ตอนที่ 607 ความเคลื่อนไหวในป่าสัตว์วิเศษ (10)
“ข้าคนนี้ไม่เคยรับหญิงสาวที่มีตำหนิ แม้จะเคยเป็นคนรักก็ไม่ได้! เช่นนี้แล้วทำให้ข้ารู้สึกสกปรก ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจ!”
จื่อเยียนมองจ้าวเย้าด้วยความเอียงอาย “ท่านเป็นคนแรกที่ข้าชอบและเป็นคนสุดท้าย เขาเพียงแค่คิดเองฝ่ายเดียว ข้าไม่เคยชอบเขา”
ตั้งแต่ต้นจนจบสีหน้าชิงหย่วนล้วนตึงเครียด หน้าของเขาซีดขาวค่อยๆ หลุบตาลงปกปิดความเจ็บปวดในดวงตา
“ข้าช่วยเจ้าหนึ่งชีวิตก็เพียงแค่ต้องการคืนหนึ่งชีวิตให้เจ้า…น่าเสียดาย สุดท้ายเจ้าก็ไม่ใช่คนที่เคยช่วยข้าเอาไว้คนนั้น”
ครั้งนั้นสายตาของเขาพล่าเลือนไม่สามารถมองหญิงสาวในตอนนั้นได้อย่างชัดเจน
สิ่งเดียวที่จำได้ก็คือดวงตาที่กังวลฝังลึกอยู่ในหัวของเขา ทำให้เขา…ยากที่จะลืมเลือน
ต่อมาหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาก็ยังอยู่ที่ที่ทุรกันดารนั่น มีเพียงจื่อเยียนกำลังดูแลเขาอยู่
เขาซาบซึ้งที่นางช่วยเหลือ และเขา…ขอบคุณการดูแลตลอดหลายเดือนของนาง ดังนั้น…เขาจึงเคยสัญญาเอาไว้ จะให้ความสุขตลอดชีวิตกับนาง
แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด หญิงสาวที่เคยอ่อนโยนและใจดีกลับเปลี่ยนเป็นเย่อหยิ่งเช่นนี้ ไม่ใช่นางคนนั้นที่เขาเคยรู้จักอีกแล้ว…
ชิงหย่วนชักดาบออกมาทิ้งลงพื้น ร่างของเขาซวนเซเดินออกไปทางนอกป่า
ครั้งนี้เขาไม่ติดค้างนางอีกแล้วจริงๆ
บุญคุณที่ช่วยชีวิตเขาได้คืนให้นางแล้ว!
“จะไปง่ายๆ งั้นรึ?” จ้าวเย้าหรี่ตาลง
เขาไม่สนว่าชิงหย่วนจะเคยช่วยจื่อเยียนหรือไม่ เขารู้เพียงว่าเจ้าเด็กนี่คิดอะไรกับผู้หญิงของเขา!
เพียงข้อนี้ข้อเดียวเขาก็ไม่อาจทนได้แล้ว!
เขาเป็นคนหวงของมาโดยตลอด และของทั้งหมดที่เขามีอย่าว่าแต่ถูกคนทำให้มัวหมองเลย แม้แต่แค่คิดเขาก็รู้สึกว่าถูกทำให้มีมลทินแล้ว
ดังนั้น…
จ้าวเย้ายื่นมืออกไปอย่างรวดเร็วลมฝ่ามือพัดออกไป ปึ้ง ร่างของชิงหย่วนล้มไปด้านหน้ากระอักเลือดออกมา
แม้แต่ชิงซานยังงุนงง
เขาถามตัวเองดูเขาก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่ไม่ว่าอย่างไรชายหนุ่มก็ช่วยผู้หญิงของจ้าวเย้าเอาไว้
จ้าวเย้ายังเนรคุณ…คิดจะฆ่าชายหนุ่มนี่?
