ตอนที่ 583 คนในตระกูลฉินเฉิน (7)
ชื่อเก่าแน่นอนว่าใช้ไม่ได้แล้ว เพื่อไม่ให้จวนเทียนเสินมีคนรู้เรื่องที่ผ่านมาของนาง
หากนางรักหนานเสียนละก็ เปลี่ยนชื่อสกุล…ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
“แล้วก็ให้นางตัดสัมพันธ์กับครอบครัวของนาง ชาตินี้ห้ามพบกันอีก ข้าไม่อยากให้ตระกูลมู่ของพวกเราถูกคนในโลกปุถุชนฉุดรั้ง อย่างไรเสียอนุภรรยาตระกูลมู่ก็ไม่ใช่ว่าใครก็เป็นได้”
“ขอรับนายท่ายรอง”
แววตาหันเฟิงฉายแววดูถูก
ผู้หญิงบนโลกใบนี้แต่ละคนล้วนแต่เพ้อฝันจะทะยานขึ้นฟ้า
นายท่านรองยินยอมให้นางเข้าจวนเป็นอนุภรรยา…อย่าว่าแต่เปลี่ยนชื่อเปลี่ยนสกุล ตัดความสัมพันธ์กับคนในครอบครัวเลย เกรงว่า…ไม่ว่าจะให้นางทำอะไรนางก็ยอมทั้งนั้น
ก่อนหน้านี้หันเฟิงเพียงแค่สอบถามเรื่องที่ผ่านมาของเฟิงหรูชิงเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนเรื่องหรงเยียนเป็นนายหญิงจวนเฟิงอวิ๋นเขาไม่รู้เลยแม้แต่น้อย และเรื่องลับอย่างหนานเสียนโกรธแค้นเพราะหญิงงามบุกไปพรรคเภสัชเทพนั้นเขาก็ยิ่งไม่รู้
…
จวนองค์หญิงอันดับหนึ่ง
ซู่อีนั่งอยู่บนม้านั่งหินไม่ไกลนักมองดูเฟิงหรูชิงที่กำลังฝึกสอนสัตว์วิเศษด้วยรอยยิ้ม สายตามองตามนางตั้งแต่ต้นจนจบ
อื้อ ลูกสะใภ้ของนาง…มองอย่างไรก็น่าพอใจ
มิน่าแม้แต่หงส์ขาวที่จู้จี้จุกจิกยังชอบนางเช่นนี้
ใบหน้านี้ ร่างกายนี้…แล้วยังท่าทางที่ฝึกสอนสัตว์วิเศษนี่ ราวกับไม่มีข้อเสียอะไรเลยแม้แต่น้อย
“ซู่…” เฟิงหรูชิงหันมาก็เห็นซู่อีที่นั่งอยู่ไม่ไกล นางกำลังจะอ้าปากคิ้วซู่อีก็ขมวดเสียแล้ว
“เรียกแม่”
“…”
ซู่อีใบหน้าเรียบนิ่งท่าทีจริงจัง “หากข้ามีลูกสาวละก็คงจะโตกว่าเจ้าเสียอีก เจ้าเรียกข้าว่าแม่ก็ไม่มีอะไรผิด”
น่าเสียดายที่นางไม่มีลูกสาว
เฟิงหรูชิงหน้ามืดลงอย่างไม่อาจอธิบายได้ “เช่นนั้นข้าก็ควรเรียกท่านว่าท่านป้าซู่”
“ข้ามีลูกชายคนหนึ่งแนะนำให้เป็นสามีของเจ้าดีหรือไม่?”
“…ข้ามีคนที่ชอบแล้ว”
“เช่นนั้นยกหงส์ขาวให้เจ้าแล้วเจ้าเรียกข้าว่าแม่? หรือเจ้าอยากได้อะไร?”
ไม่รู้ว่าหนานเสียนเอาตู้โตวให้นางหรือไม่…
เจ้าเด็กนั่นคงจะไม่ลืมหรอกนะ? เช่นนั้นของขวัญพบหน้านางจะทำอย่างไร?
“ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลย เจ้าชอบอะไร?”
แววตาเฟิงหรูชิงถูกย้อมด้วยรอยยิ้ม “ข้าชอบหนานเสียน”
ซู่อีชะงัก ไม่รู้เพราะเหตุใดนางรู้สึกว่าเฟิงหรูชิงกำลังหยั่งเชิงนางอยู่ตลอด
หรือว่าเฟิงหรูชิงจะสืบรู้ความสัมพันธ์แม่ลูกของนางกับหนานเสียนแล้ว?
