ตอนที่ 587 หันเฟิงผู้น่าอนาถ (4)
คนงดงามเช่นนี้ ในจวนเทียนเสินก็เรียกว่าเป็นคนงามอันดับหนึ่งได้
“เจ้าต้องการพบข้า…มีเรื่องมงคลอะไรจะบอกข้า?” เฟิงหรูชิงหรี่ตาลง ลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน นางยื่นมือไปโอบอุ้มเอากระต่ายวิเศษที่ถือจานผลไม้อยู่มาไว้ในอ้อมกอด
นิ้วมือเรียวยาวลูบขนกระต่ายวิเศษเบาๆ มุมปากมีรอยยิ้มบาง
หันเฟิงเพิ่งจะเรียกสติกลับมาได้ก็ตีหน้าเย็นชา “สำหรับเจ้าแล้วย่อมเป็นเรื่องยินดียิ่ง ข้าได้รับคำสั่งจากนายท่านรองให้มาที่นี่ บอกว่าให้เจ้าเข้าไปเป็นอนุภรรยาตระกูลมู่ของเรา เดิมทีอนุภรรยาไม่มีสินสอด แต่ว่าเพราะคุณชายของพวกเราชอบ…”
“ฝูเฉิน โยนเขาออกไป!”
ไม่รอให้หันเฟิงได้พูดจบเสียงเย็นยะเยือกของเฟิงหรูชิงก็ดังขึ้น
ในตอนนั้นเอง เถาวัลย์นับไม่ถ้วนเติบโตขึ้นใต้เท้าหันเฟิงลากเขาออกไป
ทิ้งไว้เพียงเสียงลากยาวของเขาดังก้องอยู่นาน
“นายท่านรองของพวกเราให้เจ้าเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนสกุล ตัดความสัมพันธ์กับครอบครัวของเจ้า…จากนั้น…”
ปึ้ง!
เสียงดังอู้อี้ในลำคอ
แล้วโลกทั้งใบก็เงียบลง!
“มักจะมีคนกลับกลอกคิดอยากจะแยกข้ากับกั๋วซือ!”
เฟิงหรูชิงยิ้มเย็น
“หมาป่าสีขาว หมีหนึ่ง ปิดประตู ห้ามให้เขาเข้ามาในจวนองค์หญิงอีกแม้แต่ก้าวเดียว! เรื่องอะไรกัน ข้าจะแต่งก็แต่งกับกั๋วซือ คุณชายตระกูลมู่นี่มันอะไรกัน ไสหัวไปให้ไกลจากข้า!”
…
ด้านนอกประตู
หันเฟิงถูกทิ้งลงพื้น เขาลุกขึ้นมากำลังจะเข้าไปอีกก็เห็นประตูจวนองค์หญิงปิดลงกะทันหัน เกือบจะทำจมูกเขาบาดเจ็บ
หน้าของเขาเขียวขึ้นมาทันทีนัยน์ตาฉายแววชั่วร้าย กำลังจะหันหลังชุดคลุมสีขาวก็ปรากฏยืนอยู่ตรงหน้าเขาทำให้สีหน้าของเขาแข็งทื่อในทันที สายตาไล่มองตามชายเสื้อแล้วนัยน์ตาก็หดตัวลง…
ใบหน้างดงามหาใดเปรียบปรากฏต่อสายตาเขา
แววตาของชายหนุ่มนิ่งเรียบ นัยน์ตาสงบนิ่งไม่มีอารมณ์ใดๆ
แม้แต่สายลมยังผสมด้วยความเยือกเย็น
“คุณ…คุณชาย…” ฟันของหันเฟิงสั่นกึกๆ ตัวก็สั่นไปทั้งตัวตกใจจนแทบจะหมอบลงกับพื้น
“เจ้ามาหาชิงเอ๋อร์?” เสียงของหนานเสียนนิ่งเรียบไม่สามารถฟังออกถึงอารมณ์ใดๆ
“ข้า…ข้าในนามของนายท่านรอง…”
“อื้อ” แววตาหนานเสียนสงบราบเรียบ “ไม่เป็นไร”
หันเฟิงถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว
เขายังไม่ทันได้เอ่ยอะไร วินาทีต่อมาร่างทั้งร่างก็ต้องแข็งทื่อ
“อย่างไรข้าก็เคยพูดแล้ว คนตระกูลมู่คนใดก็ตามที่มาหานาง…หากทำร้ายนางแม้แต่เส้นขนก็ให้ทิ้งชีวิตเอาไว้ หากนางไม่ได้บาดเจ็บแม้แต่น้อยก็ให้ทิ้งขาเอาไว้ข้างหนึ่งแล้วค่อยไป”
หน้าหันเฟิงกระตุกสองสามที “คุณชาย ข้าแค่…แค่นำคำพูดนายท่านรองไม่กี่คำมาบอกนางเท่านั้น ข้าไม่ได้ทำร้ายนาง จริงๆ”
“อื้อ” น้ำเสียงหนานเสียนราบเรียบ “ตระกูลมู่น่าจะ…ไม่ให้ข้ากลายเป็นคนคำพูดเชื่อถือไม่ได้?”