ชิงหย่วนลุกขึ้นจากพื้นร่างของเขาซวนเซ สีเลือดบนใบหน้าหายไปหมดสิ้น มุมปากมีรอยยิ้มเยาะ
“จื่อเยียน นี่คือ…ชายที่เจ้าเลือกในตอนนี้หรือ?” เขาค่อยๆ ย่างก้าวไปทางจื่อเยียน ฝีเท้าเชื่องช้ายิ่งนัก “ต้องมีสักวันที่เจ้าต้องเสียใจกับ…การเลือกของเจ้า…”
ในที่สุดเขาก็ยังใจอ่อนไม่เอ่ยเรื่องที่ผ่านมาของเขากับจื่อเยียนออกมา
ทว่าความแค้นและเสียใจในใจเขามันรุนแรงยิ่งนัก!
เขาเสียใจที่รักจื่อเยียน เสียใจที่รู้โฉมหน้าที่แท้จริงของนางแล้วก็ยังปล่อยนางไปไม่ได้…
“หึ๊!”
จ้าวเย้าหัวเราะหึ๊พุ่งดาบออกจากมือตรงไปทางชิงหย่วน
ชิงหย่วนหลับตาลง
ดาบยาวดุจสายลมอยู่ตรงหน้าแล้ว
ทว่านาน...กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด
เขาลืมตาขึ้นช้าๆ กลับเห็นคนชุดขาวผู้หนึ่งยืนขวางหน้าเขาอยู่
ดาบแทงทะลุอกนางจากด้านหลัง
เลือดสดซึมทะลุเสื้อผ้าของนางราวกับดอกกุหลาบเบ่งบาน แดงฉานสะดุดตา
“เจ้าคือ…” ชิงหย่วนชะงัก สายตาของเขาแฝงด้วยความงุนงง ตกใจและประหลาดใจ “เจ้าไม่ใช่อวิ๋นเอ๋อร์สาวใช้ข้างกายจื่อเยียนคนนั้นหรอกหรือ? เหตุใดเจ้า…เหตุใด…”
สายลมแผ่วพัดมา พัดเอาผ้าคลุมหน้านางออกไป
ลอยตามลมไปแขวนอยู่บนต้นไม้
นั่นเป็นใบหน้าที่อัปลักษณ์ยิ่งนัก
ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยแผลเป็น โหดร้ายน่ากลัวไม่เหลือผิวที่สมบูรณ์เลยแม้แต่นิ้วเดียว
ในตอนที่ชิงหย่วยสบตากับหญิงสาว…
ใจของเขาก็ราวกับถูกค้อนทุบ เจ็บจนเขาไม่อาจถอนตัว
……………
ตอนที่ 608 ความเสียใจของชิงหย่วน (1)
ตอนที่หญิงสาวล้มลงชิงหย่วนก็ได้สติกลับมาในที่สุด เขารีบก้าวออกไปสองก้าวรับร่างของนางไว้เลือดที่อกของนางราวกับกุหลาบเบ่งบานย้อมเสื้อของนางจนแดงก่ำ มือของชิงหย่วนสั่นน้อยๆ พยามกดอกของหญิงสาวเอาไว้สุดชีวิตเพื่อห้ามเลือดให้นาง ไม่ว่าอย่างไรเลือดสดก็ไหลออกมาดั่งสายน้ำไม่ขาดสาย ไม่ว่าเขาจะกดอย่างไรก็ไม่สามารถหยุดเลือดได้ดังเดิม
“แค่กแค่ก!” หญิงชุดขาวไอออกมาเป็นเลือด นิ้วมือของนางกุมใบหน้าของชิงหย่วนด้วยความสั่นเทามุมมีรอยยิ้มที่เข้าใจทุกอย่างดี
ในที่สุดนาง…ก็ได้มาอยู่ข้างกายเขาอีกครั้ง
แม้ว่าจะเป็นวิธีรุนแรงเช่นนี้ทว่านาง…กลับไม่เสียใจ!
“ไม่ เจ้าจะตายไม่ได้” ร่างของชิงหย่วนสั่นเทา ใบหน้าสง่างามของเขาซีดขาวไร้สี นัยน์ตาแฝงด้วยความเจ็บปวดลึก “เจ้ายังไม่ได้บอกข้าเลยว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ เจ้าจะตายไม่ได้ เจ้าบอกกับข้ามาพวกเราเคยเจอกันมาก่อนใช่หรือไม่!”
