ตอนที่ 651 การตายของจื่อเยียน (4)
“เจ้าสำนัก รีบช่วยข้า”
จ้าวเย้าสีหน้าดำคล้ำ แววตาอำมหิตจ้องมองใบหน้าจื่อเยียน แววตาคมราวกับใบมีด แทบจะพุ่งเข้าไปสับนางสารเลวสมควรตายนี่เป็นหมื่นชิ้นเลยด้วยซ้ำ
“นางแพศยา!”
ไม่ทันรอให้จ้าวเย้าเอ่ยคำพูด เสียงแหลมสูงเสียงหนึ่งดังแทรกผ่านอากาศมาก่อน
ฉับพลันเงาร่างสายหนึ่งพุ่งเข้าหาจื่นเยียน ตบหน้าจื่อเยียนล้มลงบนพื้น
จื่อเยียนอึ้งงัน
นางมองหญิงดุร้ายตรงหน้านิ่งอึ้ง มือกุมใบหน้าบวมแดงไว้ ดวงตาตะลึงพรึงเพริด
นางแม่เสือทำไมมาอยู่ที่นี่ได้
“นางแพศยา เจ้าล่อลวงผู้ชายของข้า!” เฟ่ยเสวี่ยกระทืบเท้าลงที่หน้าอกจื่อเยียน จากนั้นกระชากผมนางดึงตัวนางขึ้นมาจากพื้น ระรัวตบหน้านางซ้ายขวาสลับกันไปมาอย่างแรง
สักพักใบหน้านวลน้อยที่งามดุจหยกก็บวมเป่งราวกับหัวหมู ไม่มีความน่าทะนุถนอม ชวนให้คนสงสารเหมือนในกาลก่อนอีก
จื่อเยียนหัวใจเย็นเยียบ นางไม่พูดไม่จา เงยหน้าขึ้นด้วยความหวาดหวั่น มองไปที่จ้าวเย้า
เพราะอะไร
เพราะอะไรต้องพาแม่เสือนี่มาด้วย
เขาจะฆ่านางหรือ
“นางแพศยา ถ้าเจ้ายังมองอีก ข้าจะควักตาเจ้าซะ!” เฟ่ยเสวี่ยโมโหถึงที่สุด
ถึงนางไม่คิดจะอยู่กับจ้าวเย้าต่อไปแล้ว แต่วันนี้จ้าวเย้ายังเป็นสามีนาง ต่อหน้านางยังกล้าส่งสายตาหาสามีนางอีก นี่เท่ากับเป็นการเหยียบหน้านางชัดๆ !
จื่อเยียนร้องอู้อี้คำหนึ่ง กลืนน้ำลายลงคอ
ในน้ำลายนั้นเจือปนไปด้วยเลือดคาวๆ
“ต่อให้ข้าให้ยั่วยวนเขา ถ้าเขามั่นคงไม่รับการยั่วยวนของข้า เจ้าว่าข้ายังจะอยู่ได้หรือ ทำไมเจ้าไม่ปล่อยข้า แล้วไปคิดบัญชีกับเขา” จื่อเยียนหัวเราะเย็นเยียบ
นางดูออกแล้ว จ้าวเย้าคิดฆ่านางจริงๆ !
ในเมื่อเป็นดังนี้ก็ลงนรกไปด้วยกันเสียเลย นางไม่ยอมให้จ้าวเย้ารอดคนเดียวแน่
“ข้าเคยบอกกับเขาแล้ว คนที่ทรยศข้า ต้องตายอย่างไร้ที่ฝัง ข้าย่อมไม่ปล่อยเขาแน่ ส่วนเจ้า…” เฟ่ยเสวี่ยดึงผมนางลากมาอยู่ตรงหน้า “เจ้าคิดว่าเจ้าจะรอดอย่างนั้นหรือ”
ผมของจื่อเยียนถูกกระชากหลุดออกมากระจุกหนึ่ง เจ็บจนสั่นไปทั้งร่าง
แววตาไร้ทางสู้ของนางมองไปที่ชิงหย่วน ลำคอกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ดวงตาขอร้องอ้อนวอน
เคยมีเวลาที่ในหัวใจและสายตาของชายคนนี้มีแต่นาง!
