ตอนที่ 627 คนจวนเทียนเสินมา (10)
ฝูเฉินก็ไม่พูดอะไรอีก
เขาตกต่ำถึงขนาดไปแย่งกระดูกตั้งแต่เมื่อใดกัน?
ไม่ใช่ ต้าเฮยก็ไม่ใช่มะหมา!
…
เฟิงหรูชิงไม่สนใจคนอื่นอีก
ราวกับในโลกใบนี้ ในสายตาและในใจของนางมีเพียงคนคนเดียว
“เขารังแกเจ้าใช่หรือไม่?” นิ้วมือของชายหนุ่มลูบเส้นผมนางอย่างอ่อนโยน สายตาเย็นชาหันไปมองมู่หย่งที่ตะลึงตาโตอ้าปากค้าง
มู่หย่งตะลึงงันไปจริงๆ
เหตุใดจึงไม่มีผู้ใดบอกเขาว่าหนานเสียนจะปรากฏตัวที่นี่
เดี๋ยวก่อน นายท่านรองล่ะ? เขาจากไปเช่นนี้หรือ?
เพราะแม้ว่าเมื่อครู่มู่หลิงจะบอกให้มู่หย่งพูดอย่างไร ทว่าข่าวหนานเสียนอยู่ที่ป่าสัตว์วิเศษเขาบอกกับมู่ซีเงียบๆ ไม่ได้บอกมู่หย่ง ทำให้มู่หย่งไม่รู้เรื่องจริงๆ
เฟิงหรูชิงมองตามสายตาของหนานเสียนก็เห็นมู่หย่งแล้วเงียบไปชั่วขณะ “เขารังแกมังกรของข้า”
“อื้อ” ชายหนุ่มยกยิ้มบาง “เช่นนั้นข้าฆ่าเขาระบายความโกรธให้เจ้าดีหรือไม่?”
เฟิงหรูชิงเลิกคิ้ว “ไม่เพียงเท่านั้น ตระกูลมู่จวนเทียนเสินนี่ยังเคยไปจวนองค์หญิงของข้า บอกว่าให้ข้าเป็นอนุ”
เป็นอนุ?
ของใคร?
มู่หลิงหรือว่ามู่ซี?
เจตนาฆ่านัยน์ตาของหนานเสียนมากขึ้นยิ่งกว่าเก่า
ไม่ว่าเป็นของใคร ก็ล้วนห้ามใครมาดูหมิ่นชิงเอ๋อร์ของเขา!
“จวนองค์หญิงอะไร ข้าไม่รู้เรื่อง!” สีหน้ามู่หย่งเปลี่ยนไปกัดฟันเอ่ย “คุณชายหนานเสียน ช่วงนี้นายท่านสุขภาพไม่ดีนัก มีเพียงเนื้อมังกรดำเท่านั้นที่สามารถบำรุงได้ หรือว่าเจ้า…อยากจะมองดูนายท่านป่วยนอนติดเตียงต่อหน้าต่อตา?”
มิน่านายท่านรองจึงให้เขาผลักเรื่องนี้ไปที่นายท่าน ที่แท้นายท่านรองก็รู้แต่แรกว่าคุณชายหนานเสียนก็อยู่ด้วย!
เป็นความจริง หากให้หนานเสียนรู้ว่าเอามังกรดำกลับไปให้ชิงเยียนฮูหยินเขาต้องขัดขวางแน่ มีเพียงแต่ใช้นายท่านเป็นข้ออ้างเขาจึงจะยอมหลีกทาง
“อื้อ”
น้ำเสียงของหนานเสียนนิ่งเรียบ ไม่มีคลื่นใดในดวงตา
มู่หย่งถอนหายใจโล่งอก ดูเหมือนว่าใช้นายท่านเป็นข้ออ้างจะมีประโยชน์มากจริงๆ
ทว่าวินาทีต่อมาสีหน้าของเขาก็ต้องแข็งทื่อ
“ชิงเอ๋อร์ เจ้าต้องการให้ทำให้เขาพิการก่อนค่อยฆ่าหรือฆ่าก่อนเลย?”
“หนานเสียน!” มู่หย่งโมโหกัดฟันแน่น “นี่เจ้าไม่รู้ว่านายท่านป่วยงั้นหรือ? ความกตัญญูของเจ้าเล่า? อีกทั้งข้าเป็นลุงสองของเจ้า นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะกล้าทำกับข้าเช่นนี้?”
