ตอนที่ 585 หันเฟิงที่น่าอนาถ (2)
ซู่อีเงียบไปชั่วครู่ “ข้าทำไม่ได้ แต่ว่าข้าสามารถเรียนรู้ได้”
“ดีๆ เช่นนี้ละก็อยู่ข้างนอกข้าก็มีขนมกินแล้ว”
ขะ…ขนม?
สีหน้าเฟิงหรูชิงดำมืด
นางหนูนี่เอายาวิเศษเป็นอาหารหลัก เอาคนชั่วเป็นขนมหวาน?
“ชิงเอ๋อร์เจ้าไม่ต้องกังวลจริงๆ ข้าสามารถดูแลชิงหานเป็นอย่างดีแทนเจ้าได้” มุมปากซู่อียกยิ้ม “ถึงตอนนั้นข้าจะพานางที่สมบูรณ์ครบถ้วนกลับมาคืนให้เจ้า”
เฟิงหรูชิง “…”
ที่นางกังวลไม่ใช่ชิงหานแต่เป็นคนอื่น!
“ท่านแม่” ชิงหานพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดเฟิงหรูชิง ท่าทางน่าสงสาร “เข้ากับท่านพี่ฝูเฉินไม่เคยออกไปข้างนอกเลย ข้าอยากออกไปดูข้างนอก”
เฟิงหรูชิงก้มลงมองน้ำตาในดวงตาของชิงหานก็ใจอ่อน “เช่นนั้นเจ้าต้องเชื่อฟังคำท่านย่าซู่อี ห้ามวิ่งเล่นไปทั่ว ห้ามกินของมั่วซั่ว”
“ได้ท่านแม่”
พอได้ยินเฟิงหรูชิงอนุญาตชิงหานก็ฉีกยิ้มกว้าง ใบหน้าเล็กน่าเอ็นดูนั่นทำให้เฟิงหรูชิงอดบีบไม่ได้ “รีบไปเถอะ”
ชิงหานหอมแก้มเฟิงหรูชิงหนึ่งทีแล้วจึงปล่อยมือออก ก้าวขาเล็กสั้นๆ วิ่งไปทางซู่อีจับมือซู่อีเอาไว้ รอยยิ้มเจิดจ้าเดินออกไปทางนอกจวนองค์หญิง
“ท่านแม่”
หลังจากซู่อีจากไปฝูเฉินก็ปรากฏตัวขึ้นข้างกายเฟิงหรูชิง เขายื่นปากเล็กๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ
“เหตุใดจึงเพิ่งจะโผล่มาตอนนี้? เจ้าจะไปกับพวกเขาหรือ?” เฟิงหรูชิงก้มหน้าลูบศีรษะฝูเฉินแล้วเอ่ยถาม
ฝูเฉินส่ายหน้า “ข้าไม่ไป ท่านแม่ หลังจากนี้ท่าน…จะทิ้งพวกเราไปเหมือนจักรพรรดิที่เก้าหรือไม่?”
นิ้วมือเฟิงหรูชิงสั่น
นางมองใบหน้าที่ซีดขาวเล็กน้อยของฝูเฉิน ในใจก็อดไม่ได้ “ข้าก็ไม่แน่ใจ…น่าจะไม่”
มือฝูเฉินที่ดึงชายเสื้อของนางกำแน่นหลุบตาลงต่ำ
“เมื่อก่อนข้าขี้เหนียวมากเกินไปใช่หรือไม่ ท่านถึงได้คิดจะทิ้งพวกเราไป?”
“ฝูเฉิน…”
คนไม่ใช่ต้นไม้ใบหญ้า ไม่อาจไร้ความรู้สึก
นางกับยาวิเศษทั้งสองนี้อยู่ด้วยกันมานาน ความรู้สึกนั้นย่อมมีนานแล้ว
ถ้าหาก...
มีวันหนึ่งนางพบเจอกับอันตรายอีก นางก็ไม่อยากให้พวกเขาพลอยเดือดร้อนไปด้วย
“ฝูเฉิน ข้ารับปากเจ้า ข้าจะทำให้ตัวเองแข็งแกร่งยิ่งขึ้น มีเพียงแข็งแกร่งกว่านี้…ข้าจึงจะสามารถไม่ไปจากเจ้าตลอดกาลได้”
ใบหน้าฝูเฉินเผยรอยยิ้มเศร้า “แต่ว่า จักรพรรดิที่เก้าแข็งแกร่งเช่นนั้นพระองค์ก็ยังจากไปทิ้งพวกเราไว้ข้างหลัง”
ในพรรคเภสัชเทพที่โดดเดี่ยวเดียวดายนั่น นอกจากเสี่ยวเฮยแล้วจักรพรรดิที่เก้าคือคนในครอบครัวเพียงคนเดียวของพวกเขา
เวลาตั้งกี่ปีที่จักรพรรดิที่เก้าอยู่กับพวกเขามา
ทว่าพระองค์ก็ไปแล้ว!
