ตอนที่ 569 คิดบัญชีย้อนหลัง (5)
วันนี้กองกำลังหลักต่างๆ ในเมืองเยว่ล้วนสร้างพายุที่รุนแรง
แน่นอนว่าผลลัพธ์นั้นอนาถยิ่ง!
หัวหน้าในกลุ่มกองกำลังหลังนั่นล้วนถูกตีจนพิการ หลังจากนี้เมืองเยว่แห่งนี้ก็จะถูกลบชื่อออกจากโลกสันโดษไม่มีอยู่อีกต่อไป
เฟิงหรูชิงไม่ได้อยู่เมืองเยว่นานนัก นางพาทัพเลือดเหล็กทุกคนและเหล่าสัตว์วิเศษมารวมตัวกัน
“เอ๋าว์วู!”
หมาป่าสีขาวยังคงไม่มีความจำระยะยาวเช่นเดิม พุ่งเข้าหาเฟิงหรูชิงด้วยความตื่นเต้นอยากจะกอด
แต่มันยังไม่ได้เข้าใกล้เฟิงหรูชิงก็ถูกนางเตะลอยออกมาส่งเสียงร้องน่าสงสาร
“มักจะมีหมาป่าเจ้าเล่ห์คอยคิดร้ายกับข้า”
ครั้งก่อนนางเกือบจะถูกหมาป่าสีขาวทับจนหายใจไม่ออกตาย!
ครั้งก่อนหน้านี้อีกนางก็ถูกหมาป่าสีขาวทับจนกระดูกแทบหักทั้งตัว
ครั้งนี้…หมาป่าสีขาวเริ่มคิดร้ายต่อนางอยากจะขึ้นตำแหน่งอีกแล้ว?
“เอ๋าว์วู” หมาป่าสีขาวท่าทางน่าสงสารดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอ ส่งเสียงร้องครางในลำคอ
อารมณ์ไม่ดี นายท่านไม่ให้กอด! มันอารมณ์ไม่ดีแล้ว!
ต้องเอาเทียนหลิงกั่วถึงจะดีขึ้น!
หมีหนึ่งกับหมีสองเองก็เดินมา
เสือโคร่งกับลูกเสือน้อยเดินตามหลัง
“หมีหนึ่ง ยินดีด้วยที่เจ้าเจอน้องชาย” เฟิงหรูชิงยิ้มกว้างก่อนจะหันไปมองแม่ลูกเสือโคร่ง “ช่วงนี้ลำบากพวกเจ้าแล้ว เสือโคร่งธุระของเจ้าทำเสร็จแล้วหรือยัง เมื่อไรจะไปจวนองค์หญิงของข้าได้?”
เสือโคร่งร้องคำราม ครั้งนี้มันตั้งใจออกจากป่าสัตว์วิเศษมาช่วยนายท่าน ธุระก่อนหน้าจัดการเรียบร้อยแล้ว เดิมมันควรจะจากไปก่อนแล้ว
แต่ว่านายท่านให้พวกมันเฝ้าเมืองเยว่เอาไว้ มันกลัวว่าฝูงสัตว์วิเศษจะดูไม่อยู่จึงได้อยู่ต่อ
จนนายท่านกลับมา
“ตอนนี้เจ้าไม่มีเวลาก็ไม่เป็นไร เสือน้อยมีหมาป่าคอยดูแลเจ้าวางใจได้ อย่างไรเขาก็เป็นพ่อของเสือน้อยจะดูแลเป็นอย่างดีแน่นอน”
แม้จะเป็นแค่พ่อบุญธรรมก็เถอะ…
ในตอนนั้น หมีหนึ่งก็เบนสายตาหันไปมองหมาป่าสีขาว
หมาป่าสีขาวเองก็หันไปมองหมีหนึ่ง
น้องหมี ข้าบอกว่าข้าบริสุทธิ์เจ้าเชื่อหรือไม่?
