เพลิงพิโรธสวรรค์ (Fury towards the burning heaven) - ตอนที่ 300

เพลิงพิโรธสวรรค์ บทที่ 300 สายโลหิตสูญสิ้น

สามารถติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ : แปลได้แล้ว

ในเช้าวันรุ่งขึ้น กองทัพของจักรวรรดิมังกรเวหาก็ได้เดินทางมาถึงอย่างสมบูรณ์ แน่นอนว่ากองทัพของจักรวรรดินั้นไม่ได้ใหญ่โตนัก

พวกเขาส่งทหารมาเพียงสามหมื่นนายเท่านั้น แต่กลับปลดปล่อยกลิ่นอายที่น่าเกรงขามมากกว่ากองทัพที่มีกําลังพลสามแสนนายเสียอีก

ในบรรดาทหารทั้งสามหมื่นนาย อ่อนแอสุดก็ยังเป็นถึงนักสู้ที่อยู่ในจุดสูงสุดของขอบเขตจื่อฝู่แล้ว และมีถึงแปดพันนายที่เป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยว นอกจากนั้นยังมีผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยวขั้นที่ห้าหรือสูงกว่าอยู่อีกหนึ่งพันนาย

ไม่นานนัก กองทัพของอาณาจักรเสินหวู่ก็ตามมาสมทบ พวกเขาประกอบไปด้วยทหารจํานวนสองแสนนายและผู้นําทัพในครั้งนี้ก็คือเซี่ยอู๋หุ่ย แน่นอนว่าเขาจะต้องมีแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงอย่างไท่สื่อเจินคอยอยู่เคียงข้างเพื่อคอยช่วยเหลือ

เซี่ยถิงเวยยังคงคาดหวังในตัวเขี่ยอู่ซุ่ยอยู่ไม่น้อย ดังนั้นเขาจึงยอมให้บุตรชายเป็นผู้นําทัพในครั้งนี้เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงกลับคืนมา

ในขณะเดียวกันเขาก็อยากให้บุตรชายได้สะสมประสบการณ์รบจากสงครามจริงอันหาได้ยาก

อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านี้เจียงอี้ได้เหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเสี่ยอู่ซุ่ยต่อหน้าทหารจํานวนนับไม่ถ้วนและยังบังคับให้เขาต้องละทิ้งคนของตัวเองไว้เบื้องหลังเพื่อหนีเอาตัวรอด

แม้ว่าจะพยายามปกปิดข่าวมากแค่ไหน แต่ก็ดูเหมือนว่าจะสายเกินไป การที่เขาแสดงให้เห็นถึงความขี้ขลาดตาขาวตั้งแต่ครั้งแรกที่นําทัพ ภาพเหล่านั้นได้ฝังลึกลงไปในใจของทหารแห่งอาณาจักรเสินหวู่นานแล้ว จะมีทหารคนใดบ้างที่อยากจะทุ่มเทชีวิตให้กับเจ้านายที่ทอดทิ้งตัวเองได้อย่างไร้เยื่อใย?

ในเวลาต่อมากองทัพที่สามก็เคลื่อนพลมาถึงด้านนอกกําแพงเมืองเซี่ยยวี่ พวกเขาคือกองทัพของอาณาจักรเซิ่งหลิงที่ประกอบไปด้วยทหารสองแสนนายซึ่งได้รับคําสั่งจากแม่ทัพเฒ่าโดยตรง

ตลอดทางกองทัพอาณาจักรเซิ่งหลิงนับว่าเป็นกลุ่มที่โหดเหี้ยมและดุร้ายมากที่สุด เนื่องจากการก่อจลาจลของเผ่าพันธุ์สัตว์อสูรก่อนหน้านี้ หากไม่นับอาณาจักรต้าเซี่ย มันก็คือพวกเขานี่แหละที่ได้รับความเสียหายมากที่สุด ดังนั้นพวกเขาจงลงมือเข่นฆ่าอย่างไร้ปรานีเพื่อล้างแค้น

เมื่อถึงยามบ่าย อาณาจักรเทียนเซี่ยน อาณาจักรเปยเหลียงและอาณาจักรเปยหมางต่างก็ตามมาสมทบจนครบ

เมื่อรวมทุกกองทัพเข้าด้วยกันก็มีกําลังทหารมากกว่าหนึ่งล้านนายเลยทีเดียว!

