เพลิงพิโรธสวรรค์ (Fury towards the burning heaven) - ตอนที่ 340

บทที่ 340 ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้

ตึง! ตึง! ตึง!

ณ ส่วนลึกภายในหุบเขาสามหมื่นลี้ ราชันสัตว์อสูรทั้งสิบแปดตนต่างก็เคลื่อนไหวด้วยความเร็วอันน่าตกตะลึง

ทุกที่ที่พวกมันข้ามผ่าน เหล่าสัตว์อสูรน้อยใหญ่ในบริเวณนั้นต่างก็ต้องหมอบกราบลงกับพื้นเพราะความหวาดกลัวตามสัญชาตญาณ

“จี๊จี๊!”

จิ้งจอกน้อยตัวหนึ่งกำลังยืนอยู่บ่นไหล่ของหมียักษ์ที่มีขนสีแดงหนา ตลอดเวลาที่ผ่านมา มันก็เอาแต่กู่ร้องเพื่อกระตุ้นให้กลุ่มราชันสัตว์อสูรเคลื่อนที่เร็วขึ้น

หลังจากที่เดินทางด้วยความเร่งรีบอยู่หลายวัน ในที่สุดพวกมันก็มองเห็นยอดเขาเทพธิดาเสียที

เมื่อกลุ่มของพวกมันเดินทางมาถึง ราชันสัตว์อสูรอีกสิบเจ็ดตัวที่เหลือต่างก็ไม่กล้าที่จะย่างกรายเข้าไปและทำได้เพียงรออยู่ที่ด้านล่างเท่านั้น

อีกด้านหนึ่ง ราชันโลหิตแดงกับจิ้งจอกน้อยก็รีบทะยานขึ้นไปบนหน้าผา ไม่นานนักพวกมันก็มาถึงยอดเขาจนได้

ฟึ่บ!

เสี่ยวเฟยรีบกระโดดลงจากไหล่ของเจ้าแดงน้อย จากนั้นนางก็วิ่งตรงไปยังราชวังตรงหน้าด้วยสี่เท้าน้อยๆของนาง ท่าทีที่รีบร้อนของจิ้งจอกน้อยในตอนนี้ช่างดูน่ารักน่าชังยิ่งนัก

ฟุบ!

แต่ก่อนที่จิ้งจอกน้อยจะทันได้เข้าไปในวัง ร่างเงาอันงดงามของหญิงสาวผู้หนึ่งก็เดินสวนออกมาพร้อมกับกล่าวด้วยท่าทีสงสัย?

“เสี่ยวเฟย เกิดอะไรขึ้นหรือ?”

“จี๊จี๊!”

โดยไม่รอช้า จิ้งจอกน้อยรีบกระโดดเข้าสู่อ้อมอกของผู้เป็นมารดาพร้อมกับร้องออกมาไม่หยุด ในเวลานี้ใบหน้าน้อยๆของนางกำลังเต็มไปด้วยความกังวล ดวงตาที่ดูคล้ายกับอัญมณีเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาซึ่งทำให้นางดูน่าสงสารจับใจ

“เจียงอี้เข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามจอมเวทย์?”

หลังจากที่พูดคุยกันอยู่ชั่วครู่จักรพรรดินีอสูรและราชันโลหิตแดงก็เข้าใจถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ทันใดนั้นใบหน้าของนางแปรเปลี่ยนไปพร้อมกับส่ายศีรษะด้วยความจนใจ

“เสี่ยวเฟย ไม่ใช่ว่าแม่ไม่อยากจะช่วยเขา แต่แม่ทำไม่ได้”

“จี๊จี๊!”

เมื่อได้ยินคำตอบของผู้เป็นมารดา สีหน้าของจิ้งจอกน้อยก็สลดลงทันที ในขณะเดียวกันราชันโลหิตแดงที่ยืนอยู่ห่างออกไปก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย

“องค์จักรพรรดินี พื้นที่ต้องห้ามจอมเวทย์แห่งนั้นน่าเหลือเชื่อมากเลยหรือขอรับ? แม้แต่ตัวตนอันยิ่งใหญ่เช่นท่านก็ไม่อาจที่จะย่างกรายเข้าไปได้?”

