เป็นมหาเศรษฐีระดับพระเจ้าด้วยระบบลงชื่อ - ตอนที่ 408 มีโอกาศเจอ

ตอนที่ 408 : มีโอกาศเจอ

หลังจากที่เจียงเฉินเลิกงานเขาก็กําลังดื่มและพูดคุยกับยามรักษาความปลอดภัยคนอื่นๆอย่างเจ้าโง่จ

จากใต้สู่เหนือคุยได้ทุกเรื่อง

จู่ๆรปภ.คนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “นายจะบอกว่า ถ้านายหล่อมากก็ต้องเสียภาษีมากสถานการณ์แบบนี้มันคืออะไร”

เจ้าโง่จูดื่มเหล้าและพูดต่อ “ฉันได้ยินมาน่ะก็เลยกลัวว่านายจะกังวลเรื่องนี้”

เจียงเฉินเป็นคนตลก

คนสองคนนี้ คนหนึ่งสูงและคนหนึ่งเตี้ย คนหนึ่งอ้วนและคนหนึ่งผอม แทบไม่เกี่ยวอะไรกับค่าว่า “หล่อ”

เจียงเฉินอดไม่ได้ที่จะถาม “เขาดูหล่อเลจ่ายภาษีมากแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย?”

เจียงเฉิน : ฉันควรจะกังวลมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องความหล่อโอเค?

รูปภ.คนแรกก็คุยโอ้อวด “ไม่เลยๆ เมื่อฉันอยู่บนถนนสาวสวยกลุ่มหนึ่งก็ยังเข้ามา หยุดฉันไว้เลย”

“พวกเธอบอกว่าฉันหล่อมาก

“ฉันก็เลยตอบกลับไปว่าฉันไม่หล่อขนาดนั้นหรอก!”

“ผลลัพธ์เป็นยังไงรู้ไหม -”

“ฉันถูกพวกเธอหยุดและทุบตี!”

“พวกเธอทุบตีฉันและดฉัน แถมบอกว่าฉันเป็นคนหน้าชื่อใจคด!”

รูปภ.ส่ายหัวด้วยสีหน้าเจ็บปวด: “ฉันเกือบโดนพวกเธอตีตาย! ฉันผิดที่หล่อหรอ?”

เจียงเฉินกับยามรักษาความปลอดภัยคนอื่น “…”

ให้ตายเถอะ!

“นายเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย”

รปภ.อีกคนก็กระโดดออกมาแล้วพูดว่า “ถ้าโลกนี้มีรายการประกวดการพูดโกหกฉันพูดแค่ประโยคเดียวก็คว้าแชมป์ได้แล้ว!”

เจียงเฉิน:”…”

ยามรักษาความปลอดภัย: “…”

เจียงเฉินก้มศีรษะลงและเห็นมือของเจ้าโง่สั่นเล็กน้อย

เจียงเฉิน “เจ้าโง่ๆ ทําไมนายถึงดูกระวนกระวายแบบนี้ ท่าไมนายถึงต้องประหม่าด้วย?”

เจ้าโง่จพูดออกมาอย่างโง่เขลา “พี่เฉิน! ผมจะไม่ประหม่าได้ยังไง ผมกําลังจะล้มละลาย!”

เจ้าโง่จพูดด้วยใบหน้าที่สิ้นหวัง “มันคงเป็นธรรมชาติของฉันที่มความหล่อเหลาแต่กลับเต็มไปด้วยความโชคชะตา!

เจียงเฉิน: “…”

ยามรักษาความปลอดภัย: “…”

ในที่สุดเจ้าโง่ก็พูดว่า “แล้วก็นะถ้าความหล่อมันกินได้ ฉันคนเดียวก็คงสามารถเลี้ยงคนได้ 800 ล้านคนแล้ว!”

พรูด!

รปภ.ทุกคนต่างตกใจกับเจ้าโง่จนล้มลงกับพื้น

เจียงเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ยกนิ้วให้กับเจ้าโง่จ!

