เพลิงพิโรธสวรรค์ (Fury towards the burning heaven) - ตอนที่ 291

สามารถติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ : แปลได้แล้ว

“เป็นอย่างที่ข้าคาดการณ์ไว้จริงๆด้วยสินะ! เจียงอี้ เจ้ารับตําแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์นี้ไม่ได้นะ”

หลังจากที่จูเก๋อชิงหยุนฟังเรื่องราวจากเจียงอี้ เปลือกตาที่เที่ยวย่นของเขาก็สั่นเล็กน้อยขณะที่ดวงตาของเขาเปล่งประกายออกมาขณะที่เขาพูดว่า “หลังก้าวเข้าสู่โถงวรยุทธแล้ว มันจะเป็นดั่งทะเลลึก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป สวรรค์จะกลับกลายเป็นขุมนรก เจ้าอาจจะไม่เคยได้ยินสิ่งเหล่านี้มาก่อน แต่พวกเราทุกคนรู้เรื่องนี้”

“นรก?”

เจียงอี้เลิกคิ้วของเขาขึ้นและพูดด้วยความสงสัยบางอย่าง “มันไม่น่าจริงจังขนาดนั้นหรอกใช่ไหมขอรับ? ไม่ใช่ว่าโถงวรยุทธนั้นพูดเพียงแค่เรื่องของผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์หรอกหรือ? ยิ่งไปกว่านั้นข้าไม่ต้องทําอะไรทั้งนั้นและไม่ต้องฟังคําสั่งผู้ใด โถงวรยุทธนั้นก็ไม่ได้มีเรื่องอื้อฉาวเท่าไหร่และพวกก็ไม่เคยมีส่วนร่วมกับความขัดแย้งของทวีปเช่นกัน”

“หึหึ”

จูเก๋อชิงหยุนลูบเคราของเขาและกล่าวอย่างหมดหนทาง “เจียงอี้ สิ่งที่เจ้าเห็นไม่ใช่สิ่งที่เป็นเสมอไป เอาอย่างงี้ หากเจ้ายังอยู่ที่เมืองเทียนอวี่ เจ้าจะมีโอกาสได้รู้จักบรรดาองค์ชายของอาณาจักรเสินหวู่ไหม? แล้วในตอนนั้น ไม่ใช่ว่าเจ้ารู้สึกว่าราชวงศ์อาณาจักรเงินหรู่นั้นมีเกียรติมาก, ควรค่าแก่คําชื่นชมและไม่เห็นแก่ตัวหรอกหรือ?”

“เอ่อ…”

เจียงอี้ไม่สามารถโต้แย้งเรื่องนี้ได้ ในอดีตนั้นเขาเคารพตระกูลราชวงศ์ของอาณาจักรเสินหวู่ทั้งใจ แต่ในตอนนี้เขาได้พบเจอกับเหตุการณ์มากมายจนในที่สุดเขาก็เข้าใจเสียทีว่าตระกูลราชวงศ์นั้นน่ารังเกียจและน่าขยะแขยงเพียงใด

จูเก๋อชิงหยุนกล่าวต่อว่า “ข้าจะไม่ประเมินเรื่องราวของโถงวรยุทธ ข้าแค่อยากจะบอกเจ้าว่าในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา โถงวรยุทธนั้นได้คัดเลือกผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ไปอย่างต่ำก็ร้อยคน และผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์เหล่านี้ก็ได้หายตัวไปและไม่มีใครรู้ว่าพวกเขากําลังหลบซ่อนตัวและบ่มเพาะพลังที่โถงหลักหรือว่าตายไปแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือเมื่อเจ้ากลายเป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์แล้ว โถงวรยุทธจะมีวิธีที่จะทําให้เจ้าอุทิศชีวิตรับใช้พวกเขา”

“ข้าเข้าใจแล้ว! ขอบคุณท่านที่เตือนข้า ท่านเจ้าสํานัก”

