ตอนที่ 611 ความเสียใจของชิงหย่วน (4)
สัตว์วิเศษระดับห้ามากเช่นนี้เขากับชิงซานร่วมมือกันก็ไม่อาจรับมือได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขายังมีตัวถ่วงมาด้วยอีกคน
ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้จ้าวเย้าไม่พอใจเป็นอย่างมากที่ชิงซานเรียกจื่อเยียนว่าตัวถ่วง จนถึงตอนที่ฝูงสัตว์วิเศษปรากฏตัวเขาถึงได้เข้าใจ…เขาพาจื่อเยียนมาด้วยนั้นผิดมากเพียงใด
นี่มันเป็นตัวถ่วงชัดๆ เทียบไม่ได้แม้กระทั่งภรรยาของเขา!
หน้าชิงซานก็ซีดเช่นกัน ร่างของเขาสั่นสะท้านนัยน์ตามีความตื่นตระหนก
เทียบความความตื่นตระหนกของคนอื่นๆ แล้วสายตาของจื่อเยียนกำลังจ้องมองหญิงสาวที่ปรากฏตัวขึ้นหลังเหล่าสัตว์ทั้งหลายติดๆ นัยน์ตาของนางหดตัวเฉียบพลัน ความเกลียดชังไม่มีที่สิ้นสุดกลืนกินหัวใจนาง ทำให้ตัวนางสั่นไปทั้งตัว
เฟิงหรูชิง!
เหตุใดทุกที่ล้วนมีนาง?
ผู้หญิงคนนี้คือผีร้ายไม่ไปไหน! นางต้องพบเจอเฟิงหรูชิงทุกครั้ง!
เฟิงหรูชิงไม่ได้สังเกตเห็นจื่อเยียน
สายตาของนางตอนที่เห็นเสือโคร่งก็หยุดอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน
โดยเฉพาะเมื่อเห็นบาดแผลบนตัวของเสือโคร่งความโกรธในใจก็พุ่งทะยานขึ้นทันที เท้าของนางก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงตรงหน้าเสือโคร่งแล้ว
“พวกเจ้ากินผลไม้เข้าไป”
เฟิงหรูชิงนำผลราชามังกรสีม่วงออกมาสีหน้านางนิ่งเรียบ ทว่าภายใต้ความเรียบสงบนี้กลับบดบังความโกรธอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเอาไว้!
“ไม่ทราบว่าแม่นางท่านนี้คือ…” จ้าวเย้าอดกลั้นความตื่นตระหนกในใจไว้แล้วเอ่ยถาม
เฟิงหรูชิงหันกลับไป สายลมแผ่วพัดเส้นผมดำของนางงดงามอย่างร้ายกาจจนไม่นึกว่าจะมีอยู่บนโลก “ข้าคือพ่อของเจ้า!”
“อะ..อะไร?” จ้าวเย้างงงันไม่เข้าใจว่าคำพูดของเฟิงหรูชิงหมายความว่าอย่างไร
“ข้าเป็นพ่อเจ้า!”
ประโยคนี้จ้าวเย้าเข้าใจในที่สุด สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีความโกรธเกรี้ยวพุ่งออกมาจากหัวใจ “แม่นางอายุยังน้อยแต่ปากกับร้ายกาจเช่นนี้แล้วยังเป็นพวกเดียวกับสัตว์วิเศษอีก หรือว่าเจ้าจะไม่รู้เป้าหมายที่มนุษย์มาป่าสัตว์วิเศษในครั้งนี้ก็เพื่อทำให้สัตว์วิเศษเป็นทาสรับใช้ไปตลอดกาล?”
ที่พวกเขาต้องการไม่ใช่พันธะสัญญาธรรมดากับสัตว์วิเศษ
แต่เป็นการทำให้สัตว์วิเศษทั้งหมดปฏิบัติตามคำสั่งมนุษย์ยอดฝีมือไปตลอดชีวิต ไม่มีวันขัดคำสั่งใครได้ตลอดไป
ทว่าเป็นมนุษย์เหมือนกันหญิงผู้นี้กลับนำยาวิเศษล้ำค่าออกมาช่วยรักษาสัตว์วิเศษ
สัตว์วิเศษบาดเจ็บขอเพียงไม่ตายจะเป็นอะไรไป? บาดแผลเจ็บปวดทนเอาเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว เอายาวิเศษให้พวกมันเป็นการสิ้นเปลือง!
เฟิงหรูชิงก้าวเท้าไปทางจ้าวเย้าอย่างเชื่องช้า
“เป้าหมายที่พวกเจ้ามาป่าสัตว์วิเศษนั้นข้าไม่รู้จริงๆ …”
“แต่ว่าเป้าหมายที่ข้ามาที่นี่ ก็เพื่อสั่งสอนพวกเจ้าว่าจะเป็นมนุษย์ที่ซื่อตรงยึดมั่นในคุณธรรมได้อย่างไร!”