นายมันเป็นราชาแห่งการเสแสร้งตัวจริง!

ประทับใจมาก!

หลังจากนั้นเจียงเฉินก็ออกมาและเขาก็พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง

เมื่อมองดูแวบแรกหญิงสาวคนนี้เป็นหญิงสาวที่แก่กว่ากว่าเขาและดูเหมือนว่าเธอจะเป็นไปฟูเหม่ย

เมื่อเธอเห็นเจียงเฉิน ดวงตาของเธอเป็นประกายและเธอก็เริ่มคุยกับเจียงเฉิน

“โอ้ ถ้าเกิดฉันได้มีแฟนแบบนายนะ”

หญิงสาวถอนหายใจ “น่าเสียดายที่ครอบครัวของฉันสุขสบายเกินไปและสถานะของฉันก็ดีด้วย แต่จนถึงทุกวันนี้ฉันกลับยังไม่มีแฟนเลย”

“???ทําไมกันนะ?”

เจียงเฉินก็เริ่มสงสัยเช่นกัน

หญิงสาวถอนหายใจ: “แม่ของฉันเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง! บริษัทของเธอเป็นบริษัทที่ติดอันดับ 500 อันดับแรก”

เจียงเฉิน: “???”

สภาพดีขนาดนี้แถมแม่ยังดีแต่กลับหาแฟนไม่ได้เหรอ?

ในเวลานี้ ประธานหญิงชราคนหนึ่งได้บังเอิญขับรถผ่านมาและแวะจอด

เลื่อนกระจกลงเผยให้เห็นใบหน้าของเธอ

“ลูกรัก ลูกมาทําอะไรที่นี่?”

ประธานหญิงยิ้มออกมา

ไปฟูเหม่ย: “แม่?”

เจียงเฉิน: +_+

เมื่อแม่ลูกเจอกันก็ต้องมีเรื่อง!

แบบนี้ต้องติดตาม!

“ลูกรัก ลูกคิดยังไงกับผู้ชายคนนี้บ้าง”

ประธานหญิงหยิบรูปผู้ชายคนหนึ่งออกมาอย่างตื่นเต้นและยื่นให้ไปฟูเหม่ย “ดูสิ ดูเหมือนเพิ่งหยหยานไหม”

ไปฟูเหม่ย “…”

เธอกลอกตาและส่ายหัว

ประธานหญิงหยิบรูปถ่ายอีกรูปหนึ่งออกมาและถามไปฟูเหม่ยอย่างตื่นเต้นอีกครั้ง “แล้วนี่ล่ะดูเหมือนหรูหยานซู่ไหม?”

ไปฟเหม่ยกลอกตาอีกครั้งก่อนจะสูดอากาศเย็นๆแล้วหันศีรษะไปทางอื่น

ประธานหญิงดูไม่พอใจและพูดซ้ําอีกครั้ง “เขาดูเหมือนหรูหยานซูไอดอลของลูกจริงๆนะ”

ไปฟเหม่ย “ไม่ได้เหมือนขนาดนั้นซะหน่อย!”

“จริงเหรอน่าเสียดาย แต่แม่คิดว่าเหมือนดีนะ”

ประธานหญิงเก็บภาพด้วยความโกรธ แล้วหยิบรูปคุณลุงอีกใบหนึ่งขึ้นมา “ดูนี่สิคนนี้หล่อมากเลยนะหน้าเหมือนหลี่อี้เฟิงลูกพอใจไหม?”

ไปฟเหม่ยเริ่มหมดความอดทน “แม่! หนูบอกว่าไม่ ไม่ อย่าเสียเวลาอีกเลย!”

เจียงเฉิน: “…”

จะบอกว่าไม่ใช่ความผิดของเธองั้นเหรอ?

ดูเหมือนเธอจะปฏิเสธมาโดยตลอดเลยไม่ใช่หรอ?

แต่ใครจะรู้…

วินาทีถัดมา!

ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะชอบเล่นตลกกับคน!