เจียงอี้คํานับด้วยความเคารพ ตอนแรกนั้นเขาลังเลอยู่บ้างแต่ในตอนนี้เขานั้นตัดสินใจได้อย่างถี่ถ้วนแล้ว เขาออกจากตําหนักและมุ่งตรงไปยังตําหนักรองเจ้าสํานักเถี่ย เขาปฏิเสธข้อเสนอ อย่างตรงไปตรงมา เขาไม่ได้หาข้อแก้ตัวใดๆและบอกไปตรงๆว่าเขาไม่ต้องการที่จะเข้าร่วม

เมื่อประมุขโถงวรยุทธเห็นความแน่วแน่ของเจียงอี้แล้ว เขาก็รู้ได้ในทันทีว่าเจียงอี้ต้องไปหาจูเก๋อชิงหยุนมาแน่ เขาพึมพําครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาอย่างเคร่งขรึม “เจียงอี้ เจ้าต้องเข้าใจโถงวรยุทธผิดไปแน่ มีเพียงการเข้าสู่โถงวรยุทธเท่านั้นแล้วเจ้าจึงจะรับรู้ได้ว่าโกงวรยุทธนั้นดีและมีอิทธิพลมากมายเพียงใด”

“ข้าสามารถบอกความลับบางอย่างแก่เจ้าได้ จริงๆแล้ว โถงวรยุทธนั้นมีอิทธิพลมากกว่าที่เจ้าจะสามารถจินตนาการได้ โถงวรยุทธไม่เคยข้องเกี่ยวกับความขัดแย้งของทวีป ข้ารับประกันได้เลยว่าเมื่อเจ้าได้เป็นผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์แล้ว แม้ว่าเจ้าจะยืนอยู่ในเมืองหลวงอาณาจักรเสินหวู่ เซี่ยถิงเวยก็จะไม่กล้าแตะต้องเจ้า!”

“มันยอดเยี่ยมเช่นนั้นเลย?”

เจียงอี้รู้สึกประหลาดใจ หากคนผู้นี้ไม่ใช่ประมุขโถงวรยุทธสาขา เจียงอี้ก็คงจะคิดว่าเขาเป็นคนบ้า หลังจากได้ยินคําพูดของเขาแล้ว เจียงอี้ก็มั่นใจมากขึ้นว่าจะไม่เข้าร่วมกับโถงวรยุทธ หากมันมีอิทธิพลท่วมท้นขนาดนั้น เขาเกรงว่าเขาจะไม่สามารถออกจากโถงวรยุทธได้หลังจากที่ได้ก้าวเข้าไปแล้ว

ผู้ดูแลหยางพูดออกมาด้วยท่าทางที่จริงใจเช่นกัน “หมาป่าเดียวดาย หากเจ้าเชื่อข้า ตอบตกลงเถอะ ข้าบอกเจ้าจริงๆนะ…มีเพียงโถงวรยุทธเท่านั้นที่จะสามารถเลี้ยงดูเจ้าได้ ยิ่งไปกว่านั้นเจ้าเพิ่งจะได้ข้อเสนอตําแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ เท่าที่ข้ารู้มา ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์นั้นมีอิสระอย่างสมบูรณ์และไม่ได้ถูกควบคุมโดยสิ่งใดทั้งนั้น ไม่ต้องมีความรับผิดชอบใดๆและไม่ต้องฟังคําสั่งของผู้ใด รวมไปถึง…ประมุขใหญ่โถงวรยุทธ”

เจียงอี้ยิ้มอย่างขมขื่นและมองไปยังผู้ดูแลหยาง เขาโค้งคํานับป้องมือและพูดว่า “ข้าต้องขออภัยผู้ดูแลหยางด้วย เรื่องนี้ข้าได้ตัดสินใจแล้ว ในฐานะสหาย หากท่านต้องการให้ข้าช่วยเหลือสิ่งใดก็บอกข้าได้เสมอ แต่ข้าต้องขออภัยกับเรื่องนี้จริงๆ”

