ตอนที่ 629 เพื่อนางไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น (2)
“หนานเสียน หากเจ้ากล้าทำร้ายข้าเพื่อผู้หญิงคนนี้ นายท่านรองกับฮูหยินจะต้องไม่ปล่อยนางแน่!” มู่หย่งลุกขึ้นจากพื้นด้วยความสั่นเทา สายตาแฝงด้วยความดุร้าย “ไม่ ไม่เพียงแต่จะไม่ปล่อยนาง พวกเขาจะต้องสับนางเป็นหมื่นชิ้น นายท่านรองไม่มีวันให้เจ้าถูกหญิงสาวคนหนึ่งทำให้จิตใจสับสน ทำเรื่องไม่ไว้หน้าผู้ใดเช่นนี้ได้!”
“อื้อ”
น้ำเสียงของหนานเสียนนิ่งเรียบราวกับไม่มีคลื่นใด
อื้อ?
มู่หย่งชะงัก คำคำเดียวนี้หมายความว่าอย่างไร?
ในตอนที่มู่หย่งกำลังลังเลอยู่นี้มือของหนานเสียนก็โบกสะบัด แสงของดาบวาววับฟันเข้าที่อกของเขาเกิดเป็นบาดแผล เลือดสดไหลรินน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง
“พวกเขาอยากมาก็มา แต่จะได้กลับหรือไม่นั้นไม่แน่” ชุดของชายหนุ่มสะบัดแผ่วเบาสบายๆ เฉกเช่นเดิม
คำพูดที่เอ่ยออกมาทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ใจสั่นจริงๆ
เพื่อนางแล้วคนในใต้หล้าล้วนสามารถกลายเป็นศัตรูของเขา
ไม่มียกเว้น!
สีหน้ามู่หย่งซีดขาวสั่นไปทั้งร่าง ราวกับเขาคิดไม่ถึงว่าเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งหนานเสียนจะทำถึงขั้นนี้!
“เขาให้เจ้าอยู่รับมือข้าหรือ?” หนานเสียนเดินอย่างสงบนิ่งไปยังข้างกายมู่หลิง
มู่หลิงกัดฟัน “ใช่”
“อื้อ เช่นนั้นข้าจะไม่ฆ่าเจ้า”
หลังจากได้ยินคำพูดของชายหนุ่มมู่หย่งก็ถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว ทว่าตอนที่เขาได้สติกลับมาไอดาบก็ทะลุร่างอย่างกะทันหันเสียแล้ว ปึ้ง ทำลายจุดตานเถียนในร่างของเขา
สำหรับคนตระกูลมู่แล้ว ความสามารถหมายถึงอะไรเกรงว่าไม่มีผู้ใดจะไม่รู้
หากสูญเสียความสามารถไปทั้งชีวิต มีชีวิตอยู่ในสถานที่เช่นตระกูลมู่ก็เท่ากับนรกบนดิน อยู่ไม่สู้ตาย!”
พู่!
มู่หย่งกระอักเลือดออกมาร่างไร้เรี่ยวแรงคุกเข่าลงกับพื้น เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความตื่นตระหนกสายตาจับจ้องหนานเสียน “เจ้า…”
“เจ้านำคำพูดของข้ากลับไป” หนานเสียนนิ่งสงบ “ข้าจะรอเขาที่แคว้นหลิวอวิ๋น”
คำพูดนั้นเหมือนกับกำลังพูดว่า เจ้ารีบกลับไปบอกมู่หลิง ให้มู่หลิงรีบมาแคว้นหลิวอวิ๋น ข้าจะรอเอาชีวิตสุนัขของเขา!
