เพลิงพิโรธสวรรค์ (Fury towards the burning heaven) - ตอนที่ 243

เมื่อทุกคนเห็นสิ่งประดิษฐ์ระดับสวรรค์ทั้งสี่ถูกทำลาย พวกเขาก็มีสีหน้าเคร่งเคียดในขณะที่บางคนไม่กล้าแม้แต่จะไล่ล่าต่อ พวกเขารู้ซึ้งดีว่าสิ่งประดิษฐ์ระดับสวรรค์นั้นแข็งแกร่งเพียงใดและมันเป็นไปไม่ได้ที่เพลิงโลกาจะสร้างความเสียหายได้เช่นนี้ ไม่จำเป็นที่จะบอกว่าเจียงอี้ใช้ไพ่ตายที่น่ากลัวออกมา มิฉะนั้นจะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะฆ่าผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยวทั้งสี่คนในช่วงเวลาสั้นๆแค่นี้

 

 

“ไล่ล่า!”

 

 

แม้จะเกิดเหตุเช่นนี้ กลุ่มคนอีกกลุ่มก็ยังวิ่งไปในทิศทางที่เจียงอี้หนีไปอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าพวกเขาจะสามารถฆ่าเจียงอี้ได้หรือไม่ก็ตาม แต่เรื่องการไล่ล่านั้นเป็นเรื่องของอุดมคติ ยังไงพวกเขาก็ยังต้องแสดงมันออกมาใช่มั้ย?

 

 

มันค่อนข้างชัดเจน

 

 

ความเร็วในการขุดของทุกคนช้าลงอย่างมาก สายตาของทุกคนสั่นไหวเมื่อมองหน้ากันและกันและลดบทบาทลง พยายามที่จะปัดงานนี้ออกไป โดยเฉพาะทหารจากอาณาจักรต้าเซี่ยที่กลับไปรายงานตัวทันทีหลังจากไล่ตามไปเพียงแค่ระยะสั้นและไม่ต้องกังวลกับเรื่องนี้อีกต่อไป

 

 

เจียงอี้ทำลายอุโมงค์ที่เคลื่อนตัวผ่าน ก่อนที่เขาจะขุดลงไปอีกสามสิบกิโลเมตรเพื่อเพิ่มความยากลำบากในการติดตามตัวเขา หากทุกคนไล่ล่าพร้อมกันมันจะช้าลงเท่านั้น และถ้าพวกเขาแยกกันพวกเขาจะไม่สามารถจับตำแหน่งของเจียงอี้ได้ ผู้เชี่ยวชาญของอาณาจักรเสินหวู่ได้ไล่ล่าเป็นเวลาสองชั่วโมงและทุกคนกลับมารายงานความล้มเหลวของการไล่ล่าตัวเจียงอี้!

 

 

“เจียงอี้เผาสิ่งประดิษฐ์ระดับสวรรค์จริงๆหรือ? เขายังฆ่าสี่ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยวที่อยู่ขั้นที่ห้าเป็นอย่างต่ำได้อย่างง่ายดาย?”

 

 

เมื่อแม่ทัพซูตี๋กั๋วของอาณาจักรต้าเซี่ยได้ยินรายงานจากคนของเขา เขาก็เผยความน่าเกรงขามออกมา เขาเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเจียงอี้และรู้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะรุ่นเยาว์ที่ยอดเยี่ยม แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่ากำลังต่อสู้ของเขาจะอยู่ในระดับนี้ซึ่งเขายังเด็กอยู่เลย?

 

 

เขาอาจพึ่งพาสิ่งประดิษฐ์บางอย่างและมันอาจไม่ใช่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา อย่างไรก็ตามถ้าเขาสามารถได้รับสิ่งประดิษฐ์มากมายเช่นนี้ มันก็พิสูจน์ว่าเขามีความสามารถบางอย่าง ใช่ไหม?

 

 

“พวกสวะ!”

 

 

เมื่อเซียอู๋หุ่ยรู้ว่าการไล่ตามนั้นล้มเหลว เขาก็โกรธแค้นและอับอายขายหน้าอีกครั้ง คราวนี้มันอยู่ต่อหน้ากองทัพของอาณาจักรต้าเซี่ย ความอัปยศอดสูนี้มาถึงต่างถิ่นแล้ว

 

 

กองทัพมหึมาเดินหน้าอีกครั้ง คราวนี้พวกเขาระมัดระวังมากขึ้น พวกเขาขุดอุโมงค์สามสิบเมตรและหนึ่งร้อยห้าสิบเมตรใต้เส้นทางสายหลักขณะที่พวกเขาเดินขบวน มีทหารหลายพันคนสร้างกำแพงมนุษย์ด้านล่างที่เซี่ยอู๋หุ่ยผ่านไป การปกป้องหลายชั้นคงเป็นการยากหากเจียงอี้ทำการโจมตีจากใต้ดินอีกครั้ง

 

 

…

 

 

“เฮ้อ!”