“เฮ้อ…”

ร่องรอยแห่งความผิดหวังและเสียใจถูกแต่งแต้มอยู่ในดวงตาของประมุขโถงวรยุทธสาขา ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่เจียงอี้อยู่ที่เมืองเทียนอวี่ ผู้ดูแลหยางและผู้เฒ่าเฟ่ยพยายามขอให้เขารับเจียงอี้ แต่เขาก็ไม่เห็นคุณค่าใดๆในตัวเจียงอี้เลย ซึ่งตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยแม้ว่าเขาจะอยากรับเจียงอี้ให้เข้าร่วมกับเขา

ประมุขโถงวรยุทธสาขาและผู้ดูแลหยางได้กลับไปแล้ว แต่เจียงอี้ก็ยังไม่อยากกลับเข้าหุบเขาทันที เขาอยากจะปล่อยให้จิ้งจอกน้อยเล่นอยู่ที่สํานักจิตอสูรสักสองวันก่อน

จิ้งจอกน้อยนั้นเข้ากับเสี่ยวนู๋ได้ดีมาก เพียงแค่ในช่วงเช้ามนุษย์และอสูรก็สนิทสนมกันมาขึ้น เจียงเสี่ยวนู๋นําเนื้อย่างและอาหารอันโอชะมาให้จิ้งจอกน้อยได้ลิ้มรส มันไม่เคยได้กินอาหารอย่างอื่นเลยนอกจากผลไม้วิญญาณ เมื่อมันได้ลิ้มลองอาหารของมนุษย์ มันก็ชื่นชอบใจเป็นอย่างมากและสนิทกับเสี่ยวนู๋มากขึ้น

เจียงอี้พูดกับเจียงหยุนไฮ่อย่างสบายๆอยู่ในโถงนั่งเล่น เขาเล่าทุกอย่างเกี่ยวกับจักรพรรดินีสัตว์อสูรโดยไม่ปิดบังอะไร ซึ่งเจียงหยุนไฮ่นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเพราะเขาไม่ได้คาดว่าเจียงอี้จะประสบพบเจอกับโชคชะตาเช่นนี้ อาจไม่มีผู้ใดในโลกนี้ที่สามารถเข้าสู่ราชวังของจักรพรรดินีสัตว์อสูรได้แล้วใช่ไหม? จักรพรรดินีอนุญาตให้เจียงอี้ฝึกฝนและไปที่นั่นได้ทุกเมื่อที่เขาต้องการ

“อ้อ ใช่ ใต้เท้าน้อย!”

จู่ๆเจียงหยุนไฮ่ก็นึกบางสิ่งขึ้นมาได้แต่ก็ลังเลยในตอนที่เขาอ้าปากค้างอยู่ มันใช้เวลาพักหนึ่งก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า “ศาสตร์แปรผันดวงจิตนั้นเป็นเพียงทักษะวิชาเดียวที่นายหญิงได้ถ่ายทอดให้กับข้า นายหญิงไม่ได้บอกไว้ว่าข้าควรจะบอกท่านหรือไม่ เพราะความสามารถนี้มันอาจจะเป็นสิ่งที่จะช่วยให้ท่านหลบหนีได้ในยามวิกาล แต่มันก็ยังถือเป็นความสามารถที่พรากชีวิตของท่านไปด้วยเช่นกัน”

“ในทุกๆการปลดปล่อยศาสตร์แต่ละครั้งจะทําให้ดวงจิตของท่านถูกปั่นทอนและท่านควรรู้ถึงความสําคัญของดวงจิตวิญญาณ เมื่อดวงจิตอ่อนแอ สัญชาติญาณของจอมยุทธก็จะอ่อนแอลงไปด้วยเช่นกัน ในกรณีที่ร้ายแรงมันก็อาจจะไม่ทันการ…ดังนั้น ข้าจึงไม่รู้ว่าควรจะถ่ายทอดความสามารถนี้ให้ท่านดีหรือไม่”

