ตอนที่ 625 คนจวนเทียนเสินมา (8)
จิ่วหมิงคิดมาโดยตลอดว่าจิตใจของตนนั้นดีมาก กับเฟิงหรูชิงเขาก็แค่อยู่ในสถานะหวงแหนอย่างหนึ่งก็เท่านั้น
ทว่าได้ยินนางเอ่ยเช่นนี้ สุดท้ายแล้วในใจของเขาก็มีความอิจฉาเล็กๆ
อิจฉาชายผู้หนึ่งบนโลกที่มีคนรักเขาเช่นนี้
และคนคนนั้นก็ยังเป็นเฟิงหรูชิง…
“แม่นางน้อย มังกรดำตัวนี้พวกเราตระกลมู่จะต้องได้ ผู้ช่วยคนนี้ที่เจ้าหามาแม้จะแข็งแกร่งแต่ว่าเทียบกับทั้งตระกูลมู่ของเราแล้ว ก็แค่การมีอยู่ของสิ่งเล็กๆ เท่านั้น!” มู่หย่งมองเฟิงหรูชิงด้วยรอยยิ้มเยาะ สายตาของเขาไม่มองคนของโลกสันโดษคนอื่นๆ เลยแม้แต่น้อย
นี่คือความหยิ่งผยองของจวนเทียนเสิน
นอกจากพรรคเภสัชเทพสองกองกำลังใหญ่แล้ว ใต้หล้านี้ไม่มีใครคู่ควรอยู่ในสายตาของพวกเขา!
คนของกองกำลังทั้งหมดก็ไม่ได้โกรธเคือง
มู่หย่งคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกับผู้เฒ่าจวนเทียนเสิน แม้จะเป็นเพียงญาติสายเลือดทางอ้อม ทว่าเพราะความอาวุโสในตระกูลเป็นเหตุ จึงทำให้ยังมีฐานะสูงส่งในตระกูลมู่
พวกเขายังไม่โง่ถึงขนาดจะเป็นศัตรูกับตระกูลมู่
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เป้าหมายที่พวกเขามาเดิมก็เพื่อฆ่ามังกรดำ ไม่ว่าใครฆ่ามังกรดำผลก็เหมือนกัน ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขา!
อย่างไรเสียมังกรดำก็มีเพียงตัวเดียว ถ้าให้ทะเลาะกันเอาเป็นเอาตาย ไม่สู้ฆ่ามันเลยเสียดีกว่า!
ใช่แล้ว
หลังจากข่าวมังกรดำอ่อนแอแพร่ออกไป คนในโลกสันโดษเหล่านี้เดิมต้องการจะจับกุมมัน อย่างไรเสียมังกรดำก็มีเพียงตัวเดียวเท่านั้น
เพื่อมันแล้วโลกสันโดษจะต้องสู้กันเอาเป็นเอาตายเป็นแน่ จำเป็นหรือ?
ไม่สู้ฆ่าตัวการความโลภเสีย โลกสันโดษก็จะไม่มีใครทะเลาะกันเพื่อมังกรดำ!
เฟิงหรูชิงก้าวเท้าไปข้างหน้าช้าๆ ลมพายุพัดเส้นผมของนางชุดสีแดงโบกพัดในสายลม บนใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของนางราวกับถูกโบกทับด้วยน้ำแข็งอีกชั้นหนึ่ง
“ก่อนนี้ไม่รู้ว่าเขาคือสุนัขของข้า…ไม่ใช่ มังกรของข้า! ดังนั้นข้าจึงไม่อยากยุ่งกับมังกรที่เกือบจะทำลายล้างป่าสัตว์วิเศษตัวนี้ ตอนนี้ในเมื่อรู้แล้ว…” เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้น “เจ้าคิดว่าข้าจะยกเขาให้คนอื่นงั้นหรือ”
สีหน้ามังกรดำเปลี่ยนไป
เสี่ยวจิ๋วจิ่วมาที่นี่ไม่ใช่เพราะเขา?
ป่าสัตว์วิเศษมีสัตว์ล่อลวงเสี่ยวจิ๋วจิ่วของเขา? เป็นใคร? ดูว่าเขาจะฆ่ามันตายหรือไม่!
