เพลิงพิโรธสวรรค์ (Fury towards the burning heaven) - ตอนที่ 296

เพลิงพิโรธสวรรค์ บทที่ 296 รูปแบบเต๋า

สามารถติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ : แปลได้แล้ว

“ศาสตร์บ่มเพาะพลังลึกลับ? มันมาจากไหน?”

เจียงอี้ไม่แปลกใจที่จักรพรรดินีสัตว์อสูรสามารถมองเห็นความผิดปกติในตันเทียนของเขาได้ เขาเคยได้ยินมาว่านักสู้ตั้งแต่ขอบเขตจนถึงขึ้นไปจะสามารถครอบครองญาณวิเศษที่เรียกว่าสัมผัสศักดิ์สิทธิ์

ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงจักรพรรดินีสัตว์อสูรที่เป็นถึงชนชั้นราชันสวรรค์ การตรวจสอบตันเทียนของเขาย่อมเป็นเรื่องที่ทําได้ง่ายดายอย่างยิ่ง

แต่ที่เจียงอี้ประหลาดใจคือการที่จักรพรรดินีสัตว์อสูรสามารถคาดเดาได้ว่าความผิดปกติในตัวเขาเกี่ยวข้องกับศาสตร์บ่มเพาะพลังต่างหาก

แต่เมื่อเขานึกถึงความแข็งแกร่งและประสบการณ์ที่นางสั่งสมมา เขาก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเรื่องปกติมากที่นางจะคาดเดาได้

อย่างไรก็ตาม เขาก็บังเกิดความลังเลขึ้นมาเนื่องจากตัวเขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าศาสตร์บ่มเพาะลึกลับนี้มาจากไหน แล้วเขาจะอธิบายได้อย่างไร?

“เอาเถอะ หากเจ้าไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด แต่ครั้งหน้าที่เจ้าต้องการจะทดสอบความ แข็งแกร่งของตัวเอง เจ้าจะต้องไปให้ห่างยอดเขาเทพธิดา เข้าใจไหม? เจ้าดูสิ เสี่ยวเฟยของข้าตกใจกลัวหมดแล้ว!”

หลังจากที่กล่าวจบ จักรพรรดินีสัตว์อสูรกวาดฝ่ามือซึ่งปกคลุมไปด้วยแสงสีขาวออกไป จากนั้นมันก็ก่อตัวเป็นคลื่นฝ่ามือขนาดยักษ์และพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

ครื้นนนน!

ทันใดนั้นเองภาพอันน่าเหลือเชื่อก็ปรากฏขึ้น!

ฝ่ามือยักษ์ประทับลงไปบนรอยแตกขนาดใหญ่บนพื้นและทําให้มั่นสั่นไหวอย่างรุนแรง แต่พริบตาเดียว รอยแยกเหล่านั้นก็ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาชิดกันและปิดสนิท

พื้นผิวดินที่ถูกเจียงอี้ทําลายไปเมื่อครู่กลับมาเป็นปกติแล้ว!

“นี่ นี่มันความสามารถอะไรกัน?”

ดวงตาของเจียงอี้เบิกกว้างราวกับไข่ห่าน แม้แต่เจียงเสี่ยวนู๋ก็ตกตะลึงไม่แพ้กันก่อนที่จะเผลอร้องอุทานออกมา

“จักรพรรดินี… ทะ ท่านเป็นทวยเทพจากสวรรค์หรือ?”

“ฮ่าฮ่า!”

จักรพรรดินีสัตว์อสูรหัวเราะออกมาเป็นครั้งแรกซึ่งทําให้เจียงอี้ตกอยู่ในภวังค์ เสน่ห์ของนางช่างมากล้น แม้แต่ในหมู่มนุษย์เองก็นับว่ายากที่จะมีคนเทียบนางได้ในด้านนี้

เมื่อได้สติ เขาก็รีบเบือนหน้าหนีและไม่กล้าที่จะมองอีกต่อไป

จักรพรรดินีสัตว์อสูรเหล่มองเสี่ยวนู๋และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“นี่คือความสามารถของเต๋าวรยุทธ เมื่อนักสู้ผู้หนึ่งสามารถทะลวงสู่ขอบเขตจนกังได้สําเร็จ คนผู้นั้นจะหันมาพึ่งพาเวรยุทธมากกว่าสิ่งประดิษฐ์ที่เป็นเพียงของนอกกาย”