ปึ้ง!
หันเฟิงรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากขาของเขา ขาทั้งขาราวกับจะใช้การไม่ได้แล้วอย่างไรอย่างนั้น เสียงดังปึ้งคุกเข่าลงกับพื้น
เขาเจ็บจนใบหน้ามีแต่เหงื่อเย็นๆ ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหนานเสียน
ชายหนุ่มตรงหน้าราวกับเทพเจ้า แข็งแกร่งจนไม่มีใครต้านทานได้
“ข้ายินดีให้เจ้ามาหาชิงเอ๋อร์อีก หรือให้เขาลองมาดู”
หันเฟิงกัดฟันแน่นเขาลุกขึ้นจากพื้นด้วยความสั่นเทา แม้ขาอีกข้างหนึ่งจะยังอยู่แต่กลับไม่มีความรู้สึกใดหลงเหลืออยู่แล้ว ได้แต่ลากขาข้างที่พิการเดินไปทีละก้าว
เดิมหันเฟิงนึกว่าออกจากจวนองค์หญิงได้เรื่องนี้จะผ่านไปแล้ว
…………………..
ตอนที่ 588 หันเฟิงผู้น่าอนาถ (5)
ผลปรากฏเขาเดินออกมาได้ไม่นานก็เจอเข้ากับซู่อีพอดี ในตอนนั้นเองใบหน้าของเขาก็แข็งทื่อฝีเท้าก็หยุดลงไม่กล้าขยับ
“หันเฟิง เหตุใดเจ้าจึงเปลี่ยนเป็นจนตรอกเช่นนี้?” ในมือซู่อีถือถังหูลู่อยู่ไม้หนึ่งมองหันเฟิงค้าง “อ้อ จริงสิ เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
“ข้า ข้า…” หันเฟิงสั่นพูดอธิบายกับซู่อีไม่ออก
ซู่อีมองไปยังทิศที่หันเฟิงจากมาแล้วก็เข้าใจบางอย่าง “เจ้ามาหาชิงเอ๋อร์?”