“มะหมาตัวใหญ่!” สีหน้าชิงหานเคร่งขรึมจริงจัง “ข้าบอกแล้วว่าต้าเฮยคือมะหมาตัวใหญ่ ท่านแม่ก็ยอมรับแล้ว”
มุมปากมังกรดำกระตุก “ตอนนี้ข้าเป็นมังกรจริงๆ !”
“เป็นไปไม่ได้ ท่านแม่ไม่ชอบมังกร”
“…” ต้าฮุยเงียบไปชั่วครู่ “ข้าคือมะหมาตัวใหญ่”
“น่าแปลก ท่านแม่กับจักรพรรดิที่เก้าเหมือนกันมาก จักรพรรดิที่เก้าก็ไม่ชอบมังกร ดูเหมือนว่าตอนนั้นเคยมีเขามังกรชนจักรพรรดิที่เก้า หลังจากนั้นจักรพรรดิที่เก้าก็ไม่ชอบมังกรอีกเลย…” สายตาชิงหานแฝงด้วยความงุนงง น้ำเสียงอ่อนเยาว์มีความน่าเอ็นดูหลายส่วน
ราวกับว่าคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ
…
ในอากาศมีพลังดาบพุ่งเข้ามาอย่างฉับพลัน
จิ่วหมิงยื่นมือไปดึงเฟิงหรูชิงมาไว้ด้านหลังของเขา ทันทีที่ยื่นมือไปดาบเล่มหนึ่งก็ถูกเขากำเอาไว้ในมือและปัดป้องคมดาบอีกอันอย่างรวดเร็ว กระแทกกับพลังดาบที่มาจากฝั่งตรงข้ามกลางอากาศอย่างรุนแรง พลังมหาศาลแผ่กระจายออกมาในทันใด
พลังนั้นพุ่งเข้าใส่จิ่วหมิงโดยตรง ตึ้ง หน้ากากบนหน้าของเขาแตกเป็นรอยร้าว
สุดท้ายรอยร้าวนั้นก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ร้าวไปจนถึงส่วนบนสุดของหน้ากากก่อนจะแตกออกอย่างกะทันหัน
เส้นผมสีดำของชายหนุ่มหล่นลงปกปิดใบหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง
เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ใบหน้างดงามโดดเด่นกว่าผู้ใดปรากฏสู่สายตาของทุกคน
ไม่ว่าชายหรือหญิง ในตอนนี้ล้วนหยุดหายใจฉับพลัน
……….
ตอนที่ 626 คนจวนเทียนเสินมา (9)
สายตาทุกคนล้วนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเขา ความตื่นตระหนกในแววตาไม่ปกปิดเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นยังแฝงด้วยความรังเกียจ
ทว่าด้านหลังหน้ากากนั่นเป็นใบหน้าที่งดงาม
มีเสน่ห์อย่างหาที่เปรียบมิได้ งดงามอย่างมาก
ทว่าบนใบหน้าด้านซ้ายของชายหนุ่มตั้งแต่หางคิ้วลงมาจนถึงบริเวณใต้ตามีลวดลายฟ้าผ่าสีม่วงรอยหนึ่ง ความชัดเจนสลักลึกในสายตาทุกคน
มือของจิ่วหมิงปิดที่หางตาเอาไว้ มุมปากของเขามีรอยยิ้มบางๆ “นางหนู เจ้ากลัวข้าหรือไม่?”
เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้น แม้นางจะไม่รู้ว่าลวดลายนี้หมายถึงอะไร ทว่าจากปฏิกิริยาของคนอื่นๆ ก็พอรู้ได้
จู่ๆ นางก็หัวเราะออกมาเบาๆ ครั้งนี้นางไม่ได้ออกห่างจิ่วหมิง เสียงนั้นสดใสและมั่นคง
“ชีวิตนี้ข้าพบเจอผู้คนมามากมาย สิ่งที่ได้ชื่อว่าใจมนุษย์นั้นน่ากลัวกว่านรกมากนัก ใบหน้าของเจ้าจะเป็นอะไรไป? ทั้งๆ ที่รูปงามมากแท้ๆ กลับมีบางคนเห็นความอัปลักษณ์เป็นสิ่งสวยงาม เห็นสิ่งสวยงามเป็นอัปลักษณ์”
สายตานางกวาดมองทุกคนในที่นั้น นัยน์ตาเย็นชายกยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก
ใช่แล้ว…บนโลกใบนี้ที่น่ากลัวที่สุดก็คือใจคน
ใบหน้าหนึ่งจะเป็นอะไรกัน?
