ตอนที่ 617 ความเสียใจของชิงหย่วน (10)
สัตว์วิเศษทั้งหมดในใจล้วนมีความโกรธแค้น แม้แต่การโจมตีของพวกมันก็ยังรุนแรงกว่าที่เคยเป็น
สายตาอำมหิตของเจ้าสำนักผีเสื้อมองไปยังเฟิงหรูชิง แววตานางฉายแสงเย็นยะเยือกตรงไปที่
เฟิงหรูชิงอย่างรวดเร็ว
ในตอนนี้เจ้าสำนักผีเสื้อเข้าใจแล้ว เฟิงหรูชิงถึงจะเป็นหัวหน้าฝูงสัตว์วิเศษที่แท้จริง มีเพียงฆ่านางแล้วจึงจะสามารถเขย่าขวัญเหล่าสัตว์วิเศษพวกนี้ได้!
ทว่าเจ้าสำนักผีเสื้อกลับไม่เห็นเลยว่าในตอนที่นางพุ่งไปทางเฟิงหรูชิงนั้น เด็กหญิงที่เดิมจับมือ
เฟิงหรูชิงอยู่ปล่อยมือนางออกกะทันหัน ความตื่นเต้นเป็นประกายจากนัยน์ตาของนางก้าวเท้าขึ้นมาด้านหน้าสองสามก้าว
ลมหายใจของทุกคนหยุดลงในวินาทีนั้น…
ไม่ว่าจะเป็นจ้าวเย้า ชิงซาน จื่อเยียน หรือคนของพรรคอื่นๆ กายล้วนหยุดชะงัก หยุดความเคลื่อนไหวในมือลง
ในสายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสยองขวัญ ราวกับเห็นสัตว์ประหลาดอย่างไรอย่างนั้น ไม่อาจเรียกสติกลับมาได้อยู่นานสองนาน
เพียงแค่เห็นเด็กหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูอ้าปากออก ปากของนางใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเปลี่ยนเป็นใหญ่กว่าร่างกายของนางเหมือนกะละมังใบใหญ่ใบหนึ่ง และเจ้าสำนักผีเสื้อก็เหมือนอาหารที่หล่นลงในกะละมัง ตกลงไปในปากของนางโดยตรง
อึก!
เด็กหญิงกลืนเจ้าสำนักผีเสื้อลงไปร่างเล็กๆ ก็กลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิมอย่างรวดเร็ว นางหันหน้าไปกะพริบตาโตๆ ด้วยความไม่รู้อะไร
“ท่านแม่ ไม่ใช่ข้าที่อยากกินขนมแต่เป็นขนมมาหาถึงที่เอง”
“…”
เฟิงหรูชิงนวดขมับด้วยความปวดหัว มีลูกสาวตะกละต้องทำอย่างไร? เครียด!
“โอ๊ย!”
ตอนที่เฟิงหรูชิงกำลังปวดหัวกับชิงหานนี้เองหน้าผากของชิงหานก็มีเหงื่อไหลออกมา นางนั่งย่อตัวลงกุมท้องน้ำตาคลออยู่ในดวงตา “อู้ย ปวดท้อง ท่านแม่ข้าปวดท้อง…”
สีหน้าเฟิงหรูชิงเปลี่ยนไปทันที “ข้าไม่ให้เจ้ากินของมั่วซั่วเจ้าไม่ฟังตอนนี้เป็นอย่างไร? กินจนท้องเสียแล้ว?”
“อู้ย ข้าปวด ท่านแม่ ท้องของข้าปวดมากเลย…”
ชิงหานร้องไห้จ้าออกมาปวดจนกลิ้งตัวไปกับพื้น ใบหน้าเล็กของนางซีดขาวทำเอาเฟิงหรูชิงตกใจไม่น้อย
นางรีบดึงชิงหานขึ้นมาจากพื้นเข้ามาในอ้อมแขน รีบไปให้ทางฝูเฉิน “ฝูเฉิน เจ้ารีบมาดูเร็วเข้า
ชิงหานเป็นอะไรไป?”