หากสัตว์วิเศษกำเริบเสิบสานฆ่ามนุษย์ก่อนกินมนุษย์เป็นอาหาร เช่นนั้นหากเจ้าจะแก้แค้นก็เป็นการสมควร
ทว่า…
สัตว์วิเศษส่วนใหญ่ในป่าสัตว์วิเศษไม่เคยก้าวออกนอกป่าสัตว์วิเศษเลยแม้แต่ก้าวเดียว
ขอเพียงพวกเจ้าไม่บุกรุกบ้านของพวกมัน ไม่ไปแย่งชิงของล้ำค่าที่พวกมันปกป้อง พวกมันก็ไม่โจมตีมนุษย์ก่อน
พวกมันไม่ได้ทำอะไรเลยแท้ๆ พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรเห็นแก่ตัวจะทำร้ายชีวิตของพวกมัน?
มนุษย์น่ากลัวดุจดั่งนรก ทว่านางจะทำให้ทั้งโลกรู้ว่าไม่ใช่ใจมนุษย์ทุกคนที่น่ากลัวเสียยิ่งกว่านรก!
ไม่ใช่มนุษย์ทุกคนจะเหมือนกับพวกตระกูลที่มีอิทธิพล ใช้อำนาจบุกรุกบ้านของเหล่าสัตว์วิเศษอย่างเหิมเกริม แล้วยังฆ่าพวกมันจนหมดสิ้น!
“วู!”
เสือโคร่งใช้หัวถูไถแขนเสือของเฟิงหรูชิงนัยน์ตามีน้ำตาเอ่อคลอ
มันปกป้องสัตว์วิเศษส่วนหนึ่งหลบหนีเข้ามาในที่แห่งนี้ ทว่าก่อนที่มันจะไปถึงเหล่าสัตว์วิเศษบางส่วนที่เลี้ยงดูยาวิเศษให้เฟิงหรูชิงก็…ถูกมนุษย์ไล่ล่าเข่นฆ่าแล้ว
“นางหนู” ชิงซานยิ้มเยาะ “สัตว์วิเศษก็คือสัตว์วิเศษ เจ้าหวังจะให้สัตว์วิเศษมีความเป็นมนุษย์หรือ? พวกมันไม่ยอมศิโรราบต่อมนุษย์เป็นทาสไปตลอดชีวิตก็ต้องถูกไล่ล่าเข่นฆ่าเท่านั้น! หากพวกมันไม่ตายไม่ช้าก็เร็วก็ต้องทำร้ายมนุษย์!”
……………
ตอนที่ 612 ความเสียใจของชิงหย่วน (5)
เฟิงหรูชิงกำหมัดแน่นความโกรธปะทุ “สัตว์วิเศษที่ทำร้ายคนข้าจะไม่ยุ่ง น่าเสียดาย…เพราะสัตว์วิเศษตัวเดียวทำร้ายมนุษย์พวกเจ้าก็เลยไล่ล่าเข่นฆ่าสัตว์วิเศษทุกตัวอย่างนั้นหรือ?”
นี่มันช่างน่าขันเสียจริง!
นางยอมรับว่าไม่ใช่สัตว์วิเศษทุกตัวจะเป็นเด็กดีน่ารักเหมือนเหล่าสัตว์ของนาง มีสัตว์วิเศษบางตัวที่เหิมเกริมทำร้ายมนุษย์จริง
ทว่านี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเขาจะมาไล่ล่าเข่นฆ่าเหล่าสัตว์วิเศษทั้งหมด!
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ชิงซานหัวเราะอย่างบ้านคลั่งแล้วเอ่ยขึ้น “สัตว์วิเศษในป่าเดิมก็มีสัญชาติญาณสัตว์ป่าเต็มเปี่ยม พวกเราสามารถฆ่าสัตว์วิเศษทั้งหมดได้ และไม่ให้สัตว์วิเศษตัวใดมีโอกาสได้ฆ่ามนุษย์! พวกมันอยากมีชีวิตอยู่มีเพียงโอกาสเดียว ทำพันธะสัญญากับมนุษย์ เป็นทาสรับใช้มนุษย์ตลอดไป!”
“เจ้าต้องการฆ่าสัตว์วิเศษใช่หรือไม่?” มุมปากเฟิงหรูชิงยกยิ้ม สายตาของนางมองไปยังเสือดาวสีเงิน และสัตว่าตัวอื่นๆ ที่อยู่ไม่ไกล “เช่นนั้นวันนี้ข้าจะให้พวกเจ้าได้ลิ้มรสการถูกสัตว์วิเศษฆ่ารสชาติมันเป็นเช่นไร!”
โห่ว!
