เพลิงพิโรธสวรรค์ (Fury towards the burning heaven) - ตอนที่ 290

สามารถติดตามข่าวสารได้ที่แฟนเพจ : แปลได้แล้ว

ตลอดช่วงเวลาที่เจียงอี้อาศัยอยู่บนยอดเขาเทพธิดา เขามักจะอยู่เล่นเป็นเพื่อนจิ้งจอกน้อยสองถึงสามชั่วโมงต่อวัน ส่วนเวลาที่เหลือเขาจะใช้มันไปกับการบ่มเพาะพลังอยู่ที่แท่นลอยฟ้า

ทางด้านของจิ้งจอกน้อยก็มักจะนําผลไม้วิญญาณนานาชนิดมาให้เจียงอี้ได้ทานอย่างต่อเนื่อง เขาเองก็ไม่ทราบว่าพวกมันมีสรรพคุณอะไรบ้าง แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากและถือว่ามันเป็นเพียงอาหารเท่านั้น

จักรพรรดินีสัตว์อสูรไม่ได้โป้ปดจริงๆ หลังจากที่ทานผลไม้วิญญาณไปแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกถึงความหิวแต่อย่างใดและยังสัมผัสได้ถึงกายเนื้อที่กําลังแข็งแกร่งมากขึ้น

จักรพรรดินีสัตว์อสูรกลับคืนสู่ช่วงบําเพ็ญเพียร จิ้งจอกน้อยดูเหมือนว่าจะคุ้นชินแล้วเลยไม่ได้แปลกใจแต่อย่างใด วันๆนางก็เอาแต่ชวนเจียงอี้เดินไปรอบๆเขาเทพธิดาและขอให้อีกฝ่ายเล่าสิ่งที่น่าสนใจเกี่ยวกับมนุษย์รวมไปถึงชีวิตวัยเด็กของเขาให้นางฟัง

ในช่วงที่เจียงอี้อยู่ในห้วงการบําเพ็ญ นางก็จะนอนหลับอยู่แถวนั้น แต่น่าแปลกนัก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยเห็นจิ้งจอกน้อยบ่มเพาะพลังเลยแม้แต่ครั้งเดียว

นางเอาแต่กินผลไม้วิญญาณและทุกครั้งที่กิน นางก็จะกินมากกว่าหนึ่งโหลซึ่งทําให้เขาประหลาดใจในความกินจุของนางไม่น้อย

หลังจากผ่านไปช่วงหนึ่ง เจียงอี้ก็ได้รับข้อความจากงูเกือชิงหยุนผ่านทางเครื่องรางหยก แต่ก็เป็นเพียงข้อความง่ายๆที่มีใจความว่าหลักๆคือให้เจียงอี้ฝึกฝนอย่างสบายใจและไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับครอบครัวของเขา

วันเวลาไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวสองเดือนก็ผ่านพ้นไป

กิจวัตรประจําวันของเจียงอี้ยังคงเป็นเช่นเดิม หากไม่ได้อยู่เล่นกับจิ้งจอกน้อยเสี่ยวเฟย เขาก็จะบ่มเพาะพลัง

ตลอดเวลา เขาสังเกตเห็นว่าจิ้งจอกน้อยเติบโตขึ้นเล็กน้อย ในขณะเดียวกันเขาก็ปฏิบัติกับนางราวกับเป็นพี่ชาย

เจียงอี้คือมนุษย์คนแรกที่นางรู้จักและยังเป็นเพื่อนคนแรกที่ปฏิบัติกับนางอย่างดี เสี่ยวเฟยเพิ่งมีอายุเพียงแค่สิบเอ็ดปีเท่านั้นและเปรียบเสมือนผ้าขาวอันบริสุทธิ์ เจียงอี้ทําดีกับนางดังนั้นนางจึงทําดีกับเขายิ่งกว่า

แท่นลอยฟ้าของจักรพรรดินีสัตว์อสูรนั้นอัดแน่นไปด้วยพลังงานฟ้าดินมากกว่าภายนอกถึงสิบเท่าทําให้ความเร็วในการบ่มเพาะพลังของเขาพุ่งทะยานจนน่าตกใจ

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เจียงอี้พยายามทําการค้นคว้าเกี่ยวกับดวงดาวภายในตันเทียน แต่สุดท้ายก็ต้องคว้าน้ำเหลว เขาไม่รู้ว่าหลังจากที่ดวงดาวดวงสุดท้ายถูกเติมเต็มแล้ว หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น?

“ฝึกฝน! บ่มเพาะพลัง!”

ครื้นนน!