“ท่านแม่”
ในขณะที่ซู่อีกำลังครุ่นคิดอยู่นี่เอง เสียงอ่อนหวานน่ารักเสียงหนึ่งก็ดังมาจากข้างหลังเฟิงหรูชิง
เฟิงหรูชิงหันกลับไปร่างเล็กๆ นุ่มนิ่มก็พุ่งชนอ้อมกอดของนางท่าทางน้อยใจ “ท่านแม่ช่วงนี้เอาแต่ท่านพ่อกั๋วซือใช่หรือไม่? ทุกวันต้องไปหาเขาในวังหลวงนานแล้วที่ไม่ได้อยู่กับข้า…”
“ชิงหาน เจ้าออกมาได้อย่างไร?” เฟิงหรูชิงลูบศีรษะเล็กๆ ของชิงหานแล้วหรี่ตาลง
ไม่รู้เพราะคิดไปเองหรือไม่ รู้สึกว่าช่วงนี้ชิงหานจะโตขึ้นเล็กน้อย
แม้ไม่ได้มีความก้าวหน้าที่สำคัญทว่า…นางสามารถเก็บกลิ่นไอได้แล้ว
เมื่อก่อนหากตรวจสอบให้ละเอียดจะยังสามารถพบได้ว่ากลิ่นไอของเจ้าเด็กนี่ไม่เหมือนกับมนุษย์ ตอนนี้…กลิ่นไอทั้งหมดของชิงหานหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เหมือนกับเด็กหญิงธรรมดาคนหนึ่ง
ใบหน้าซู่อีแข็งทื่อ
หนานเสียน...หนานเสียนเลวทรามถึงขนาดให้หญิงสาวให้กำเนิดลูกให้เขา ผลสุดท้าย…เขาก็ยังไม่สู่ขอนางอีก?
เด็กคนนี้ดูแล้วน่าจะอายุสี่ขวบได้แล้ว
สี่ปีก่อน...ชิงเอ๋อร์เพิ่งจะอายุเท่าไรกัน?
ที่สำคัญกว่านั้น ชิงเอ๋อร์ให้กำเนิดลูกให้เขา เขายังยืนมองปล่อยให้นางแต่งงานกับคนอื่นอีก?
ลูกชายของนาง…
ลูกชายที่นางภาคภูมิใจมาตลอดเหตุใดจึงเลวทรามได้ถึงเพียงนี้!
………………………
ตอนที่ 584 หันเฟิงผู้น่าอนาถ (1)
“ท่านแม่ ที่บ้านมีแขกหรือ?”
ตาโตเป็นประกายของชิงหานหันไปทางซู่อี กลิ่นไอของท่านป้าคนสวยผู้นี้คุ้นเคยนัก ราวกับเหมือนท่านพ่อกั๋วซืออยู่นิดหน่อย
เด็กหญิงกัดนิ้วหัวแม่มือแววตาแฝงด้วยความงุนงง “ท่านป้าคนสวยพวกเราเคยเจอกันหรือไม่?”
เสียงอ่อนหวานน่ารักของนางทำให้ใบหน้าถมึงทึงของซู่อีกลายเป็นดอกไม้ในทันที แม้แต่รอยยิ้มยังเจิดจ้าอย่างหาได้ยาก
“เจ้าควรเรียกว่าท่านย่า”
แววตาชิงหานมีความสงสัยราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ สักพักจึงจะเอ่ยปากพูด
“แต่ว่าท่านยังสาวอยู่เลย ก็แค่โตกว่าท่านแม่นิดหน่อย หรือไม่ก็เรียกว่าท่านป้าคนสวย?”