จู่ๆประธานหญิงก็ยืนขึ้นแล้วจ้องไปที่ไปฟูเหม่ยและพูดเสียงดังว่า “แม่จะบอกลูกอีกครั้งนะ! ไม่ว่าลูกจะชอบหรือไม่แต่แม่จะหาพ่อเลี้ยงให้ลูกอยู่ดี!”

เจียงเฉิน: “…”

คนที่อยู่ด้านข้างก็ล้มลงกับพื้น

พระเจ้า

ตอนแรกฉันก็คิดว่าเธอกําลังมองหาใครสักคนให้ลูกสาวของตัวเอง…

แต่ปรากฏว่าเธอกําลังมองหาสามีสําหรับตัวเธอเอง?

ไปฟูเหม่ยก็โกรธและตะโกนว่า “แม่หนูเองก็จะบอกกับแม่เหมือนกันว่า! หนูไม่เห็นด้วย!”

เจียงเฉิน: “…”

ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ไม่รู้จะพูดอะไร

ไปฟูเหม่ยกระทืบเท้าแล้วพูดว่า “แม่คะ หนูอายุจะสามสิบอยู่แล้ว ช่วยหนูหาแฟนให้เจอก่อนจะได้ไหม”

เจียงเฉิน: “…”

พระเจ้า!

ทําไมเรื่องมันเป็นแบบนี้?!

ในเวลานี้เอง

ประธานหญิงและดวงตาของไปฟูเหม่ยก็จ้องไปที่เจียงเฉินในเวลาเดียวกัน

เจียงเฉินตัวสั่น

ประธานหญิงยิ้มแล้วพูดว่า “แม่มองดูหนุ่มหล่อคนนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะสวมชุดรักษาความปลอดภัยแต่เขาก็หล่อมาก! เป็นอย่างไรบ้างลูกสาวของแม่ แม่เลือกคนๆนี้มาเป็นพ่อเลี้ยงของลูกลูกคิดว่ายังไงบ้างล่ะ? ลงคงจะไม่คัดค้านใช่ไหม?”

“ไปไปไปไปเลยนะ!”

ไปฟูเหม่ยจ้องไปที่เจียงเฉินและพูดเสียงดัง “แม่ คราวนี้หนูจะไม่ปล่อยให้แม่ขโมยผู้ชายจากหนูอีกครั้งนี้หนูมาก่อนและหนูจะทําสําเร็จแน่!”

เจียงเฉินตกใจจนหันหัวหนีทันที่

ถ้ายังอยากมีชีวิตรอดต้องวิ่งแล้ว!

เบื้องหลังของเขาคือฉากของแม่และลูกสาวที่กําลังต่อสู้กัน

“ลูกต้องเชื่อฟังแม่นะ! ทันทีที่แม่คบกับพ่อเลี้ยงตัวน้อยคนนี้แม่จะช่วยลูกไปนัด บอดเอง! ส่วนผู้ชายในนัดบอดของแม่แม่ยกให้หมดเลย”

ประธานหญิงยัดกองภาพถ่ายไว้ในมือของไปฟูเหม่ย

ไปฟเหม่ยโยนมันลงบนพื้นแล้วเดินจากไป “แม่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหนูก็พอหนูไม่สนหรอกว่าแม่จะไปหาผู้ชายหล่อพวกนั้นมาไหม! แต่หนูจะเลือกคนของหนูด้วยตัวเอง!”

เจียงเฉินตกใจกลัวมากจนเขาหนีไปนานแล้ว

มันอันตรายเกินไปสําหรับการตกเป็นเป้าหมายของแม่และลูกสาวที่ร่ํารวยในเวลาเดียวกัน!

ขอบคุณที่เขายังวิ่งได้เร็ว!

เจียงเฉินกาลังเดินอยู่บนถนน

จู่ๆก็เจอคนรู้จัก!

ร่างที่คุ้นเคย!

ดวงตาของเจียงเฉินเป็นประกาย

ไม่ใช่ว่านี่คือ

สาวงามในชุดดํา?