เพื่อปกป้องนาง เขาไม่เสียดายที่ทรยศจวนเฟิงอวิ๋น เพื่อท่องไปทั่วหล้ากับนาง
ดังนั้นเขาในตอนนี้ยังเป็นความหวังเดียวของนาง
นางหวังว่าเขาจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต พานางหนีไปจากที่นี่ ให้นางหลงเหลือศักดิ์ศรีไว้บ้าง
สายตาชิงหย่วนไม่มีแววรักใคร่ใดๆ อีก จะมีก็แต่ความเย็นชาเสียดแทงใจ
จื่อเยียนหัวใจสลาย มุมปากกระตุก ความเสียใจและความเจ็บแค้นปะทุขึ้นในใจ
นางเสียใจที่รู้ว่าบ้านของจ้าวเย้ามีนางแม่เสือตัวหนึ่ง นางยังคิดว่าเพื่อชีวิตที่ดียิ่งขึ้น จึงเลือกเขา
หากรู้แต่แรกว่าจะมีวันนี้ ไม่สู้นางอยู่กับชิงหย่วนจะดีกว่า!
ยังดีกว่าถูกคนรังแกเช่นนี้!
“ท่านเจ้าสำนัก” จื่อเยียนมองจ้าวเย้า หัวเราะอย่างน่าอนาถ “อย่างไรพวกเราก็เคยมีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากันหลายครั้ง ท่านลืมแล้วหรือ ตอนนั้นท่านชมข้าว่าอย่างไร ท่านบอกว่าบ้านท่านมีแม่เสือตัวหนึ่ง ไม่เพียงแต่ไม่อ่อนโยน ซ้ำยังไม่น่าสนใจด้วย ตอนนี้ท่านไม่ใส่ใจข้าแล้วหรือ ความรักของบุรุษช่างเปราะบางเหลือเกิน”
อย่าว่าแต่จ้าวเย้าเองก็ยังยากที่จะปกป้องตัวเองเลย ต่อให้สถานะของเขาไม่ตกที่นั่งลำบากขนาดนี้ เขาก็ไม่มีทางปล่อยจื่อเยียนแน่
………………
ตอนที่ 652 การตายของจื่อเยียน (5)
“จื่อเยียน สตรีใจคอโหดเหี้ยมเช่นเจ้า ข้ายังดีกับเจ้าไม่พออีกหรือ เจ้าจะให้ข้าเอาอะไรให้เจ้าอีก ข้าทำผิดต่อเจ้าตรงไหน เจ้าถึงจะทำร้ายข้า” จ้าวเย้ากัดฟันแน่น “หากเจ้าบอกข้าแต่แรกว่าเฟิงหรูชิงเป็นคุณหนูใหญ่จวนเฟิงอวิ๋น ข้าก็ไม่กล้าทำร้ายนาง!”
ครั้นเอ่ยจบสายตาเจ็บปวดของจ้าวเย้ามองไปที่เฟ่ยเสวี่ย
“เสวี่ยเอ๋อร์ ทั้งหมดเป็นเพราะจื่อเยียนสั่งการข้า นางให้ข้ากลับไปบอกเจ้าว่า เฟิงหรูชิงยั่วยวนข้าไม่สำเร็จจึงชิงสัตว์วิเศษขั้นห้าจากข้าไป ทุกอย่างล้วนเป็นเพราะนาง!”
เฟ่ยเสวี่ยตบลงไปอีกครั้ง กดหัวจื่อเยียนกระแทกกำแพงอีกครั้ง
“นางแพศยา เจ้าคิดทำร้ายข้าให้ตาย คิดทำร้ายสำนักกรงเล็บอินทรี”
นั่นคือคุณหนูใหญ่จวนเฟิงอวิ๋นเชียวนะ!
หากนางฟังคำของจื่อเยียนไปหาเรื่องเฟิงหรูชิงจริงๆ ภายหน้าจวนเฟิงอวิ๋นต้องมาล้างแค้นสำนักกรงเล็บอินทรีแน่!
เฟ่ยเสวี่ยพลันได้สติ “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าจงปิดบังฐานะของเจ้า เพราะให้ข้าลงมือ หากฆ่าสังหารนางสำเร็จ จวนเฟิงอวิ๋นต้องสังหารข้า เป็นแผนโยนหินครั้งเดียวได้นกสองตัว หากจวนเฟิงอวิ๋นมาจริงๆ ข้าก็หลงกลเจ้าแล้ว!”