เจียงอี้ก็ลังเลเช่นกัน ศาสตร์แปรผันดวงจิตนี้เป็นความสามารถที่น่าเหลือเชื่อ แต่มันก็ถือเป็นดาบสองคมที่สามารถทําร้ายผู้ใช้วิชาได้เช่นกัน

“ข้าจะลองเรียนรู้มัน”

ท้ายที่สุดเจียงอี้ก็ตัดสินใจ มันเป็นสิ่งเดียวที่แม่ของเขาทิ้งไว้ให้ และเจียงอี้ก็ยังมั่นใจและจะไม่ใช้วิชานี้เว้นแต่ว่ามันจําเป็นจริงๆ

เจียงหยุนไฮ่พยักหน้าและเขียนศาสตร์แปรผันดวงจิตจากความทรงจําของเขาลงกระดาษหลังจากเจียงอี้จดจํามันได้ เขาก็ทําลายมันในทันทีในขณะที่เจียงหยุนไฮ่อธิบายเคล็ดวิชาบางอย่าง

เจียงอี้เข้าใจมันได้อย่างรวดเร็วและรู้สึกว่าศาสตร์แปรผันดวงจิตนั้นค่อนข้างง่าย แต่เขาก็ไม่กล้าทดสอบมันสุ่มสี่สุ่มห้าเนื่องจากดวงจิตนั้นมีความสําคัญอย่างยิ่ง

ในวันที่สาม เจียงอี้ตัดสินใจกลับไปยังหุบเขาเทพธิดา ดาวดวงแรกที่อยู่ในตันเทียนของเขาใกล้เต็มไปด้วยแก่นแท้พลังเต็มที่ แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตัวเขานั้นอยู่ในระดับพลังขั้นใด แต่เขาก็ยังต้องการเติมให้มันเต็มก่อนและค่อยมาดูสถานการณ์ก่อนที่จะคิดพิจารณาสิ่งอื่นที่หลัง

แท่นลอยฟ้าของราชวังจักรพรรดินีสัตว์อสูรนั้นมีพลังงานฟ้าดินที่เข้มข้นกว่าโลกภายนอกหลายสิบเท่านัก หลังจากคุ้นชินกับการบ่มเพาะพลังที่นั่น เจียงอี้ก็รู้สึกแปลกๆ เล็กน้อยเมื่อเขาพยายามบ่มเพาะพลังที่สํานักจิตอสูร

“จี๊ จี๊!”

เจียงอี้รู้สึกประหลาดใจหลังจากที่เล่นกับเสี่ยวนู๋เป็นเวลาสองวันเต็มๆ จิ้งจอกน้อยต้องการให้เจียงอี้พาเจียงเสี่ยวนํากลับไปหุบเขาเทพธิดาเมื่อตอนที่พวกเขากําลังจะกลับไป และบอกว่าอยากให้เสี่ยวนู๋มาที่บ้านเพื่อเล่นกับมัน

“นี่มันไม่เข้าท่าหรอก ใช่ไหม? ในเมื่อจักรพรรดินียังไม่เอ่ยอนุญาต พวกเราจะพาเสี่ยวนู๋มาด้วยได้อย่างไร?”

“ไม่เป็นไร พี่ใหญ่ ทุกครั้งที่ท่านแม่กําลังบําเพ็ญ นางจะใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปี นอกจากนั้น แม้ว่านางจะรู้เรื่องนี้แต่นางก็จะไม่ตําหนิหรอก…เพราะพี่สาวเสี่ยวนู๋เป็นเพื่อนของเสี่ยวเฟย”

เมื่อเจียงอี้เห็นท่าทางที่มุ่งมั่นของเสี่ยวเฟย เขาก็หันกลับไปและมองเห็นเพียงความหวังเจียงเสี่ยวนู๋ เขากัดฟันแล้วพูดว่า “ตามใจเจ้าแล้วกัน ถ้าหากมันไม่เป็นอะไร เสี่ยวเฟยก็ไปบอกให้ราชันสัตว์อสูรพาเสี่ยวนํากลับไปด้วยแล้วกัน”

“จี๊ จี๊!”

