ตอนที่ 615 ความเสียใจของชิงหย่วน (8)
จ้าวเย้าในตอนนี้นึกเสียใจจนพูดไม่ออก เดิมคิดแค่ว่าพาจื่อเยียนมาผ่อนคลาย คิดไม่ถึงว่าจะเจอผู้คนมากมายถึงเพียงนี้…
เขาถลึงตามองจื่อเยียนด้วยความโกรธ “เจ้าไม่ต้องพูด!”
ลมหายใจจื่อเยียนสะดุด นางกำหมัดแน่นสายตาไม่ยินยอมจ้องมองไปยังเฟิงหรูชิง
“นางบอกว่าข้าอัปลักษณ์?” จิ่วหมิงแสงชั่วร้ายส่องประกายจากนัยน์ตาตอนที่มองไปยังเฟิงหรูชิง มุมปากมีรอยยิ้ม “เจ้าควรจะช่วยพิสูจน์อะไรให้ข้าหน่อยหรือไม่? อย่างเช่น…แต่งเป็นภรรยาข้า?”
เฟิงหรูชิงลูบหน้าผาก ให้เฟิงหลานแห่งหอแห่งแรกจะพาคนมาป่าสัตว์วิเศษก็ดี เหตุใดต้องเป็น…จิ่วหมิง?
“คุณหนูใหญ่”
หงอวี้และคนอื่นๆ รีบเข้ามาล้อมรอบกายเฟิงหรูชิง มองจิ่วหมิงเป็นเชิงเตือน
พวกนางรู้สึกว่าชายผู้นี้…มีเจตนาไม่ดีนัก!
จะต้องแอบมองความงดงามของคุณหนูของพวกนางตั้งใจจะล่อลวงนาง! น่าเสียดายชายผู้นี้คาดการณ์ผิดแล้ว ที่คุณหนูชื่นชอบคือคนที่มีกระ!
จิ่วหมิงราวกับว่าไม่เห็นสายตาระแวดระวังของบรรดาสาวๆ เขายิ้มชั่วร้ายยิ่งกว่าเก่า “เป็นอย่างไร? พิจารณาดู?”
“จิ่วหมิง” เฟิงหรูชิงตบบ่าจิ่วหมิง “หญิงในหอคณิกา[1]มีมากมาย ไม่สู้…เจ้าไปดับไฟร้อนเสียหน่อย?”
“…”
สีหน้าจิ่วหมิงดำทมิฬ เขาเป็นคนประเภทที่ต้องไปหาหญิงสาวในหอคณิกาหรือ?
แววตาหลิงเฟยแฝงด้วยความหนาวเหน็บ สายตาของเขามองไปยังเฟิงหรูชิงแล้วก็หันไปมอง
จิ่วหมิง “คุณชายจิ่วหมิง”
“เจ้าหุบปาก!” แววตาชั่วร้ายของจิ่วหมิงกวาดมองไป น้ำเสียงเย็นชา
สีหน้าหลิงเฟยไม่น่ามองเป็นอย่างมาก แม้พลังอำนาจของหอแห่งแรกจะไม่เลวทว่าหอหลิงอวิ๋น
ของเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าหอแห่งแรก! ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ที่มายังมีกลุ่มอื่นอีกนับไม่ถ้วน อาศัยหอแห่งแรกเพียงหอเดียวกล้าขึ้นเสียงกับพวกเขาหรือ?
“คุณชายจิ่วหมิงเมื่อครู่ชิงซานก็พูดแล้ว แม่นางผู้นี้เป็นพวกเดียวกับสัตว์วิเศษ เพื่อให้สัตว์วิเศษเหล่านี้ตั้งตัวเป็นศัตรูกับมนุษย์ เจ้าก็จะช่วยนางด้วยหรืออย่างไร?”
มุมปากจิ่วหมิงยกยิ้มเยาะ “เช่นนั้นข้าก็อยากจะดู วันนี้ที่นี่ใครกล้าแตะต้องนางแม้แต่น้อยนิด!”
“ไม่ลังเลที่จะเป็นศัตรูกับทั้งโลกสันโดษ?” สีหน้าหลิงเฟยขรึมลง
“เช่นนั้นแล้วอย่างไรเล่า?” เสื้อของจิ่วหมิงโบกพัดตามสายลมแผ่ว สายตาของเขามืดมน “คนที่ข้าต้องการปกป้องใครก็แตะไม่ได้!”