“เอ๋ ท่านลุงขาพิการผู้นี้มาหาท่านแม่หรือ?” ชิงหานยื่นศีรษะเล็กๆ ออกมา ตากลมโตน่ารักเป็นประกาย
“เสี่ยวชิงหานเด็กดี อีกเดี๋ยวเจ้าหลับตาลงนะ ท่านย่ากับท่านลุงขาพิการผู้นี้มีเรื่องบางอย่างต้องทำ” ซู่อียิ้มพลางลูบศีรษะเล็กๆ ของชิงหานด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อ้อ ได้” ชิงหานหลับตาลงอย่างว่าง่ายยืนอยู่ด้านหลังซู่อีไม่ขยับไปไหน
ซู่อีหันไปมองหันเฟิงอีกครั้ง รอยยิ้มนัยน์ตานางเลือนหายไปกลายเป็นหนาวเหน็บ ทว่าสีหน้ากลับเรียบนิ่งยกมือขึ้นโบก พลังวิเศษนับไม่ถ้วนรวมกันเป็นใบมีดเชือดเฉือนร่างกายของหันเฟิง หันเฟิงกัดฟันทนรับใบมีดทั้งหมดโดยไม่ร้องออกมาแม้แต่น้อย เพราะเขาเข้าใจดี ยิ่งเขาต่อต้านมากเท่าไรจุดจบก็ยิ่งอนาถมากเท่านั้น เลือดสดๆ ไหลออกจากผิวหนังเสื้อผ้าขาดวิ่น มองดูแล้วช่างน่าอนาถสงสาร
“เจ้าไปซะ ครั้งหน้าหากให้ข้าเห็นเจ้าทีแคว้นหลิวอวิ๋นอีก...” ซู่อียิ้มบาง “จะไม่ง่ายเช่นนี้แล้ว”
หันเฟิงก้มหน้าลงทำความเคารพ “ขอบคุณฮูหยินนายท่านรองมีเมตตา”
เขาถูกทำร้ายมากถึงเพียงนี้แท้ๆ ก็ยังต้องขอบคุณในเมตตา ไม่มีเรื่องใดน่าสังเวชไปมากกว่านี้แล้วอีกอย่าง เขาก็แค่มาส่งสินสอดไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อฟ้าต่อดินร้ายเองอะไร สองแม่ลูกคู่นี้ต้องโหดร้ายต่อเขาถึงเพียงนี้เลยหรือ?
หันเฟิงกัดฟันแน่นลากขาพิการฝืนทนความเจ็บปวดทั้งหมดออกไปนอกประตูเมือง ชาตินี้เขาไม่อยากมาแคว้นหลิวอวิ๋นอีก!
ต่อให้นายท่านรองบีบบังคับให้เขามาเขาก็จะไม่มาแล้ว!
งานเช่นนี้ราวกับไม่ใช่ให้คนทำ!
…
“ฮูหยิน คุณหนู คุณชายฉินเฉินกลับมาแล้ว”
เสียงเอ่ยดังไปทั่วจวนบ้านตระกูลฉิน
ฉินเฟยเอ๋อร์เกิดความยินดีขึ้นในใจรีบวางแก้วในมือลง รีบสาวเท้าไปด้านนอกภายใต้การประคองของสาวใช้ ไกลออกไป นางเห็นชายหนุ่มดุจดั่งต้นสนเขียว เหมือนกับเขาในเมื่อก่อน เย็นชาไร้ความเห็นอกเห็นใจ
“เสี่ยวเฉิน เจ้ากลับมาแล้วหรือ?” แววตาฉินเฟยเอ๋อร์อ่อนโยนมีรอยยิ้มบางที่มุมปาก เดินไปทางฉินเฉินช้าๆ แววตาของฉินเฉินในที่สุดก็หยุดอยู่ที่ใบหน้านาง นิ่งเรียบไม่มีความรู้สึกใดเฉกเช่นเดิมต่อให้นางทะนุถนอมเขามาสิบกว่าปีก็ยังเป็นเช่นนี้
ทว่าฉินเฟยเอ๋อร์เข้าใจดีว่านิสัยของฉินเฉินเดิมก็เป็นเช่นนี้ ไม่ว่ากับใครก็เป็นเช่นนี้ ดังนั้นนางดีต่อเขาเพียงใดก็ไม่อาจทำให้ชายหนุ่มมีรอยยิ้มสดใสตามวัย
“เจ้าจะเป็นอนุภรรยาหนานเสียน?” เด็กหนุ่มเอ่ยถามเข้าประเด็น
ฉินเฟยเอ๋อร์ชะงักเม้มริมฝีปาก “นี่เป็นความตั้งใจของท่านพ่อ…”
“ไม่ต้องเป็นอนุให้เขา เจ้าไปเกลี้ยกล่อมเขา” น้ำเสียงฉินเฉินเย็นชา ฉินเฟยเอ๋อร์ก้มหน้าลงกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น
“เสี่ยวเฉิน ข้าไม่มีทางเลือก ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ เพราะว่าข้า…ข้าอยากแต่งงานกับเขา เสี่ยวเฉินเจ้าช่วยข้าดีหรือไม่? ข้าอยากแต่งงานกับเขาจริงๆ” นางเงยหน้าขึ้นมีน้ำตาคลออยู่ในดวงตาคู่งาม แต่กลับดื้อดึงฝืนเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา
