ตอนที่ 637 เพื่อนางไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น (10)
“เจ้าค่ะ คุณหนู”
สตรีของจวนเฟิงอวิ๋นติดตามอยู่ด้านหลังเฟิงหรูชิงล้วนตอบอย่างขัดเขิน หากคนไม่รู้ความพบเข้าพานจะคิดว่าเฟิงหรูชิงเป็นบุรุษในดวงใจของพวกนางแล้ว
หนานเสียนลมหายใจเย็นเยียบ ดวงตาตวัดมองหญิงสาวที่ขวยเขินทั้งหลาย แววตาทอประกายเย็นชา
“ชิงเอ๋อร์ พวกนี้คือสาวใช้ที่จะหนีตามไปกับเจ้าอย่างนั้นหรือ”
“…”
‘หนีตาม’ มันคือเรื่องตอนไหนกัน ทำไมนางไม่รู้เรื่อง
เฟิงหรูชิงอึ้งงัน มองหนานเสียน “ใครบอกท่านว่าหนีตามกันแล้ว”
“ชิงน้อย” หนานเสียนตอบตามตรง
เฟิงหรูชิงหน้าง้ำงอ “ข้ากลับไปจะเตรียมทำซุปงู”
ชิงน้อยที่หน้าตาย ถึงกับกล้าให้ร้ายนางต่อหน้ากั๋วซือ รอครั้งหน้าได้เจอมัน นางไม่ปล่อยมันไปแน่!
ไม่ไกลออกไป ชิงน้อยเลื้อยออกมาจากหลุมลึกอย่างยากลำบาก มันอดจามออกมาไม่ได้ รู้สึกว่ามีคนพูดถึงมัน
“ช่างมันเถอะ นายท่านกับองค์หญิงจากไปไกลแล้วแน่ๆ ข้าต้องรีบกลับไป เขาคิดจะทิ้งข้าไม่ง่ายขนาดนั้น ต่อให้ข้าต้องเลื้อยไปเองก็ต้องเลื้อยไปแคว้นหลิวอวิ๋นให้ได้!” สายตาชิงน้อยยึดมั่นไปด้วยความหนักแน่น
คิดจะทิ้งมันหรือ ชั่วชีวิตนี้ไม่มีทาง!
แน่นอน หากมันรู้ว่าเฟิงหรูชิงคิดจับมันทำซุปงู เกรงว่าไม่ต้องให้หนานเสียนพูดมาอีกประโยค มันก็จะหนีไปเอง ไม่ต้องกลับมาแบบนั้น!
…
สำนักกรงเล็บอินทรี
หน้าประตู มีเงาร่างลนลานสายหนึ่ง เขาหน้าตาขาวซีด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อขาดวิ่นราวกับขอทาน
ที่สำคัญก็คือ เขาถูกศิษย์เฝ้าประตูของสำนักกรงเล็บอินทรีขวางเอาไว้!
“ไสหัวไป ข้าคือเจ้าสำนักของพวกเจ้า ใครสั่งให้พวกเจ้าขวางข้า” จ้าวเย้าบังเกิดโทสะ สีหน้าอำมหิต ไม่มีความอ่อนโยนเหมือนวันก่อนอีก
ศิษย์เฝ้าประตูค่อยจำคนตรงหน้าได้ เขาตกใจถอยไปสองสามก้าว รีบคุกเข่า “ท่านเจ้าสำนักไว้ชีวิตด้วย เมื่อ…เมื่อครู่ศิษย์ดูไม่ออก ขอโปรดไว้ชีวิตด้วย”
จ้าวเย้าตวาดด้วยโทสะ “รีบไสหัวไป!”
ไม่ง่ายเลยที่เขารอดชีวิตหนีกลับมาจากป่าแห่งสัตว์วิเศษได้ ผลคือถูกศิษย์เฝ้าประตูขวางเอาไว้อีก
ยังมีเจ้าสำนักคนไหนที่น่าอดสูเช่นเขาบ้าง
จ้าวเย้าเข้าใจดีว่าไม่อาจลงโทษศิษย์ด้วยเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ มิฉะนั้น ภาพลักษณ์ที่เขาตั้งใจสร้างขึ้นต่อหน้าเฟ่ยเสวี่ยก็หมดสิ้นแล้ว!
