูหงอวี้ เจ้า…”
หงอวี้หน้านิ่ง แววตาไม่มีส่อแววใดๆ
ทว่าในใจนางว้าวุ่นไปหมด
เดิมนางคิดว่ามีกระสักหน่อย คุณหนูจะชอบ ทั้งไม่รู้ว่าเพราะอะไร ครั้งนี้คุณหนูใหญ่ถึงได้ระเบิดอารมณ์ถึงเพียงนี้
บางทีอาจเป็นเพราะผู้อาวุโสห้าเป็นตาแก่คนหนึ่ง ไม่เพียงแค่ต่างเพศ กระทั่งอายุก็มากแล้ว คุณหนูใหญ่ถึงไม่ชอบเขาหรือ
น่าจะเป็นแบบนี้สินะ!
คุณหนูชอบกระขนาดนี้ ไม่มีทางบังเกิดโทสะเพราะกระแน่! ต้องเป็นเพราะผู้อาวุโสห้าอัปลักษณ์เกินไป!
“คุณหนู พวกเรารีบให้ผู้อาวุโสห้าไปขัดสุขาเถอะเจ้าค่ะ จะได้ไม่อยู่ที่นี่ทำให้คุณหนูตกใจต่อไปอีก”
“นางหนูหงอวี้!” ในที่สุดผู้อาวุโสห้าก็รู้แล้วว่าตัวเองหลงกล เขาตวาดเสียงดังก้อง
นางหนูนี่ยามปกติเป็นคนจริงจัง ตอนนี้ไฉนถึงผลักไสความรับผิดชอบแล้วเล่า!
“หงอวี้พูดไม่ผิด ท่านกลับไปก่อน” เฟิงหรูชิงหยัดมุมปากขึ้นน้อย “ถ้าเกิดกั๋วซือมาหาข้า ถูกท่านทำให้ตกใจไปด้วย ท่านต้องขัดสุขาหนึ่ง…”
คราวนี้เสียงของเฟิงหรูชิงยังไม่ทันขาดสาย เงาร่างของผู้อาวุโสห้าก็เปรียบเสมือนสายลมอ่อนพัดหายลับไปไม่เห็นแม้แต่เงา
เผ่นไวกว่าสายฟ้าแลบเสียอีก!
เฟิงหรูชิงลูบอกเบาๆ “เขาไปได้สักที ต่อไปหากเขามาหาข้าอีก ไม่ต้องให้เขาเข้ามาพบข้าแล้ว!”
“ชิงเอ๋อร์”
ซู่อีสาวเท้าเนิบๆ เข้ามาในเรือน มุมปากนางหยักยิ้มอ่อนๆ เดินเข้าหาเฟิงหรูชิงช้าๆ “เมื่อครู่มีคนหาเรื่องเจ้าอย่างนั้นหรือ”
ครั้นเห็นใบหน้าซู่อี นัยน์ตาเฟิงหรูชิงบังเกิดความเจ็บปวดล้ำลึก
ทำไมคนงามของนางถึงเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ได้เล่า
จู่ๆ พวกนางก็ชมชอบกระอย่างล้ำลึก ส่วนเฟิงหรูชิงก็เอ่ยปากให้พวกนางไปล้างไม่ออก กันไม่ให้คนงามจะเสียใจ
“ซู่อี…” นางขยับปากเอ่ย
“หืม” ซู่อีมองเฟิงหรูชิงด้วยความแปลกใจ
“ไม่มีอะไร”
เฟิงหรูชิงถอนหายใจ
ช่างเถอะช่างเถอะ
ซู่อีชอบแบบนี้ อย่างนั้นนางก็เคารพการตัดสินใจของอีกฝ่าย
“อ้อ จริงสิ เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่าเจ้าชอบอะไร” ซู่อียกมุมปาก “ข้ายังไม่ได้ให้ของขวัญพบหน้ากับเจ้าเลย แต่ว่าหนาน...ไม่สิหงส์ขาวบอกข้าว่า ให้ข้าถามเจ้าเอง”
…………….
ตอนที่ 664 ซู่อีและหนานเสียน (7)
ซู่อีเกือบหลุดปากชื่อหนานเสียนออกไปแล้ว
เฟิงหรูชิงทำเหมือนนางไม่ได้ยินที่ซู่อีพูดผิด ยิ้มจางๆ “ข้าเคยบอกแล้วว่า ข้าชอบหนานเสียนเท่านั้น”
ซู่อีแววตาสงบนิ่งลง
ชอบหนานเสียน...ลงมือไม่ค่อยง่ายเลย
ไม่สู้…นางฉวยโอกาสตอนกลางคืน จับตัวหนานเสียนไว้เสียเลย
“นอกจากเขาเล่า”
“นอกจากเขาแล้ว ข้าก็ชอบแค่คนสวย” เฟิงหรูชิงยิ้มร่า
ซู่อีนิ่งเงียบ
ชอบสาวงาม ถ้านางกล้ามอบให้ หนานเสียนคงกล้าแลกชีวิตกับนางแน่!