สาวงามในชุดดํานั่งอยู่ในร้านกาแฟกลางแจ้งที่เจียงเฉินพบกับเธอเป็นครั้งแรกคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันหน้าบูดบึงและดูเหมือนว่าเธอจะมีบางอย่างในใจ

คงจะเรียกได้ว่าสาวงามในชุดดําคนนี้นี้มีชะตาต้องกันกับเจียงเฉินจริงๆ

เนื่องจากตั้งแต่ตอนที่เจียงเฉินเป็นคนส่งพัสดุและนี่เป็นครั้งที่สามที่ทั้งสองได้พบกันโดยบังเอิญ!

เจียงเฉินมีความตกตะลึงเล็กน้อย…

โชคชะตาที่น่าทึ่ง!

แต่…

ฉันยังไม่รู้ชื่อสาวสวยในชุดด่าคนนี้ด้วยซ้ํา

เจียงเฉิน: +

ระบบ : คิดอะไรอยู่?!

สาวงามชุดด่าคนนี้มีชื่อว่า อี้ซีเยว่ เธอเป็นนักออกแบบภายใน

ตั้งแต่เธอได้พบกับเจียงเฉินอี้ซีเยว่ก็หมกมุ่นอยู่กับเจียงเฉินอยู่

เธอเป็นนักออกแบบการตกแต่งบ้านอิสระ เธอเชียวชาญด้านการออกแบบและตกแต่งอพาร์ทเมนท์และวิลล่าระดับไฮเอนด์ และมีรายได้ที่ดี

ตั้งแต่ที่เธอพบกับเจียงเฉินเธอก็ได้มานั่งอยู่ในร้านกาแฟแห่งนี้เกือบทุกวัน นั่งตลอดทั้งเช้าและตั้งตารอที่จะพบกับเจียงเฉินอีกครั้ง

แม้ว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเธอก็ไม่เคยพบกับเจียงเฉินมาก่อนแต่เธอก็เชื่อในพลังแห่งโชคชะตา

อย่างไรก็ตาม วันนี้เธอก็ได้พบกับปัญหาใหญ่คิ้วขมวด

“ฉันควรทํายังไงดี โครงการก็มาเสร็จนานแล้ว แต่ทางโครงการยังไม่จ่ายเงินเลย”

อี้ซินเยว่ขมวดคิ้ว “ฉันก็ไม่ได้มีเงินเก็บมากด้วยสิแถมเจียงเฉินก็ไม่เคยมาเจอกับฉันอีกเลย ชีวิตช่างช่วยอะไรแบบนี้”

เธอก้มศีรษะและถอนหายใจ เธอกําลังอยู่ในวัยบานสะพรั่ง แต่ความสวยงามนั้นก็หายไปง่ายเมื่อพ้นช่วงความเยาว์วัยนี้ไปความสวยงามของเธอก็จะหายไปในทันที

ฉันควรทํายังไงดีถ้าฉันจะไม่ได้เจอกับเจียงเฉินอีก?

นี่มันก็เกือบจะหนึ่งปีแล้ว…

ทันใดนั้นก็มีถ้วยกาแฟถูกวางลงต่อหน้าเธอ…

ร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ

เจียงเฉิน!

เป็นเจียงเฉินจริงๆด้วย!

อี้ซินเยว่ตกตะลึง

ฉันฝันไปหรือเปล่า

พระเจ้าช่วย!

เขามาได้ยังไง?

เป็นเขา เป็นเขาจริงๆด้วย คนส่งพัสดคนนั้น!

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนมาอยู่ในชุดยามรักษาความปลอดภัยแล้ว

แต่ก็ยังหล่อเหมือนเดิม!

เจียงเฉินยิ้มและนํากาแฟหนึ่งแก้วมาวางก่อนจะมานั่งตรงหน้าเธอ

เจียงเฉินเชื่อว่าสาวสวยคนนี้มานั่งอยู่ในร้านกาแฟที่เขากับเธอพบเธอครั้งแรกก็เพราะ…

เธอกําลังรอที่จะให้เขากลับมาเธอกับตัวคุณเธออีกครั้ง?