วันนั้นพระองค์รับปากกับพวกเขา รอพระองค์ช่วยคนรักของพระองค์กลับมาแล้ว พระองค์จะกลับมาดูแลพวกเขา
ใครจะรู้ หลังจากไปแล้วก็ไม่มีข่าวคราวอีกเลย
“ท่านแม่ ข้ากับชิงหาน...ไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนที่ท่านคิด พวกเราไม่กลัวอะไรทั้งสิ้น พวกเรากลัวเพียงถูกทอดทิ้งอีกครั้ง…” ฝูเฉินเงยหน้าขึ้น
บนใบหน้าเล็กๆ ของเขาไม่รู้ว่าถูกปกคลุมด้วยน้ำตาตั้งแต่เมื่อไร
ใบหน้าเล็กๆ ขาวซีดแฝงด้วยความโศกเศร้าเสียใจ
เขาไม่กลัวอะไรทั้งนั้น
เพียงแค่กลัวการถูกทอดทิ้ง!
“ท่านแม่…” ฝูเฉินดึงชายเสื้อนางเอาไว้ “ข้ากับชิงหานไม่ใช่มนุษย์และก็ไม่ใช่สัตว์วิเศษ แต่พวกเรามีสติปัญญาแล้ว พวกเราก็ตื่นตระหนกเป็นเจ็บปวดเป็น ก่อนหน้านี้ชิงหานอยู่ด้วยตลอดข้ากลัวนางร้องไห้ก็เลยอดทนไว้ไม่มาหาท่าน ต่อจากนี้…อย่าทอดทิ้งพวกเราอีกไม่ว่าจะอันตรายอะไรพวกเราล้วนสามารถเผชิญหน้าไปกับท่านได้”
…………………….
ตอนที่ 586 หันเฟิงผู้น่าอนาถ (3)
คนไม่ใช่ต้นไม้ใบหญ้า ไม่อาจไร้ความรู้สึก
ทว่า…ต้นไม้ใบหญ้าก็มีความรู้สึก!
ตอนยังไม่กลายร่างเป็นคน ความรู้สึกของพวกเขาไม่อาจเอ่ยออกมาได้ ไม่ได้แปลว่าพวกเขาไม่มีความรู้สึกอยู่ ตอนนี้กลายร่างเป็นคนแล้วก็ไม่มีอะไรแตกต่าง
เฟิงหรูชิงยื่นมือออกไปดึงฝูเฉินเข้าสู่อ้อมกอดทันที
กอดเขาเอาไว้แน่น
ฝูเฉินรู้สึกว่าอ้อมกอดของหญิงสาวกำลังสั่นเทา เขาอึดอัดจนหายใจไม่ออกแล้วแท้ๆ แต่กลับไม่สามารถผลักนางออกได้
“หลังจากนี้จะไม่ทำแล้ว” นางเพียงแค่คิดว่าทำเช่นนี้แล้วดีต่อพวกเขา
นางไม่อยากให้ฝูเฉินกับชิงหานต้องเสียสละอย่างไร้ความหมาย เพียงต้องการให้พวกเขามีชีวิตอยู่ก็เท่านั้น
ทว่านางลืมไปแล้วจริงๆ…นี่ไม่ใช่ความต้องการของพวกเขา!