จิ่วหมิงรูปงามถึงขั้นนี้ นางกลับเห็นเพียงความรังเกียจในสายตาคนเหล่านั้น
เป็นเพราะลวดลายหนึ่งหรือ?
น่าขัน!
มือของจิ่วหมิงที่ปิดหางตาไว้แข็งทื่อ เขาหัวเราะออกมาแผ่วเบา
ตั้งแต่เกิดมาเขาก็มีลวดลายนี้ติดตัวมาด้วย
ทุกคนล้วนเห็นเขาเป็นลางร้าย เรียกเขาว่าปีศาจ
สายตาคนเหล่านั้นเป็นเช่นนี้ตลอด รังเกียจ แตกตื่น หวาดกลัว…
ต่อมาเพื่อจำกัดสายตาเหล่านั้นเขาจึงสวมหน้ากาก ไม่กล้าถอดออกอีกเลย
จนกระทั่ง…พบกับเฟิงหรูชิง…
บนโลกใบนี้มีเพียงนางที่ชมว่าเขารูปงามจากใจจริง!
มีเพียงนางที่หลังจากเห็นใบหน้าเขาแล้วไม่หลบหลีกหรือรังเกียจ!
วินาทีนั้นใจของเขาสั่นอย่างแปลกประหลาด ราวกับมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกหลั่งไหลออกมา ความรู้สึกที่เขาไม่อาจแม้แต่จะควบคุม…
“นางหนู เช่นนั้นไม่สู้พวกเราสองคนจับคู่กันใช้ชีวิตด้วยกันเป็นอย่างไร? อย่างไรเสียข้าก็ชอบเจ้า เจ้าก็ไม่ได้รังเกียจข้า พวกเราแต่งงานก็ได้พอดี” จิ่วหมิงแย้มยิ้ม
ในตอนที่เขาพูดจบ อากาศหนาวเย็นก็พัดมาจากไม่ไกล
ลมหนาวนี้เข้มข้นยิ่งนัก เข้มข้นจนน่ากลัวและยังแฝงด้วยลมพายุอันน่าสะพรึง
เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้น ทันใดนั้นร่างร่างหนึ่งจากไม่ไกลก็สะท้อนเข้ามาในดวงตาของนาง
ดวงตาของนางเป็นประกาย ร่างกายดุจสายลมพุ่งไปยังชายหนุ่มทันที เหมือนหมาป่าหิวโซกระโจนใส่อาหาร ชนใส่อ้อมกอดของชายหนุ่มเต็มแรง
จิ่วหมิง “…”
ต้าเฮย “…”
อากาศหนาวเหน็บทั้งหมดพลันหายไปในตอนนี้เอง
ชายหนุ่มกอดหญิงสาวที่มาให้กอดถึงที่ ก้มหน้าลงน้อยๆ มุมปากยกยิ้มบาง นัยน์ตาเย็นชาของเขาแฝงด้วยความอ่อนโยน
โลกใบนี้เกรงว่าจะมีเพียงนางที่สามารถทำให้เขามีความอ่อนโยนและเอาอกเอาใจ
ต้าเฮยโกรธจนร้องไห้ “เสี่ยวจิ๋วจิ่วเหตุใดเจ้าจึงอยู่กับเจ้าเด็กนี่อีกแล้ว?”
ชาติก่อนเขาพ่ายแพ้ในเงื้อมือของชายข้างนอกคนนี้ ชาตินี้อาศัยตอนที่เขาหลับลึกชายข้างนอกก็มาล่อลวงเสี่ยวจิ๋วจิ่วของเขาไปอีก
เขาจะต้องโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่คนเดียวอีก...
“มะหมาตัวใหญ่เหตุใดเจ้าจึงร้องไห้เล่า?” ชิงหานมองต้าเฮยน้ำตาไหลไม่หลุด ดวงตางงงวยกะพริบปริบๆ “ฝูเฉินแย่งกระดูกของเจ้าไปกินหรือ?”
ต้าเฮยเงียบ…