“มีอีกหรือไม่”
“สาวใช้ที่หน้าตางดงาม”
มุมปากซู่อีกระตุก อย่าเอาแต่เลือกคนสวยไปเสียทุกอย่างได้หรือไม่
“งั้น…หนานเสียนก็แล้วกัน เจ้าบอกมาว่าเขาอยู่ที่ไหน ข้าจะไปจับตัวเขาให้เจ้า”
“ท่านไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนหรือ” เฟิงหรูชิงยิ้มล้ำลึกลงไปอีก
หัวใจซู่อีเต้นตึกตัก
เฟิงหรูชิงรู้ความสัมพันธ์ของนางกับหนานเสียนหรือ ตั้งแต่เมื่อไรกันนางเปิดเผยไปทั้งแต่ตอนไหนกัน
“อ้อ ข้าหมายความว่า หนานเสียนเป็นกั๋วซือของแคว้นหลิวอวิ๋นเราใครๆ ต่างก็รู้ว่าเขาพำนักในป่าไผ่” เฟิงหรูชิงมองซู่อีด้วยแววตายิ้มแต่ไม่เหมือนยิ้ม
สีหน้าซู่อีสงบลง คลายใจได้บ้าง
ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้…นางหลงคิดว่าตัวเองถูกเปิดโปงแล้วเสียอีก
“เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะไปหาเขา ตกดึกเจ้ารอเขาในห้องก็พอแล้ว”
“ได้”
เฟิงหรูชิงบิดเอวอย่างเกียจคร้าน ดวงตาโค้งเป็นพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว ยิ้มร่า
“เช่นนั้นข้าจะรอพวกท่านอยู่ที่จวนองค์หญิง”
…
ยามดึก
เงียบสงบดุจสายน้ำ
เรียวนิ้วยาวของชายหนุ่มค่อยเกลี่ยใบหน้าหญิงสาว ดวงตาเขาวาวราวสายน้ำ อบอุ่นราวสายลม
ยามเฟิงหรูชิงลืมตาขึ้น ก็เห็นชายหนุ่มสง่างามประดุจเทพเซียน
ความงามของบุรุษเสมือนทวยเทพ สูงส่งเย็นชา สง่างามราวจันทรา
“แม่ท่านจับท่านมาหรือ” เฟิงหรูชิงลุกขึ้น กึ่งนั่งกึ่งนอนพิงกำแพง หัวเราะถาม
หนานเสียนยิ้มจางๆ “เจ้ารู้หรือ”
“อืม รู้ตั้งนานแล้ว” เฟิงหรูชิงยักไหล่ ยิ้มอ่อนให้กับคำถามของหนานเสียน
หนานเสียนถามเรียบๆ “เจ้าไม่เปิดโปงนางหรือ”
“เปล่า ข้าเห็นนางแสดงละครอยู่คนเดียวก็น่าสนใจดี ดังนั้นข้าอยากรู้ว่านางจะปิดบังไปถึงเมื่อไร”
ซู่อีรู้จักกับหงส์ขาว เช่นนั้นนางจะไม่มีทางไม่เคยพบหนานเสียนได้
อีกอย่างต่อให้ซู่อีเป็นสหายของหงส์ขาวจริง ไม่เคยพบหนานเสียนมาก่อน เช่นนั้นดวงตาของนางคงไม่เหมือนดวงตาของหนานเสียนเสียขนาดนั้น
ด้วยอายุของซู่อี ไม่มีทางเป็นพี่สาวน้องสาวหนานเสียนแน่ ดังนั้นมีความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น…
“ความจริงหากนางไม่พูดว่าตัวนางรู้จักหงส์ขาว ทั้งไม่บอกว่านางมีลูกชายอายุมากกว่าข้า อาศัยแค่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงไม่กี่ส่วน ข้าก็เชื่อโยงไม่ได้ถึงขนาดนี้”
ในโลกนี้มีคนหน้าตาคล้ายกันมีมากมาย แต่ซู่อีไม่ทันระวังพลั้งเอ่ยข้อมูลออกมา ทำให้นางไปเชื่อมโยงกับหนานเสียน ด้วยเหตุนี้ที่นางคิดถึงไม่ผิดพลาด
“นาง…โง่งมไปบ้าง” หนานเสียนลูบหัวเฟิงหรูชิงพลางยิ้ม “นางไม่อยากให้เจ้าเข้ามาพัวพันกับตระกูลมู่ กลัวว่าเจ้าจะซักไซ้ข้าเรื่องท่านพ่อ นางไม่อยากให้เจ้ารู้ถึงการดำรงอยู่ของชายโฉดนั่น ดังนั้นนางอยากรอให้จัดการเรื่องตระกูลมู่แล้วค่อยบอกเจ้า”
ที่สำคัญที่สุดก็คือ คนผู้นั้นไม่ยอมหยุดก้าวก่ายเรื่องใหญ่ในชีวิตเขา
………………….
