ตอนที่ 597 องค์หญิงหนีไปกับสาวใช้แล้ว (7)
หนานเสียนเอ่ยเสียงนิ่งเรียบ “ไม่ต้อง”
“เพราะเหตุใด? นายท่านบอกว่าห้ามไม่ให้สาวใช้เข้าจวนองค์หญิงมิใช่หรือ?”
ชิงน้อยไม่เข้าใจจริงๆ
เดิมหลังจากคนจวนเฟิงอวิ๋นส่งสาวใช้เข้ามาในแคว้นหลิวอวิ๋นแล้ว นายท่านคิดจะทำเรื่องบางอย่างบีบคนเหล่านี้ให้กลับไป
ทว่าหลังจากเห็นบรรดาสาวใช้แล้ว นายท่านกลับไม่ได้ทำอะไรเลย
“อื้อ” หนานเสียนยกยิ้มเลือนราง “ข้าเห็นหน้าพวกนางแล้ว”
“แล้วอย่างไรเล่า?”
“ชิงเอ๋อร์ชอบคนรูปงาม”
“…” ชิงน้อยเงียบ
ในโลกของงูแบ่งแยกชัดแค่เพียงหน้าตาของงูตัวเมีย มนุษย์ในสายตาของมันล้วนหน้าตาคล้ายกัน
“แต่ว่า…” ชิงน้อยเอ่ยเสียงแผ่ว “เมื่อครู่ข้าเห็นองค์หญิงพาสาวใช้เหล่านั้นหนีไปแล้ว นายท่านท่านถูกทิ้งแล้ว”
ในตอนนี้เองอากาศโดยรอบก็ลดลงจนถึงศูนย์ แม้งูจะเป็นสัตว์เลือดเย็นไม่รู้สึกหนาวสั่นก็ยังมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสั่นเทา
“เจ้าพูดอะไร?”
ชิงน้อยแม้จะสั่นเทาแต่ก็ยังกล้าหาญ ดื้อดึง เข้มแข็งพูดออกมาจนจบประโยค “องค์หญิงหนีไปกับสาวใช้แล้ว พวกนางออกจากเมืองหลวงไป นายท่านถูกทิ้งแล้ว”
ความสงบนิ่งบนใบหน้าหนานเสียนหายไป ท่าทีของเขาเปลี่ยนไปหมด
มือข้างหนึ่งของเขาหิ้วหางของชิงน้อยขึ้นมา ชุดขาวโบกสะบัดหายไปจากป่าไผ่ทางทิศใต้อันเงียบสงบ...
…
พรรคเภสัชเทพ
ภายในห้องโถงบรรพบุรุษ สายตาของจงฝูจ้องมองไปยังผู้อาวุโสที่ยืนอยู่ด้านล่าง
“ท่านประมุข ดูเหมือนเจ้าแห่งสัตว์ในป่าสัตว์วิเศษตัวนั้นจะก้าวข้ามขั้นแล้ว อีกทั้งยังก่อจลาจลราวกับกำลังหาใครบางคน พวกเราไม่ต้อง…ยื่นมือเข้าไปจริงหรือ? ต่อให้ไม่ฆ่ามันจับมันกลับมาฝึกให้เชื่องก็ได้”
ไม่ว่าจะเผ่ามังกรหรือเผ่าหงส์ ในแผ่นดินใหญ่ก็ล้วนเป็นสัตว์วิเศษหายากทั้งสิ้น
“จวนเทียนเสินกับหลิงเสินเหมินสองกลุ่มนี้มีความเคลื่อนไหวหรือไม่?” จงฝูเอ่ยถามเสียงเข้ม
ผู้อาวุโสเงียบไปชั่วครู่ “สองกลุ่มนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ”
“เช่นนั้นก็ไม่จำเป็น มังกรดำเป็นชนิดที่ต่ำที่สุดในเผ่ามังกร พลังซ่อนเร้นก็ไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่ว่าความสามารถของมันสำหรับกองกำลังเหล่านั้นก็ยังมีแรงดึงดูดอย่างมาก แต่สำหรับพวกเรากลับไม่มีประโยชน์อันใด” มุมปากจงฝูยกยิ้มเอ่ยขึ้น
ผู้อาวุโสชะงัก “แต่ว่าในหนังสือโบราณของพรรคเภสัชเทพเคยมีบันทึกไว้ บอกว่าพันปีก่อนสัตว์เทพพิทักษ์ของพรรคเภสัชเทพเป็นมังกรดำตัวหนึ่ง…”
“ไม่เหมือนกัน” จงฝูส่ายหน้า “สัตว์เทพพิทักษ์ที่พรรคเภสัชเทพเคยมีไม่ใช่มังกรดำ เขาเป็นมังกรวิเศษ”
“มังกร…วิเศษ?”
