ตอนที่ 593 องค์หญิงหนีไปกับสาวใช้แล้ว (3)
“เฟิงอิง” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลงเอ่ยถาม “ในโลกสันโดษที่เจ้ารู้จัก…มีตระกูลสกุลฉินอะไรนี่หรือไม่?”
“ฉิน?” สายตาเฟิงอิงงุนงง “โลกสันโดษกว้างใหญ่นัก สกุลฉินก็มีอยู่มากมาย ข้าน้อยไม่ทราบว่าคุณหนูหมายถึงคือ…”
“เช่นนั้นเจ้าช่วยไปสืบให้ข้าเกี่ยวกับฉินเฉินชื่อนี้”
ไม่รู้เพราะเหตุใดหลังจากฉินเฉินจากไปนางก็ปล่อยวางเขาลงไม่ได้เลย
ไม่แน่ชัดว่าเขายังปลอดภัยดีหรือไม่นางก็ไม่อาจวางใจได้
“ได้ขอรับ คุณหนู”
เฟิงอิงเอ่ยรับคำ
“หากไม่มีเรื่องแล้วเจ้าก็กลับไปก่อน”
แววตาเฟิงหรูชิงมืดลง อาศัยแค่จวนเฟิงอวิ๋นนางไม่รู้ว่าจะสามารถสืบเรื่องฉินเฉินได้หรือไม่ ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ยังจะต้องให้หอแห่งแรกยื่นมือมาช่วย
“รับคำสั่ง”
เฟิงอิงทำความเคารพแล้วก้าวออกไปตามคำสั่ง
เฟิงหรูชิงบิดขี้เกียจอย่างเนือยๆ เอนร่างไร้กระดูกพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาราวกับจันทร์เสี้ยว มองบรรดาหญิงสาวที่อยู่ตรงนั้นด้วยรอยยิ้ม “จริงสิ พวกเจ้าทำอะไรกันได้บ้าง?”
บรรดาหญิงสาวหันไปมองหน้ากันไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
“ดีดกู่ฉิน[1]ได้หรือไม่?”
“ไม่ได้”
“ร้องเพลงวาดรูปเล่า?”
“ก็ไม่ได้…”
เฟิงหรูชิงชะงัก “เช่นนั้นทำอะไรได้?”
หงอวี้เงียบชั่วครู่ “ต่อยคน…นับหรือไม่?”
“…”
ดูเหมือนเหล่าสาวใช้ของจวนเฟิงอวิ๋นนี่จะเป็นมืออันธพาลจริงๆ …
เฟิงหรูชิงคิดไปคิดมา “เช่นนั้นเลี้ยงเด็กได้หรือไม่?”
เลี้ยง…เลี้ยงเด็ก?
สีหน้าหงอวี้แข็งทื่อ คุณหนูใหญ่…มีลูกแล้ว?
ใครกัน? นายหญิงรู้หรือไม่?
“ท่านแม่!”
เสียงอ่อนนุ่มน่ารักเสียงหนึ่งดังมาจากประตูจวน
เฟิงหรูชิงหันไปมองก็เห็นฝูเฉินจูงมือชิงหานเดินเข้ามาจากนอกประตู
ระหว่างที่นางฝึกตบะอยู่ในที่สุดฝูเฉินก็ยินยอมออกมาสูดอากาศภายนอก ทว่านอกจากต่อหน้านางกับชิงหานเขาจะดื้อซนบางเล็กน้อยแล้ว ต่อหน้าคนอื่นเขามักจะตีหน้านิ่ง เด็กน้อยที่ดูเป็นผู้ใหญ่
“ท่านแม่ พวกพี่สาวน่ารักเหล่านี้เพิ่งมาใหม่หรือ?” ชิงหานปล่อยมือฝูเฉินพุ่งเข้าสู่อ้อมกอด
เฟิงหรูชิง “เหตุใดพวกนางล้วนมีกระเหมือนกับพวกพี่สาวข้างนอกเลย? เป็นไข้หรือ?”
พี่สาวร้านขายขนมดอกกุ้ยฮวาร้านนั้นเมื่อก่อนก็ไม่มีกระ ไม่รู้เหตุใดหลายวันมานี้จึงมีกระเพิ่มขึ้นมาบนใบหน้าได้
ยังมีร้านขายเต้าฮวยข้างกันนั่นก็ด้วย
“อาจจะเป็นเช่นนั้นกระมัง” เฟิงหรูชิงลูบศีรษะชิงหานแล้วมองหงอวี้ “เลี้ยงเด็กได้หรือไม่?”