เจียงเฉินเชื่อสัญชาตญาณของเขาและนั่งลงเพื่อพูดคุยกับอี้ซินเยว่

เมื่ออี้ซินเยว่ตกตะลึงเมื่อเห็นเจียงเฉินและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ทิ้งเรื่องปัญหาในชีวิตของเธอทั้งหมดและหันมาสนใจแค่เพียงเจียงเฉินเท่านั้น

“เจียงเฉิน!”

“ตั้งแต่ครั้งก่อนที่ฉันได้พบกับนาย ฉันก็ไม่สามารถลืมนายได้อีกเลย”

“วันนี้พระเจ้าคงส่งนายมาหาฉันแล้ว”

เกิดความโกลาหลรอบๆกับลูกค้าที่มาดื่มกาแฟ

ไปฟูเหมียคนสวยสวมชุดสีดําจริงๆ แล้วพลัดตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของรูปภ.ตัวเล็กๆงั้นหรอ?

เรื่องบ้านี่มันไม่จริงใช่ไหม?

นี่มันเรื่องบ้าอะไร?

ไร้เหตุผลสิ้นดี!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสาวงามที่มีการศึกษา คนรอบๆพากันปวดใจทันที

“ไม่ต้องตื่นเต้น…”

เจียงเฉินเหงื่อตก

เขารีบดึงสาวสวยชุดด่าออกไปอย่างรวดเร็ว

สาวสวยในชุดดําแสดงความรักด้วยการพูดเบาๆว่า “เจียงเฉิน ฉันคิดถึงนายมาก”

หัวใจของเจียงเฉินอดไม่ได้ที่จะอ่อนยวบ

“เมื่อฉันได้พบกับนายอีกครั้งหากนายหนีไปจากฉันอีกฉันจะฆ่าตัวตาย”

อี้ซินเยว่พูดเบาๆว่า “ครั้งนี้นายอยู่กับฉันได้ไหม ได้โปรด”

เจียงเฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งและพยักหน้า

ชีวิตคนนั้นสั้นเกินไป ทําไมต้องจ่ากัดตัวเองให้มาก? อยู่กับสาวงาม?

แม้ว่าเขาจะมีแฟนหลายคนแล้ว แต่…

อย่างไรก็ตามจะมีอีกหนึ่งคงไม่มากเกินไปหรอกมั้ง!

เมื่อเห็นว่าเจียงเฉินยอมรับเธอจริงๆแล้ว อี้ซินเยว่ก็เกือบจะกระโดดขึ้นด้วยความตื่นเต้น

เจียงเฉิน: “…”

“เมื่อกี้ ทําไมฉันถึงคิดว่าเธอกําลังมีอะไรในใจล่ะ”

เจียงเฉินถาม

“จริงๆแล้ว…ก็นะ”

ซินเยวถอนหายใจ “ฉันทําการออกแบบตกแต่งภายในให้กับโครงการระดับไฮเอนด์และแปลนการออกแบบของฉันถูกนําไปใช้เรื่อยๆ ซึ่งมันแน่นอนว่าต้องมีแบบที่พวกเขาไม่พอใจแต่ฉันก็คอยแก้แบบให้เรื่อยๆจนในที่สุดพวกเขาก็พอใจแต่พวกเขา กลับไม่ยอมจ่ายเงินค่าจ้างฉัน ตอนนี้ฉันก็เลยตกมาอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกจะทําอะไรก็ไม่ได้”

“แต่เมื่อเทียบกับการได้พบนายอีกครั้งและเป็นแฟนสาวของนาย มันมีความสุขกว่าตั้งเยอะ เงินมีมากไปก็ไม่ได้ช่วยอะไรอยู่ดี”

อี้ซินเยว่พูดด้วยความภาคภูมิใจอย่างยิ่ง

เจียงเฉินยิ้ม

หลังจากที่อี้ซินเยว่กลายเป็นแฟนสาวของเขา แน่นอนว่าเจียงเฉินย่อมไม่สามารถปล่อยให้แฟนสาวของเขาต้องทนทุกข์ทรมานได้