“ไม่ผิด มันไม่ใช่สัตว์วิเศษจริงๆ แต่เกิดจากพลังวิเศษในโลกทำให้มันเกิดขึ้นอย่างอัศจรรย์ ไม่ใช่มังกรชนิดหนึ่งแต่มังกรวิเศษนี้บนโลกมีเพียงตัวเดียว และได้หายสาบสูญไปในโลกใบนี้ไม่มีอยู่แล้ว”
มังกรดำ…จะเทียบกับมังกรวิเศษได้อย่างไร?
มังกรดำชั้นต่ำสุดในเผ่ามังกร…จะมีค่าอันใดมาเป็นสัตว์วิเศษให้เขานั่ง?
“เจ้าไปเถอะ กลุ่มกำลังใหญ่สองกลุ่มนั่นยังไม่สนใจพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องเคลื่อนไหวคนมากมายเช่นนี้เพื่อมังกรดำ” จงฝูยิ้มบาง “ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง ช่วงนี้ป่าสัตว์วิเศษต้องนองเลือดเป็นแน่ พวกเราไม่มีความจำเป็นจะต้องร่วมเข้าไปด้วย นั่งมองกองกำลังอื่นๆ ต่อสู้กันเองก็พอแล้ว”
“อีกอย่าง…” จงฝูหรี่ตาลง “กองกำลังอื่นไปก็ไม่ได้ไปเพื่อจับมัน ต่อให้มังกรดำต่ำสุดในเผ่ามังกรแต่ความหยิ่งผยองของเผ่ามังกรก็ไม่มีทางยอมให้มันจำนนต่อมนุษย์คนใด”
“เช่นนั้นข้าได้ยินว่า…ช่วงนี้คนในกองกำลังอื่นๆ จับสัตว์วิเศษในป่าสัตว์วิเศษไปไม่น้อย…”
……………..
ตอนที่ 598 ความเคลื่อนไหวในป่าสัตว์วิเศษ (1)
“สัตว์วิเศษธรรมดามีความเป็นไปได้ที่จะฝึกให้เชื่อง มังกรกับหงส์สัตว์วิเศษสองเผ่านี้ไม่มีทางเป็นไปได้ พวกเขาเองก็รู้ในข้อนี้ เพียงแต่ว่า…หลายปีมานี้เพราะการมีอยู่ของเจ้าแห่งสัตว์พวกเขาจึงไม่สามารถล่าสัตว์วิเศษได้ป่าสัตว์วิเศษได้ อย่างมากก็จับที่รอบนอกไปบ้าง”
จงฝูเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยต่อ “หลังจากมังกรดำตัวนี้ก้ามข้ามขั้น ไม่รู้เกิดเรื่องอะไรขึ้นจึงค่อนข้างอ่อนแอ แต่มันก็ยังกล้าก่อความวุ่นวายทำให้กองกำลังต่างๆ ร่วมมือกันคิดจะฆ่ามังกรดำ หากมังกรดำตายป่าสัตว์วิเศษก็จะกลายเป็นแผ่นดินของมนุษย์ สัตว์วิเศษจะกลายเป็นสัตว์เลี้ยง และเครื่องมือ”
ดังนั้น พวกเขาพรรคเภสัชเทพไม่มีความจำเป็นจะต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวแม้แต่น้อย
“ข้าเข้าใจแล้ว”
ผู้อาวุโสคำนับเอ่ยด้วยความเคารพ “แต่ว่า เรื่องกู้เจิ้นหยางไม่ต้องแก้แค้นให้เขาจริงหรือ?”
พูดถึงกู้เจิ้นหยางสีหน้าของจงฝูก็เปลี่ยนไป “เจ้าสารเลวสมควรตายนั่น ครั้งก่อนข้าก็ลงโทษเขาไปแล้วยังกล้าเสี่ยงลงมือกับโลกปุถุชน! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องแก้แค้นให้เขา? ไปแก้แค้นกับใคร? หากเจ้าสามารถฆ่าหนานเสียนได้เจ้าก็ไป อย่างไรข้าก็ไม่ไป”
หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดา เขาไม่มีทางปล่อยให้คนคนนั้นมาวางอำนาจอยู่เหนือหัวพรรคเภสัชเทพแน่
ทว่าพลังที่หนานเสียนแสดงออกมาทำให้แม้แต่เขายังตื่นตระหนก
ยังจะไปหาเรื่องเขาอีก? เขารู้สึกว่าชีวิตตัวเองดีไม่พอหรือ?