ร่างของมู่หย่งลุกขึ้นจากพื้นอย่างเชื่องช้า คนทั้งคนราวกับแก่ลงไปหลายสิบปี เส้นผมขาวหมดทั้งศีรษะแผ่นหลังกลับกลายเป็นงองุ้ม เดินยังไม่อาจเดินได้อย่างมั่นคงแข็งแรงเหมือนก่อน
เขาไม่กล้าอยู่ต่ออีกเกรงว่าหนานเสียนจะลงมือฆ่าเขาจริงๆ
เขาในก่อนหน้านี้คิดว่าซู่อีไม่มีความสำคัญอันใด คนที่นายท่านรองรักจริงๆ คือชิงเยียน จึงเคยช่วยชิงเยียนรังแกซู่อีไม่น้อย
ทว่า…
เขาคิดไม่ถึงว่าหนานเสียนจะเติบโตมาถึงขั้นนี้ แม้แต่นายท่านรองก็ไม่กล้าแข็งกร้าวกับเขาเกินไป
มู่หย่งเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างยิ่ง ความสามารถถูกทำลายแล้วทว่าฝีเท้าของเขากลับว่องไว ไม่กล้าหยุดช้า
หลังจากเขาไปแล้วสีหน้าของคนจากกองกำลังอื่นๆ ก็แตกตื่น พวกเขาคิดอยากจะอาศัยตอนที่หนานเสียนไม่ทันสังเกตุเห็นจากไป
ใครจะรู้คนเหล่านี้ยังไม่ทันหายไปสายตาของเฟิงหรูชิงก็กวาดมองมายังพวกเขาเสียแล้ว
และยังมีกรงที่ด้านหลังของคนเหล่านั้น…
ในกรงพวกนั้นมีเพียงสัตว์วิเศษระดับสูง สัตว์วิเศษระดับสูงเหล่านี้ทั้งหมดล้วนบาดเจ็บเหนื่อยล้า หายใจรวยริน มีบางส่วนเป็นสัตว์วิเศษที่ดูแลยาวิเศษให้นาง…ตอนนี้ทั้งหมดล้วนเหมือนกับสูญเสียพลังชีวิตทั้งหมดไปแล้ว อยู่ในกรงไม่ขยับเขยื้อน
วินาทีนั้นใจของเฟิงหรูชิงเหมือนถูกบีบแน่น
แม้นางจะหลอกสัตว์วิเศษไปจากป่าสัตว์วิเศษมากมาย ทว่านางทำการค้าแบบเสรีมาโดยตลอด พวกมันทำงานให้นางนางก็ให้เงินเดือนพวกมัน ไม่เคยทำใจร้ายกับพวกมันได้เลยแม้แต่น้อย…
……………….
ตอนที่ 630 เพื่อนางไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น (3)
ทว่าวันนี้สัตว์วิเศษของนางถูกคนทำร้ายถึงขั้นนี้! ทำให้ความโกรธในใจนางลุกโชนอย่างรุนแรง
“ต้าฮุย ร่างกายของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
“…ข้าชื่อต้าเฮยไม่ใช่ต้าฮุย” มังกรดำเงียบไปชั่วครู่ “ก่อนนี้ข้าหลับลึกไปหลายปีทำให้ร่างกายอ่อนแอมาโดยตลอด ไม่สามารถรับมือกับกลุ่มคนเมื่อครู่ได้ แต่ว่า…คนไม่กี่คนนี่เกินพอ”
“ดี เปิดกรงออกให้หมด ปล่อยสัตว์วิเศษทั้งหมดออกมาทำให้คนพวกนี้บาดเจ็บแล้วเอาเข้าไปขัง ให้พวกเขาได้ลิ้มรสความรู้สึกนี้บ้าง!”
มังกรดำยิ้ม ไม่ว่าจะชาติก่อนหรือชาตินี้จิ๋วจิ่วก็ล้วนชอบปกป้อง
คนหรือสัตว์ที่ถูกนางยอมรับจะไม่มีทางยอมให้ใครทำร้ายแม้แต่น้อย
“ข้า…พวกข้าเพียงแค่ผ่านมา…” ชายหนุ่มหน้าซีดขาวผู้หนึ่ง “พวกเราเพียงแค่ผ่านมาเท่านั้นจริงๆ”
“ผ่านมา?” เฟิงหรูชิงยิ้มเยาะ “จิ้งจอกตัวนั้นที่ด้านหลังของเจ้าทำพันธะสัญญากับข้าไว้แล้ว! คืนมา”
ถึงแม้จะมีความสัมพันธ์พันธะสัญญาแล้ว ทว่าคนนอกไม่สามารถรู้ได้ มีเพียงต้องรอให้จิ้งจอกเชื่องเสียก่อนแล้วจึงบังคับทำพันธะสัญญาจึงจะพบว่าจิ้งจอกมีเจ้าของ
ดังนั้นโดยปกติแล้ว ไม่ว่าใครก็ล้วนไม่ยอมให้สัตว์วิเศษออกจากตัวเอง ไม่เช่นนั้นจะถูกเห็นเป็นของไม่มีเจ้าของถูกคนแย่งชิงไป!