 

 

เจียงอี้วิ่งออกไปจากยอดเขาที่ห่างจากกองทัพออกไปหลายกิโลเมตร หลังจากวิ่งต่อไปอีกระยะหนึ่งเขาพบที่ซ่อนแห่งหนึ่งและขุดอุโมงค์ใต้ดินก่อนที่เขาจะหนีอีกครั้ง

 

 

สีหน้าวิตกกังวลเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขา กองทัพนี้ใหญ่เกินไปและมีผู้เชี่ยวชาญมากเกินไป นี่เป็นผลลัพธ์เมื่อผู้เชี่ยวชาญระดับสูงสุดของขอบเขตเสินโหยวยังคงอยู่ในตำแหน่งของตน ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยวระดับสูงสุดเหล่านี้สามารถใช้การโจมตีรูปแบบเต๋าได้ซึ่งเพลิงโลกาของเขาจะไม่สามารถต้านทานได้!

 

 

“ไม่มีทางอื่นอีกแล้วเหรอ?”

 

 

เจียงอี้นั่งอยู่บนเถาอู้–เจ้าเหลืองใหญ่ด้วยท่าทีเซื่องซึมเหมือนกับคนแพ้ เขาไม่มีทางที่จะหาตัวเซี่ยอู๋หุ่ยได้และด้วยสถานะปัจจุบันของเรื่องที่เกิดขึ้น มันจะยิ่งยากสำหรับเขาที่จะได้เข้าใกล้รถม้าของเซี่ยอู๋หุ่ย การป้องกันใต้ดินนั้นเข้มงวดมากขึ้นแล้ว

 

 

แม้ว่าเขาจะสามารถฆ่าเซี่ยอู๋หุ่ยได้ แต่เขาอาจไม่สามารถชิงแหวนแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์โบราณได้เพราะเจียงอี้อาจจะทำลายมันไปโดยไม่ตั้งใจ

 

 

“ทั้งบนพื้นดินและใต้ดินก็ไม่ได้ทั้งคู่! ไม่มีทางอื่นแล้วหรือ?”

 

 

เจียงอี้ถูใบหน้าของเขา ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย หากเขาไม่สามารถไปได้ทั้งพื้นดินหรือใต้ดิน เขาก็สามารถไปทางท้องฟ้าได้ มีผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเสินโหยวจำนวนมากในกองทัพ ซึ่งเขาเข้าใกล้มากไม่ได้ แต่เขามี … หินวิญญาณเพลิง!

 

 

หากเขาขี่สัตว์อสูรประเภทสัตว์ปีก เขาก็ไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้กองทัพ เขาสามารถใช้หินวิญญาณเพลิงโดยตรงเพื่อโจมตีจากท้องฟ้า!

 

 

“เอาล่ะ!”

 

 

เจียงอี้ตื่นเต้น เขายังมีเครื่องรางสัตว์วิญญาณอีกหนึ่งชิ้นและหากวิหคเพลิงตายเขาก็ต้องจับสัตว์อสูรอีกตัวหนึ่ง! เนื่องจากการฝึกฝนวืหคเพลิงไม่ได้ส่งผลให้ลมปราณเขาแตกซ่านและตายก่อนเวลาอันควร เขาคงไม่มีปัญหากับการที่จะรับสัตว์อสูรตัวที่สองอีกใช่ไหม?

 

 

“ไปกันเถอะ!”

 

 

เจียงอี้รู้ได้อย่างชัดเจนว่าจะหาสัตว์อสูรได้ที่ไหนในอาณาจักรต้าเซี่ย มันสายเกินไปแล้วที่จะกลับไปที่ภูเขาสามหมื่นลี้ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหาสัตว์อสูรประเภทสัตว์ปีกในบริเวณใกล้เคียง

 

 

“เจ้าเหลืองใหญ่ มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก!”