หญิงชุดขาวกุมมือเขาด้วยความสั่นเทาแบฝ่ามือของเขาออก ใช้ปลายนิ้วเย็นเขียนตัวอักษรสามตัวลงบนฝ่ามือของเขา
นางเขียนอย่างเชื่องช้า ทว่า…ร่างของชิงหย่วนแข็งทื่อขึ้นหลายส่วนตามทุกตัวอักษรของนาง เขากัดฟันแน่นราวกับคมมีดนับไม่ถ้วนกรีดแทงหัวใจของเขา…
เขาไร้ใจ
…
วันนั้นบนเขาไร้ใจ เขาถูกศัตรูของจวนเฟิงอวิ๋นตามฆ่าบีบให้กระโดดลงไปในหน้าผา
หน้าผาไม่ลึกนักแต่กลับมีสัตว์ดุร้ายนับไม่ถ้วน
เขาไม่มีวันลืม ครั้งนั้นที่ด้านล่างผาเขาไร้ใจตอนที่สัตว์ดุร้ายนับไม่ถ้วนล้อมโจมตี มีร่างร่างหนึ่งรีบพุ่งเข้ามาตรงหน้าเขา
เพราะสูญเสียพลังเขาจึงไม่เห็นโฉมหน้าของหญิงสาวผู้นั้น ทว่า…จนถึงตอนนี้กลับไม่เคยลืมดวงตาที่เป็นกังวลคู่นั้นเลย
หลังจากตื่นขึ้นมาเขาก็เห็นจื่อเยียน ย่อมจะต้องคิดว่าจื่อเยียนคือหญิงผู้นั้นเป็นธรรมดา
เขารักความดีงามของนาง รักความอ่อนโยนของนาง ยิ่งรักความกล้าหาญบุกไปข้างหน้าโดยไม่สนใจตัวเองของนาง
ทว่าตอนนี้…
เผชิญหน้ากับใบหน้าอัปลักษณ์นี้ในใจเขามีเพียงความเจ็บปวดลึก
น้ำตาที่ไร้เสียงไหลออกมาจากตา ไหลลงมาที่ปากของเขาแฝงด้วยรสชาติขมขื่น
เขาเข้าใจผิดไปแล้ว…
ตลอดมาล้วนเป็นเขาที่เข้าใจผิด!
เขารักผิดคนและยิ่งปกป้องผิดคน!
หญิงชุดขาวจับมือชิงหย่วนไว้แน่นเช่นเดิม ปลายนิ้วเย็นวาดลงบนฝ่ามือของเขาต่อ
“สิบปีก่อน บนเนินเขาท่านเคยช่วยหญิงคนหนึ่งเอาไว้…”
มุมปากของหญิงชุดขาวมีรอยยิ้มบาง
ใบหน้าของนางอัปลักษณ์แท้ๆ ทว่าแววตากลับสะอาดสว่างใส
แต่ลมหายใจของนางกำลังอ่อนแรงลงเพราะเสียเลือดมากเกินไป ใบหน้าซีดขาวราวกับใบไม้ที่สามารถปลิวออกจากอ้อมกอดของชิงหย่วนได้ทุกเมื่อ
แขนของชิงหย่วนที่กอดหญิงชุดขาวอยู่สั่นสะท้าน บนใบหน้าสง่างามของเขาแฝงด้วยความโศกเศร้าสิ้นหวัง
ที่แท้…
โชคชะตาของพวกเขาลึกซึ้งถึงเพียงนี้ เริ่มตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน
ทว่าเขากลับไม่เคยรู้เลย
“สิบปีก่อน ข้าช่วยเจ้าจากกลุ่มคนไม่ดี หนึ่งปีก่อนเจ้าช่วยข้าพวกเราเสมอกันแล้ว ทั้งๆ ที่พวกเขาเสมอกันแล้วแท้ๆ! เหตุใดเจ้ายังต้องช่วยข้า! เพราะอะไร!”
ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียงแม้แต่คนในที่นั้นก็ล้วนประทับใจไปด้วย
หญิงชุดขาวกุมมือเขาเบาๆ สลักตัวอักษรไม่กี่ตัวสุดท้าย
“เพราะว่า ข้าชอบท่าน...”
เพราะว่าข้าชอบท่าน หนึ่งปีก่อนข้าจึงได้ช่วยท่านจากเงื้อมมือของเหล่าสัตว์ดุร้ายโดยไม่คิดชีวิต
…………..