อาจเป็นเพราะอีกประเดี๋ยวอาจได้พบเฟ่ยเสวี่ยผู้เป็นภรรยา จ้าวเย้าจึงรีบจัดผมเผ้า สาวเท้ากว้างเดินเข้าประตูไป
ศิษย์เฝ้าประตูมองเงาร่างจ้าวเย้าที่ห่างออกไป ร้องเพ้ยคำหนึ่ง ถ่มน้ำลายลงพื้น “ก็คือพวกเกาะผู้หญิงกิน อาศัยภรรยาถึงได้มีทุกวันนี้ ก่อนหน้าข้ายังเห็นเขาลูบก้นศิษย์หญิงคนหนึ่ง ศิษย์คนนั้นเป็นเด็กใหม่เพิ่งมา กำลังอ่อนด้อย พูดออกไปก็ไม่มีใครเชื่อ ถึงได้กล้ำกลืนโทสะเอาไว้”
พวกสารเลวขนานแท้!
ศิษย์อีกคนรีบส่งสายตามาทันที “เจ้าหยุดพูดได้แล้ว หากเขาได้ยินเข้า ชีวิตพวกเราคงไม่เหลือ!”
เมื่อได้ฟังคำเตือนของสหาย ศิษย์ผู้นั้นมิได้เอ่ยต่อ สายตาที่มองจ้าวเย้าเต็มไปด้วยความแค้น
คนสารเลวแบบนี้ ดันแสดงออกต่อหน้าฮูหยินดีเหลือเกิน แต่ไรมาฮูหยินให้เกียรติจ้าวเย้า ต่อให้พวกเขาพูดออกไป นางย่อมไม่เชื่อแน่
…
ภายในเรือน
จ้าวเย้าเพิ่งเข้ามาถึงภายใน ก็พบภรรยาคนงามในศาลารับลม
หญิงงามมีเรียวคอยาวสวยดูสง่า หว่างคิ้วเผยความองอาจไม่เหมือนหญิงผู้อ่อนแอ
“เสวี่ยเอ๋อร์!” น้ำเสียงจ้าวเย้าคร่ำครวญ เดินไปทางภรรยา
……………
ตอนที่ 638 ไม่รับแล้วยังตอบโต้กลับ (1)
สภาพน่าอนาถของจ้าวเย้าทำเฟ่ยเสวี่ยตกใจยกใหญ่ นางมุ่นคิ้วแน่น รีบลุกขึ้น
“ท่านเป็นอะไรไป ใครทำท่านตกอยู่ในสภาพนี้”
แววตาจ้าวเย้าแฝงไปด้วยความเจ็บปวด กำผมตัวเองแน่น “เสวี่ยเอ๋อร์ ข้าผิดต่อเจ้า วันเกิดเจ้าจวนจะมาถึงแล้ว ครั้งนี้ข้าไปป่าแห่งสัตว์วิเศษ เดิมคิดจะจับสัตว์วิเศษกลับมาให้เจ้าสักตัว ใครจะคิดว่า…”
เฟ่ยเสวี่ยตะลึง ขมวดคิ้ว “ก่อนหน้าข้าเคยบอกแล้วว่า สำนักกรงเล็บอินทรีของพวกเราอย่าไปยุ่งเรื่องของป่าแห่งสัตว์วิเศษ พวกเขาคิดราชาแห่งสัตว์วิเศษตัวนั้นร่างกายอ่อนแอ เป็นโอกาสเหมาะ แต่ในเมื่อมันเป็นถึงราชาแห่งสัตว์วิเศษได้ ย่อมไม่ใช่รับมือได้ง่ายๆ ท่านดูท่านสิ…ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย”
“ข้าก็แค่…ก็แค่อยากจับสัตว์วิเศษมาเป็นเพื่อนเจ้าสักตัวหนึ่งเท่านั้นเอง” เสียงจ้าวเย้า…เล็กน้อย “แต่ข้าคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” เฟ่ยเสวี่ยพยุงจ้าวเย้าขึ้นจากพื้น ครั้นเห็นทนสภาพเขาเช่นนี้ของเขา กลับรู้สึกปวดใจขึ้นอยู่บ้าง อย่างไรเสียเขาก็ทำเพื่อนางถึงได้อยู่ในสภาพนี้
สีหน้าจ้าวเย้าแฝงไปด้วยความเดือดดาล “เดิมทีข้าคิดจับสัตว์วิเศษขั้นห้าให้กับเจ้า แต่ใครจะคิดว่าระหว่างจู่ๆ ก็มีสตรีนางหนึ่งปรากฏตัวขึ้น”
เฟ่ยเสวี่ยไม่เอ่ยวาจา รอฟังจ้าวเย้าอธิบายเงียบๆ
“สตรีนางนั้นคือ องค์หญิงแห่งแคว้นหลิวอวิ๋น นามว่าเฟิงหรูชิง”
ฐานะของเฟิงหรูชิง ย่อมเป็นจื่อเยียนบอกกับเขา
เมื่อคิดว่าผู้หญิงนั้นเกือบฆ่าเขาแล้ว ในใจจ้าวเย้าเต็มไปความโกรธเคือง
“เฟิงหรูชิงรู้ว่าข้าเป็นเจ้าสำนักกรงเล็บอินทรีจึงคิดจับข้า ทั้งยังคิดแนบสนิทชิดเชื้อกับข้า แต่หัวใจข้าอยู่ที่เจ้าเท่านั้น หญิงอื่นข้าไม่เคยเหลือบแลสักนิด ต่อให้นางงดงามอีกแค่ไหน ข้าก็ไม่ทรยศต่อเจ้า แต่คิดไม่ถึงว่า…”
แววตาจ้าวเย้าอัดแน่นด้วยความขยักแขยงและรังเกียจ “หญิงนางนั้นเกิดความขุ่นเคืองเพราะเรื่องนี้ จึงทอดกายให้เจ้าสำนักอื่น สั่งให้พวกเขากลุ้มรุมข้า แย่งชิงสัตว์วิเศษระดับห้าไป!”