ท่าทางหงอวี้ดูสับสน คุณหนูใหญ่มีลูกแล้วจริงๆ !
ทว่าเด็กสองคนนี้ยิ่งดูก็ยิ่งชอบ นุ่มนิ่มน่าเอ็นดูเหลือเกิน
“น่าจะ…ได้กระมัง…”
“ท่านแม่” ฝูเฉินเดินไปข้างกายเฟิงหรูชิงแล้วทำปากยื่น “ข้าดูแลชิงหานเป็นอย่างดีได้”
เฟิงหรูชิงนวดขมับ
“ได้ยินว่าเมื่อวานพวกเจ้าออกไปกับซู่อีเผาบ้านตระกูลหลิ่วอีกแล้ว?”
บ้านตระกูลหลิ่วนี้แรกเริ่มถูกท่านพี่กับถังอิ่นเผาไปแล้ว กำลังสร้างใหม่ได้ไม่นานก็ถูกชิงน้อยเผาอีก ตอนนี้กำลังเริ่มก่อสร้างได้ไม่ถึงครึ่งเดือนก็ถูกเผาอีก…
ดูแล้วชาตินี้บ้านตระกูลหลิ่วคงไม่อาจก่อสร้างขึ้นมาอีกได้แล้ว
สีหน้าฝูเฉินแข็งทื่อ “ชิงหานยุให้ซู่อีเผา”
“วันก่อนพวกเจ้าตีหลิ่วอวี้เฉิน?” เฟิงหรูชิงถามต่อ
ฝูเฉินเงียบไปชั่วครู่ “ชิงหานเห็นหลิ่วอวี้เฉินมาทำลับๆ ล่อๆ นอกจวนองค์หญิงอีกแล้วก็เลยยุให้ซู่อีตี”
“ก่อนหน้านี้อีกพวกเจ้าเอาฮูหยินตระกูลหลิ่วคนนั้นไปกดน้ำ ให้นางดื่มน้ำในทะเลสาบจนพอแล้วจึงจะปล่อยนาง?”
“ชิงหานบอกว่าแม่ของหลิ่วอวี้เฉินเคยด่านาง ดังนั้นเลยให้ซู่อี…”
…………………….
ตอนที่ 594 องค์หญิงหนีไปกับสาวใช้แล้ว (4)
“นางเคยด่าชิงหานเมื่อใดกัน?”
ฝูเฉินเงียบลงอีกครั้งแล้วจึงเอ่ยปากพูด “ชิงหานบอกว่าฮูหยินตระกูลหลิ่วด่านางในใจ…”
“ดังนั้นตอนนี้พวกเจ้าเข้าใจแล้วใช่หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงต้องให้คนดูแลพวกเจ้า?” เฟิงหรูชิงนวดขมับปวดหัว
เดิมนางคิดว่าซู่อีสามารถดูแลเด็กสองคนนี้ได้ ใครจะรู้…เมืองหลวงหลายวันนี้วุ่นวายไก่บินเตลิดสุนัขวิ่งพล่าน ไม่ได้สงบเลย
นางกลัวจริงๆ ว่าจะมีสักวันที่ซู่อีจะเหมือนชิงหาน เห็นคนชั่วเป็นขนมหวาน เกิดกินเข้าไปแล้วท้องเสีย…เช่นนั้นคนที่จะทรมานไม่ใช่ตัวนางเองหรือ?
“องค์หญิง องค์หญิง!” ในตอนนี้เอง
ชิงหลิงวิ่งเข้ามาด้วยความตื่นเต้น บนใบหน้านางยังแดงระเรื่อจากตื่นเต้นดีใจ แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “หลิ่วฮูหยินตีกับถานซวงซวงแล้ว ถานซวงซวงถูกหลิ่วฮูหยินตีหัวแตกเลือดท่วม ตอนนี้แม้แต่ส่วนราชการก็ขยับกันแล้ว”
เฟิงหรูชิงชะงัก เหยียดตัวตรงด้วยความประหลาดใจและสงสัย “พวกนางตีกัน? แม่ของหลิ่วอวี้เฉินไม่ใช่ชอบถานซวงซวงหรือ?”
