ตอนที่ 613 ความเสียใจของชิงหย่วน (6)
“ท่านแม่ เป็นป้าคนชั่ว”
ชิงหานหันไปก็เห็นจื่อเยียนที่ยืนอยู่ไม่ไกล
ในตอนนี้สีหน้าจื่อเยียนซีดขาวริมฝากสั่นน้อยๆ นัยน์ตาของนางแฝงด้วยความตื่นตระหนกต้องการปกปิดตัวเอง
ทว่าเฟิงหรูชิงสังเกตเห็นนางแล้ว
สายตาของนางแพรวพราวทิ่มแทงตาทำให้สีหน้าจื่อเยียนยิ่งไม่น่ามองขึ้นไปอีก กำหมัดแน่นบีบบังคับตนเองให้สบสายตากับนาง
“เจ้าแยกจากชิงหย่วนแล้ว?” เฟิงหรูชิงมองจื่อเยียนที่ขยับเข้าใกล้จ้าวเย้ามุมปากยกยิ้มเย็น
เหตุการณ์เช่นนี้นางคาดการณ์ไว้นานแล้ว
ทันทีที่ความสามารถถดถอยจื่อเยียนจะต้องแยกจากเขา
เพียงแต่นางคิดไม่ถึงว่าจะรวดเร็วเช่นนี้ อีกทั้งยังหาคนใหม่ได้เร็วถึงเพียงนี้
บางทีครั้งนี้…ชิงหย่วนอาจจะมองนางได้อย่างชัดเจนแล้ว ไม่เสียแรงที่เสด็จแม่เคยบ่มเพาะเขา
สีหน้าจื่อเยียนซีดขาวราวหิมะ
นางสังเกตเห็นว่าจ้าวเย้าที่เพิ่งหลบเขี้ยวเล็บสัตว์วิเศษ ใช้สายตาสงสัยมองมายังนางแล้ว
“เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าเด็กหนุ่มเมื่อครู่คอยตามราวีเจ้าไม่หยุดไม่ใช่หรือ? นางบอกว่าเจ้าแยกจากเขาแล้วมันหมายความว่าอย่างไร? เจ้ากับแม่นางผู้นี้ก็รู้จักกันหรือ?”
“ข้าไม่รู้จักนาง!” จื่อเยียนร้องเสียงแหลมกัดริมฝีปากแน่นแววตาโกรธแค้น “ไม่ ไม่ใช่ นางกับ
ชิงหย่วนนั่นเป็นพวกเดียวกัน นางไม่พอใจที่ข้าปฏิเสธความรักของชิงหย่วน ดังนั้นจึงจงใจมาช่วยเขาใส่ร้ายข้า!”
ตอนนี้ไม่มีเวลาให้จ้าวเย้าได้ทันคิดมากนัก เพราะราชาเสือดาวสีเงินตัวนั้นพุ่งเข้ามาอีกครั้ง
เผ่าเสือดาวสีเงินเพียงแต่โดยธรรมชาติแล้วไม่ชอบการต่อสู้ ไม่ได้แปลว่าพวกมันไม่สามารถต่อสู้
พวกมันรวดเร็วรุนแรงดั่งสายลม เขี้ยวคมกริบ กรงเล็บแหลมปล่อยอายเย็นออกมาหันไปทางจ้าวเย้า
จ้าวเย้าเบี่ยงตัวหลบ หมัดของหมีปฐพีตัวที่อยู่ด้านหลังก็ต่อยเข้ามา
ถ้าไม่ใช่เพราะพลังของเขาค่อนข้างแข็งแกร่ง ปฏิกิริยาตอบโต้รวดเร็ว ด้วยหมัดนี้ไม่ถูกทุบจนกลายเป็นซุปเนื้อก็ถูกตีจนพิการสาหัสแน่
เสือโคร่งฟื้นฟูกลับมาได้เกือบเป็นปกติแล้ว มันสะบัดขนบนตัววางลูกเสือลงกับพื้นแล้วส่งเสียงคำรามอย่างเกรี้ยวกราดพุ่งไปทางจ้าวเย้าด้วยความเร็ว…
ชิงซานที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน ภายใต้เขี้ยวเล็บของสัตว์วิเศษเสื้อของเขาขาดวิ่น ผิวหนังถูกกรงเล็บแหลมคมกรีดจนเนื้อแหวกออก
ไม่เพียงต้องรับมืองูพิษสองหัวตัวหนึ่ง แต่ยังมีต้นไม้ปีศาจที่แม้ไม่มีพลังต่อสู้อะไรแต่กลับตีเท่าไรก็ไม่เจ็บ ตีเท่าไรก็ไม่เป็นอะไร
“ท่านแม่”
ชิงหานมองคนเหล่านั้นแล้วก็กลืนน้ำลายเสียงดัง “พวกเราไปหาลิงให้มาทำอาหารดีหรือไม่? ข้าหิวแล้ว ข้าอยากกินผัดน้ำมัน ตุ๋นน้ำแดง แล้วก็เปรี้ยวหวาน...”