ทว่าตอนนี้นัยน์ตาหมีหนึ่งแฝงด้วยความเชิดชูและชื่นชม
ไม่ต้องพูดแล้วพี่หมาป่า แม้แต่แม่เสือตัวนั้นท่านยังทำให้ยินยอมได้ น้องขอยอมพ่ายแพ้ด้วยความเต็มใจ
หมาป่าสีขาว “…”
มันรู้สึกประหลาดไม่อาจอธิบายได้ ความบริสุทธิ์ทั้งชีวิตของมันถูกนายท่านทำลายเสียแล้ว
เสือโคร่งอาลัยอาวรณ์มอบลูกเสือน้อยให้เฟิงหรูชิงอีกครั้ง และหันหลังเดินหายไปในถนนตัวเดียวลำพัง
เฟิงหรูชิงกอดลูกเสือน้อยในอ้อมกอดขมวดคิ้วบางๆ “ไม่รู้ว่าแม่ของเสือน้อยมีเรื่องอะไรให้จัดการกันแน่ ทำให้รู้สึกไม่วางใจเอาเสียเลย หมาป่าสีขาว เจ้าให้บรรดาสัตว์วิเศษในป่าสัตว์วิเศษดูมันไว้หน่อย มีเรื่องอะไรรีบมารายงานข้า”
“เอ๋าว์วู”
ได้นายท่าน
“ไปเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน” เฟิงหรูชิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มบางๆ
…
แคว้นหลิวอวิ๋น
ไม่ไกลจากเมืองหลวง หงส์ขาวตัวหนึ่งร่อนลงมาจากท้องฟ้า
บนหลังของมันมีหญิงสาวรูปงามผู้หนึ่งยืนอยู่
หญิงสาวสง่างามสูงส่ง บริสุทธิ์ผุดผ่อง สายตาของนางมองไปยังประตูเมืองที่มีทหารเฝ้าอย่างแน่นหนา นัยน์ตาสงบเยือกเย็น “ถามคนมากมายในที่สุดก็หาทางมาได้เสียที”
แววตาสงสัยของหงส์ขาวมองไปยังซู่อี
“ซู่อี ที่จริง ท่านไม่ต้องตื่นเต้นเกินไป…”
ซู่อีขมวดคิ้ว “ข้าไม่ได้ตื่นเต้น”
“ข้าพูดจริง ท่านไม่ต้องตื่นเต้น ท่านเป็นแม่สามีเสี่ยวชิงชิงเป็นลูกสะใภ้ ท่านไม่ต้องตื่นเต้นจนเกินไป”
“ข้าก็ไม่ได้ตื่นเต้นจริงๆ”
“เช่นนั้นท่านปล่อยมือได้หรือไม่? ขนของข้าจะถูกท่านถอนจนหมดแล้ว…”
………………….
ตอนที่ 570 คิดบัญชีย้อนหลัง (6)
ซู่อีชะงัก นางก้มลงมองจึงจะพบว่าหงส์ขาวหัวล้านไปแล้วหย่อมเล็กๆ ในมือนางมีขนนกสีขาวอยู่สองสามเส้น สีหน้าก็เก้อเขินขึ้นมาทันที
“ขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจ ข้าเพียงแค่เป็นแม่สามีครั้งแรกไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี…”
ความรู้สึกนี้เหมือนกับตอนที่นางแต่งงานครั้งแรกเลย
“หงส์ขาว” เสียงซู่อีหยุดไปเล็กน้อย
“เป็นอะไรไปซู่อี”
“ตอนนั้นนางเห็นเจ้าแล้วใช่หรือไม่?”
หงส์ขาวมองซู่อีค้าง ไม่รู้เพราะเหตุใดหลังได้ยินคำของซู่อีแล้ว ใจของมันเกิดรู้สึกวิตกกังวล
“ใช่แล้ว”
“อ้อ”
ซู่อีพยักหน้าเรียบๆ รอบตัวนางเกิดลมพายุแรง เสียงดังปึ้ง! ร่างของหงส์ขาวกลายเป็นจุดไฟสว่าง พร้อมเสียงร้องแหลมที่หายไปต่อหน้าซู่อี
“ข้ายังเตรียมตัวไม่พร้อม…ดังนั้นจึงได้แต่ต้องเสียสละหงส์ขาวแล้ว วันหน้ากลับไปข้าค่อยชดใช้ให้มัน”
อีกอย่าง หงส์ขาวสะดุดตาเกินไป หากเป็นที่อื่นก็ช่างเถอะ ที่นี่คือแคว้นหลิวอวิ๋น นางจะให้หงส์ขาวเป็นที่สะดุดตาทั้งเมืองไม่ได้ จะต้องไม่เป็นจุดสนใจ!
