ตอนที่ 633 เพื่อนางไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น (6)
ความจริงแล้วความโศกเศร้าของเขาเจาะจงเพียงเฟิงหรูชิง ทว่ากลับเหลือบมองไปทางหนานเสียนแวบหนึ่ง ทำให้คนเข้าใจผิดได้โดยง่าย
“เช่นนั้นเจ้ายังจะแอบมองกั๋วซือของข้าอีก?”
“…”
เขาแอบมอง…หนานเสียน?
ใบหน้างดงามโดดเด่นของจิ่วหมิงเปลี่ยนเป็นสีเขียวในตอนนี้เอง นัยน์ตาของเขาแสดงความรังเกียจออกมาโดยพลัน “เจ้าว่าใคร? ข้ากับเขา? เจ้าดูตรงไหนว่าข้าแอบมองเขา? ข้ามีความชอบที่วิปริตเช่นนี้หรือ?”
“ข้าได้ยินคนที่หอแห่งแรกพูด เจ้าไม่ชอบผู้หญิงชอบแค่ผู้ชาย…”
“…?”
“เมื่อครู่เจ้าก็ใช้สายตาโศกเศร้าเช่นนั้นจ้องมองกั๋วซือ ข้าย่อมเข้าใจผิด” เฟิงหรูชิงยักไหล่เอ่ย
“…”
จิ่วหมิงแข็งทื่อเขามองไปทางกั๋วซืออีกครั้ง ไม่รู้เพราะเมื่อครู่คำพูดของเฟิงหรูชิงได้ผลยิ่งนักใช่หรือไม่ เขานึกไปถึงตัวเองกับผู้ชายอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ…
หลังจากนั้นจุดจบก็คือจิ่วหมิงทนไม่ไหวหลบไปคลื่นไส้อยู่ด้านข้าง
หากเป็นปกติเพียงดูรูปประเภทผู้ชายกับผู้ชายสองคนเขายังไม่มีความรู้สึกมากเพียงนี้ ทว่าพอคิดถึงตัวเอง…ก็รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาจริงๆ
ใช่แล้ว ความอยากรู้อยากเห็นของจิ่วหมิงนั้นมีมากเหลือเกิน บังเอิญได้ยินคนพูดถึงชายตัดแขนเสื้อเขาก็เกิดสงสัย ระหว่างชายสองคนจะมีเรื่องบนเตียงได้อย่างไร? ก็เลยแอบซื้อหนังสือมา ผลปรากฏว่า…ถูกคนในหอแห่งแรกเห็นเข้า
ต่อมาก็มีข่าวลือเรื่องนี้!
สีหน้าจิ่วหมิงดำคล้ำ รอกลับไปก่อนเขาจะต้องสืบหาว่าใครเป็นคนใส่ร้ายเขาลับหลัง แล้วยังลือมาถึงหูเฟิงหรูชิงอีก!
นี่มันเป็นการทำลายชื่อเสียงของเขาชัดๆ !
“เสี่ยวชิงเอ๋อร์ ข้าเป็นชายปกติ” ในที่สุดจิ่วหมิงก็อาเจียนเสร็จ เขาเดินมาข้างๆ เฟิงหรูชิงอีกครั้งกัดฟันเอ่ย “เจ้าพูดให้ข้าคลื่นไส้น้อยหน่อย หากข้าชอบก็ชอบแบบเจ้า”
“อ้อ แต่ว่าข้าชอบแค่กั๋วซือ” เฟิงหรูชิงยิ้มกริ่ม “หากเจ้าไม่คิดอะไรกับกั๋วซือเช่นนั้นพวกเราก็เป็นเพื่อนกัน หากมีความคิดละก็เพื่อนก็ไม่เป็นแล้ว”
สายตาหนานเสียนที่เดิมเย็นยะเยือก หลังจากได้ยินคำพูดของเฟิงหรูชิงก็หายไปโดยพลัน
มุมปากของเขายกยิ้มบางเบา นิ้วมือปัดผมที่หน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน “สายตาของข้าไม่แย่ถึงเพียงนั้น ต่อให้เขามีความคิดใดข้าก็ไม่มีทางรับเขา”
“…”
ชิงน้อยมองหนานเสียนด้วยความตกใจ
นี่นายท่านหมายความว่าอย่างไร? ต้องการยืนยันการชื่นชอบเป็นพวกตัดแขนเสื้อของจิ่วหมิง? เพื่อให้ง่ายต่อการทำให้องค์หญิงคิดว่าจิ่วหมิงชอบนายท่านจริงๆ จากนั้น…ก็ออกห่างเขา?