สีหน้าฝูเฉินผ่อนคลายลง มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มอบอุ่น
“ท่านแม่ ท่านยังสามารถรังแกข้าได้ขูดรีดข้าได้เหมือนเมื่อก่อน เพราะว่าเทียบกับการเสียท่านไปแล้ว ข้ายินดีถูกท่านรังแกเสียดีกว่า แต่ว่าท่านอย่าเอาแต่ตีก้นข้า ข้าไม่ใช่เด็กๆ ข้าขายหน้า”
เฟิงหรูชิงคลายเด็กชายในอ้อมกอดออกแล้วบีบแก้มขาวๆ ของเขา
“ท่าทางเจ้าเช่นนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็ก”
ฝูเฉินทำปากยื่น “ข้าอายุพันกว่าปีแล้ว ข้ารู้เรื่องทุกอย่าง อย่างเช่น ท่านต้องมีท่านพ่อกั๋วซือนอนหอมบนเตียงเดียวกันจึงจะสามารถให้กำเนิดน้องชายน้องสาวตัวน้อยได้…”
“…”
“อ้อ จริงสิ ยังต้องกอดกันไว้ด้วยไม่งั้นให้กำเนิดไม่ได้”
“…”
นางควรจะอธิบายกับฝูเฉินอย่างไรดีว่าแค่นอนกอดกันหอมกันก็ให้กำเนิดลูกไม่ได้?
“องค์…”
หลิวลี่รีบร้อนวิ่งเข้ามาจากนอกประตู เพียงมองดูนางก็เห็นเด็กชายตัวเล็กยืนอยู่ข้างกายเฟิงหรูชิง ฝีเท้าชะงักลงแล้วจึงเอ่ยพูด “องค์หญิง ด้านนอกประตูมีแขกมาเยี่ยม บอกว่ามีเรื่องมงคลมาทูลองค์หญิง”
ความสามารถของฝูเฉินหลิวลี่ยังไม่เคยเห็น ทว่านางรู้ว่าชิงหานรัดยอดฝีมือหลิงอู่ของสี่แคว้นตายในพริบตาเดียว จากนี่จะเห็นได้ว่าความสามารถของเด็กชายจะต้องแข็งแกร่งมากเช่นกัน
ไม่เสียแรงที่เป็นสัตว์วิเศษขององค์หญิง
“ใคร?”
“ไม่รู้ชัด บอกว่าเป็นคนตระกูลมู่อะไรนี่ องค์หญิงรู้จักหรือไม่?”
ตระกูลมู่…
เฟิงหรูชิงขมวดคิ้วเงียบไปสักพัก “ให้เขาเข้ามาก่อน”
นางไม่เคยได้ยินตระกูลมู่อะไรนี่มาก่อน ทว่าเรื่องมงคล…นางอยากรู้ว่าเป็นเรื่องมงคลอะไร
…
ด้านนอกจวนองค์หญิง หันเฟิงหมดความอดทนต่อการรอคอยแล้ว ทว่าในเมื่อเขามาเพื่อส่งของกำนัลเขาจึงจำต้องอดทนรอต่อไป
สักพักสาวใช้ที่เขาเห็นเข้าไปรายงานเมื่อครู่ก็เดินออกมาจึงเอ่ยเสียงเย็น “องค์หญิงของพวกเจ้าเล่า?”
องค์หญิงราชวงศ์เล็กๆ คนหนึ่งกลับไม่ออกมาต้อนรับเขา?
หลิวลี่ขมวดคิ้วน้อยๆ กับคำพูดที่ไม่ค่อยเป็นมิตรของหันเฟิง สีหน้านางบึ้งตึงลงหลายส่วน
“องค์หญิงให้ท่านเข้าไป”
ท่าทีหันเฟิงเย็นชายิ่งกว่าเก่า โลกปุถุชนนี่ไม่มีการฝึกอบรมแม้แต่น้อย แม้แต่สาวใช้คนหนึ่งยังไม่เห็นคนอยู่ในสายตาเช่นนี้
รอเฟิงหรูชิงเข้าตะกูลมู่เมื่อไร จะต้องให้ชิงเยียนฮูหยินสั่งสอนนางเสียหน่อยว่าอะไรคือกฎเกณฑ์!
คิดถึงธุระที่มาในวันนี้หันเฟิงก็ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับหลิวลี่อีก เขาก้าวเท้าเข้าไปกวาดสายตามอง สายตาเย็นชาก็หยุดที่ร่างงดงามดุจรูปวาดที่อยู่ไม่ไกลออกไป หญิงสาวท่าทางเกียจคร้านเอนพิงพนักพิงเก้าอี้ราวกับไม่มีกระดูกอย่างไรอย่างนั้น
ใบหน้าของนางงดงามกว่าสิ่งใดทั้งหมด แม้ว่าหันเฟิงจะเตรียมตัวมาแล้ว ทว่าหลังจากเห็นคนงดงามเพียงนี้ลมหายใจก็สะดุด ตอนนี้เองในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าเหตุใดคุณชายหนานเสียนจึงชอบหญิงฐานะต่ำต้อยคนหนึ่งได้
