ตอนที่ 609 ความเสียใจของชิงหย่วน (2)
เพราะว่าข้าชอบท่าน ทั้งที่ได้รับความไม่เป็นธรรมและการดูถูกนับไม่ถ้วนแท้ๆ ข้าก็ยังอยู่ต่อเพียงเพื่อให้ได้มองท่าน…
เพราะว่าข้าชอบท่าน แม้ท่านจะไม่เคยจำข้าได้ข้าก็ยัง…ยินยอมด้วยความเต็มใจ…
มือของหญิงชุดขาวค่อยๆ คลายออกแล้วร่วงหล่นลงกับพื้น
สายตาของนางราวกับถูกตัดขาดมีหมอกบางๆ แม้จะพยายามลืมตากว้างก็ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าตรงหน้าได้ชัดเจน
ใบหน้านี้สลักลงในใจนางใช้ทั้งชีวิตก็ยากที่จะลืม
มุมปากหญิงสาวมีเลือดไหลออกมาหยดลงบนมือของชิงหย่วน
ร่างกายหญิงสาวในอ้อมแขนชิงหย่วนค่อยๆ เย็นขึ้นเรื่อยๆ คุกเข่าลงกับพื้นนาน...ก็ไม่ลุกขึ้นมา
“เจ้า…อย่าไป ข้ารับปากเจ้าขอเพียงเจ้ากลับมาข้าจะขอเจ้าเป็นภรรยาได้หรือไม่? ข้าจะดีต่อเจ้าไปตลอดชีวิตขอเพียงเจ้ากลับมา…กลับมา…”
หญิงสาวในอ้อมกอดหมดลมหายใจไปแล้วไม่สามารถตอบกลับเขาได้อีก
ท้องฟ้าเงียบสงบแสงแดดกำลังพอดี แต่กลับไม่อาจขับไล่หมอกควันในใจเขา
นิ้วมือของเขากำชายเสื้อหญิงสาวไว้แน่น น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ อีกครั้ง ราวกับผ่านไปเนิ่นนานชายหนุ่มจึงจะเงยหน้าขึ้นเผชิญหน้ากับท้องฟ้าที่ห่างไกลและเงียบสงบ ส่งเสียงร้องตะโกนออกไปด้วยดวงใจที่แตกสลาย
“อ๊าก!”
…
สีหน้าจื่อเยียนอารมณ์ไม่ดีเป็นอย่างมาก รวมกับความไม่พอใจในการปรากฏตัวอย่างกะทันหัน
ของอวิ๋นเอ๋อร์
ทว่าพอคิดว่าตอนนี้นางไม่จำเป็นต้องพึ่งพาชิงหย่วนอีกคิ้วที่ขมวดก็คลายลงมุมปากยกยิ้มเยาะ “ชิงหย่วน เจ้าคู่ควรกับหญิงอัปลักษณ์เช่นนี้เท่านั้น!”
ชิงหย่วนกอดหญิงสาวลุกขึ้นยืนช้าๆ ใบหน้าของเขาไร้สีเลือดไปนานแล้ว ดวงตาไร้แววใดๆ
ต่อให้ก่อนหน้านี้ได้รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของจื่อเยียนอีกทั้งยังถูกนางหักหลัง เขาก็ไม่ได้เป็นเช่นนี้ ราวกับว่าสูญเสียจิตวิญญาณทั้งหมด เหมือนกับคนตายที่ยังมีชีวิต
“นาง…งดงามกว่าเจ้า”
แต่เขาหาผิดคน รักผิดคน…
ดังนั้นสวรรค์เพื่อแก้แค้นเขาจึงนำเอาคนที่เขาสมควรจะรักจริงๆ ไป
ชิงหย่วนที่กำลังร้องไห้จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา เสียงหัวเราะนั้นราวกับคนสองบุคลิก ภายใต้ท้องฟ้าที่เงียบสงบนี้แปลกประหลาดยิ่งนัก
“ดีหรือชั่วต้องได้รับผลตอบแทน กฎแห่งสัจธรรม ในวันนี้สวรรค์ไม่ละเว้นข้า แล้วเขาจะ…ปล่อยเจ้าไปหรือ? ฮ่าฮ่าฮ่า!” ชิงหย่วนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสื้อผ้าของเขาโบกสะบัดตามแรงลม ภายใต้สายลมแผ่วเบาร่างของเขาโดดเดี่ยวเดียวดาย
ราวกับว่าโลกทั้งใบเหลือเขาอยู่เพียงคนเดียว…
สีหน้าจื่อเยียนไม่น่ามองนัก นางกำลังคิดจะเอ่ยบางอย่างก็เห็นจ้าวเย้าที่อยู่ข้างกายใช้สายตาสงสัยมองมายังนาง
“เยียนเอ๋อร์ เจ้าปิดบังอะไรข้าใช่หรือไม่?”