พลังของทุกคนเปลี่ยนไปกะทันหัน แรงกดดันแผ่ขยายออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุดกระจัดกระจายปกคลุมไปทั่วพื้นที่ว่างเปล่า
เฟิงหรูชิงอุ้มลูกเสือน้อยขึ้นมาส่งให้ฝูเฉิน
“พวกมันทั้งสามอายุยังน้อยทนรับไม่ไหว เจ้าปกป้องพวกมัน”
“ได้ ท่านแม่”
ฝูเฉินพยักหน้าน้อยๆ ใช้ชายแขนเสื้อบดบังแรงกดดันอันล้นหลามไว้ภายนอก
เหล่าลูกเสือที่เดิมตัวสั่นเทาสงบลงในที่สุดนอนเงียบอยู่ในอ้อมแขนฝูเฉิน ใช้แววตางุนงงมองไปยังด้านนอก
พวกมันที่อายุยังน้อยไม่รู้เลยว่าหลายวันมานี้ผ่านอะไรมาบ้าง พวกมันถูกแม่เสือปกป้องเป็นอย่างดีไม่ได้ถูกทำร้ายแม้แต่น้อย จึงไม่รู้ว่าครั้งนี้บ้านของพวกมันเกือบจะต้องประสบกับภัยพิบัติร้ายแรง!
“โห่ว!”
หมีสองร้องคำรามนัยน์ตาฉายแววดุร้าย
เป็นคนเหล่านี้!
เป็นพวกเขาที่ฆ่าสัตว์วิเศษไปนับไม่ถ้วน ในบรรดาสัตว์วิเศษเหล่านั้นก็มีตัวเมียที่มันเคยเกี้ยวด้วย!
มันออกจากป่าสัตว์วิเศษไปเพียงไม่นานเท่านั้น ตัวเมียที่เดิมคอยตามทั้งตีทั้งด่ามันตอนนี้เสียชีวิตอยู่ในกองเลือดไปแล้ว
สำหรับมนุษย์แล้วสัตว์วิเศษที่ต้องการก็จับไป สัตว์วิเศษที่ไม่ต้องการก็ฆ่าทิ้ง สามารถฝึกให้เชื่องได้ก็จับไป ที่ฝึกไม่ได้…ก็ฆ่าทิ้งเช่นกัน!
…………….
ตอนที่ 616 ความเสียใจของชิงหย่วน (9)
ทว่าสัตว์วิเศษก็เป็นเจ็บปวดได้ กังวลได้ คิดถึงบ้านได้
พวกมันไม่ใช่เครื่องมือหรือตุ๊กตา พวกมันมีชีวิตในอุดมคติและมีอิสระที่ต้องการ!
ดวงตาหมีสองแดงก่ำพุ่งเข้าใส่ศิษย์คนหนึ่งในหอหลิงอวิ๋นฟาดกรงเล็บออกไป ศิษย์คนนั้นถูกตีแบนเป็นแผ่นเนื้อสูญสิ้นลมหายใจ
ชิงซานกำหมัดแน่นรับมือกับสัตว์วิเศษตรงหน้าต่อ ในตอนที่เขาหันหน้าไปก็เห็นราชาเสือดาวสีเงินกำลังกระโจนใส่คนคนหนึ่งพอดี ทันใดนั้นมันก็กัดคอของคนคนนั้นจนเป็นรูเลือด
“แม่นางน้อยเจ้าเห็นแล้วหรือยัง นี่คือสัตว์วิเศษที่เจ้าปกป้อง ธรรมชาติของสัตว์วิเศษนั้นดุร้าย หากไม่สามารถฝึกให้เชื่องได้ก็มีแต่ต้องฆ่า!”
มุมปากเฟิงหรูชิงยกยิ้มเย็น ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าช้าๆ
“พวกเจ้าเข้ามาทำลายบ้านพวกมันถึงที่ ฆ่าสมาชิกในเผ่าของมันอีกทั้งยังตั้งใจจะเอาชีวิตพวกมัน เจ้ามีสิทธิ์อะไรคิดว่าพวกมันจะไม่ต่อต้าน? สัตว์วิเศษดุร้ายไม่ผิด พวกมันดุร้ายก็ดุร้ายตรงที่หากเจ้าทำร้ายมันแม้แต่น้อยพวกมันก็จะตอบแทนพวกเจ้า!”