“…”
เฟิงหรูชิงเงียบไปสักพักก่อนจะลูบศีรษะเล็กของชิงหานเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “มิติว่างมียาวิเศษ”
“ยาวิเศษเอาไว้ให้ท้องอิ่ม ขนมเอาไว้เติมเต็มความอยากอาหาร” ชิงหานทำปากยื่น สายตาที่มองไปยังชิงซานและคนอื่นๆ แฝงด้วยความอยากได้ ปลายนิ้วของนางจิ้มที่ปากสีชมพูมุมปากมีน้ำลายเล็กน้อย
“พวกเขาไม่ได้อาบน้ำ…”
สรุปแล้วก็คือนางจะเลี้ยงชิงหานให้มีนิสัยเสียเช่นนี้ไม่ได้
ท่าทางชิงหานสิ้นหวังเป็นอย่างมาก ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความน้อยใจ “ท่านแม่ เช่นนั้นครั้งหน้าหากมีตาแก่ที่อาบน้ำแล้วข้ากินได้หรือไม่?”
“ก็ไม่ได้ ตาแก่บางคนทั้งชีวิตทำผิดมามากเกินไป ไม่ว่าจะอาบอย่างไรก็อาบไม่สะอาด หากเจ้ากินพวกเขาจะต้องท้องเสีย ถึงตอนนั้นคนที่จะไม่สบายก็เป็นตัวเจ้าเอง”
มุมปากเฟิงหรูชิงยกขึ้นภายใต้น้ำเสียงที่นิ่งเรียบ ราวกับมีความโกรธที่อยากจะปกปิด
………………
ตอนที่ 614 ความเสียใจของชิงหย่วน (7)
“เอะ…เหตุใดที่นี่จึงมีสัตว์วิเศษระดับห้ามากมายเพียงนี้? ดูแล้วครั้งนี้พวกเราไม่นับว่ามาเสียเที่ยว”
ในตอนนี้เองเสียงตกใจก็ดังออกมาจากด้านหลังพุ่มไม้
เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นที่ตรงหน้ามีกลุ่มคนเดินออกมาอย่างเชื่อช้า มุมปากของพวกเขาแฝงด้วยรอยยิ้มที่มุ่งมั่นเพื่อที่จะได้มาให้ได้ ราวกับว่าสัตว์วิเศษเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งของที่อยู่ในถุงผ้าของพวกเขาแล้ว
“เจ้าสำนักมืด เจ้าสำนักผีเสื้อ เจ้าหอหลิงอวิ๋น ประมุขพรรคแปดทิศ คุณชายจิ่วหมิงหอแห่งแรก พวกท่านรีบมาช่วยพวกเราเร็วเข้า รีบฆ่าหญิงที่เป็นศัตรูกับทั้งโลกสันโดษเพื่อปกป้องสัตว์วิเศษนี่ซะ!” เสียงของชิงซานแฝงด้วยความบ้าคลั่ง ดวงตาแดงก่ำฉายแววดุร้าย
จิ่วหมิงอยออกไปด้านข้างสองก้าวแยกห่างจากทุกคนโดยไม่รู้ตัว
มุมปากของเขามีรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นชั่วร้ายจับใจ
“ขออภัยด้วยข้าเพียงแค่ผ่านมาทางนี้เท่านั้น ข้ากับพวกท่านไม่ใช่พวกเดียวกัน พวกท่านอยากจะทำอะไรก็อย่าดึงข้าเข้าไปเกี่ยว”
พูดจบคำจิ่วหมิงไม่มองสีหน้าดำมืดของจ้าวเย้าแม้แต่น้อย สายตาของเขามองข้ามคนเหล่านั้นไปยังใบหน้างดงามใบหน้านั้น
“นางหนู เจ้าตัวคนเดียวแอบหนีมาป่าสัตว์วิเศษก็ไม่บอกข้าสักคำ ปล่อยให้ข้ารอเจ้าอยู่ที่หอแห่งแรก” เขาถอนหายใจเบาๆ ก้าวเท้าไปทางเฟิงหรูชิงอย่างเชื่องช้า ยื่นมือออกไปลูบศีรษะนางน้ำเสียงแฝงด้วยความเอาใจ “เกิดเจ้าถูกรังแกที่นี่จะทำอย่างไร?”