“จะว่าแบบนั้นก็ได้… จอมเวทย์ผู้นั้นเป็นอัจฉริยะที่เกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์อันสูงส่ง”

จักรพรรดินีสัตว์อสูรยื่นมือออกมาและลูบไปที่หัวของจิ้งจอกน้อยด้วยความอ่อนโยนเพื่อที่จะทำให้นางบรรเทาความกังวลลง หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่ นางก็อธิบายต่อ

“ความจริงแล้วด้วยพลังของข้า หากจะเข้าไปก็ใช่ว่าจะทำไม่ได้… แต่ที่สิ่งที่น่ารำคาญก็คือจอมเวทย์ผู้นั้นได้สร้างอาคมที่ทรงพลังเอาไว้ต่างหาก”

“หากว่ายอดฝีมือที่อยู่เหนือกว่าขอบเขตจินกังขั้นที่ห้าบุกเข้าไปที่นั่น มันจะทำการระเบิดตัวเองทันที!”

“จอมเวทย์ผู้นั้นได้บรรลุขอบเขตเทียนจุนก่อนที่เขาจะสิ้นชีพไป ถึงอย่างนั้นศาสตร์เวทย์และอาคมที่เขาเหลือทิ้งไว้ก็ยังไม่ใช่อะไรที่จะประมาทได้”

“ในขณะเดียวกัน หากว่านักสู้ที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตจินกังขั้นที่ห้าฝืนเข้าไปในที่แห่งนั้น พวกเขาจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย! แดงน้อย แม้แต่ตัวเจ้าที่เป็นราชันสัตว์อสูรเองก็ไม่มีทางรอดกลับมาเช่นกัน… ดังนั้นคงไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้แล้ว!”

“จี๊จี๊!”

ดวงตาของจิ้งจอกน้อยเสี่ยวเฟยในเวลานี้เผยให้เห็นความสิ้นหวังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หากแม้กระทั่งมารดาของนางยังไม่สามารถช่วยเหลือเจียงอี้ได้ แล้วในทวีปเทียนชิงแห่งนี้จะยังมีใครที่จะช่วยเขาได้อีก?

ราชันโลหิตแดงส่ายหัวพลางถอนหายใจอย่างเงียบๆ แต่ในขณะเดียวกัน จู่ๆจักรพรรดินีสัตว์อสูรก็ยิ้มออกมาและกล่าว

“เสี่ยวเฟย อย่าเพิ่งท้อแท้ไป! ในประวัติศาสตร์อาจจะไม่มีใครสามารถกลับออกมาจากที่แห่งนั้นได้… แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเจียงอี้จะทำไม่ได้!”

หืม? องค์จักรพรรดินีทรงเชื่อมั่นในตัวเด็กคนนั้นขนาดนี้เลยหรือ?

ในขณะที่ดวงตาของจิ้งจอกน้อยส่องประกายความหวัง ภายในใจของราชันโลหิตแดงก็บังเกิดความแตกตื่นและเหลือเชื่อ จากนั้นมันก็เอ่ยถาม

“องค์จักรพรรดินี ท่านมองเห็นความพิเศษบางอย่างในตัวเด็กหนุ่มคนนั้นใช่ไหมขอรับ?”

นางพยักหน้าและกล่าว

“เด็กคนนั้นแตกต่างจากคนอื่น ตันเทียนของเขาแปลกประหลาดและสามารถบ่มเพาะพลังได้อย่างรวดเร็วทั้งที่มีอายุเพียงแค่นี้”

“เขาสามารถเข้าใจได้แม้กระทั่งรูปแบบเต๋า ข้ามีความสงสัยว่าศาสตร์บ่มเพาะของเขา… อาจจะไม่ใช่สิ่งที่มาจากทวีปแห่งนี้!”