“หลังจากที่สามารถตีความเฒ่วรยุทธได้แล้ว นักสู้จะสามารถหยิบยืมพลังแห่งกฎเกณฑ์ธรรมชาติซึ่งเหมือนกับพลังที่ข้าใช้ไปก่อนหน้านี้ มันถูกเรียกว่ารูปแบบเต๋าแห่งพระแม่ธรณี”

“แต่ถ้าหากสามารถทําความเข้าใจเต๋แห่งพระแม่ธรณีได้ในระดับสูง อย่าว่าแต่การควบคุม แค่ดินกับหินเลย แม้แต่การย้ายภูเขาหรือเคลื่อนทะเลทรายก็สามารถทําได้ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ..”

สีหน้าของเจียงเสี่ยวนู๋เหยเกเพราะความสับสนแต่ดวงตาของนางก็เผยให้เห็นถึงความชื่นชมต่อตัวตนอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

แต่ทางด้านของเจียงอี้นั้นกลับมีปฏิกิริยายิ่งกว่า ดวงตาของเขาเปล่งประกายเพราะสา มารถจับเค้าลางบางอย่างในคําพูดของจักรพรรดินีสัตว์อสูรได้ ซึ่งมันเปรียบเสมือนประตูสู่โลกใบใหม่ของเขา!

ประตูสู่โลกแห่งเต๋าวรยุทธ!

ราวกับบังเกิดการตรัสรู้ จู่ๆเจียงอี้ก็นําดาบมังกรเพลิงขึ้นมาไว้ตรงหน้า จากนั้นก็ตวัดมันกลางอากาศ แต่ทันใดนั้นเองกระแสลมรอบด้านก็หลั่งไหลเข้ามาที่ปลายดาบอย่างบ้าคลั่งและก่อเกิดเป็นมังกรวายุขนาดเล็กจํานวนนับไม่ถ้วน!

“หืม?”

ร่องรอยความประหลาดใจปรากฏอยู่ในดวงตาของจักรพรรดินีสัตว์อสูรเสี้ยววิก่อนที่ จะกลับคืนเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่เจียงอี้เสร็จสิ้นการทดลอง เขาก็เก็บดาบมังกรเพลิงกลับไปและเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“จักรพรรดินี เพลงดาบเงาวายุของข้านับว่าเป็นความสามารถของรูปแบบเต๋าหรือไม่?”

“อืม”

จักรพรรดินีสัตว์อสูรพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะเอ่ยอธิบาย

“เคล็ดวิชาเมื่อครู่ของเจ้านับว่าเป็นรูปแบบเตเช่นกันแม้ว่ามันจะอยู่ในระดับต่ำสุดก็ตาม รูปแบบเต่าหรือเต๋าวรยุทธนั้นแบ่งออกเป็นสี่ระดับ ยิ่งเจ้าตีความได้มากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น”

“เมื่อเจ้าบรรลุขอบเขตจนถึง การโจมตีด้วยแก่นแท้พลังจะกลายเป็นเพียงเรื่องตลกขบขันเพราะมีเพียงการโจมตีด้วยรูปแบบเต่ําเท่านั้นถึงจะนับว่าทรงพลังอย่างแท้จริง”

“ชนชั้นจินกังทั้งหลายต่างก็สามารถควบแน่นแก่นแท้พลังให้กลายเป็นม่านพลังได้ ตราบใดที่แก่นแท้พลังยังไม่ถูกใช้ไปจนหมด การโจมตีทั่วไปจะไม่ผ่านเข้ามาถึงตัวพวกเขาได้อย่างแน่นอน”

“ข้าเข้าใจแล้ว”

เจียงอี้พยักหน้าอย่างเงียบๆและสลักทุกคําพูดของจักรพรรดินี้ไว้ในใจ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรดูเหมือนว่าวันนี้นางจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษและทําให้เขาไม่อยากทิ้งโอกาสนี้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวต่อ

“จักรพรรดินีที่ตันเทียนของข้าแปรสภาพก็สืบเนื่องมาจากศาสตร์ลึกลับที่ข้ากําลังบ่มเพาะอยู่ แต่มันก็ทําให้ข้าไม่อาจรู้ได้ว่าแท้จริงแล้วตัวข้าอยู่ในระดับพลังขั้นไหนกันแน่ แล้วข้าก็ไม่รู้ด้วยว่าจะบ่มเพาะพลังเช่นไรในอนาคต”

“นอกจากนี้ ทําไมข้าถึงสามารถเข้าถึงรูปแบบเต๋าได้ทั้งที่ยังไปไม่ถึงจุดสูงสุดของขอบเขตเสินโหยว?”