ที่หัวเซี่ยญาติของนางนอกจากเช่อเอ๋อร์แล้วก็มีเพียงต้าฮุยสุนัขเร่ร่อนที่เก็บมาเลี้ยงตัวหนึ่ง
ต้าฮุยรู้ความดีมาก อีกทั้งสถานที่ฟื้นฟูผู้ป่วยเป็นเช่อเอ๋อร์สร้างให้นาง นางย่อมพาต้าฮุยไปพักรักษาตัวด้วย
มีครั้งหนึ่งนางไปอาบแดดที่หน้าประตูสถานที่ฟื้นฟูผู้ป่วย มีเด็กคนหนึ่งเข้ามาชนนางโดยตรง ตอนนั้นร่างกายของนางอ่อนแอยิ่งนักไม่สามารถหลบได้ เด็กคนนั้นก็ไม่หลบนางแต่กลับยื่นมือมาผลักนางล้มลง
ต้าฮุยเห็นเข้าพอดีก็พุ่งเข้ามาแก้แค้นชนเด็กนั่นล้มลง
หลังจากผู้ปกครองของเด็กนั่นมา บอกว่าต้าฮุยทำให้ลูกชายสุดที่รักของตระกูลพวกเขาเสียขวัญ ให้คนลากต้าฮุยไปตีจนตาย
เพียงเพราะผู้คนนับไม่ถ้วนรู้สึกว่ามนุษย์เป็นผู้ครองโลก พวกมันเป็นสัตว์จะต้องเชื่อง และว่าง่าย ไม่ว่าคนจะทำอย่างไรกับพวกมันและคนที่พวกมันรักพวกมันก็จำต้องอดทนยอม เชื่อฟัง ห้ามต่อต้าน!
มีสิทธิ์อะไร?
ครั้งนั้นหากไม่ใช่เช่อเอ๋อร์รีบกลับมา ด้วยสภาพร่างกายของนางแล้วนางไม่สามารถปกป้องคนในครอบครัวของนาง…
กระต่ายจนตรอกยังกัดคนได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง…ฝูงสัตว์ในตอนนี้ที่มันสัตว์วิเศษที่ชาญฉลาด!
สีหน้าชิงซานแข็งทื่อ สายตาของเขาที่มองไปยังเฟิงหรูชิงแฝงด้วยความอาฆาตแค้น
ไม่รอให้เขาได้พูดก็เห็นต้นไม้ที่มุทะลุดุดันต้นหนึ่งพุ่งมาตรงหน้าเขา ใช้กิ่งไม้พันร่างของชิงซานเอาไว้
ดวงตาของต้นไม้ปีศาจแดงก่ำและโกรธแค้น นิสัยของมันในฝูงสัตว์วิเศษนี้นับว่าดีที่สุด ทว่าต่อให้เป็นคนดีเพียงใดก็ต้องมีวันโกรธ!
“ปล่อย!”
ชิงซานร้องตะโกนด้วยความโกรธ ต่อยหมัดเข้าที่ตัวของต้นไม้ปีศาจ
ตัวต้นไม้ปีศาจสั่นเล็กน้อยแต่กลับรัดชิงซานไว้แน่นเช่นเดิมไม่ให้เขาขยับแม้แต่น้อย
เสือโคร่งตัวนั้นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมาถึงตรงหน้าเขาแล้ว ภายใต้สายตาตื่นตกใจของชิงซาน คมเขี้ยวกัดเข้าที่คอของเขาเข้าอย่างจัง
ชิงซานคิดอยากสลัดให้หลุด ทว่าพละกำลังของต้นไม้ปีศาจมีมากเกินไปเขาไม่อาจขยับตัวได้เลย ได้แต่มองดูเสือโคร่งกัดเขาต่อหน้าต่อตา สุดท้ายเลือดสีแดงสดก็ไหลทะลักออกจากคอย้อมเสื้อผ้าของเขา
ดวงตาของเขาค่อยๆ หลับลง สูญเสียลมหายใจทั้งหมดไปอย่างช้าๆ…
“ท่านแม่”
ชิงหานดึงมือเฟิงหรูชิงมองนางตาปริบๆ “ข้าต้องไปช่วยหรือไม่?”
เฟิงหรูชิงส่ายหน้า “ยังไม่ต้อง ความโกรธแค้นของพวกมันจำต้องระบาย หากพวกมันสู้ไม่ไหวค่อยลงมือ”
“ค่ะท่านแม่”
ชิงหานยืนอยู่ด้านข้างอย่างเชื่อฟัง น่ารักว่านอนสอนง่าย
………………….
[1] หญิงโสเภณี