สีหน้าจื่อเยียนเปลี่ยนไป ร่างสะโอดสะองของนางราวกับไร้กระดูกอิงแอบจ้าวเย้า “ท่านประมุข ข้าจะมีเรื่องปิดบังท่านได้อย่างไร? ท่านเป็นคนที่ข้ารักมากที่สุดในโลกใบนี้ ข้าจะหลอกท่านได้อย่างไร?”
“หวังให้เป็นเช่นนั้น”
จ้าวเย้าส่งเสียงหึ๊ เขาหรี่ตาลงมองด้านหลังของชิงหย่วนนัยน์ตาฉายแววเย็นยะเยือก “แต่ว่าคนคนนี้ก็ยังปล่อยเอาไว้ไม่ได้”
ไม่ใช่เพราะเหตุใดแต่เป็นเพราะชายหนุ่มคิดจะทำให้ผู้หญิงของเขามีมลทิน
บางทีอาจเป็นเพราะจื่อเยียนเกิดมีมโนธรรมขึ้นมา หรือนางอาจไม่คิดอยากให้ชิงหย่วนตายเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นในตอนที่จ้าวเย้ากำลังจะลงมือ มือขาวดุจหิมะทั้งสองข้างของนางก็คล้องคอจ้าวเย้าเอาไว้ราวกับรอบกายไม่มีผู้ใดอยู่
“ท่านประมุข เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว ฆ่าเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ไม่สู้ปล่อยชีวิตสุนัขเช่นเขาไป อีกอย่าง…” จื่อเยียนก้มหน้าลงอย่างเอียงอาย “เขารู้ดีมาโดยตลอดว่าตัวเองเทียบกับท่านประมุขแล้วต่างราวกับฟ้ากับดิน วันหน้าจะต้องไม่กล้าคิดอะไรกับข้าอีกแน่ ต่อให้เขาคิดจริงข้าก็ไม่มีทางยินยอม!”
…………….
ตอนที่ 610 ความเสียใจของชิงหย่วน (3)
แววตาจ้าวเย้าฉายแสงเย็นชา หญิงงามยังต้องไว้หน้า
ส่วนชิงหย่วน...รอวันหน้าจื่อเยียนไม่อยู่ค่อยฆ่าเขา!
“ได้ เช่นนั้นข้าจะเห็นแก่หน้าเยียนเอ๋อร์ไว้ชีวิตเขา”
จื่อเยียนเอียงอายดวงตาคู่สวยประกายแสง “เยียนเอ๋อร์ขอบคุณท่านประมุขที่มีเมตตาแทนเขา”
ชิงหย่วน เมื่อครู่เจ้าช่วยข้าไว้ตอนนี้ข้าก็ช่วยเจ้า ดังนั้นพวกเราเสมอกันแล้ว
ข้าไม่ติดค้างอะไรเจ้าอีก!
ครั้งหน้าหากเจ้ายังมาวุ่นวายกับข้าก็อย่างโทษว่าข้าไม่เกรงใจ!
จื่อเยียนหลุบตาลงปกปิดความโหดเหี้ยมที่แฝงอยู่ในดวงตา
ในความคิดของนาง ต่อให้ชิงหย่วนรู้ว่าอวิ๋นเอ๋อร์เป็นคนช่วยเขา อย่างมากเขาก็แค่ซาบซึ้งหรือเจ็บปวดกับการตายของนาง
ไม่มีทางรักหญิงหน้าตาอัปลักษณ์จริงๆ
ดังนั้น…เจ้านั่นไม่ช้าก็เร็วก็ต้องมาวุ่นวายกับนาง!
อย่างไรเสียโอกาสนางก็ให้ไปแล้ว มีครั้งหน้าอีกหากท่านประมุขลงมือนางจะไม่มีทางขัดขวางอีก…
“ประมุขจ้าวเรื่องในบ้านจัดการเรียบร้อยแล้วหรือ? เช่นนั้นพวกเราก็ควรมาแบ่งสัตว์วิเศษเหล่านี้กันเสียหน่อย”
ใบหน้าชิงซานมีรอยยิ้มทว่าน้ำเสียงกลับประชดประชันเล็กๆ “นอกจากเสือโคร่งแล้วตัวอื่นๆ ข้าล้วนไม่ต้องการ ยกให้พวกเจ้าทั้งหมด!”