“มารดาของเขานั้นมีภูมิหลังที่ลึกลับไม่ธรรมดาและมีความเป็นไปได้ว่าเขาจะสืบทอดบางอย่างมาจากนาง”

“ในสายตาข้า เด็กคนนั้นคือความเป็นไปได้อันไม่รู้จบ ข้าคิดว่าเขาอาจจะสามารสร้างปาฏิหาริย์และออกมาจากพื้นที่ต้องห้ามได้ แต่ถ้าหากว่าเขาทำไม่ได้… มันก็หมายความว่าข้ามองคนผิดไปและข้าจำต้องพาเสี่ยวเฟยออกเดินทางไปด้วยกันในอีกสามปีหลังจากนี้”

ทันใดนั้นเอง ความวิตกกังวลอันหาได้ยากยิ่งก็ปรากฏอยู่ในดวงตาของราชันสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่

“องค์จักรพรรดินี ท่านไม่สามารถพาพวกเราไปด้วยได้จริงๆหรือ? พวกเราทุกตนพร้อมที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้ององค์หญิงน้อย แม้ว่าพลังของพวกเราจะต้อยต่ำนัก แต่หากว่าถึงช่วงเวลาสำคัญ พวกเราก็ยังสามารถพาองค์หญิงหลบหนีไปได้”

“ทำเช่นนั้นไม่ได้…”

จักรพรรดินีสัตว์อสูรส่ายหัวและกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเรียบเฉย

“ศัตรูของข้านั้นทรงพลังเกินไป ด้วยพลังของเจ้า… เจ้าไม่สามารถทนได้แม้กระทั่งฝ่ามือเดียวของเขา!”

“พอเท่านี้แหละ!”

เมื่อเห็นว่าจิ้งจอกน้อยและราชันโลหิตแดงกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่างออกมา จักรพรรดินีสัตว์อสูรก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เสี่ยวเฟย เจ้าไม่ควรที่จะออกไปไหนในช่วงนี้ หากว่าเจียงอี้กลับออกมาได้ เจ้าค่อยไปเล่นกับเขา แต่ถ้าไม่ ก็แสดงว่ามันคือชะตากรรมที่เขาต้องแบกรับ! เอาล่ะ ข้าจะกลับเข้าสู่การบำเพ็ญแล้ว แดงน้อย ดูแลนางด้วย!”

ฟึ่บ!

เมื่อกล่าวจบ นางก็ส่งเสี่ยวเฟยให้กับราชันโลหิตแดง หลังจากนั้นร่างของนางก็หายวับไปทันที

……

“ไม่ได้รับข่าวจากจักรพรรดินีสัตว์อสูรเลยหรือ?”

ณ ที่ซ่อนลับภายในเมืองเล็กๆซึ่งอยู่ทางตอนเหนือของอาณาจักรต้าเซี่ย เฉียนว่านก้วนและจ้านอู๋ซวงกำลังพูดคุยกับเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

จิ้งจอกน้อยกลับไปยังหุบเขาสามหมื่นลี้เป็นเวลานานพอสมควรแล้ว แต่กลับไม่ได้ส่งข่าวคราวอะไรกลับมาเลยแม้แต่น้อย มันอาจจะตีความได้ว่าจักรพรรดินีสัตว์อสูรจะไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในครั้งนี้

“ส่งคนออกไปสอบถามจิ้งจอกน้อยให้แน่ชัด!”

เฉียนว่านก้วนและจ้านอู๋ซวงเห็นพ้องกันและทำการส่งกลุ่มผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยวออกไปตามหาจิ้งจอกน้อยเพื่อที่จะยืนยันคำตอบที่แน่นอน

หากว่าปราศจากข่าวคราวใดๆ พวกเขาก็ทั้งก็รู้สึกละอายใจเกินกว่าที่จะกลับไปพบหน้าซูรั่วเสวี่ยและเจียงเสี่ยวนู๋ที่เมืองเซี่ยยวี่

การที่เจียงอี้เดินทางเข้าไปในพื้นที่ต้องห้ามจอมเวทย์ก็มีสืบเนื่องมาจากพวกเขาทั้งสองตระกูล ในขณะเดียวกัน อาณาจักรต้าเซี่ยก็กำลังอยู่ในสถานการณ์ล่อแหลมอย่างมาก… หากว่าปราศจากเขา มันก็พร้อมที่จะพังทลายได้ทุกเมื่อ!

“รายงาน!”