จิ้งจอกน้อยร่าเริงเป็นอย่างมาก เจียงอี้เข้าไปหาเจียงหยุนไฮ่และเจียงหยุนไฮ่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไร เขาหัวเราะและกระซิบกับเจียงอี้ “ใต้เท้าน้อย เสี่ยวนู๋เป็นสาวใช้ที่ถูกคัดเลือกมาโดยนายหญิงจริงๆแล้ว….นางตั้งใจให้เสี่ยวนู๋มาเป็นนางสนมให้ท่านด้วย ท่านสามารถรอเวลาที่เหมาะสมแล้วรับนางมาเป็นผู้หญิงของท่านก็ได้”

“เอ่อ…”

เจียงอี้เงียบครู่หนึ่งและใบหน้าของเขาก็แดงก่ำพร้อมตําหนิเจียงหยุนไฮ่ “ท่านปู่กําลังจะพูดอะไรน่ะ? ข้าเห็นนางเป็นน้องสาวของข้า….ท่านพูดแบบนั้นได้ยังไง?”

“ฮิฮิ!”

เจียงหยุนไฮ่แสร้งทําเป็นไร้เดียงสาและจ้องมองอย่างว่างเปล่าก่อนที่จะยิ้มและโบกมือ “ไปเถอะ ไปเถอะ! ไม่มีอะไรต้องกังวลกับปู่หรอก ไปตั้งใจบ่มเพาะพลังซะนะ”

เจียงอี้และคนอื่นๆลงจากภูเขาอย่างรวดเร็วและถูกราชันสัตว์อสูรทั้งสองแบกพวกเขาขึ้นอย่างรวดเร็วขณะที่กําลังจะเดินทางกลับไปยังส่วนลึกของหุบเขา

ในขณะที่เขาจากไป รองเจ้าสํานักที่มากจากเมืองจิตอสูรก็วิ่งไปยังสํานักอย่างบ้าคลั่งด้วยท่าทีที่มืดหม่น รองเจ้าสํานักนั้นไม่สนใจคําทักทายของผู้ใดทั้งสิ้นในขณะที่เขารีบเข้าไปยังตําหนักของจูเก๋อชิงหยุน เขาทําตัวหยาบคายและไม่แม้แต่จะเคาะประตูก่อน เมื่อเขาเข้าไปก็ตะโกนออกมาว่า “ท่านเจ้าสํานัก! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!”

“เจ้าก็โตแล้ว ทําไมไม่สํารวมกิริยาหน่อยล่ะ” จูเก๋อชิงหยุนที่กําลังหลับตารับแสงแดดอยู่ ตําหนิอย่างอุ่นเคืองก่อนที่จะถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

รองเจ้าสํานักลอบกลืนน้ำลายของเขาและพูดออกมาอย่างรวดเร็ว “มีใครบางคนรายงานไปยังจักรวรรดิมังกรเวหาว่าพวกเขาพบตัวผู้บงการที่ลักพาตัวจิ้งจอกน้อยแล้ว พวกเขายังพบหลักฐานและกล่าวว่าคนผู้นั้นจริงๆแล้วคือ…ซูตี๋กั๋ว!”

“อะไรนะ? เป็นไปไม่ได้! ไร้สาระยิ่งนัก!”

คิ้วของจูเก๋อชิงหยุนขมวดขึ้นขณะที่กระพริบตาหลายครั้ง เขาแสดงออกด้วยความหดหู่พร้อมถอนหายใจและพูดว่า “มีบางอย่างเกิดขึ้น เรื่องใหญ่…”