เหล่าสัตว์วิเศษควบคุมตัวเองไม่อยู่นานแล้ว หากไม่มีคำของเฟิงหรูชิงพวกมันไม่มีทางยอมอดทนเอาไว้
ตอนนี้มีคำสั่งนางแล้วเหล่าสัตว์วิเศษต่างส่งเสียงร้อง เผยเขี้ยวเล็บที่ดุร้ายพุ่งเข้าใส่ชิงซาน และคนอื่นๆ
สีหน้าชิงซานเปลี่ยนไป “แม่นางน้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าตระกูลที่มีอิทธิพลที่มาที่นี่มีเท่าใด? ข้ายอมรับว่าจำนวนสัตว์วิเศษของเจ้ามีเยอะจริง แต่ว่าเจ้าเพียงคนเดียวมีสิทธิ์อะไรคิดว่าเจ้าจะสามารถเป็นศัตรูกับโลกสันโดษทั้งหมดได้?”
ประโยคนี้อีกแล้ว เป็นศัตรูกับโลกสันโดษทั้งหมด!
“ข้อหนึ่งกองกำลังเช่นพวกเจ้าไม่ได้เป็นตัวแทนของโลกสันโดษทั้งหมด ไม่มีทางที่กองกำลังทั้งหมดจะเป็นเหมือนพวกเจ้า ข้อสอง…ต่อให้ทั้งโลกสันโดษมาแล้วอย่างไรเล่า? ในเมื่อข้ากล้าปกป้องพวกมัน ข้าก็กล้าเป็นศัตรูกับโลกสันโดษทั้งหมด!”
หากโลกสันโดษทั้งหมดต้องการยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามกับป่าสัตว์วิเศษ
เช่นนั้นนาง…ก็จะเป็นศัตรูกับทั้งโลกสันโดษ…ร่วมกับสัตว์วิเศษตลอดไป!
ร่างของชิงซานสั่นสะท้าน ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาจึงนึกถึงตำนานนั่นเมื่อหลายสิบปีก่อน...
ในสายตาโลกสันโดษไม่เพียงแต่ชีวิตสัตว์วิเศษไม่ใช่ชีวิต แม้แต่ชีวิตของคนธรรมดาก็เหมือนกับมดเท่านั้น
แต่โลกปุถุชนได้มีผู้มีพรสวรรค์กำเนิดขึ้น
ด้วยพรสวรรค์ของเขาต่อให้เป็นพรรคเภสัชเทพสามกองกำลังใหญ่นี้ก็ยังต่อสู้แย่งชิง
ส่วนเขา…
กลับอาศัยกำลังของคนคนเดียวรับมือกับทั้งโลกสันโดษเพื่อจะปกป้องเหล่าคนธรรมดาพวกนั้น!
แม่นางตรงหน้าผู้นี้เหมือนกับเขามากเหลือเกิน
เหมือนจน…ทำให้ทั้งโลกสันโดษรู้สึกเกรงกลัวเพราะการมีอยู่ของนาง
“เจ้ากับเขามีความเกี่ยวข้องอะไรกัน?” ชิงซานเสียงแหลม “เจ้ากับเทียนหยามีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร?”
ชิงซานในตอนนั้นเป็นเพียงแค่เด็กอายุน้อยเท่านั้น
ทว่าเขากลับเป็นคนในพรรคชิงเพียงคนเดียวที่โชคดีได้เห็นผู้มีพรสวรรค์คนนั้น
ตอนนั้นการปรากฏตัวของผู้มีพรสวรรค์ผู้นี้ ก่อกวนทั้งโลกสันโดษล้วนไม่อาจสงบสุข กองกำลังมากมายส่งยอดฝีมือออกมาต่อสู้
การต่อสู้ครั้งนั้นติดต่อกันถึงสามวันสามคืนเต็ม…
ยอดฝีมือนับไม่ถ้วนต้องพ่ายแพ้ในมือเงื้อมมือของเขา
พรรคเภสัชเทพสามกองกำลังใหญ่สูญเสียยอดฝีมือระดับผู้อาวุโสไปนับสิบคน
หากไม่ใช่เพราะเขามีเพียงคนเดียวไม่อาจฆ่ายอดฝีมือทั้งโลกสันโดษได้หมด สุดท้ายทั้งสองฝ่ายจึงลงนามในข้อตกลง
คนในโลกล้วนคิดว่าผู้มีพรสวรรค์ผู้นั้นพ่ายแพ้ เขาจึงได้ถูกบีบให้ไปในที่ที่ไม่มีวันหวนกลับ
ทว่ามีเพียงคนที่ร่วมสู้ในวันนั้นเท่านั้นที่รู้ โลกสันโดษในครั้งนั้นพ่ายแพ้อย่างอนาถยิ่งนัก!
อนาถจนถึงทุกวันนี้ยังไม่อาจฟื้นฟูกลับมาได้!
ปากของชิงซานสั่น เมื่อก่อนมีเทียนหยาคนหนึ่งก็ทำให้โลกทั้งใบถูกปกคลุมด้วยฝนมืดครึ้ม หากมีอีกคนที่เหมือนกับเทียนหยา เกรงว่าโลกสันโดษในครั้งนี้จะต้องพลิกคว่ำเป็นแน่…