สายตาสงสัยของเฟิงหรูชิงหันไปมองหนานเสียน
หนานเสียนยังคงกอดนางไว้ในอ้อมแขนเช่นเดิมเอ่ยออกมาเสียงเรียบ “ข้าไม่รู้จักเขา”
“…” มู่หย่งโกรธจนเกือบตาย สีหน้าเขียวคล้ำ “ข้าคือลุงสองของเจ้า สายเลือดเดียวกัน! ความสัมพันธ์ของพวกเราใกล้ชิดกันเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะทำเป็นไม่รู้จักข้า?”
“ชิงน้อย” หลังจากหนานเสียนเงียบไปชั่วครู่ก็อ้าปากร้องเรียก
ชิงน้อยยื่นหัวออกมาอย่างสบายๆ มองมู่หย่งแวบหนึ่ง “นายท่าน เขาเป็นลุงสองของท่านจริง เมื่อก่อนเคยเจอกันครั้งหนึ่ง”
“เห็นหรือยัง? หนานเสียนข้าไม่ได้หลอกเจ้า ข้าเป็นลุงสองของ…”
ใบหน้ามู่หย่งเผยรอยยิ้ม กำลังคิดจะเอ่ยต่ออีกสองประโยคเสียงของชิงน้อยก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“นายท่านความจำของท่านนี่แย่จริงเชียว เหตุใดคนที่ไม่สำคัญท่านจึงจำไม่ได้ตลอดเลย? ทุกครั้งล้วนต้องถามข้า! ข้าเป็นกุนซือของท่านหรืออย่างไร?”
ต้องจดจำคนมากมายเช่นนี้มันก็เหนื่อยมากนะ!
นายท่านเคยคิดหรือไม่ว่ามันเป็นเพียงงูตัวหนึ่ง?
หนานเสียนก้มหน้ามองชิงน้อย “ซุปงู?”
ชิงน้อยตัวสั่นรีบเปลี่ยนเป็นท่าทีจริงจัง “นายท่าน ในสมองของท่านทั้งหมดมีเพียงองค์หญิง คนพวกนั้นไม่จำเป็นต้องให้ท่านจดจำ ให้ข้าจดจำแทนท่าน ท่านจดจำเพียงองค์หญิงก็เพียงพอแล้ว”
…………………
ตอนที่ 628 เพื่อนางไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น (1)
“อื้อ”
ท่าทีหนานเสียนจึงจะผ่อนคลายลงหลายส่วน สายตาเย็นชามองไปที่มู่หย่งอีกครั้ง
พลังเพิ่มขึ้นในทันใด อย่าว่าแต่เป็นมู่หย่งเลยแม้แต่คนของกองกำลังอื่นในโลกสันโดษ หลังจากได้ยินชื่อเรียกที่มู่หย่งเรียกหนานเสียนก็ตกใจกลัวจนไม่กล้าขยับ
คุณชายหนานเสียน
พวกเขาไม่เคยพบเจอทว่าในจวนเทียนเสินเขาเป็นเหมือนตำนาน!
ชายหนุ่มที่ดุจดั่งเทพเซียนเช่นนี้ เหตุใดจึงปรากฏตัวที่นี่ได้? แล้วยังปกป้อง…หญิงสาวคนหนึ่งเช่นนี้?
“หนานเสียน เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเจ้าจะไม่ไว้หน้าใครเลยหรือ?” มู่หย่งอาจเป็นเพราะเกรงกลัวมากเกินไป เสียงของเขายังติดเล็กแหลมนัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เท้าก้าวถอยหลังไปหลายก้าวกัดฟันเอ่ย “อีกอย่างข้าจับมังกรดำตัวนี้ก็เพื่อนายท่านจริงๆ”
มังกรดำทำเสียงหึ๊ “เมื่อครู่พวกเจ้าพูดว่าชิงเยียนฮูหยินอะไรนั่นร่างกายไม่แข็งแรงแท้ๆ ต้องใช้ข้าเป็นยาบำรุง”
ในตอนนี้สีหน้ามู่หย่งขาวซีด ครั้งนี้มู่หย่งคำนวณผิดพลาดไปจริงๆ
เพราะว่ามังกรดำในตอนแรกไม่ได้พูดภาษามนุษย์ออกมา เขาไม่รู้ว่ามังกรดำสามารถพูดได้คำบางคำเขาจึงไม่ได้หลีกเลี่ยง ใครจะนึกถึงว่ามังกรดำตัวนี้จะพูดภาษามนุษย์ได้
หนานเสียนก้มลงสายตามองไปที่ใบหน้างดงามของเฟิงหรูชิง “มังกรตัวนั้น…เป็นของเจ้า?”