มุมปากผู้อาวุโสกระตุก สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา…
…
ป่าสัตว์วิเศษแตกต่างกับอาณาจักรของมนุษย์ ที่นี่เป็นโลกของสัตว์วิเศษ
ป่าสัตว์วิเศษในเมื่อก่อนน้อยมากที่จะมีคนย่างกายเข้ามา และยิ่งไม่มีใครไปทำลายสมดุลอันนี้
ทว่าตอนนี้ป่าสัตว์วิเศษไม่ได้เงียบสงบเหมือนก่อน
แขกไม่ได้รับเชิญที่มาจากอาณาจักรของมนุษย์ทำลายชีวิตสบายๆ ของพวกมัน เพิ่มการฆ่าฟันนองเลือดให้กับป่าสัตว์วิเศษอันเงียบสงบแห่งนี้
“โห่ว!”
ดวงตาของสัตว์ที่โกรธแค้นจ้องมองไปยังเหล่ามนุษย์ที่จ้องมองพร้อมตระคลุบเหยื่อ หนังและขนของพวกมันถูกย้อมด้วยเลือดสด บางตัวหนังเปิดเห็นเนื้อใน แส้ที่มีหนามฟาดลงบนร่างของพวกมัน ทุกครั้งที่ฟาดลงมาล้วนแล้วแต่มีเลือดสาดกระเซ็นทุกครั้ง
พวกมันไม่เข้าใจว่าตัวเองทำผิดอะไรกัน
พวกมันเคารพกฎของโลกใบนี้ ไม่เคยออกจากป่าสัตว์วิเศษแม้แต่ก้าวเดียว
ทว่าแม้จะเป็นเช่นนั้น มนุษย์เหล่านี้…ก็ยังไม่ปล่อยมันไปหรือ?
“ราชาเสือดาวสีเงินตัวนี้ความสามารถไม่เลวแล้วยังเป็นระดับห้าอีก สัตว์วิเศษใช้ไม่ได้ตัวอื่นฆ่าซะ ถลกหนังกินเนื้อ เสือดาวสีเงินตัวนี้เอากลับไปฝึกให้เชื่องได้”
“ไม่เลว ป่าสัตว์วิเศษสถานที่เช่นนี้เดิมก็ไม่ควรมีอยู่ สัตว์วิเศษถูกกำหนดให้เป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์! อาศัยเรื่องนี้พอดีพวกเรามาเหยียบป่าสัตว์วิเศษให้ราบ ให้ป่าสัตว์วิเศษแห่งนี้จมหายไปซะ!”
เสียงหัวเราะเหล่านั้นทั้งประมาทและหยิ่งผยอง แม้แต่ใบหน้าเหล่านั้นยังบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อยๆ
“วูวู!”
ลูกเสือดาวสีเงินตัวหนึ่งส่งเสียงร้องครวญครางราวกับกำลังร้องได้ มันมองเสือดาวสีเงินในเผ่าล้มลงที่ละตัว ความสิ้นหวังและโศกเศร้าเต็มอยู่ในหัวใจดวงน้อยของมัน
หากพวกเราทำผิดพวกเราก็จะแก้ไข
ชีวิตนี้พวกเราไม่เพียงแต่ไม่เคยออกจากป่าสัตว์วิเศษไปแม้แต่ก้าวเดียว และยิ่งไม่มีวันทิ้งเผ่าที่อยู่อาศัย
พวกเจ้าบอกพวกเรา พวกเราทำอะไรผิดกันแน่! เหตุใดพวกเจ้าจึงต้องยกดาวใส่เผ่าของพวกเรา เหตุใดไม่เห็นชีวิตของพวกเราเป็นชีวิต…
เจ็บปวด โกรธแค้น! ความรู้สึกนับไม่ถ้วนเกิดขึ้นในใจของเสือดาวสีเงิน พวกมันมองเสือดาวสีเงินในเผ่าล้มลงทีละตัวทีละตัว เมล็ดพันธุ์ความแค้นค่อยๆ หยั่งรากและแตกหน่อ
ทว่าเผชิญหน้ากับกลุ่มมนุษย์ที่แข็งแกร่งกลุ่มนี้ นอกจากราชาเสือดาวสีเงินที่มีความสามารถในการต้านทานแล้ว เสือดาวสีเงินตัวอื่นๆ ล้วนไม่ทำอะไรไม่ได้เลย…