จักรพรรดินีสัตว์อสูรนิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะเอ่ยออกมา

“โลกใบนี้กว้างใหญ่กว่าที่เจ้าคิดมากนัก แม้ว่าศาสตร์บ่มเพาะของเจ้าจะลึกลับอยู่บ้าง แค่ข้าคิดว่ามันไม่ได้ยากถึงขึ้นที่จะไม่สามารถทําความเข้าใจได้เลย”

“ส่วนเรื่องที่ว่าเจ้าจะบ่มเพาะพลังอย่างไรนั้นข้าเองก็จนปัญญา เพราะการบ่มเพาะพลังของเผ่ามนุษย์เยี่ยงพวกเจ้าช่างแตกต่างจากพวกเราเหล่าสัตว์อสูรเสียเหลือเกิน”

“แต่ไม่ว่าจะเป็นนักสู้ชั้นล่างจนไปถึงยอดฝีมือระดับสูง พวกเขาย่อมมีแนวทางหลักๆที่เหมือนกันอยู่สามอย่าง”

“ประการแรกคือการเสริมสร้างร่างกาย สองคือบ่มเพาะแก่นแท้พลังและอย่างสุดท้ายคือการตีความเต๋าวรยุทธ”

“แต่เจ้าไม่ต้องสนใจเรื่องเหล่านี้มากนัก เพียงแค่มุ่งสมาธิเพื่อที่จะเสริมพลังให้กับดาว อีกแปดดวงในตันเทียนก็พอ”

“แน่นอนว่าการมีแก่นแท้พลังในปริมาณมากก็ไม่ได้หมายความว่าเจ้าจะทรงพลัง หากปราศจากทักษะวิชาและพรสวรรค์ในการตีความเต๋าวรยุทธ เมื่อต้องเจอกับยอดฝีมือที่แท้จริง ทุกอย่างล้วนเปล่าประโยชน์”

“แก่นแท้พลังและความทนทานด้านกายเนื้อเป็นเพียงแค่รากฐานเท่านั้น แต่จุดสําคัญอยู่ที่การทําความเข้าใจกับเต๋าวรยุทธได้มากน้อยแค่ไหนต่างหาก ยิ่งเจ้าเข้าใจได้ลึกซึ้งเท่าไหร่ เจ้าก็จะยิ่งเดินบนเส้นทางสายนี้ได้ไกลขึ้นเท่านั้น”

“สําหรับเรื่องที่ว่าทําไมเจ้าถึงสามารถเข้าใจเต๋าวรยุทธได้ทั้งที่ยังไม่บรรลุจุดสูงสุดขอบเขตเสินโหยวนั้น บางที่อาจจะเป็นเพราะศาสตร์บ่มเพาะที่เจ้ากําลังใช้อยู่ก็เป็นได้”

“โลกใบนี้เต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ สิ่งที่เจ้าเห็นอยู่ทุกวันนี้เป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของยอดภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น รอจนเจ้าแข็งแกร่งขึ้นจนสามารถท่องไปทั่วทั้งยุทธภพได้ เจ้าจะเข้าใจเองว่าโลกใบนี้มันน่าพิศวงแค่ไหน”

หลังจากที่กล่าวประโยคสุดท้ายจบ ร่างของจักรพรรดินีสัตว์อสูรก็หายวับไปทันที เห็นได้ชัดว่านางกลับเข้าไปในราชวังเพื่อบําเพ็ญเพียรต่อแล้ว

เจียงถอนหายใจเบาๆและจําจดทุกคําพูดของนางไว้ในใจ หลังจากที่พยายามทําความเข้าใจ เขาก็ตกผลึกได้ว่า

ร่างกายเปรียบเสมือนหม้อใบใหญ่ที่มีแก่นแท้พลังเป็นรากฐาน และเต๋าวรยุทธก็คือเนื้อในที่ไม่อาจขาดได้