“ตีกันแล้วจริงๆ” สีหน้าชิงหลิงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “จากที่ได้ยินคือตอนที่หลิ่วฮูหยินกำลังสั่งสอนถานซวงซวง หลิ่วฟู่ยงปกป้องถานซวงซวงตบหลิ่วฮูหยินไปหนึ่งที ผลปรากฏว่าหลิ่วฮูหยินอิจฉาหึงหวงอาศัยตอนที่หลิ่วฟู่ยงไม่อยู่บ้านตีกับถานซวงซวง”
เฟิงหรูชิงประหลาดใจยิ่งกว่าเก่า
“อดีตเสนาบดีคนนี้…ไม่ใช่ว่าไม่ชอบถานซวงซวงมาโดยตลอดหรือ?”
“องค์หญิง ก่อนหน้านี้หลิ่งฟู่ยงไม่ชอบถานซวงซวงเพราะไม่อยากให้นางเข้าบ้าน” ชิงหลิงยิ้มกริ่ม
“อย่างไรเสียเขาก็รักในอำนาจ ถานซวงซวงที่ไร้อำนาจใดๆ จะมีคุณสมบัติใดเข้าตาหลิ่วฟู่ยง ตอนนี้ตระกูลหลิ่วก็สูญเสียฐานะไปเช่นกัน เช่นนี้ก็ไม่มีอะไรต่างกับถานซวงซวงแล้ว บวกกับถานซวงซวงงดงามนานวันจะเกิดความรู้สึกก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้…”
ที่สำคัญคือ ถานซวงซวงยังไม่ได้แต่งงานกับหลิ่วอวี้เฉิน ไม่มีความสัมพันธ์ใดกับตระกูลหลิ่ว
เขาก็ไม่นับว่าแย่งผู้หญิงของลูกชาย
เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง “ดูแล้วช่วงนี้ตระกูลหลิ่วจะเกิดเรื่องราวมากมายที่ข้าไม่รู้”
“ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา” ใบหน้าชิงหลิงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ “บ่าวติดตามตระกูลหลิ่วอยู่ตลอด ดูว่าพวกเขาจะรับกรรมตามสนองเมื่อใด!”
ความจริงแล้ว เกี่ยวกับตระกูลหลิ่วเฟิงหรูชิงไม่ชอบและก็ไม่ได้มีความรู้สึกไม่ดีมากนัก เพียงแค่อีกฝ่ายไม่หาเรื่องนาง นางก็ขี้เกียจจะคิดเล็กคิดน้อยกับพวกเขา นี่ไม่ใช่นางใจอ่อน แต่เป็น…นางไม่เคยเห็นตระกูลหลิ่วอยู่ในสายตาเลย จะสนใจได้อย่างไร?
ตระกูลหลิ่วไม่ชอบนางก็เป็นเรื่องธรรมดา นางขอแค่กั๋วซือของนางชอบนางก็พอแล้ว คนอื่นชอบหรือไม่ชอบนางก็ช่างปะไร
ต่อให้เป็นถานซวงซวงอย่างมากนางก็แค่รำคาญ ไม่เหมือนกับเฟิงหรูซวง
อย่างไรเสีย…เจ้าของร่างก็เป็นคนอื่นเท้าเข้าไปแทรกกลางระหว่างความสัมพันธ์พวกเขาจริง ในใจถานซวงซวงจะนึกโทษก็เป็นเรื่องธรรมดา
ดังนั้นหลังจากนางมาถึงก็ได้ให้โอกาสถานซวงซวงไปหลายครั้ง มองข้ามนางกับหลิ่วอวี้เฉินไปหลายต่อหลายครั้ง! หากไม่ใช่นางบีบครั้งแล้วครั้งเล่านางก็คงไม่ให้สองร้องไม้นั้นกับนาง
น่าเสียดาย…
หากถานซวงซวงไม่หาเรื่องนางหลายครั้งละก็ ตระกูลถาน…ก็คงไม่ตกอับเหมือนที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
“ตั้งแต่ข้าหย่ากับหลิ่วอวี้เฉินวันนั้นเป็นต้นมา ตระกูลหลิ่วกับข้าก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกันอีก วันหน้าพวกเขาจะเป็นเช่นไรข้าก็ไม่สนใจ” เฟิงหรูชิงยิ้มอย่างไม่เห็นด้วย
นางจะไม่ไปสนใจตระกูลหลิ่ว ทว่าที่ตระกูลหลิ่วมีวันนี้ก็เป็นล้วนทำตัวเอง
“แต่ว่า…” เฟิงหรูชิงลูบคางนัยน์ตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า หลิ่วฟู่ยงกับถานซวงซวงจะเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ นี่หลิ่วฮูหยินนำหมาป่าเข้าห้องหรือ?”
……………………….
[1] กู่ฉิน คือ พิณจีน