สองวันต่อมา หน่วยสอดแนมก็นำข่าวกลับมาให้พวกเขา ราชันโลหิตแดงได้ถ่ายทอดถ้อยคำของจักรพรรดินีสัตว์อสูรเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือเจียงอี้ได้

ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่าขอบเขตจินกังขั้นที่ห้าไม่อาจย่างกรายเข้าไปในนั้นได้ มิฉะนั้นกลไกลระเบิดที่ถูกตั้งไว้ก็จะทำงานทันที

แต่ถึงอย่างนั้นราชันโลหิตแห่งก็ยังถ่ายทอดข้อความที่ทำให้พวกเขารู้สึกมีความหวังขึ้นมาบ้าง จักรพรรดินีสัตว์อสูรกล่าวว่าเจียงอี้อาจจะช่วยเหลือตัวเองและกลายเป็นบุคคลแรกที่หลบหนีออกมาจากพื้นที่ต้องห้ามจอมเวทย์ได้สำเร็จ

แม้ว่าความจริงจะฟังดูโหดร้าย แต่จ้านอู๋ซวงก็ยังตัดสินใจที่จะแจ้งเรื่องนี้ให้กับซูรั่วเสวี่ยทราบ พวกเขาทั้งสองถึงขั้นเดินทางไปยังเมืองเซี่ยยวี่อย่างเงียบเชียบเพื่อทำการขออภัยนางด้วยตัวเอง

เมื่อได้รับรู้ข่าวร้ายที่เกิดขึ้น ซูรั่วเสวี่ยก็กังวลจนแทบจะนอนไม่หลับ แต่สุดท้าย เพราะกิจของบ้านเมืองที่กำลังวุ่นวายจึงทำให้นางต้องทำงานอย่างหนักและหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าถึงขีดสุด

ในช่วงเวลาไม่กี่วันที่ผ่านมา ซูรั่วเสวี่ยสูญเสียน้ำหนักไปถึงสี่กิโลกรัมและยังมีใบหน้าที่ดูซีดเซียวอยู่ตลอดเวลา

แต่เมื่อต้องพบปะผู้คน นางก็สามารถแสร้งทำเป็นสงบเพื่อกลบเกลื่อนความเศร้าภายในใจได้ทันที มีเพียงคนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่าแท้จริงแล้วนางกำลังทุกข์ทรมานมากขนาดไหน

โชคดีนักที่ซูรั่วเสวี่ยเป็นผู้ชาญฉลาดและได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว นางสั่งให้คนสร้างหน้ากากของเจียงอี้ขึ้นมาแล้วก็ให้ใครบางคนปลอมตัวเป็นเขา จากนั้นก็ให้คนผู้นั้นไปปรากฏตัวในเมืองเป็นครั้งคราวเพื่อทำให้ประชาชนและเหล่าทหารสงบลงพร้อมกับขจัดข้อสงสัยทั้งหมดที่เกี่ยวกับเขา

อาณาจักรเทียนเซวี่ยนค้นพบในเวลาต่อมาว่าหยุนเฟยและน้องชายของนางไม่ใช่ผู้สั่งการที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

พวกเขากำลังสงสัยว่าผู้ที่ลงมือลอบสังหารหยุนลู่อาจจะเป็นคนของอาณาจักรอื่น และแน่นอน ผู้ต้องสงสัยคนสำคัญย่อมหนีไม่พ้นเจียงอี้ เพราะเขาคือผู้ที่เกือบจะสังหารองค์ชายหยุนลู่ในตอนที่อยู่ในท้องพระโรงของราชวังหลวงแห่งอาณาจักรต้าเซี่ย!

แต่ถึงอย่างนั้น การเตรียมการของซูรั่วเสวี่ยก็ทำให้ฝ่ายนั้นขจัดข้อสงสัยเกี่ยวกับเจียงอี้ไปได้ชั่วคราว เพราะอย่างไรเสีย แม้กระทั่งความเร็วสูงสุดของยอดฝีมือขอบเขตจินกังก็ยังไม่สามารถเดินทางจากป่าอเวจีเพื่อกลับมายังเมืองเซี่ยยวี่ได้ภายในวันเดียว

แน่นอนว่าสิ่งนี้จะช่วยยืดเวลาออกไปได้เพียงชั่วคราวเท่านั้น หากเจียงอี้ยังไม่กลับมาในเร็ววัน อีกไม่นานก็จะต้องมีผู้จับพิรุธได้ จากนั้นอาณาจักรเทียนเซวี่ยนก็จะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้ทันทีและอาณาจักรต้าเซี่ยก็ไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงสงครามได้อีกต่อไป