ไม่มีผู้หญิงคนใดไม่ชอบให้ผู้อื่นชมตัวเอง แม้ว่ายี่สิบปีมานี้ซู่อีจะไม่ได้แก่ลงเลย ทว่าหลังจากได้ยินคำของชิงหานนัยน์ตาของนางก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ลูกชายของข้าโตกว่าท่านแม่ของเจ้าเสียอีก เจ้าต้องเรียกข้าว่าท่านย่า”
ตอนที่ซู่อีพูดประโยคนี้ก็ไม่ได้สังเกตแสงบางอย่างที่ส่องออกมาจากแววตาเฟิงหรูชิง นางไม่ได้พูดอะไรเพียงมองใบหน้างดงามองซู่อีด้วยรอยยิ้มกริ่ม
“ชิงหาน ในเมื่อซู่อีพูดเช่นนี้แล้วเจ้าก็เรียกท่านย่าเถอะ”
“ได้” ชิงหานพุ่งเข้าสู่อ้อมกอดซู่อี ใบหน้าขาวนุ่มนิ่มของนางเผยรอยยิ้มเจิดจ้า เป็นเด็กดีและน่ารัก
“ท่านย่า” ในตอนที่กอดเด็กหญิงตัวน้อยนั้นใจซู่อีก็อ่อนยวบ คนทั้งคนราวกับหลอมละลายลงไป
แม้ในใจจะยังไม่พอใจหนานเสียนอยู่บ้าง ทว่าไม่พอใจเพียงใดก็ทนต่อเสียงนุ่มนิ่มที่เอ่ยเรียกท่านย่านั่นไม่ได้
“ชิงหาน ฝูเฉินล่ะ?” เฟิงหรูชิงเลิกคิ้วถาม
ชิงหานทำปากยื่น “ท่านพี่ฝูเฉินไม่ยอมออกมา”
“…”
เจ้าเด็กนั่นค่อนข้างกลัวการเจอคนแปลกหน้า มีซู่อีอยู่เขาย่อมไม่ยอมออกจากมิติว่าง
ซู่อีชะงัก “เจ้ายังมีพี่ชายอีกคนหรือ?”
“ใช่แล้ว ท่านพี่ฝูเฉินก็ดุร้ายด้วย ดุร้ายเหมือนชิงหาน ตอนนี้ท่านพี่ฝูเฉินอยากจะดุร้ายยิ่งกว่านี้ แบบนี้แล้วจึงจะปกป้องท่านแม่ไม่ให้ถูกคนข้างนอกรังแกได้”
เหตุการณ์เช่นนั้นพวกเขาไม่อยากประสบเป็นครั้งที่สอง
ใจเฟิงหรูชิงอุ่นวาบ ฝูเฉินไม่เคยพูดมากอะไรกับนางเลย เพราะทุกครั้งเขาจะใช้การกระทำเป็นข้อพิสูจน์เท่านั้น
“ชิงเอ๋อร์ ข้าพาชิงหานออกไปเดินเล่นได้หรือไม่?” ซู่อีชะงักไปชั่วครู่ “เจ้าวางใจได้ข้าจะดูแลนางเป็นอย่างดี”
สายตาเฟิงหรูชิงหันไปมองชิงหานเองในทันที
เดิมนางอยากจะปฏิเสธ ทว่าหลังจากเห็นแววตาคาดหวังของชิงหานแล้วท้ายที่สุดก็ไม่อาจเอ่ยปฏิเสธออกมาได้
“ชิงหาน เจ้าออกไปข้างนอกกับท่านย่าซู่อีก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ จำไว้ว่าห้ามกินของมั่วซั่ว โดยเฉพาะของดิบ!”
ในตอนท้ายเฟิงหรูชิงยังเอ่ยเตือนอีก
“ได้ท่านแม่” ชิงหานยกยิ้มสดใส
ไม่กินดิบก็ไม่กินดิบ!
อย่างมากก็แค่ต้มก่อนแล้วค่อยกิน
นางเชื่อฟังท่านแม่มากๆ
“ท่านย่า ท่านจุดไฟได้หรือไม่?” ชิงหานหันไปถามซู่อีจริงจัง
ซู่อีไม่เข้าใจนักแต่ก็ยกนิ้วขึ้นมา ดวงไฟดวงน้อยเกิดขึ้นที่ปลายนิ้วมือนาง เฟิงหรูชิงอยากจะห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว
“พลังวิเศษของข้าสามารถเปลี่ยนเป็นไฟได้ เสี่ยวชิงหานเจ้าอยากเล่นไฟหรือ?”
“ท่านแม่ไม่ให้ข้ากินดิบ หากท่านย่าจุดไฟได้ละก็พวกเราก็ย่างต้มผัดมันก็ได้”
เฟิงหรูชิงรู้สึกราวกับว่านางไม่ควรให้นางหนูนี่ออกไปข้างนอกกับซู่อีขึ้นมาในทันที
“ชิงหาน แม้จะเป็นเช่นนี้ก็กินไม่ได้ ยังไม่ได้ล้างให้สะอาด”
ชิงหานลังเลอยู่สักพักก็เอ่ยถามซู่อีอีก “ท่านย่า ท่านสร้างน้ำได้หรือไม่?”