ใบหน้าเล็กของฝูเฉินบึ้งตึง “พลังของเสวียนอู่ ด้วยความสามารถของชิงหานในตอนนี้ยังไม่อาจดูดกลืนได้ พลังนั้นไม่มีทางหายไปในท้องของชิงหานก็ย่อมปวดท้อง ให้นางคายออกมาก็ได้แล้ว ดูสิว่าหลังจากนี้นางยังกล้ากินของไปเรื่อยเปื่อยอีกหรือไม่”
เฟิงหรูชิงจึงจะถอนหายใจอย่างโล่งออกมาลูบหลังชิงหาน “ได้ยินแล้วหรือไม่ ยังไม่รีบคายออกมาอีก”
“ว้า!”
ชิงหานปวดจนน้ำตาไหล นางคายลงพื้นคายเส้นผมออกมากระจุกหนึ่งก่อน
หลังจากคายเส้นผมออกมา จากนั้นหญิงที่ศีรษะหายไปครึ่งหนึ่งก็ถูกนางคายออกมา
ที่ไม่เอ่ยถึงไม่ได้ก็คือ โชคของเจ้าสำนักผีเสื้อคนนี้ไม่ดีนัก
ก่อนหน้านี้ตอนที่ชิงหานกลืนถังซานเริ่มย่อยจากเท้าก่อน ดังนั้นถังซานจึงขาดเพียงขาสองข้าง แต่หญิงผู้นี้กลับเริ่มจากศีรษะ ต่อให้คายออกมาแล้วก็ไม่อาจมีชีวิตอยู่…
ทว่าหลังจากชิงหานคายเจ้าสำนักผีเสื้อออกมาแล้วท้องที่ปวดของนางก็กลับมาเป็นปกติ
แขนเล็กสั้นสองข้างกอดรอบคอเฟิงหรูชิงไว้ท่าทางน่าสงสาร “ท่านแม่ต่อไปชิงหานจะเชื่อฟังไม่กินของเรื่อยเปื่อยแล้ว ฮือฮือ เมื่อครู่ชิงหานปวดท้องมากอาจจะเป็นเพราะนางไม่ได้อาบน้ำมาหลายร้อยปี ไม่สะอาด”
……………….
ตอนที่ 618 คนจวนเทียนเสินมา (1)
“ไม่เพียงเท่านั้นทั้งร่างกายของนางล้วนไม่สะอาด หากครั้งหน้าเจ้ากินของไปเรื่อยอีกข้ากับฝูเฉินจะไม่ยุ่งกับเจ้าแล้ว” เฟิงหรูชิงลูบศีรษะชิงหานมีความเป็นห่วงในสีหน้า
หลังจากผ่านครั้งนี้ไปแล้วชิงหานคงจะไม่กินของไปเรื่อยอีกแล้ว
คนอื่นต่างแข็งทื่อ พวกเขามองเจ้าสำนักผีเสื้อที่ตายจนไม่รู้จะตายอย่างไรชะงักค้าง แล้วจึงเบนสายตาไปที่ชิงหาน ความหนาวเหน็บจากปลายเท้าเข้าสู่หัวใจ หนาวจนพวกเขาตัวสั่น…
โลกทั้งใบก็เงียบลงด้วยเหตุการณ์นี้
จื่อเยียนกำหมัดแน่นความตื่นตระหนกฉายชัดในสายตาของนาง แม้แต่ลมหายใจก็ยังหนักหน่วง
ส่วนลึกในดวงตามีความหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง
หนี!
ใช่แล้ว หนีตายในตอนนี้สำหรับจื่อเยียนแล้วเป็นเพียงหนทางเดียว!
นางไม่กล้าอยู่ต่อ อาศัยข้อที่นางทอดทิ้งน่าหลานจิ้ง เฟิงหรูชิงต้องไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!
ดังนั้น เท้าของจื่อเยียนก็ก้าวถอยหลังในทันที กำลังคิดจะอาศัยตอนที่ทุกคนไม่ทันสังเกตเห็นนางหลบหนี ทว่าในตอนนี้เองในป่าเขาที่ไม่ไกลออกไปนักก็มีเสียงมังกรคำรามฟ้าสั่นแผ่นดินสะเทือน
ภายใต้เสียงร้องของมังกรเหล่าสัตว์วิเศษทั้งหมดในป่าสัตว์วิเศษล้นขดตัวหมอบลงกับพื้น ราวกับคำนับสถานที่ใดที่หนึ่ง
นี่ก็คือราชาแห่งป่าสัตว์วิเศษที่แท้จริง!