ความรักน่ากลัวจริงๆ ทำให้นายท่านกลายเป็นชั่วร้ายถึงเพียงนี้
ดูเหมือนหนานเสียนจะสังเกตได้ถึงความคิดของชิงน้อย สายตาหนาวเหน็บกวาดมองไปยังมัน ชิงน้อยกลัวจนหุบปากลงมุดหัวกลับเข้าไปทันที
อื้อ มันไม่รู้อะไรทั้งสิ้น…
เป็นจริงตามคาด เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงสายตาอันตรายมองจิ่วหมิง
“เจ้าใส่ร้ายข้า?” หน้าจิ่วหมิงดำทมิฬ ถลึงตาใส่หนานเสียนด้วยความโกรธก่อนจะหันไปมองเฟิงหรูชิง “นางหนู เจ้าฟังข้าอธิบาย ล้วนเป็นเจ้าเด็กนี่ใส่ร้ายข้า เจ้ากลัวว่าข้า…”
“กั๋วซือบอกว่าเจ้าคิดอะไรกับเขา?” รอยยิ้มเฟิงหรูชิงเข้มขึ้น
เพียงแต่รอยยิ้มนั้นมืดมนจนทำให้จิ่วหมิงก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
“ข้าบอกว่าข้าไม่รู้เรื่อง เจ้าเชื่อหรือไม่?”
“คนของหอแห่งแรกบอกว่าเจ้าชอบอ่านหนังสือพวกตัดแขนเสื้อกั๋วซือบอกว่าเจ้าคิดอะไรกับเขา…”
“พวกเขาล้วนใส่ร้ายข้า”
“อ้อ” เฟิงหรูชิงตอบรับเสียงเรียบ “ไม่เป็นไร กั๋วซือไม่ใช่พวกตัดแขนเสื้อก็พอ จริงสิ หลังจากนี้ตอนที่กั๋วซือของข้าอยู่เจ้าไม่ต้องมาหาข้าแล้ว รอกั๋วซือไม่อยู่เจ้าค่อยมา”
…………….
ตอนที่ 634 เพื่อนางไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น (7)
หนานเสียน “…”
ทำไมเขารู้สึกเหมือนยกหินหล่นใส่ขาตัวเองกันนะ
เสี่ยวชิงยินดีในคราวเคราะห์ของคนอื่น มันกลั้นไม่ไหวออกมาสองคำ
หนานเสียนพลันตวัดสายตาเย็นชามองมาพอดี เสี่ยวชิงยังไม่ทันหุบรอยยิ้มก็ตัวแข็งค้างไปแล้ว
“เจ้านาย เมื่อครู่ข้าบอกแล้วว่ามีสัตว์วิเศษตัวหนึ่งผายลม ข้ากลั้นหัวเราะไม่ไหว ท่านจะเชื่อหรือไม่”
“อืม”
หนานเสียนสีหน้าเย็นชาดึงหางเสี่ยวชิงขึ้นมา เดินออกไปทางป่าด้านนอก กิริยาท่าทางเขาเหมือนกำลังจับงูตายตัวหนึ่ง ไม่ว่าเสี่ยวชิงจะร้องจะเรียกอย่างไรเขาก็ไม่สน
“นางหนู” จิ่วหมิงยิ้มร้ายที่มุมปาก เขาขยับเข้าไปข้างหูเฟิงหรูชิง น้ำเสียงแกมหัวเราะ “เรื่องที่นี่ก็ใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว รอกลับไปแคว้นหลิวอวิ๋น พวกเราค่อยพบกันใหม่”
เฟิงหรูชิงมุ่นคิ้ว ถอยไปด้านหลังสองก้าวตามสัญชาตญาณ
“จิ่วหมิงหัวเราะร้ายขึ้นไปอีก นางหนู ข้าไม่กินเจ้าสักหน่อย ทำไมเจ้าถึงกลัวข้าเยี่ยงนี้”
“อ้อ นอกจากท่านกั๋วซือแล้ว ข้าไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้เกินไปนัก ข้าจะขนลุก”
จิ่วหมิงมุมปากกระตุก รอยยิ้มนั้นเกือบจะรักษาเอาไว้ไม่ได้
