ตอนที่ 575 ซู่อีที่ตกตะลึง (4)
เฟิงหรูชิงมองตามสายตาซู่อีก็พบกับคนที่แอบอยู่ตรงมุม…หลิ่วอวี้เฉิน?
หลิ่วอวี้เฉินในตอนนี้เหมือนกับดื่มเหล้ามาไม่น้อย ใบหน้ามีรอยแดงหลังจากเมาเหล้า เขาเหมือนผีเร่ร่อนที่วิญญาณไม่ไปไหน ดวงตาจ้องมองมายังนาง
“เขาอีกแล้ว!” เฟิงหรูชิงขมวดคิ้วน้อยๆ “คงจะไม่ใช่หนานเสียนให้ชิงน้อยไปเผาตระกูลหลิ่วของเขา แล้วเขาจะแอบวางแผนคิดร้ายต่อจวนองค์หญิงของข้าอีกนะ?”
ร่างซู่อีแข็งทื่อ
หนานเสียน...ให้ชิงน้อยไปวางเพลิง?
ที่แท้ชิงจู๋ก็สามารถวางเพลิงได้ด้วย?
เดี๋ยวก่อน นึกไม่ถึงว่านี่จะเป็นเรื่องที่หนานเสียนเป็นคนทำ?
“หรือว่าหนานเสียนจะส่งคนไปวางยาระบายตระกูลหลิ่ว?” คิ้วของเฟิงหรูชิงขมวด “ข้าได้ยินชิงน้อยพูดว่า วันนั้นหนานเสียนวางยาระบายคนทั้งพรรคเภสัชเทพ…เขาก็อาจจะทำเช่นนี้กับตระกูลหลิ่ว?”
สีหน้าซู่อีก็แข็งทื่อเช่นกัน
หนานเสียน...วางยาระบาย?
ลูกชายที่ถือตัวมาโดยตลอดของนาง…ก็ใช้วิธีวางยาเช่นนี้ด้วย?
“ชิงเอ๋อร์ คนเมื่อครู่นั่น…คืออดีตสามีของเจ้าหรือ?”
“อื้อ เขาถูกข้าหย่าร้างไปแล้ว ต่อมาเพื่อนของข้าไปวางเพลิงเผาบ้านของเขา ตำแหน่งพ่อของเขาถูกเสด็จแม่ของข้าปลดออก ผลสุดท้ายจวนตระกูลหลิ่วเพิ่งซ่อมได้ไม่ทันไรก็ถูกชิงน้อยเผาอีก เขาแค้นข้าจนเข้ากระดูก วันวันจับจ้องข้าไม่ไปไหน สายตาก็ชั่วร้ายเจ้าเล่ห์ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่”
ซู่อีมองหลิ่วอวี้เฉิน
แววตา…ชั่วร้ายเจ้าเล่ห์?
จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าสายตาของเฟิงหรูชิงคงจะไม่ดีนัก
แววตาของชายหนุ่มลุ่มหลงเพียงนี้แสดงถึงความรู้สึกที่ยังคงอยู่
“ชิงเอ๋อร์ไม่ชอบเขาหรือ?” ซู่อียิ้มบาง
เฟิงหรูชิงในตอนนี้ไม่ได้สังเกตถึงคำเรียกที่สนิทสนมของซู่อีเลยสักนิด นางยิ้มหวานราวกับภาพวาด งามล่มเมือง
“ข้าชอบเพียงหนานเสียนกั๋วซือ”
ในตอนนั้นซู่อีก็เผยรอยยิ้มออกมา อบอุ่นราวไอแดด
เฟิงหรูชิงเดินลงมาจากหลังหมาป่าสีขาวแววตายิ้มกริ่ม “นิสัยของท่านกับกั๋วซือของข้าเหมือนกันมาก ดูเหมือนว่าพวกท่านล้วนไม่ชอบยิ้มกันนัก ความจริงแล้วท่านยิ้มออกมาแล้วงดงามยิ่งนัก อย่าจงใจปกปิดรอยยิ้มตัวเองเอาไว้ทั้งวันเลย”
มุมปากซู่อียกยิ้มบางๆ “ข้าชินเช่นนี้เสียแล้ว”
ตั้งแต่ออกจากตระกูลมู่นางก็เคยชินกับการควบคุมความรู้สึกทั้งหมดของตัวเอง ไม่เปิดเผยออกมาอีก
หลายปีผ่านไปก็กลายเป็นเปลี่ยนแปลงไม่ได้เสียแล้ว…
เฟิงหรูชิงยกมือขึ้นลูบใบหน้าซู่อี “ท่านกับกั๋วซือจะต้องมีเรื่องราวของตนเองแน่จึงได้เป็นเช่นนี้ เรื่องของกั๋วซือข้าจะไม่ถามเขา ข้าจะรอให้เขาบอกข้าด้วยตัวเอง ส่วนของท่าน…ข้าก็จะไม่ถาม ทว่าคนที่ทำให้พวกท่านกลายเป็นเช่นนี้ไม่มีวันควรค่า ที่พวกท่านจะเก็บเอาไว้!”