 

 

ตามแผนที่ที่ได้มาจากเฉียนคุน ภูเขาเมฆาเรืองรอง อาจจะไม่มีสัตว์อสูรระดับสูง แต่มีข่าวลือเกี่ยวกับสัตว์อสูรระดับสามและสัตว์อสูรระดับสองมากมาย มันเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างโด่งดังในอาณาจักรต้าเซี่ย

 

 

ระยะทางจากที่นี่ไปยังภูเขาเมฆาเรืองรองนั้นอยู่ไม่ไกลและเจียงอี้ก็สามารถไปถึงสถานที่นั้นได้ในวันเดียว มันน่าจะเพียงพอสำหรับเขาที่จะจับสัตว์อสูรและไล่ตามหลังจากกองทัพภายในหนึ่งหรือสองวันก่อนที่กองทัพจะไปถึงเมืองเซี่ยยวี่

 

 

“มอ มออ“

 

 

หลังจากที่เหลืองใหญ่มุดดินลงไปสามสิบกิโลเมตรแล้ว มันก็เริ่มมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกด้วยความเร็วเต็มที่ เมื่อเจียงอี้มั่นใจว่าปลอดภัยแล้ว เขาก็เริ่มพักผ่อนและฝึกฝนบนตัวเหลืองใหญ่เพื่อเพิ่มพลังและความแข็งแกร่งให้กับเขา

 

 

ตามที่เจียงอี้คาดไว้ เขามาถึงบริเวณใกล้เคียงของภูเขาเมฆาเรืองรองในเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่เขาแน่ใจแล้วว่ามันเป็นภูเขาเมฆาเรืองรอง เขาก็มุดพื้นอีกครั้งและมุ่งหน้าสู่ด้านในภูเขาเมฆาเรืองรองทันที

 

 

มีสัตว์อสูรมากมายในภูเขาเมฆาเรืองรอง ทันทีที่เจียงอี้โผล่ออกมาจากพื้นดินเขาพบสัตว์อสูรระดับสอง ซึ่งเขาฆ่ามันได้อย่างง่ายดายด้วยดาบเกล็ดทมิฬ จากนั้นเขาก็วนเวียนไปทั่วพื้นที่อย่างรวดเร็วเพื่อค้นหาสัตว์อสูรที่บินได้

 

 

อย่างไรก็ตาม …

 

 

หลังจากที่ตระเวนไปตลอดทั้งวัน เจียงอี้ก็พบสัตว์อสูรมากมาย หลังจากที่เจอมานั้น มีเพียงสองตัวเท่านั้นที่สามารถบินได้ และทั้งคู่เป็นไก่ไฟระดับหนึ่ง ร่างของมันมีขนาดใหญ่กว่าไก่ปกติสองเท่า แต่เมื่อเจียงอี้เดินเข้าไปใกล้ พวกมันทั้งสองตัวก็ตกใจกลัวจนไม่สามารถบินได้

 

 

เมื่อเวลาล่วงเลยไป เจียงอี้ก็รู้สึกเร่งรีบมากยิ่งขึ้น ยิ่งเขาล่าช้ามากเท่าไหร่กองทัพก็ยิ่งเข้าใกล้เมืองเซี่ยยวี่มากเท่านั้น เมื่อพวกเขาเข้าไปในเมือง ความหวังทั้งหมดของเขาก็จะมลายสิ้น เขาไม่สามารถฆ่าใครได้ที่พระราชวังของอาณาจักรต้าเซี่ยใช่ไหม?

 

 

“ชู่!”

 

 

มีเสียงนกดังมาจากท้องฟ้าข้างหน้า เมื่อเจียงอี้เงยหน้าขึ้นเขาก็ร่าเริงทันที นกอินทรียักษ์กำลังหมุนวนท้องฟ้า มันมีขนสีดำที่เหมือนมีดที่คมชัดสะท้อนความแสงของดวงอาทิตย์ที่เปล่งแสงอันหนาวเหน็บและสร้างความกลัวในหัวใจ

 

 

“สัตว์อสูรระดับสองขั้นสูง อินทรีมังกร!”

 

 

เมื่อเจียงอี้เห็นว่านกอินทรีมีเขามังกรบนหัว เขาเริ่มชื่นชอบมันมากขึ้น สัตว์อสูรระดับสามเป็นสิ่งที่เจียงอี้หวังเพียงว่าจะเจอ ดังนั้นเมื่อเจอสัตว์อสูรระดับสองขั้นสูงจึงถือว่าค่อนข้างโชคดี

 

 

“ฟึ่บ!”

 

 

เจียงอี้กระโดดขึ้นไปบนยอดหินก้อนเล็กๆ เขาหยิบหน้าไม้สังหารเทพออกมาและยิงแบบสุ่มๆโดยหวังว่าจะดึงดูดความสนใจของเจ้าอินทรีมังกร

 

 

ดูเหมือนว่าอินทรีมังกรจะไม่เห็นสลักเกลียวหน้าไม้เพราะศรนั้นไม่ได้ยาวพอ หลังจากยิงธนูหน้าไม้ไปกว่าสิบครั้ง เจียงอี้ก็เก็บหน้าไม้สังหารเทพลงไปอย่างช่วยไม่ได้

 

 

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นได้ เมื่อเขาปล่อยเปลวไฟที่ลุกโชติช่วงจากร่างกายของเขาและแม้แต่ปล่อยเจตจำนงสังหารและจ้องมองมังกรอินทรีที่โฉบอยู่บนท้องฟ้า

 

 

จริงด้วย!