“เงิน ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องใช้! ทําไมไม่ทําแบบนี้ล่ะ” เจียงเฉินพูดเบาๆ : “เธอควรโทรไปหาบริษัทนั้นนะตอนนี้เลยและขอให้พวกเขาจ่ายเงิน”

“ฉันเรียกร้องไปหลายครั้งแล้ว แต่พวกเขาเพิกเฉยต่อฉันอยู่ดี”

อี้ซินเยว่พูดอย่างหดหู “มันไม่มีอะไรเลย”

“ไม่ต้องกังวลไป”

เจียงเฉินยิ้มและพูดว่า “เธอแค่โทรไปเดี๋ยวฉันจะจัดการต่อให้เอง!”

อี้ซินเยวยิ้มหวาน

ในความเป็นจริงเธอรู้สึกเจียงเฉินที่เป็นแค่ยามรักษาความปลอดภัยไม่น่าจะทําอะไรได้มากแต่เธอก็ยอมที่จะเชื่อใจเขา

และในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแฟนที่รักเธอความรู้สึกที่ได้รับการปกป้องนี้ช่างดีเหลือเกิน!

หวานสุดๆ

อี้ซินเยวโทรออก

“สวัสดี? บริษัทรับตกแต่งฝางหยวนใช่ไหมคะ? ฉันชื่ออี้ซินเยว่นักออกแบบที่ออกแบบให้พวกคุณครั้งก่อนฉันยังไม่ได้รับการค่าจ้างเลยนะคะนี่มันก็ผ่านมาเกือบปีแล้วนะคะ”

อีกฝั่งของโทรศัพท์ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นและเขาพูดอย่างเกียจคร้านว่า “ดีไซเนอร์อี้ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนออกแบบ แต่เราก็ยังไม่ได้รับเงินจากเจ้าของโครงการ ผมเองก็ไม่สามารถให้เงินคุณได้เหมือนกันนะ”

ใบหน้าของอี้ซินเยว่ซีดด้วยความโกรธ เธอลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ฉันถามผ่านพี่สาวของฉันไปแล้วและเธอก็บอกว่าเจ้าของโครงการได้ให้เงินกับคุณไปแล้ว คุณต่างหากที่ฮุบเงินเอาไว้และไม่ยอมน่ามาจ่ายให้กับฉัน! ”

เจียงเฉินรู้ดีว่าในสังคมทุกวันนี้มีคนหลายประเภทและจะมีคนอยู่พวกหนึ่งที่….

หากพวกเขาสามารถผัดวันประกันพรุ่งได้ พวกเขาก็จะผัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อยๆ ถ้าพวกเขาเป็นหนี้ได้พวกเขาก็จะยอมเป็นหนี้และไม่ชดใช้แม้แต่บาทเดียว

คนพวกนี้ทําสัญญาไปด้วยก็เท่านั้น

เจียงเฉินสูดหายใจอย่างเย็นชาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดว่า “ผมเป็นแฟนของอี้ซินเยว่พวกเรารู้ว่าคุณได้รับเงินจากเจ้าของโครงการมาแล้ว ทําไมคุณไม่จ่ายเงินให้แฟนของผมล่ะ”

อี้ซินเยว่หน้าแดง…

การถูกเจียงเฉินเรียกว่าแฟนทําให้เธอรู้สึกปลอดภัย

อบอุ่นจัง

ความสุข! – (!?)?

เงินมันไม่สําคัญหรอกถ้าฉันได้มีเขา

ตราบใดที่ฉันสามารถอยู่กับเจียงเฉินได้ฉันก็มีความสุขมากแล้ว

แต่ใครจะรู้ –

ผู้จัดการชายที่ปลายสายแสดงสีหน้าท่าทางประชดประชันและพูดกลับมาด้วยความโกรธ

“ฮ่ม! พวกเราเปลี่ยนแบบของอี้ซินเยว่ไปกี่ฉบับแล้วกว่าจะได้แบบที่น่าพอใจแถมยังมีแบบหนึ่งร่างที่ยังทําไม่เสร็จอีก พวกนายต้องการเงินเท่าไหร่ล่ะสําหรับงานออกแบบคุณภาพแบบนี้? เท่าไหร่? อยากได้มากนักหรอระวังฉันไม่ให้เงินพวกนายสักหยวน!”