ร่างทั้งร่างของซู่อีแข็งทื่อ
หากเป็นเมื่อก่อนนางต้องประทับใจกับคำพูดนี้ของเฟิงหรูชิง
ทว่าตอนนี้….
นางกลับยิ่งรู้สึกว่า หากเฟิงหรูชิงเป็นผู้ชายจะเป็นเป็นอันธพาลที่เชี่ยวชาญในการเกี้ยวพาราสีผู้หญิงเป็นแน่!
…
ถังอิ่นพอได้ยินว่าเฟิงหรูชิงกลับมาแล้วก็ลากน่าหลานจิ้งวิ่งออกมาด้วยความตื่นเต้น
เพียงแวบเดียวนางก็เห็นเฟิงหรูชิงกำลัง…ลูบใบหน้าหญิงสาวคนหนึ่ง!
แม้จะบอกว่าหนานเสียนโตเพียงนี้แล้วซู่อีเองก็อายุไม่น้อยเช่นกัน ทว่าราวกับความเยาว์วัยของนางหยุดอยู่กับที่ หากนางไม่พูดก็ไม่มีผู้ใดรู้ว่านางยังมีลูกชายคนหนึ่งโตเพียงนี้แล้ว
ตอนนี้ได้มาเห็นเฟิงหรูชิงใกล้ชิดกับนางเช่นนี้ตาถังอิ่นก็แดงก่ำ น้อยเนื้อต่ำใจ น่าสงสารยิ่งนัก
“เสี่ยวชิง เจ้าไม่รักข้าแล้วหรือ?”
เฟิงหรูชิงมองถังอิ่นด้วยความประหลาดใจ ลังเลอยู่สักพัก “พวกเรา…เคยรักกันหรือ?”
…………………
ตอนที่ 576 ซู่อีที่ตกตะลึง (5)
ในที่สุดถังอิ่นก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
เสี่ยวชิงดีต่อผู้หญิงทุกคนเช่นนี้ มีเพียงกับนางคนเดียวที่ไม่ยอมให้เข้าจวนองค์หญิงตั้งแต่แรกเริ่มนางแพ้ให้กับหนานเสียก็ช่างมันแล้ว อย่างไรศัตรูก็แข็งแกร่งเกินไป ทว่าตอนนี้…ถังอิ่นกักเก็บเสียงร้องไห้เอาไว้แล้วกวาดสายตาไปมองซู่อี หลังจากได้มองแล้วใบหน้าเล็กๆ ของนางก็แข็งทื่อ
ใบหน้างดงามกว่านาง…
หน้าอก...
ถังอิ่นมองต่ำลงหยุดอยู่ที่บริเวณหน้าอกของซู่อี
ก็ใหญ่กว่านาง มิน่าเสี่ยวชิงถึงได้ชอบนาง…
“เสี่ยวชิง” ดวงตาแดงก่ำของถังอิ่นหันไปมองเฟิงหรูชิง
“มีอาหารบำรุงที่เสริมหน้าอกได้หรือไม่ แบบที่ทำให้ใหญ่เหมือนแตงโมในทันทีเลย”
“…” เฟิงหรูชิงเงียบไปสักพัก นางหันไปมองซู่อี
“ไม่ต้องสนใจนาง นางมักจะไม่ค่อยปกติบ่อยครั้ง” แววตาสงสัยของซู่อีมองไปยังถังอิ่น
“นางคือ…”
“อ้อ นางชื่อถังอิ่น”
ถังอิ่น...สองพยางค์นี้สำหรับซู่อีแล้วคุ้นนัก
แม้นางจะไม่เคยออกจากเขา แต่ทว่าคอยสังเกตคามเคลื่อนไหวของตระกูลมู่อยู่ตลอด อยากรู้ว่าคนพวกนั้นคิดทำชั่วอะไรอีก
ย่อมรู้ดีว่ามู่หลิงหาคู่หมั้นให้หนานเสียน ชื่อว่าถังอิ่นอะไรนี่…
ตอนนี้ดูเหมือนว่า…
คู่หมั้นอะไรนี่จะชอบชิงเอ๋อร์? นี่หากถูกตระกูลมู่รู้เข้าคงจะทำให้เขาโกรธจนอกแตกตาย!