กองทัพที่รวมตัวกันอยู่รอบเมืองเซี่ยยวี่หนาแน่นมากจนแทบไม่มีที่ให้ขยับตัว เกรงว่าแม้แต่งตัวเดียวก็ไม่อาจบินผ่านเข้ามาได้

ที่ด้านบนของกําแพงเมืองเซี่ยยวี่เต็มไปด้วยทหารของอาณาจักรต้าเซี่ย พวกเขาทั้งหมดเข้าประจําตําแหน่งและพร้อมที่จะทําศึกตลอดเวลา

เมื่อนับรวมทั่วทั้งอาณาจักรแล้ว พวกเขาเหลือทหารเพียงแค่สามแสนนายเท่านั้น พวกเขาต่างก็ผูกผ้าสีดําไว้ที่มือราวกับว่าพร้อมที่จะสู้ตายกับข้าศึกที่กําลังจะบุกเข้ามา

ภายใต้การคุ้มกันของผู้เชี่ยวชาญตระกูลซู ซูตี๋หวังได้ขึ้นมาบนกําแพงเมืองทางเหนือพร้อมกับซูรั่วเสวี่ยผู้ซึ่งสวมชุดลายดอกบัวหิมะ ในเวลานี้ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและรู้สึกไม่เป็นธรรม

พวกเขาถูกใส่ร้ายป้ายสีและไม่สามารถหาเหตุผลมาหักล้างได้จึงทําให้ต้องถูกกองทัพของอาณาจักรอื่นปิดล้อม

นี่คือช่วงเวลาที่อาณาจักรต้าเซี่ยตกต่ำที่สุด ต่อให้คิดย้อนกลับไป พวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อแน่ว่าอาณาจักรจะต้องตกอยู่ในสภาพน่าสังเวชเช่นนี้

ด้านนอกกําแพง จิตสังหารอันเยือกเย็นหลั่งไหลออกมาจากทหารนับล้านชีวิต พวกเขาจ้องเขม็งเข้ามาภายในกําแพงเพื่อเสาะหาต้นตอของผู้ที่ทําให้ทวีปเกือบพินาศวอดวาย

“เซี่ยอู๋หุ่ย?”

สายตาของซูรั่วเสวี่ยตกกระทบอยู่บนร่างของชายหนุ่มผู้ซึ่งสวมชุดเกราะสีทองและมีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันอยู่บนใบหน้า

รัชทายาทแห่งอาณาจักรเสินหวู่ที่ครั้งหนึ่งเคยเอ่ยคําสาบานว่าจะปกป้องนางไปชั่วชีวิต แต่บัดนี้เขากลับเป็นผู้นําทัพมาเหยียบย่ำบ้านเกิดของนางและต้องการที่จะสังหารครอบครัวของนางเสียเอง!

ตึง! ตึง! ตึง!

กองทัพทั้งหกเรียงรายกันอยู่ที่ประตูเมืองทางทิศเหนือ เมื่อซูตี๋หวังปรากฏตัวออกมา ผู้นําทัพของจักรวรรดิมังกรเวหาหรือก็คือแม่ทัพหลงก็เดินออกมาด้านหน้าเช่นกัน

เขาชี้ปลายหอกไปด้านหน้าพร้อมกับคํารามด้วยเสียงอันกู่ก้อง

“ซูตี๋หวัง! เจ้าคือคนบาปแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์! การลักพาตัวธิดาแห่งจักรพรรดินีสัตว์อสูรนํามาสู่การก่อจลาจลของเผ่าพันธุ์สัตว์อสูรและยังทําให้ทั่วทั้งทวีปต้องตกอยู่ในอันตราย”

“หากเจ้าสํานึกในความชั่วช้าของตัวเองก็จงเปิดประตูเมืองและยอมแพ้ซะ! บางทีเจ้าอาจจะยังสามารถรักษาชีวิตของตัวเองไว้ได้ มิฉะนั้นเมืองเซี่ยยวี่ทั้งหมดจะถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นแม่น้ำเลือด!”