เขาเพิ่งถูกหนานเสียนยั่วยุไม่ทันไร นางหนูก็ทำเช่นกันอีก...ช่างน่าอิจฉาจากใจจริงๆ
เหมือนเฟิงหรูชิงจะรู้ว่าตัวเองทำเกินไปบ้าง หัวเราะเจื่อนๆ สองคำ “ข้ามิได้ตั้งใจจริงๆ ก็โต้ตอบไปตามธรรมชาติเท่านั้น ทำไปตามสัญชาตญาณ”
นางไม่อธิบายคำพูดนี้ยังดี ยิ่งอธิบายไป สีหน้าจิ่วหมิงยิ่งหม่นลงเรื่อยๆ
“อย่างมากต่อไป ข้าทำเหมือนท่านเป็นสตรีดีหรือไม่ ขอเพียงท่านไม่เข้าใกล้ข้าจนเกินไปก็พอแล้ว ปฏิกิริยาตอบโต้ของร่างกายข้าควบคุมไม่ได้ หากเมื่อครู่ท่านเข้าใกล้ข้ามาอีกสักนิด ข้าเกรงว่าแม้กระทั่งมือข้าเองก็ยังควบคุมไม่อยู่ เมื่อถึงเวลาเผลอตบท่านออกไปโดยไม่ตั้งใจ คงจะไม่ดีแน่”
หากจิ่วหมิงเป็นพวกตัดแขนเสื้อ[1] นางใกล้ชิดกับเขาก็ไม่แรงกดดันมากเกินไปนัก
อย่างน้อยก็ทำเสียว่าเขาเป็นสตรี เว้นอย่างเดียวก็คือ นางไม่อาจใกล้ชิดกับผู้อื่นมากเกินไปจริงๆ นางเกรงจะควบคุมมือเท้าไว้ไม่อยู่
นอกจากกั๋วซือ…กั๋วซือคือคนที่ทำให้ร่ายกายนางยอมรับได้
เฟิงหรูชิงในยามนี้คิดไม่ถึงว่า ครั้งแรกที่นางดื่มเมา กั๋วซือก็ใกล้ชิดกับนางมากแล้ว นางไม่อาจควบคุมปฏิกิริยาตอบโต้ของร่างกายได้ ตบเขาเข้าอย่างจังไปหนึ่งที
ตอนที่หนานเสียนเพิ่งเดินเข้ามา ได้ยินเฟิงหรูชิงเอ่ยประโยคนี้ สีหน้าผ่อนคลายลง ใบหน้าอันสง่างามเจือรอยยิ้มจางๆ
“เสี่ยวชิงเล่า” เฟิงหรูชิงมองหนานเสียน ทว่าไม่เห็นเสี่ยวชิง จึงถามออกด้วยความฉงน
“ทิ้งไปแล้ว”
น้ำเสียงของหนานเสียนนุ่มสบาย นอกจากยามมองเฟิงหรูชิงเท่านั้นที่สายตาเขาจะอบอุ่นขึ้นมาก
“อ้อ”
เฟิงหรูชิงไม่พูดพร่ำมากความอีก อย่างไรเสียเจ้างูตัวนั้นทิ้งยังก็ไม่หาย มันจะปีนกลับมาอย่างเข้มแข็งเอง
“สัตว์วิเศษพวกนี้…” เฟิงหรูชิงเงียบอยู่สักพัก หันไปมองสัตว์วิเศษในที่นั้น พวกเจ้าล้วนจะกลับไปกับข้าหรือ”
เหล่าสัตว์วิเศษทั้งหลายครุ่นคิด ต่อมาต่างก็ส่ายหน้า
ไม่ว่าอย่างไรพวกมันก็อาศัยในป่าจนชินแล้ว จวนองค์หญิงหลังเดียวก็ไม่อยู่อีกด้วย
อีกทั้งที่นี้มีญาติของพวกมันมากมายฝังอยู่ พวกมันไม่ยินยอมออกจากป่าแห่งสัตว์วิเศษ
เฟิงหรูชิงยิ้มอ่อนเอ่ยว่า “พวกเจ้าอยากอยู่ต่อข้าเองก็ไม่ฝืนบังคับ พวกเจ้าเรียงแถวกันเข้ามาผูกสัญญากับข้าทีละตัวก็พอแล้ว พวกเจ้าอยู่ในป่าแห่งสัตว์วิเศษทำงานให้ข้าก็พอ แต่ว่า…ข้าเตือนไปทางโลกสันโดษเสียหน่อย ป่าแห่งสัตว์วิเศษนี้ใครก็แตะต้องไม่ได้!”
…………….
[1] พวกตัดแขนเสื้อ เปรียบเทียบคือ ชายรักชาย