คิดถึงจุดนี้แล้วซู่อีก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้
“ชิงเอ๋อร์ หงส์ขาวให้ข้ามาปกป้องเจ้า เช่นนั้นช่วงนี้เจ้าจะรังเกียจหรือไม่ถ้าข้าจะพักที่จวนองค์หญิงของเจ้า”
“ยินดีต้อนรับตลอดเวลา”
ถังอิ่น “…”
ราวกับนางกำลังแบกรับความน้อยเนื้อต่ำใจเอาไว้ น่าสงสารนัก “เสี่ยวชิง ตอนนั้นข้าอยากเข้าจวนองค์หญิงของเจ้า เหตุใดเจ้าไม่ยินยอมมาโดยตลอด?”
“เจ้าแสดงจุดมุ่งหมายของเจ้าชัดเจนเกินไป ข้าให้เจ้าเข้ามาก็บ้าแล้ว”
“แต่…แต่ตอนนี้เจ้าก็ยังจะไล่ข้าไป ฮือฮือ ข้าจะกลับจวนองค์หญิง”
เฟิงหรูชิงชะงัก นางมองถังอิ่นด้วยความลังเลแล้วหันไปมองน่าหลานจิ้ง
“เจ้ามาจวนองค์หญิงแล้วเจ้ากับท่านพี่ของข้าจะทำอย่างไร?”
ถังอิ่นงงงัน “ข้ากับท่านพี่มีอะไร?”
“อ้อ ชิงหลิงเป็นคนบอก ว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านพี่นั้นกลมกลืนยิ่งนัก กั๋วซือก็คิดว่าพวกเจ้าจะต้องรักกันแน่ต้องการเวลาอยู่ด้วยกัน ดังนั้นจึงให้ข้าส่งเจ้าไปพักที่จวนแม่ทัพ…”
ถังอิ่นตะลึงค้าง
หนานเสียนจิ้งจอกนั่นวิธีการชาญฉลาดนัก? จงใจไล่นางออกไปเพื่อครอบครองเสี่ยวชิงแต่เพียงผู้เดียว?
“ท่านพี่ ท่านรังแกเสี่ยวอิ่นหรือ?” เฟิงหรูชิงเงยหน้าขึ้นมองน่าหลานจิ้ง
“เหตุใดเสี่ยวอิ่นจึงคิดอยากกลับมา?”
น่าหลานจิ้งส่ายหน้า “เปล่า อิ่นเอ๋อร์เป็นบรรพบุรุษน้อยของจวนแม่ทัพ”
เป็นบรรพบุรุษน้อยจริงๆ ท่านแม่กับท่านปู่ตามใจนาง ไต้เอ๋อร์ก็หนีไปกับนางบ่อยครั้ง
ท่านพ่อแค้นเคืองนางยิ่งนัก ทว่าก็ต้องบูชานางเป็นดั่งบรรพบุรุษ
ดังนั้นคำพูดนี้ของเขาไม่มีอะไรผิดไป…
“อ้อ เช่นนั้นก็ดีแล้ว” เฟิงหรูชิงถอนหายใจ ตบบ่าถังอิ่นเอ่ยชี้แนะด้วยความจริงใจ “อยู่กับท่านพี่ดีๆ อยากแต่งงานเมื่อใดก็มาบอกกับข้าสักคำ ข้าจะรับผิดชอบให้พวกเจ้า”
“ไม่ใช่ เสี่ยวชิง ข้าถูกใส่ร้าย เป็นหนานเสียนจิ้งจอกนั่น…”
“คำของกั๋วซือไม่มีทางผิด เจ้าอยู่จวนแม่ทัพอย่างสบายใจเถอะ ท่านตากับท่านลุงและท่านป้าสะใภ้ของข้าล้วนเป็นคนดีมาก เจ้าแต่งเข้าจวนแม่ทัพไม่มีใครรังแกเจ้า”
ถังอิ่นเครียดจนแทบจะร้องไห้ออกมา “เสี่ยวอิ่น ข้าไม่ได้…”
“กั๋วซือบอกว่าพวกเจ้ารักกันแล้ว” ท่าทางของเฟิงหรูชิงจริงจัง
“เจ้าวางใจข้าจะปกป้องเจ้า ท่านพี่หากรังแกเจ้าเจ้าก็รีบกลับมาจวนองค์หญิง จวนองค์หญิงของข้าก็คือบ้านแม่เจ้า เจ้าจะแต่งงานก็ต้องแต่งออกจากจวนองค์หญิง”