ทางด้านแม่ทัพเฒ่าแห่งอาณาจักรเซิ่งหลิงเองก็ไม่ยอมน้อยหน้า เขาพุ่งออกมาพร้อมกับม้าศึกคู่ใจ จากนั้นก็ตะโกน

“ซูตี๋หวัง! ชาวเซิ่งหลิงนับแสนชีวิตต้องถูกสังเวยไปภายในหายนะที่เจ้าก่อขึ้น หากเจ้าไม่เปิดประตูเมืองและยอมจํานนแต่โดยดี ตาเฒ่าผู้นี้จะทําให้แน่ใจว่าเมืองเซี่ยยวี่แห่งนี้จะต้องสูญหายไปจากแผนที่โลกตลอดกาล!”

ผู้นําทหารทั้งหมดได้ก้าวออกมาและกล่าวอ้างถึงความชอบธรรมซึ่งต่างก็พูดในทํานองเดียวกันว่าให้ซูตี๋หวังยอมจํานน

ทั้งหมดนี่ก็เนื่องมาจากอาณาจักรต้าเซี่ยยังคงหลงเหลือกองทัพที่มีจํานวนทหารถึงสามแสนนายและยังมีผู้เชี่ยวชาญอีกจํานวนไม่น้อยซึ่งสั่งสมมานานหลายปี

หากพวกเขาทําสงครามกันขึ้นมาจริงๆ แน่นอนว่าฝ่ายพันธมิตรหนึ่งจักรวรรดิห้าอาณาจักรย่อมเป็นฝ่ายได้ชัยอยู่แล้ว แต่พวกเขาเองก็จะต้องสูญเสียไปไม่น้อยเช่นกัน

ดังนั้นมันจึงเป็นการดีที่สุดหากคําพูดข่มขู่ของพวกเขาได้ผลและไม่ต้องสูญเสียกําลังพลไปอย่างสูญเปล่า

แต่ไม่น่าเชื่อว่ามีเพียงเซี่ยอู๋หุ่ยเท่านั้นที่ยังคงนิ่งเงียบ เขาเพียงแค่จ้องมองซูตี๋หวังและซูรั่วเสวี่ยซึ่งยืนอยู่บนกําแพงเมืองอย่างใจเย็น

หลังจากที่ได้รับประสบการณ์มาก่อนหน้านี้ เขาก็เติบโตขึ้นไม่น้อยและตระหนักได้ว่าคมหอกและคมดาบนั้นมีน้ำหนักมากกว่าคําพูด

เมื่อเห็นอดีตคู่หมั้นไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดออกมา ร่างของซูรั่วเสวี่ยก็สั่นเทาด้วยความโกรธ จากนั้นนางก็ตะโกนสุดเสียง

“เชี่ยหุยในฐานะผู้นําทัพแห่งอาณาจักรเสินหวู่ เจ้าไม่คิดจะกล่าวอะไรออกมาเลยหรือ? หรือเจ้ากําลัง… รู้สึกผิด?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยอู่ซุ่ยก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะตอบกลับไป

“ทําไมข้าจะต้องรู้สึกผิดด้วย? ข้ามีความตั้งใจที่จะแต่งงานกับเจ้าและครองคู่กันในชีวิตนี้ แต่เพราะเสด็จพ่อของเจ้าได้กระทําบาปอันไม่อาจให้อภัยได้ ข้าจึงถูกบังคับให้ต้องมายืนอยู่ตรงนี้!”

“หากต้องให้เลือกระหว่างศีลธรรมกับความรู้สึกส่วนตัว ไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องเลือกอย่างแรกและข้ามาที่นี่ก็เพื่อทวงความยุติธรรมให้กับผู้บริสุทธิ์ที่ตายไป!”

“สารเลว!”

ราชาซูตี๋หวังกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ แต่ทันใดนั้น จู่ๆเขาก็เหมือนกับจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้

ไม่ใช่ว่าในสงครามเมื่อยี่สิบปีก่อน ซูตี๋กั๋วถูกจับเป็นเชลยศึกหรือ? อาณาจักรต้าเซี่ยต้องจ่ายออกไปจํานวนมหาศาลเพื่อไถ่ตัวเขากลับมา แต่ซูตี๋หวังจําได้ว่าตอนนั้นพรสวรรค์ของซูตี๋กั๋วไม่ได้โดดเด่นนัก

แต่ไม่น่าเชื่อว่าไม่กี่ปีต่อมาเขาจะบรรลุเป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยวขั้นสูงสุดผู้ยิ่งใหญ่

แรกเริ่มเดิมที ซูตี๋หวังไม่เข้าใจเลยว่าทําไมซูตี๋กั๋วถึงได้มีส่วนร่วมในการลักพาตัวธิดาของจักรพรรดินีสัตว์อสูร แต่ตอนนี้เขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว

แท้จริงแล้วซูตี๋กั๋วทรยศอาณาจักรตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อนและยอมเป็นตัวหมากให้อาณาจักรเสินหวู่คอยชักใย

เมื่อผู้ที่อยู่เบื้องหลังการลักพาตัวจิ้งจอกน้อยพบว่าแผนการล้มเหลว พวกเขาก็ได้เตรียมแผนสํารองไว้โดยใช้อาณาจักรต้าเซี่ยเป็นแพะรับบาป!