เขาจําได้ว่ามีใครบางคนเคยกล่าวว่าทักษะวิชาทั้งหมดล้วนแต่สร้างมาจากรูปแบบเต๋า ซึ่งก็น่าจะเหมือนกับเพลงดาบเงาวายุที่ถูกสร้างขึ้นโดยจูเก๋อชิงหยุนตามความเข้าใจในรูปแบบเต๋าของเขา มันเป็นการหลอมรวมกับหัวใจหลักแห่งเต๋าวายุ ดังนั้นมันจึงยากต่อการทําความเข้าใจ

“ต้องฝึกให้หนักกว่านี้”

ในเวลานี้ ความหลงใหลในการบ่มเพาะพลังของเจียงอี้พุ่งทะยานขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

สุ่ยโย่วหลานสามารถฉายภาพเหมือนของนางจากระยะหลายหมื่นกิโลเมตรได้ ส่วนจักรพรรดินีสัตว์อสูรสามารถหยุดเวลาและยังสามารถควบคุมปฐพีธาตุด้วยรูปแบบเต๋าได้เช่นกัน

สิ่งเหล่านี้ทําให้เจียงอี้ปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้นอย่างแรงกล้า

แต่ทางเดียวที่เขาจะทําได้นั้นคือฝึกฝนให้หนักขึ้น! ความสามารถของสุ่ยโย่วหลานและจักรพรรดินีสัตว์อสูรคือการหยิบยืมพลังของกฎเกณฑ์ธรรมชาติซึ่งมีเพียงยอดฝีมือระดับสูงเท่านั้นที่ทําได้

เต๋าวรยุทธ!

เส้นทางแห่งเต๋วรยุทธคือการทําลายขีดจํากัดของตัวเองเพื่อค้นหาเส้นทางที่จะนําไปสู่จุดสูงสุด!

ก่อนหน้านี้ สาเหตุที่เจียงอี้โหยหาพลังคือ ต้องการอยู่เหนือกว่าเจียงเปี๋ยหลีเพื่อที่จะพาเขาไปกราบขอขมาต่อหน้าหลุมฝังศพของอีเฟียวเฟียว ส่วนอย่างที่สองคือความต้องการที่จะเป็นผู้กุมชะตาชีวิตของตัวเอง

อย่างไรก็ตามในตอนนี้ เขาปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้นด้วยตัวเอง เขาอยากที่จะไขความความลี้ลับของเต๋วรยุทธและทะยานไปสู่จุดสูงสุดของโลกใบนี้

ฟื้วว!

แต่ทันใดนั้นเอง เงาร่างขนาดยักษ์ก็บินขึ้นมาจากที่ด้านล่างของยอดเขา แน่นอนว่าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเสียจากราชันสัตว์อสูรโลหิตแดง

ดวงตาอันใหญ่โตของมันจ้องมองเจียงอื้อย่างเย็นชาขณะเอ่ย

“ไอ้หนู ยอดเขาเทพธิดาคือแดนศักดิ์สิทธิ์ของที่แห่งนี้ จักรพรรดินีอาจจะทรงเมตตาปล่อยให้เจ้าฝึกฝนอยู่ที่นี่ต่อได้ แต่ถ้าหากว่าเจ้ากล้ากระทําสิ่งที่เป็นการดูหมิ่นสถานที่แห่งนี้อีกล่ะก็… อืม! ราชันผู้นี้ขอสาบานเลยว่าจะฉีกร่างของเจ้าออกเป็นชิ้นๆ! เข้าใจไหม?”

เจียงอี้ไม่ได้กล่าวอะไรออกมาและทําได้เพียงถูจมูกด้วยความเขินอาย แต่เจ้าจิ้งจอกน้อยที่อยู่ด้านหลังของเขาหาได้เป็นเช่นนั้นไม่

มันเปล่งเสียงร้องออกมาไม่หยุดและพยายามทําท่าทางดุร้ายเพื่อข่มขู่ราชันอสูรโลหิตแดง เมื่ออีกฝ่ายเห็นเช่นนั้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธก่อนหน้านี้ก็แปรเปลี่ยนไปและถูกแทนที่ด้วยความลนลาน

แม้ว่ามันจะกล้าก่นด่าเจียงอื้อย่างไม่ไว้หน้า แต่เมื่อต้องอยู่ต่อหน้าองค์หญิงน้อยผู้นี้ มันก็มีท่าทีไม่ต่างอะไรไปจากลูกแมวที่เผชิญหน้ากับพญาราชสีห์!