ตอนที่อยู่ในป่าแห่งสัตว์วิเศษ หงอวี้จำจ้าวเย้าได้ แต่เพราะหงอวี้มีกระบนหน้าจำนวนมาก ทำให้จ้าวเย้าดูไม่ออกว่านางคิดผู้พิทักษ์ของจวนเฟิงอวิ๋น
ยิ่งไม่รู้ไปใหญ่กว่าเฟิงหรูชิงคือคุณหนูใหญ่จวนเฟิงอวิ๋น
“ท่านว่ากระไรนะ” เฟ่ยเสวี่ยโทสะสุมอยู่ในใจ กำหมัดแน่น “ไฉนโลกนี้ถึงได้มีคนไร้ยางอายเยี่ยงนี้ เพราะไม่ได้ครอบครองจึงทำเรื่องพรรค์นี้ออกมาได้”
ความจริงนางไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องที่อีกฝ่ายทอดกายให้เจ้าสำนักอื่น
แต่นางไม่อาจยอมให้ใครมายั่วยวนสามีของนาง!
นางผู้นี้มีนิสัยชอบเอาชนะไม่ยอมให้ข้างกายสามีมีคนอื่นมานอนข้างๆ แน่ หากนางจับได้ก็ไม่มีวันปล่อยไป!
“เคราะห์ที่ครั้งนี้ท่านยังอยู่ในขอบเขต ไม่กระทำเรื่องผิดต่อข้า หากข้าจับได้ว่าท่านเกี่ยวพันกับหญิงอื่น ไม่ว่าท่านหรือว่านาง ข้าไม่มีวันปล่อยไปสักคนเดียวแน่!” เฟ่ยเสวี่ยกัดฟัน เอ่ยอย่างดุดัน
หัวใจของจ้าวเย้ากระตุก เกือบรักษาท่าทางน่าอดสูเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
ผ่านไปสักพัก เขาค่อยสงบใจลงได้ ใบหน้าอ่อนโยนเจือรอยยิ้ม
“เสวี่ยเอ๋อร์ ข้าเป็นคนอย่างไรเจ้ายังไม่เชื่ออีกหรือ หลายปีมานี้ เจ้าเคยเห็นข้ามองหญิงสักนิดหรืออย่างไร อย่าว่าแต่อนุเลย กระทั่งสาวใช้อุ่นเตียงสักคนก็ยังไม่มี อย่างไรเสียในใจข้า มีเพียงเจ้าเท่านั้น คนอื่นสัมผัสข้าสักหน่อย ข้าก็รู้สึกขยักแขยงแล้ว”
ความรังเกียจใจสายตาเขาไม่เหมือนเสแสร้งแกล้งทำ ทำให้ความเดือดดาลในใจเฟ่ยเสวี่ยสงบลงได้
นางถลึงตาใส่เขา “นับว่าท่านรู้ความ ขอบเขตของข้าอยู่ตรงนี้ หากท่านกล้ารับอนุละก็ ข้าจะไปเรียกท่านพ่อที่หลังเขา ท่านพ่อรักข้ามาตลอด กักตัวฝึกวิชาหาได้สำคัญกว่าข้าไม่ เขาต้องออกมาฆ่าท่านแน่!”