เฟิงหรูชิงพยักหน้าน้อยๆ
“อื้อ” หนานเสียนตอบรับนิ่งเรียบ “เช่นนั้นก็ไม่มีผู้ใดแตะต้องมันได้”
ความหมายของคำพูดก็คือ ไม่ว่าจะเป็นผู้เฒ่าตระกูลมู่ที่ต้องการเนื้อมังกรหรือเป็นเฉินชิงเยียน ล้วนไม่มีผู้ใดสามารถแตะต้องมังกรของเฟิงหรูชิงได้!
“หนานเสียน!”
มู่หย่งไม่เข้าใจ หญิงสาวผู้นี้วางยาเสน่ห์อะไรหนานเสียนกันแน่ เหตุใดเพื่อนางหนานเสียนจึงได้เปลี่ยนเป็นไม่ไว้หน้าผู้ใดเช่นนี้
ประโยคต่อมาเขายังไม่ทันได้เอ่ยออกไปหนานเสียนก็มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว
กลิ่นไอแข็งแกร่งทำให้หายใจไม่ออกปกคลุมเหนือท้องฟ้า และยังทำให้ลมหายใจมู่หย่งสะดุด ราวกับมีภูเขาลูกยักษ์กดทับอยู่บนศีรษะของเขา ทำให้เขาไม่อาจหายใจได้เลย
หลังจากนั้น…
ปึ้ง! ร่างของมู่หย่งราวกับลูกธนูที่ออกจากคันลอยออกไปในทันที จนกระทั่งชนกับต้นไม้เก่าแก่ที่อยู่ไม่ไกลจึงจะหยุดลงได้ ค่อยๆ ตกลงพื้น
ปากของเขามีเลือดทะลักออกมาไม่หยุด ใบหน้าสูงวัยขาวซีดไร้สีเลือด
หนานเสียนอยู่ตรงหน้ามู่หย่งแล้ว หน้าของเขาไร้ความรู้สึก ดวงตาเย็นชาจับจ้องไปยังมู่หย่งที่นอนอยู่บนพื้น
ดวงตาของเขาเย็นชาราวกับมองคนแปลกหน้าคนหนึ่ง
…
จิ่วหมิงหรี่ตาลง ดวงตาชั่วร้ายตกอยู่ที่ร่างของชายหนุ่มที่อยู่ไม่ไกลมุมปากยกยิ้ม
“นางหนู นี่คือชายที่เจ้าชอบหรือ?” เขาแย้มยิ้มมองไปทางเฟิงหรูชิง น้ำเสียงอ่อนโยน
เฟิงหรูชิงยักไหล่ไม่พูดว่าใช่หรือไม่
สายตาของนางอยู่ที่ร่างของหนานเสียนตลอดไม่เคยละสายตาแม้แต่น้อย
“ดูแล้วเจ้าจะชอบแบบนี้จริงๆ” นิ้วมือของจิ่วหมิงลูบคางแผ่วเบา เขาแย้มยิ้มงดงามโดดเด่น
“หรือไม่ให้ข้าลองดูหน่อย…เปลี่ยนเป็นแบบที่เจ้าชอบ?”
ในที่สุดเฟิงหรูชิงก็เบนสายตาไปมองจิ่วหมิง สายตาของนางราวกับมองคนโง่คนหนึ่ง
“เจ้าไม่ใช่กั๋วซือของข้าเสียหน่อย”
นอกจากคนรูปงามแล้วที่นางชอบก็มีเพียงกั๋วซือคนเดียว!
กลิ่นไอของหนานเสียนที่เย็นยะเยือก ในตอนหญิงสาวเอ่ยจบก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง ทันทีที่มือของเขายกก็หิ้วชายแก่ตรงหน้าขึ้นโยนไปตรงหน้าเฟิงหรูชิง
มู่หย่งกลัวจนตัวสั่น ภายใต้พลังของหนานเสียนแม้แต่จะขยับเขายังไม่มีความกล้า นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
หากรู้แต่แรกว่าหนานเสียนจะมา…
เขาไม่มีทางอาสาติดตามนายท่านรองมาแน่!