แต่ในขณะที่กําลังจะกลับไปบําเพ็ญนั้น จู่ๆเครื่องรางหยกก็ส่องแสง เขาหยิบมันขึ้นมาและถ่ายเทแก่นแท้พลังลงไปเพื่อตรวจสอบข้อความ

เครื่องรางสื่อสารชิ้นนี้ถูกทําขึ้นเป็นพิเศษ ดังนั้นเจียงอี้จึงพูดคุยกับจูเก๋อชิงหยุนได้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น

เนื้อหาข้อความมีดังนี้ : มีสหายบางคนต้องการที่จะขอพบเจียงอี้ พวกเขาเรียกตัวเองว่าผู้ดูแลหยางและประมุขโถงวรยุทธสาขาเมืองเทียนอวี่ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีเรื่องสําคัญบางอย่างที่ต้องการพูดคุยกับเขา จูเก๋อชิงหยุนจึงอยากจะสอบถามเจียงอี้ว่าต้องการพบคนเหล่านี้หรือไม่? หากว่าไม่เขาจะหาข้อแก้ตัวให้และส่งพวกเขากลับไป

“ประมุขโถงวรยุทธกับผู้ดูแลหยาง?”

จู่ๆเจียงอี้ก็รู้สึกราวกับว่าตัวเองกําลังตกอยู่ในความลําบากใจ ทําไมทั้งสองคนถึงอยากพบเขากันนะ? เจียงอี้สามารถปฏิเสธการขอพบของประมุขโถงวรยุทธได้ แต่กับผู้ดูแลหยางนั้นต่างออกไป ชายชราผู้นี้สนับสนุนและดูแลเขามาตั้งแต่ต้น หากว่าเขาปฏิเสธไป มันคงจะไม่เหมาะสมนัก

“ข้าจะไป”

เจียงอี้ตัดสินใจแน่วแน่ นอกจากนี้เขาไม่ได้เจอเจียงเสี่ยวนู๋ เจียงหยุนไฮ่กับเฉียนว่านก้วนมาสองเดือนแล้ว พวกเขาอาจจะกําลังเป็นห่วงอยู่ก็ได้

“จี้จี้!”

จิ้งจอกน้อยเสี่ยวเฟยที่นอนอยู่ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือ เมื่อเจียงอี้บอกนางว่าเขากําลังจะออกไปข้างนอก ดวงตาของนางก็สว่างขึ้นทันที จากนั้นนางก็ส่งโทรจิตหาเขาด้วยความตื่นเต้น

“ดีจังเลย! ข้าจะตามพี่ใหญ่ไปด้วย ที่นี่มันน่าเบื่อเกินไป.. เสี่ยวเฟยจะออกไปเล่นที่โลกภายนอกกับท่านพี่!”

“เจ้าจะไปด้วยหรือ?”

เจียงอี้รู้สึกราวกับว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ยากลําบากอีกครั้ง แม้ว่าภายในสํานักจิตอสูรจะมีจูเก๋อชิงหยุนอยู่ แต่จากเหตุการณ์ครั้งก่อน จักรพรรดินีจะยอมปล่อยให้ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนออกไปเสี่ยงอีกหรือ?

เมื่อชั่งน้ำหนักอย่างดีแล้ว เจียงอี้ก็ส่ายหัวปฏิเสธและกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนรู้สึกผิด “เสี่ยวเฟย ข้าไม่อาจพาเจ้าออกไปได้ ไม่งั้นท่านแม่ของเจ้าคงจะตําหนิข้าแน่”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ใหญ่!”

เสี่ยวเฟยกระดิกหางน้อยๆของนางไปมาและส่งกระแสจิตบอกเจียงอี้ “ท่านแม่กล่าวว่าตราบใดที่ยังอยู่ในเขตของหุบเขาสามหมื่นลี้และมีแดงน้อยกับดําน้อยไปด้วย ข้าจะไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ ไม่ใช่ว่าท่านจะกลับสํานักหรือ? เช่นนั้นก็ยังไม่ถือว่าเราพ้นเขตหุบเขาสามหมื่นลี้นะ” 

“ก็ได้ๆ”

เจียงอี้พยักหน้าอย่างจนใจและยอมแพ้ให้กับความกระตือรือร้นที่อยากจะเที่ยวเล่นของนาง

หากมีชนชั้นราชันสัตว์อสูรไปด้วย พวกมันสามารถรับประกันความปลอดภัยของจิ้งจอกน้อยได้อย่างแน่นอน เว้นแต่ว่านักสู้ในสิบอันดับแรกจะลงมือด้วยตัวเอง มิฉะนั้นคงไม่มีใครสามารถแตะต้องนางได้แม้แต่ปลายนิ้ว

“จี้จี้!”