“ไม่ได้!” แววตาจ้าวเย้าเย็นชา “เสือโคร่งข้าต้องนำกลับไปให้ได้ ไม่เช่นนั้นแม่เสือตัวนั้นที่บ้านข้าจะต้องกินข้าแน่!”
“ที่นี่มีเพียงเสือโคร่งที่พอใช้ได้ สัตว์วิเศษตัวอื่นๆ ข้าไม่ต้องการ ประมุขจ้าววันนี้เจ้าตัวคนเดียวแล้วยังพาตัวถ่วงมาด้วยอีกคน เจ้าคิดว่าเจ้าจะสู้พรรคชิงของข้าได้?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” จ้าวเย้าหัวเราะเสียงดังยกมุมปากอย่างดูหมิ่น “ชิงซาน หากเจ้ากล้าแย่งเสือโคร่งของข้า รอข้ากลับไปก็รอทหารพรรคกรงเล็บอินทรีประชิดพรรคได้เลย!”
หากข้างกายทั้งสองคนนี้ไม่มีคนทะเลาะแย่งชิงกันอยู่ ดูเหมือนว่าเสือโคร่งตัวนี้จะเป็นของที่อยู่ในถุงผ้าของพวกเขาแล้วอย่างไรอย่างนั้น
ในปากเสือโคร่งคาบลูกเสือเอาไว้สองสามตัวตัวมันถอยหลังไม่หยุด นัยน์ตาของมันเต็มไปด้วยความหวาดระแวงจ้องมองเหล่ามนุษย์ตรงหน้าด้วยความเย็นชา
“จ้าวเย้า”
มุมปากชิงซานยกยิ้ม สายตาของเขามองทะลุจ้าวเย้าไปยังพุ่มไม้ตรงหน้า “พวกเราคงจะไม่ต้องแย่งชิงกันแล้ว เพราะว่า…ข้าเห็นสัตว์วิเศษระดับห้าอีกตัวหนึ่งแล้ว”
จ้าวเย้าชะงัก ในตอนที่หันไปมองก็เห็นหมีปฐพีท่าทางกำยำน่าเอ็นดูตัวหนึ่งยื่นหัวออกมา
นัยน์ตาของมันฉายแววงุนงงราวกับไม่ค่อยเข้าใจนัก
หลังจากนั้นก็เดินออกมาจากพุ่มไม้…
ทันทีที่หมีสองหันไปมองก็เห็นเสือโคร่งที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก
ดวงตาหมีของมันประกายขึ้นมาในทันใดส่งเสียงร้องคำราม
“หมีปฐพี? ฮ่าฮ่าฮ่า คิดไม่ถึงว่าพวกเราจะมีโชคไม่เลวเลยเจอสัตว์วิเศษระดับห้าสองตัวติดๆ กัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้หมีปฐพีตัวนี้ข้าเอา เสือโคร่งข้าหลีกทางให้เจ้า…”
จ้าวเย้าหัวเราะเสียงดังแล้วก้าวเท้าไปทางหมีปฐพี
วินาทีต่อมาสีหน้าเขาก็ต้องแข็งค้าง แม้แต่ฝีเท้าก็ต้องหยุดลง…
เพราะว่าในพุ่มไม้นั่นมีฝูงสัตว์วิเศษพุ่งออกมาอีกนับไม่ถ้วน
เสือดาวสีเงิน จิ้งจอกไฟ งูสองหัว…สัตว์วิเศษนานาชนิดที่ควรจะมีก็มีครบหมดมีแม้กระทั่งต้นไม้อยู่ในนั้นด้วย
ที่สำคัญที่สุดคือ หัวหน้าของสัตว์วิเศษเหล่านี้…ล้วนเป็นระดับห้าทั้งสิ้น!
จ้าวเย้ารู้สึกถึงลมเย็นพัดเข้ามาในหัวใจแม้แต่เท้าก็ไม่อาจก้าวต่อได้แม้แต่ก้าวเดียว ปากของเขาสั่นนัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้…
เขาหวังเพียงสัตว์วิเศษระดับห้าเพิ่มขึ้นอีกสักตัวเพื่อที่จะไม่ต้องบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายกับชิงซาน
ทว่า…เขาคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีสัตว์วิเศษมามากมายเช่นนี้!
………………