 

 

การลงมือครั้งนี้เป็นกลลวง! อินทรีมังกรหันมาก่อนที่มันจะโฉบลงมาที่มนุษย์ที่ยั่วยุมัน ก่อนที่มันจะเข้ามาใกล้ เจียงอี้รู้สึกราวกับท้องฟ้ามืดมิดและถูกบดบังโดยเมฆดำก้อนหนึ่ง

 

 

“ตอนนี้แหละ!”

 

 

เจียงอี้เก็บเพลิงโลกาและแผ่จิตสังหารนิ่งๆและรอให้อินทรีมังกรดำดิ่งลงมา!

 

 

“ย๊าาาา!”

 

 

เมื่ออินทรีมังกรอยู่ห่างจากเจียงอี้ประมาณสามร้อยเมตร ทันใดนั้นมันก็เปิดปากกว้างและยิงสายฟ้าออกมา ซึ่งทำให้เจียงอี้หวาดกลัวจนร่างกายสั่นสะเทือน เขารีบนำไหมปีศาจนภาออกมาและห่อร่างของเขา

 

 

“ปัง!”

 

 

สายฟ้าฟาดนั้นมีขนาดเท่ากำปั้น เมื่อเจียงอี้ถูกโจมตี ไหมปีศาจนภาก็เปล่งแสงสีเงินออกมาในขณะที่เขาถูกส่งปลิวไปไกบ ก้อนหินเล็กๆถูกระเบิดเป็นชิ้นๆและรอบๆบริเวณนั้นไหม้เกรียม

 

 

“เจ้าเดรัจฉาน แน่จริงก็ลงมาสิ!”

 

 

ไหมปีศาจนภาหายไปในขณะที่เจียงอี้กระโดดขึ้นไปในอากาศและปล่อยเจตจำนงสังหาร จิตสังหารที่น่ากลัวนั้นล้อมรอบอินทรีมังกรซึ่งกำลังเตรียมตัวที่จะบินกลับขึ้นไปบนท้องฟ้า

 

 

“ชู่ ชู่!”

 

 

เจตจำนงสังหารนั้นน่ากลัวมากจนสามารถปราบสัตว์อสูรระดับสามขั้นต่ำได้ นับประสาอะไรกับสัตว์อสูรระดับสองขั้นสูงสุดตัวนี้ อินทรีมังกรตัวนี้ตกตะลึงและลืมกระพือปีกจนร่วงหล่นลงพื้น เจียงอี้ดึงดาบมังกรเพลิงออกมาแล้วเทแก่นแท้พลังของเขาเข้าไปและตรึงอินทรีมังกรด้วยแรงกัดดันจากสองทาง

 

 

“เอาล่ะ!”

 

 

เจียงอี้รู้สึกปลื้มปีติเมื่อเขานำเครื่องรางสัตว์วิญญาณและท่องบทสวดจนก่อให้เกิดอักขระสีทองออกมาอย่างรวดเร็ว

 

 

การฝึกฝนครั้งนี้ราบรื่นเป็นพิเศษเพราะดวงจิตวิญญาณของเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาแปลกๆ เมื่ออินทรีมังกรและดวงวิญญาณของเขาเริ่มเชื่อมจิตกัน เจียงอี้ก็เริ่มสงสัยว่าดวงจิตวิญญาณของเขามีปัญหาหรือเปล่า

 

 

“ไปกันได้แล้ว!”

 

 

เขาเก็บอินทรีมังกรไว้ในเครื่องรางสัตว์วิญญาณ เจียงอี้ไม่มีเวลาอิดออดอีกต่อไป เขาเรียกเจ้าเหลืองใหญ่ออกมาทันทีและมุ่งหน้าลงไปยังเส้นทางใต้ดินและตรงไปยังเมืองเซี่ยยวี่

 

 

ไม่มีความแตกต่างระหว่างการเหาะเหินบนอากาศและการเดินทางใต้ดินเนื่องจากทั้งสองทางนั้นเดินทางเป็นเส้นตรง อย่างไรก็ตามความเร็วของเหลืองใหญ่นั้นเร็วกว่าอินทรีมังกรตัวนี้แน่นอน เจียงอี้จึงเลือกที่จะใช้เส้นทางใต้ดิน