เมื่อเห็นว่าเจียงอี้อนุญาตแล้ว จิ้งจอกน้อยก็กระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข จากนั้นพวกเขาก็พากันเดินไปที่ขอบหน้าผาและตะโกนเรียกราชันสัตว์อสูรทั้งสองตน พริบตาเดียวพวกมันก็มาถึง

ที่น่าตลกคือ เมื่ออสูรโลหิตแดงมาถึง มันก็ปรี่เข้ามาและกล่าวกับจิ้งจอกน้อยด้วยน้ำเสียงที่พยายามทําให้นุ่มนวลที่สุด

“องค์หญิงน้อย ท่านมีอะไรให้ข้ารับใช้หรือ?”

“จี้จี้!”

แต่ทันทีที่จิ้งจอกน้อยอธิบายไปสองสามประโยค ดวงตาของมันก็เบนไปทางเจียงอี้และกล่าวด้วยความขัดใจ “ชิ! รีบขึ้นมา ราชันผู้นี้จะพาเจ้าไปเอง!”

เมื่อทั้งสองขึ้นมาอยู่บนตัวของราชันสัตว์อสูรแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางทันที ตลอดทางไม่มีสัตว์อสูรแม้แต่ตัวเดียวที่กล้าขัดขวางเส้นทางพวกเขา

หลังจากนั้นสองสามวัน เจียงอี้ก็มาถึงหุบเขาเมฆาทมิฬ เขาขอให้ราชันทั้งสองตัวหยุดอยู่ที่นี่เพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวายภายในสํานัก ในขณะเดียวกันเขาก็กําลังจะขอให้จิ้งจอกน้อยรออยู่ที่นี่ แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้อยู่แล้วว่าเขาจะพูดอะไรจึงได้ชิงพูดขึ้นมาก่อน

“พี่ใหญ่ พาข้าเข้าไปด้วยนะ! เสี่ยวเฟยสัญญาว่าจะเป็นเด็กดีและเชื่อฟังพี่ใหญ่ทุกอย่างเลย พาข้าไปด้วยน้า นะๆๆๆ!”

เมื่อเห็นท่าที่ออดอ้อนของเสี่ยวเฟย เจียงอี้ก็ทําได้เพียงแค่หันไปขอความเห็นจากราชันสัตว์อสูรทั้งสองตัวอย่างหมดหดทาง ไม่นานนักราชันโลหิตแดงก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อน

“ตราบเท่าที่เจ้าไม่ได้ออกจากสํานักและยอดฝีมือขอบเขตจินกังของพวกเจ้าไม่ได้แตะต้ององค์หญิง เช่นนั้นก็ไม่มีใครสามารถทําอะไรนางได้เพราะพวกเรายังอยู่ที่นี่”

“แต่แน่นอน… หากมีเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น พวกเราก็สามารถนําศีรษะของเจ้ากลับไปหาจักรพรรดินี้ได้เช่นกัน ฮึ่ม!”

“อืม”

เจียงอี้เชื่อมั่นในความปลอดภัยของสํานัก เขาอุ้มจิ้งจอกน้อยไว้ในอ้อมแขนและก้าวเข้าไปในสํานักอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มุ่งตรงไปยังตําหนักของตนทันที

“นายน้อย!”

“ใต้เท้าน้อย!”

เจียงเสี่ยวนู๋กับเจียงหยุนไฮ่กล่าวโพล่งออกมาพร้อมกัน เสียดายนักที่เฉียนว่านก้วนไม่ได้อยู่ด้วย หลังจากที่พูดคุยกันเล็กน้อย เขาก็หันไปยิ้มให้กับจิ้งจอกน้อยพร้อมกับกระซิบที่ข้างหูนางเบาๆ

“เสี่ยวเฟย เจ้าเล่นอยู่ที่นี่ก่อนแล้วอย่าออกไปไหนนะ ข้ามีบางอย่างที่ต้องทําและจะกลับมาให้เร็วที่สุด… เสี่ยวนู เจ้าช่วยหาอะไรให้เสี่ยวเฟยทานด้วยนะ”

“ว้าว! เป็นจิ้งจอกน้อยที่น่ารักอะไรเช่นนี้!” ดวงตาของเสี่ยวนู๋เป็นประกายขณะที่เหยียดแขนออกไปเพื่อรับจิ้งจอกน้อยมาไว้ในอ้อมกอด