เขาเริ่มแสดงความหยิ่งทะนงและโอ้อวดใส่เจียงเฉิน

เจียงเฉินมีหรอที่จะกลัว “นายทํางานอยู่ที่ไหน ฉันจะไปหานายเดี่ยวนี้แหละ! จะได้เห็นหน้ากันชัดๆ!”

“ห์นี้ นายยังจะอยากต่อต้านสวรรค์อยู่อีกหรอ”

เขาเยาะเย้ยและพูดออกมาว่า “ถึงฉันจะต้องเป็นหนี้แต่ฉันก็จะไม่จ่าย! มาที่นี่สิถ้านายมีความสามารถมากพอ! ฉันจะได้เห็นว่านายจะทําอะไรกับฉันได้บ้าง

โทรศัพท์ถูกวางสาย

อี้ซินเยว่พยายามเกลี้ยกล่อมเจียงเฉิน “ฉันไม่ต้องการเงินจํานวนแค่นี้หรอกอย่าง มากสุดฉันก็จะไม่งานกับเขาอีกแล้ว อย่าไปไปหาเขาเพื่อเงินแค่นี้เลย ฉันกลัวว่านาย จะได้รับบาดเจ็บนะ”

ด้วยท่าทางที่เต็มไปด้วยความกังวลบนใบหน้าของเธอ อี้ซินเยว่จับมือของเจียงเฉินอย่างเงียบๆ

เจียงเฉินหันไปมองเธอ…

นี่แหละคือหญิงสาวที่มีเหตุผล

ทุกวันนี้มีหญิงสาวหลายคนที่มักจะอ้าปากเพื่อต้องการให้แฟนหนุ่มของพวกเธอแสดงความกล้าหาญและเป็นลูกผู้ชายออกมา ไม่ว่าแฟนของพวกเธอจะมีความสามารถในการต่อสู้กับคนชั่วร้ายหรือไม่พวกเขาก็จะต้องถูกบังคับให้ไปท้าทายพวกเขาอย่างประมาทเลินเล่อและเสี่ยงชีวิต

ก่อนหน้านี้มีข่าวมาว่ามีคู่รักไปกินข้าวที่แผงข้างถนนและก็มีพวกอันธพาลสองสามคนมองดูหญิงสาวอยู่เสมอ ชายหนุ่มจึงดึงหญิงสาวออกไป แต่หญิงสาวกลับตบโต๊ะด่าเขาว่าไม่ใช่ลูกผู้ชายและไม่มีความเป็นผู้ชายเลยแถมเธอยังหันไปด่าพวกอันธพาลอีกจนพวกอันธพาลหันมาจะทุบตีหญิงสาว แต่ชายหนุ่มก็รีบเข้าไปปกป้องหญิงสาวและถูกแทงในที่สุด

เมื่อเขาถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลและชีวิตของเขากําลังจะสิ้นสุด ชายหนุ่มก็พูดค่าสุดท้ายกับหญิงสาวว่า

“ตอนนี้ผมเป็นผู้ชายพอแล้วหรือยัง”

ผู้ชายคุณควรปกป้องผู้หญิงจริงๆแต่พวกเขาก็ไม่ได้โง่เขลาที่จะทําอะไรที่มันเสี่ยงๆ

ผู้หญิงเองก็ควรเกรงใจผู้ชายภัยบางอย่างหลีกเลี่ยงได้แล้วทําไมต้องบังคับผู้ชายให้วิ่งเข้าหาภัยนั้น?