เฟิงหรูชิงปัดมือจิ่วหมิงออกแล้วจัดทรงผมตัวเอง “เจ้ากล้ายุ่งกับผมของข้าอีก ข้าเอาเจ้าตายแน่!”
จิ่วหมิงเงียบไปชั่วครู่ “ข้ากับพวกเขาไม่ใช่พวกเดียวกันจริงๆ ข้าเจอคนพวกนี้ห่างออกไปร้อยเมตร แล้วก็พบว่าที่นี่มีการต่อสู้พอดีข้าก็เลยตามมาด้วย”
“อ้อ ข้ารู้แล้ว”
ประโยคนี้ของหญิงสาวทำให้มุมปากของชายหนุ่มยกยิ้มขึ้นอีกครั้ง หน้ากากบนใบหน้าของเขาสะท้อนแสงกลับภายใต้แสงอาทิตย์
แม้แต่รอยยิ้มของเขายังน่าประทับใจผู้คนเช่นนี้
ไม่รู้ว่าใต้หน้ากากนี้จะมีหน้าตาเป็นเช่นไร
เฟิงหรูชิงเอื้อมมือไปจะปลดหน้ากากของเขาออก ทว่าในตอนที่แตะกับหน้ากากของเขากลับถูกมือของเขาจับกุมเขาไว้
“นางหนูข้าเคยบอกไปแล้ว หากเจ้าอยากเห็นใบหน้าของข้ามีเพียงต้องแต่งงานกับข้า ไม่เช่นนั้นข้าเกรงว่าเจ้าจะเคลิบเคลิ้มหลงไหลข้าจนอยากจะอิงแอบแนบชิด”
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงเอ่ยด้วยรอยยิ้มเยาะ “ข้าเพียงต้องการเห็นว่าเจ้าอัปลักษณ์สะเทือนฟ้าดินแม้แต่ผีสางยังต้องหลั่งน้ำตาเพียงใด”
จิ่วหมิง “…”
นางหนูนี่ไม่เชื่อว่าเขารูปงามเพียงใดกัน?
“หึหึ”
จื่อเยียนอาจเห็นว่าคนช่วยมากันมากมายแววตานั่นจึงฉายแววดูถูกและประชดประชัน “เฟิงหรูชิง ดูเหมือนว่าหลังจากที่เจ้าถูกหลิ่วอวี้เฉินหย่าจะยอมดูถูกตัวเองเสียแล้ว? หาชายที่อัปลักษณ์จนไม่กล้าพบหน้าผู้คนเช่นนี้?”
“…”
แววตาชั่วร้ายของจิ่วหมิงกวาดมองไปยังจื่อเยียนนิ่งเรียบ แสงเย็นวาบส่องออกมาจากนัยน์ตาของเขา
“จ้าวเย้านี่คืออนุของเจ้าหรือ?” หลิงเฟยเจ้าหอหลิงอวิ๋นเห็นจื่อเยียนหลบอยู่ด้านหลังจ้าวเย้าก็หัวเราะเสียงดัง “ดูแล้วสายตาของเจ้าจ้าวเย้าจะไม่ได้เรื่องนัก นี่มันสถานการณ์ไหนแล้วยังมีเวลามาเยาะเย้ยผู้อื่น? อีกอย่างเรื่องนี้คนที่บ้านของเจ้าผู้นั้นรู้หรือไม่?”
หน้าจ้าวเย้าเขียวทันที
เดิมการมาถึงของคนเหล่านี้ทำให้เขาเห็นความหวังที่จะมีชีวิตรอด ทว่าก็เป็นเพราะคนมากหากคนเหล่านี้ไปพูดมากต่อหน้าภรรยาของเขา เช่นนั้นเรื่องของเขากับจื่อเยียนต้องถูกเปิดเผยแน่