เสี่ยวเฟยเองก็ช่างดีเสียเหลือเกิน นางไม่หวาดกลัวคนแปลกหน้าเลยแม้แต่น้อยและยังตามเสี่ยวนู๋เข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย

เจียงอี้พูดคุยกับเจียงหยุนไฮ่ชั่วครู่ก่อนที่จะขอตัวออกไป เมื่อออกมาข้างนอก เขาก็พบกับอาจารย์ผู้หนึ่งซึ่งดูเหมือนจะกําลังรอเขาอยู่แล้ว

“เจียงอี้ มุ่งหน้าไปยังที่พักของรองเจ้าสํานักเถี่ยเถิด แขกทั้งสองกําลังรอเจ้าอยู่ที่นั่น”

“รองเจ้าสํานักเถี่ย?”

เจียงอี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ไม่ใช่ว่าสํานักห้ามไม่ให้บุคคลภายนอกเข้ามาหรือ?”

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้ประมุขโถงวรยุทธสาขาเมืองเทียนอวี่เป็นเพียงแค่นักสู้จุดสูงสุดขอบเขตจื่อฝู่ และผู้ดูแลหยางยังอ่อนแอยิ่งกว่า หากให้กล่าวตามตรง พวกเขาทั้งสองเป็นเพียงแค่ระดับล่างของโถงวรยุทธที่แท้จริงเท่านั้น ทําไมพวกเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

เมื่อได้ยินคําถาม อาจารย์ผู้นั้นก็กล่าวอธิบาย “สําหรับคนธรรมดาน่ะใช่ แค่พวกเขาทั้งสองมีป้ายตราจากประมุขใหญ่โถงวรยุทธ ดังนั้นพวกเขาจึงได้รับการงดเว้นเป็นพิเศษ เจ้าต้องทราบก่อนว่าประมุขใหญ่โถงวรยุทธเป็นถึงยอดฝีมืออันดับสี่ในทําเนียบยอดฝีมือทั้งสิบ!”

“อ่อ”

เมื่อไขข้อสงสัยได้แล้ว เจียงอี้ก็ตามอาจารย์ผู้นั้นไปยังตําหนักของรองเจ้าสํานักเถี่ยอย่างรวดเร็ว จากนั้นไม่นานเขาก็พบกับประมุขโถงวรยุทธสาขาเมืองเทียนอวี่กับผู้ดูแลหยางที่กําลังนั่งรออยู่แล้ว

แม้ว่าจะอยู่ในตําหนักของรองเจ้าสํานักเดีย แต่ตัวเจ้าของบ้านนั้นกลับอยู่ในช่วงบําเพ็ญเพียร ส่วนอาจารย์ผู้นั้นก็รู้งานดีและปลีกตัวออกไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ทักทายทั้งสองเล็กน้อย พวกเขาก็เข้าเรื่องทันทีโดยที่ประมุขโถงวรยุทธเป็นผู้นําเอกสารขึ้นมาและเอ่ยออกมาก่อน

“เจียงอี้ ข้าเป็นตัวแทนของท่านประมุขใหญ่แห่งโถงวรยุทธเพื่อมาเชิญเจ้าให้เข้าร่วมกับพวกเราในฐานะ “ผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์ เจ้ายังไม่ต้องรีบปฏิเสธและฟังสิ่งที่ข้าจะพูดก่อน”

“ตําแหน่งผู้อาวุโสกิตติมศักดิ์นั้นไม่มีภาระหน้าที่ใดๆทั้งสิ้น มันเป็นเพียงแค่ตําแหน่งในนามและไม่ว่าใครในโถงวรยุทธก็ไม่สามารถสั่งเจ้าได้ แต่เจ้าสามารถใช้ประโยชน์จากแหล่งข่าวกรองได้อย่างเต็มที่”

“อีกทั้งยังได้รับศิลาสวรรค์หนึ่งก้อนในทุกๆปี ข้าหวังว่าเจ้าจะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีตและไม่ปฏิเสธข้อเสนอนี้”

คิ้วของเจียงอี้ขมวดเข้าหากันและเผยให้เห็นความสับสน หากให้กล่าวตามจริง ในความคิดของเขาโกงวรยุทธก็ไม่ต่างอะไรไปจากจักรวรรดิมังกรเวหาที่เก็บซ่อนความตั้งใจบางอย่างเอาไว้และเสนอผลประโยชน์ให้เขาโดยไม่ต้องตอบแทน

เจียงอี้รู้ซึ่งดีว่าในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาแบบฟรีๆ หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เขาก็ตอบกลับไป

“ข้าขอเวลาพิจารณาเป็นเวลาหนึ่งวันได้หรือไม่?”