“เป็นไปไม่ได้!” ชายหนุ่มกัดฟันเอ่ย “สัตว์วิเศษที่ข้าจับในป่าสัตว์วิเศษจะมีเจ้าของได้อย่างไร?”
ปึ้ง!
เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นคมดาบฟันลงไป พลันฟันกรงจนแตกออก
จิ้งจอกขาวร้องเอ๋าว์วู ฝีเท้าค่อยๆ ก้าวเดินมาทางเฟิงหรูชิง
เพราะมันบาดเจ็บหนักเกินไปไม่อาจเดินเร็วได้แต่กลัวไม่หยุดพักฝีเท้าแม้เพียงก้าว
ดวงตาจิ้งจอกสีฟ้าครามเต็มไปด้วยน้ำตา รู้สึกอยุติธรรมและปีติยินดีหลังจากรอดจากภัยพิบัติ
พริบตาเดียวร่างของเฟิงหรูชิงก็หยุดอยู่ตรงหน้าของจิ้งจอกขาว นางนำผลราชามังกรสีม่วงออกมาส่งไปที่ปากจิ้งจอกขาว
จิ้งจอกขาวกลืนผลราชามังกรสีม่วงลงไป บาดแผลบนร่างกายก็ค่อยๆ ฟื้นฟูดังเดิม
“ไม่ต้องกลัวข้ามาแล้ว วันหน้าข้าจะไม่ปล่อยให้พวกเจ้าอยู่ในป่าสัตว์วิเศษลำพังอีก”
ไม่ต้องกลัว
ประโยคนี้ทำให้ใจจิ้งจอกขาวสั่นสะท้านและสงบลง
ใช่แล้ว นางมาแล้ว!
พวกมันไม่ต้องหวาดกลัวอีก ไม่ต้องถูกจับไป ทว่าสมาชิกในเผ่าของมัน…ตายหมดแล้ว เหลือมันเพียงตัวเดียว!
“แม่นาง” สีหน้าชายวัยกลางคนอีกคนไม่ดีเป็นอย่างมาก “เจ้าบอกว่าจิ้งจอกตัวนี้เป็นของเจ้า เจ้าจะระบายความโกรธให้สัตว์วิเศษของเจ้าก็ไม่เป็นไร แต่ว่าสัตว์วิเศษเหล่านี้ที่พวกเราจับมาไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ดังนั้น…”
เฟิงหรูชิงยืดตัวตรง ใบหน้าของนางเย็นชา “เจ้าบอกว่าสัตว์วิเศษเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับข้างั้นหรือ?”
“ใช่”
พวกเขาจับสัตว์วิเศษ ผู้หญิงคนนี้ไม่มีสิทธิ์มาคิดบัญชีกับพวกเขา
“อ้อ” นางตอบรับนิ่งเรียบ สายตาหันไปมองสัตว์วิเศษตัวอื่นๆ ในกรง “ข้าถามคำเดียว พวกเจ้าอยากหางานหรือไม่?”
งะ…งาน?
ทุกคนเบิกตาโตอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่านางจะถามสัตว์วิเศษว่าต้องการงานหรือไม่
นี่ล้วนเป็นสัตว์วิเศษไม่ใช่มนุษย์ พวกมันนอกจากสามารถต่อสู้แล้วยังจะมีประโยชน์อะไรอีก?
เหล่าสัตว์วิเศษในกรงหลังได้ยินประโยคนี้แล้วก็เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว
แม้สัตว์วิเศษบางตัวที่เงยหัวมันขึ้นก็ยังเบนสายตามามองเฟิงหรูชิง
ก่อนหน้านี้ไม่นานป่าสัตว์วิเศษมีเรื่องเล่าเรื่องหนึ่งแพร่กระจาย
มีมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่งนำยาวิเศษมากมายนับไม่ถ้วนมาหาแรงงานในป่าสัตว์วิเศษ ขอเพียงเป็นสัตว์วิเศษที่ยินดีทำงานให้นางล้วนได้รับยาวิเศษเป็นรางวัล!
อีกทั้งพวกมันยังมีอิสระที่แม้แต่คิดยังคิดไม่ถึง