คำรามหนึ่งครั้งแผ่นดินสะเทือน!
“ท่านพี่ฝูเฉิน!” ดวงตาโตของชิงหานแฝงด้วยความไม่เข้าใจ “คือมะหมาใช่หรือไม่?”
ร่างเล็กๆ ของฝูเฉินสั่นเทา ใบหน้าเล็กของเขาอ่อนเยาว์ ดวงตาคู่สวยกลับเต็มไปด้วยน้ำตา หมัดกำแน่น
“เขา…ยังมีชีวิตอยู่หรือ?”
ใช่เขาหรือ?
เขายัง…มีชีวิตอยู่จริงหรือ?
เสียงมังกรคำรามนั่นดังต่อเนื่อง ก้องกังวานในป่าที่อยู่ไม่ไกลออกไป
ทว่าเสียงของมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ราวกับกำลังได้รับความลำบาก
ฝูเฉินหมุนตัววิ่งไปตามเสียงมังกรคำรามทันที
เดิมเฟิงหรูชิงไม่คิดจะสนใจเสียงมังกรคำรามนั่น ทว่าเมื่อเห็นร่างฝูเฉินกับชิงหานหายลับไปอย่างรวดเร็วสีหน้านางก็เปลี่ยนไป หลังจากทั้งคำพูดไว้ก็ตามไปทันที
“หงอวี้ เรื่องที่นี่ให้เจ้าจัดการข้าจะไปหาฝูเฉินกับชิงหาน”
…
ป่าลึก
ในสระน้ำอันเงียบสงบ
มังกรสีดำตัวใหญ่นอนแช่อยู่ในสระทั้งตัว เลือดทำให้สีน้ำในสระแดง ตรงหน้ามันมีร่างมนุษย์นอนอยู่สะเปะสะปะไม่เป็นระเบียบ เพียงแต่ไม่รู้ว่าเลือดนั่นเป็นของมันหรือเป็นของมนุษย์เหล่านั้น
“ท่านพ่อ มังกรดำตัวนี้อ่อนแอถึงเพียงนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่าจะยังฆ่ายอดฝีมือตระกูลมู่ของพวกเราได้มากมายเพียงนี้ ดูแล้วไม่ควรประมาทเลยจริงๆ”
“อื้อ” มู่หลิงหรี่ตาลง สาตาตาเคร่งขรึมมองไปยังร่างของมังกรดำมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย “ช่วงนี้แม่ของเจ้าร่างกายไม่แข็งแรงนัก ข้าได้ยินว่าเนื้อมังกรเป็นของบำรุงอย่างดีที่สุด ในเมื่อเป็นเช่นนี้มังกรดำตัวนี้ถึงเวลาก็จะนำกลับตระกูลมู่ให้นางใช้บำรุงร่างกาย”
ที่ยืนอยู่ด้านข้างมู่หลิงคือชายหนุ่มผู้หนึ่ง ใบหน้าของเขางดงามยิ่งนัก งามจนดูละเอียดอ่อนไปบ้าง ทว่าความมืดมนชั่วร้ายในแววตาของเขากลับทำให้คนรู้สึกไม่สบาย
“แต่ว่า…” เสียงมู่หลิงชะงัก “สุดท้ายมันก็พ่ายแพ้!”
สัตว์วิเศษทั่วไปหลังจากพัฒนาข้ามขั้นแล้วจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม แต่มังกรกลับอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง และก็เป็นการเปิดโอกาสให้คนอื่น
ไม่จำเป็นต้องให้เขาลงมือก็สามารถทำให้มังกรดำจำนนได้
“ซีเอ๋อร์พวกเราไปกันเถอะ ที่นี่ยกให้ลุงสองของเจ้าจัดการก็พอแล้ว”
มู่หลิงมองมังกรดำแล้วเอ่ยด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“ท่านพ่อ?” สายตามู่ซีฉายแววประหลาดใจ “พวกเราไม่นำมังกรดำนี่ออกไปด้วยกันหรือ?”