มุมปากซู่อียกยิ้ม นางหมุนตัวเดินไปทางเมืองหลวง
…
ช่วงนี้ตระกูลหลิ่วถูกความทุกข์โจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า
เริ่มจากคุณชายตระกูลหลิ่ว หลิ่วอวี้เฉินย้ายไปพักจวนอื่นไม่เคยกลับมาอีก ต่อมาเสนาบดีหลิ่วก็ถูกปลดออกจากตำแหน่ง ตระกูลหลิ่วที่เคยหัวกระไดไม่แห้งกลับเปลี่ยนเป็นเงียบลงไปไม่น้อย
โชคร้ายไม่ได้มาแค่ครั้งเดียว
ในตอนที่เสนาบดีหลิ่วถูกปลดได้ไม่กี่วันตระกูลหลิ่วก็ถูกไฟไหม้ เสนาบดีหลิ่วกับหลิ่วฮูหยินได้แต่หนีไปจวนอื่นมุ่งหน้าไปลี้ภัยกับหลิ่วอวี้เฉิน ด้วยเหตุนี้หลิ่วอวี้เฉินจึงถูกบีบให้ออกจากบ้านอีกครั้ง ไม่ได้กลับมาหลายวันแล้ว
…
จวนอื่นของตระกูลหลิ่ว
ฝ่ามือหลิ่วฮูหยินฟาดลงบนหน้าถานซวงซวงอย่างแรง ใบหน้าของนางแฝงด้วยความโกรธเคือง
“ถานซวงซวงเจ้ามันคนไร้ประโยชน์ แม้แต่ใจของอวี้เฉินยังยึดเอาไว้ไม่อยู่ ข้าแนะนำให้เจ้ารีบย้ายออกให้คนใหม่เข้ามาเสียดีกว่า!”
ถานซวงซวงกุมหน้ามุมปากยกยิ้มเยาะเย้ย
“หลิ่วฮูหยิน ท่านไม่ได้หวังให้ข้าไปจากอวี้เฉินมาตลอดเพื่อให้ท่านรับลูกสะใภ้เข้ามาได้ง่ายหรือ? น่าเสียดาย อำนาจของเฟิงหรูชิงในตอนนี้กำลังรุ่งโรจน์ สำหรับนางแล้วตระกูลหลิ่วจะมีค่าอะไร?”
“นางสารเลว หุบปาก!” หลิ่วฮูหยินถีบถานซวงซวงไปหนึ่งที
“ถ้าไม่ใช่เจ้าเป็นก้างขวางคอจะมีตอนนี้หรือ? องค์หญิงก็ไม่มีทางไร้เยื่อใยกับตระกูลหลิ่วเช่นนี้!” ใช่แล้ว ตั้งแต่ถานซวงซวงบีบเฟิงหรูชิงไป
เฟิงหรูชิงก็เปลี่ยนไป!
นางในเมื่อก่อนไม่เคยเป็นเช่นนี้ ล้วนต้องโทษถานซวงซวง
รอยยิ้มของถานซวงซวงแฝงด้วยการเยาะเย้ย
“นี่…ไม่ใช่ที่ท่านหวังเอาไว้หรือ? เป็นท่านที่คิดว่าเฟิงหรูชิงชื่อเสียงฉาวโฉ่วจะทำให้ชื่อเสียงตระกูลหลิ่วแปดเปื้อน เป็นท่านที่คิดว่าอวี้เฉินไม่ยินยอมแตะต้องเฟิงหรูชิง เฟิงหรูชิงก็ไม่รอบให้เขารับอนุภรรยาจะทำให้ตระกูลหลิ่วไม่มีรุ่นหลัง เป็นท่านที่หวังให้ข้าบีบนางออกไป…ข้าเพียงแค่ทำตามที่ท่านต้องการก็เท่านั้น”
หลิ่วอวี้เฉินไม่ได้รักนางแล้ว นางไม่มีความจำเป็นจะต้องเสแสร้งอีก!
น่าเสียดาย นางใช้ทุกวิธีอย่างสุดความสามารถ ท้ายที่สุดก็ยังแพ้ให้กับเฟิงหรูชิง!
ใจมันไม่ยอม!
ทว่าใจไม่ยอมแล้วอย่างไรเล่า จวนองค์หญิงนางก็เข้าไปไม่ได้ อยากจะแก้แค้นเฟิงหรูชิงก็ทำไม่ได้!
“นางสารเลว หุบปาก หุบปาก!” หลิ่วฮูหยินยกมือขึ้นดึงศีรษะถานซวงซวง ออกแรงเอาศีรษะนางกระแทกกับโต๊ะ เสียงโกรธแค้นนั่นผสมกับเสียงร้องแหลมดังหนวกหู เสนาบดีหลิ่วฟู่ยงเข้ามาก็เห็นถานซวงซวงถูกหลิ่วฮูหยินกดกระแทกกับโต๊ะพอดี
นางไม่ได้ขัดขืน เพราะนางในตอนนี้สูญเสียไปหมดทุกสิ่งนานแล้ว…
ครอบครัว…คนรัก…ฐานะอันสูงส่ง…ชีวิตที่มั่งคั่งสุขสบาย