“เจียงเปี๋ยหลี!”

ทันใดนั้นเงาร่างของชายผู้หนึ่งก็ปรากฏอยู่ในใจของซูตี๋หวัง อีกทั้งยังเป็นคนเดียวกันกับที่ทําให้เขาฝันร้ายมาตลอดหลายสิบปี มีเพียงอัจฉริยะปีศาจจากอาณาจักรเสินหวู่ผู้นี้เท่านั้นที่จะสามารถวางแผนการอันชั่วร้ายและแยบยลขนาดนี้ได้

แต่แล้วยังไง? แม้ว่าความจริงจะถูกเปิดเผย แต่ซูตี๋หวังก็ไม่คิดที่จะกล่าวอะไรออกมาเพราะทราบดีว่ามันสายเกินไปแล้ว เขาทําได้แค่สาปแช่งและสลักความแค้นลงไปในหัวใจก่อนจะตายเท่า

ทันใดนั้นภาพลักษณ์ของราชาผู้ขี้ขลาดได้สูญสลายไปและถูกแทนที่ด้วยความอาฆาตพยาบาทขณะเอ่ย

“จะพูดให้มากความไปใย? หากอยากจะบุกนักก็เข้ามาเลย! ชาวต้าเซี่ยจะตายในฐานะวีรบุรุษและจะไม่ยอมก้มหัวให้พวกเจ้าเยี่ยงคนขี้ขลาด!”

“แต่จงจําไว้ให้ดี หนี้แค้นในครั้งนี้จะถูกลูกหลานตระกูลซูชดใช้คืนเป็นร้อยเท่าในอนาคต!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

แม่ทัพเฒ่าแห่งอาณาจักรเซิ่งหลิงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะเอ่ยด้วยถ้อยคําที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“ซูตี๋หวัง เจ้าคิดว่าตระกูลซูยังเหลือทายาทให้กลับมาแก้แค้นได้อีกรึ? จริงสิ เจ้าคงไม่รู้สินะว่าสมาชิกตระกูลซูทั้งเก้าร้อยกว่าชีวิตของเจ้าได้ไปพบยมบาลหมดแล้ว!”

“หากไม่เชื่อ ก็จงถามองค์ชายธุ์หุ่ยไม่ก็แม่ทัพหลงดู!”

“แค่ก…”

เมื่อได้ยินคําพูดอันโหดเหี้ยมดังกล่าว ดวงตาของซูตี๋หวังก็เบิกกว้างขณะที่กระอักเลือดออกมาก่อนจะหมดสติไปเพราะไม่อาจรับความจริงได้

“ท่านแม่ พี่น้องของข้า”

ร่างอันบอบบางของซูรั่วเสวี่ยแทบจะทรงตัวไม่อยู่ ใบหน้าของนางซีดขาวราวกับคนตาย นางโซเซไปข้างหลังจนเกือบจะล้มลงกับพื้น

แม้แต่สมาชิกตระกูลซูที่เหลือเองก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน พวกเขาทั้งโกรธแค้นและโศกเศร้าอย่างถึงที่สุด

หากว่าทายาทที่อพยพไปก่อนหน้านี้ถูกสังหารจนสิ้น เช่นนั้นมันก็จะเป็นการตัดตอนสายเลือดตระกูลซูทั้งหมด เกรงว่าในอนาคต พวกเขาคงจะไม่มีโอกาสกลับมาแก้แค้นได้อีกต่อไป

“ฆ่า!”

หนึ่งในสมาชิกรุ่นอาวุโสของตระกูลซูภู่คํารามพร้อมกับระเบิดจิตสังหาร ทันใดนั้นเขาก็ชักกระบี่ออกมาและทะยานลงไปด้านล่างเพื่อหวั่นกับกองทัพนับล้านอย่างไม่กลัวตาย