ชิงหย่วนมองเฟ่ยเสวี่ยด้วยสายตาเรียบเฉย
หากเฟ่ยเสวี่ยหลงกล สำนักกรงเล็บอินทรีต้องล่มสลายโดยมิต้องสงสัย
แต่…คุณหนูใหญ่คงไม่เกิดเรื่องอันใด
ฮูหยินสำนักกรงเล็บอินทรีจะทำร้ายนางได้เชียวหรือ
“นางแพศยา!” จ้าวเย้าเองก็เข้าใจ พุ่งเข้าหาจื่อเยียนด้วยโทสะ “เจ้าจงใจให้ร้ายข้า! เจ้าคิดว่าฆ่าเฟิงหรูชิงได้แล้ว สำนักกรงเล็บอินทรีงจะหนีพ้นอีกหรือ ทุกอย่างจะต้องพังพินาศแน่น สตรีเจ้ายังมีสมองอยู่หรือไม่ ช่างโง่งมยิ่งนัก!”
จื่อเยียนตัวแข็งทื่อ นางไม่เคยคำนึงว่าสำนักกรงเล็บมังกรจะถูกทำลายหรือไม่จริงๆ
นางรู้ก็แต่ว่า…ต่อให้สำนักกรงเล็บมังกรถูกทำลายก็ไม่เกี่ยวกับนาง อย่างมากนางก็หาคนใหม่…
เพราะเหตุนี้เรื่องไม่สำคัญ นางจึงไม่คิดมากความ
แต่น่าเสียดาย…
คนของสำนักกรงเล็บอินทรีไร้ประโยชน์เกินไปไม่อาจฆ่าเฟิงหรูชิงได้!
“พวกเจ้าแตะต้องนางไม่ได้!”
ในขณะที่เฟ่ยเสวี่ยกำลังจะกดหัวจื่อเยียนกระแทกกำแพงอีกครั้ง เสียงเย็นชากระแสหนึ่งก็ดังขึ้นมา
เป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้อาวุโสเทียนจวีและหงอวี้เดินเข้ามาพอดี
ครั้นพวกเขาเห็นว่าชิงหย่วนอยู่ด้วย ต่างก็ตะลึงงันจากนั้นก็ขมวดคิ้ว
“ชิงหย่วน...” หงอวี้สีหน้าหม่นหมอง
มาจนถึงตอนนี้ ชิงหย่วนยังหลงใหลจื่อเยียนไม่เลิกอีกหรือ ต่อให้จื่อเยียนทำผิดร้ายแรงขนาดนี้ ยังจะปกป้องนางอีกหรือ
“ชิงหย่วน ข้ารู้ ท่านต้องไม่ทอดทิ้งข้า”
จื่อเยียนเงยหน้าบาดแผลทั้งหน้าผาก น้ำตาไหลพราก น้ำเสียงตื่นเต้น “หากครั้งนี้ท่านช่วยชีวิตข้า ต่อไปข้าจะรักท่านแต่เพียงผู้เดียว”
ในโลกนี้คนที่รักนางที่สุด มีเพียงชิงหย่วนเท่านั้น
นางรู้ว่าที่เมื่อครู่ชิงหย่วนคิดฆ่านาง ก็แค่ทำให้นางตกใจเท่านั้น
เขายังคงไม่อาจหักใจเห็นนางตายได้
รอเรื่องนี้จบแล้ว นางจะต้องดีต่อชิงหย่วน ไม่ทอดทิ้งเขาเด็ดขาด!
“เพราะว่า…” สายตาชิงหย่วนทอประกายวาบ มองจื่อเยียนอย่างเย็นชา “ในโลกใบนี้ คนที่ฆ่านางได้มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น!”
หงอวี้อึ้งงัน นางจ้องชิงหย่วนอย่างแทบไม่อยากเชื่อสายตา หันกลับไปมองเทียนอวี้
“ท่านผู้อาวุโสห้า ยาล่อลวงที่จื่อเยียนให้ชิงหย่วนกิน หมดฤทธิ์แล้วหรือ”
มิฉะนั้นทำไมชิงหย่วนถึงคิดฆ่าอีกฝ่ายได้
ทั้งๆ ที่เขารักจื่อเยียนออกจะปานนั้น
“ท่านว่าอะไรนะ” จื่อเยียนถลึงตาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อ “ท่านจะฆ่าข้าจริงๆ หรือ ท่านมองให้ดี ข้าคือจื่อเยียน เป็นผู้หญิงที่ท่านรักที่สุด!”