อี้ซินเย่วถึงเจียงเฉินไว้เธอไม่อยากปล่อยให้เขาไปมีปัญหากับบริษัทนั้น

เจียงเฉินยิ้มและลูบผมของอี้ซินเยว่อย่างมีเลศนัย “ไม่ต้องกังวลไปหรอก! ฉันไม่ใช่คนที่เอาแต่ใจและแกล้งทําเป็นว่าในเมื่อฉันตัดสินใจว่าจะทําเพื่อเธอแล้ว ฉันก็ต้องมั่นใจว่าฉันจะป้องกันตัวเองได้”

เห็นได้ชัดว่าอี้ซินเยว่แม้จะแก่กว่าเจียงเฉิน แต่การที่เธอได้รับการปกป้องโดยเจียงเฉินแฟนหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเธอไม่กี่เดือน แต่มันก็ทําให้เธอรู้สึกมีความสุขมาก…

พยักหน้าอย่างว่าง่าย

“อืม ฉันจะเชื่อฟังนาย”

“อย่างไรก็ตาม หากนายต้องการเงินนั้นจริงๆ อย่าหุนหันพลันแล่นเด็ดขาดนะเราไม่ได้ต้องการเงินนั้นขนาดนั้นหรอกและฉันไม่ยอมให้นายถูกทําร้ายด้วย”

อี้ซินเยว่ยังคงกังวล

เจียงเฉินยิ้ม

ทั้งสองตรงไปที่บริษัทรับตกแต่งฝางหยวน

เมื่อเดินเข้าไปในบริษัทก็มีผู้จัดการชายที่หยิ่งยโส ดูโหดเหี้ยมดุร้ายและหยาบคายตวาดออกมาอย่างเย็นชา “พวกนายกล้าเข้ามาขอเงินจริงๆเหรอเนี่ย”

เจียงเฉินยิ้ม: “นายชื่ออะไร”

“อีก!”

ผู้จัดการชายเหลือบมองอี้ซินเยวที่เป็นสาวสวยแต่เจียงเฉินที่อยู่ข้างๆกลับสวมชุดยามรักษาความปลอดภัย!

ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “ดีไซเนอร์อี้คุณบอกว่ายิ่งคุณอายุยืนเท่าไหร่คุณก็ยิ่งหมดสวยทําไมคุณถึงรีบหารูปภ.มาเป็นแฟนของคุณไปแล้วล่ะ เจ้าไก่อ่อนแบบนี้จะมีประโยชน์อะไร”

เดิมที่เขาต้องการกระตุ้นเจียงเฉินทําให้เจียงเฉินหุนหันพลันแล่นเสียสติและรีบเร่งเข้ามาทําร้ายเขาเขาจะได้สามารถเรียกยามรักษาปลอดภัยมาและสั่งโยนเจียงเฉินออกไป

ด้วยวิธีนี้ เรื่องของเจียงเฉินที่จะมาขอเงินก็คงจําเป็นต้องล้มเลิกไป

แต่น่าเสียดาย…

เจียงเฉินกลับสงบนิ่งราวกับน้ํา ไม่มีแรงกระตุ้นใดๆเลยและเขาก็พูดออกมาเบาๆว่า “ไก่อ่อนแล้วยังไงอย่าดูถูกคนดีกว่านะ แต่ก็นะคนบางคนแถวนี้เทียบกับสุนัขแล้วสุนัขยังดูซื่อสัตย์มากกว่าอีกน่าขยะแขยงจริงๆเหมือนกับขยะไม่มีผิด!”

“แกพูดอะไรนะ?”

ผู้จัดการชายโกรธมากเขากระโดดขึ้นและชี้ไปที่เจียงเฉินแล้วพูดว่า “แกกลําพูดอีกครั้งไหม”

พนักงานของบริษัทฝางหยวนที่อยู่รอบๆตกตะลึง

ใครจะคิดว่ารูปภ.ตัวเล็กๆที่มาขอเงินให้แฟนจะเย่อหยิ่งได้ขนาดนี้!

ต่อหน้าผู้จัดการชายแต่กลับกล้าเรียกเขาว่าขยะโดยตรง!

เจียงเฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “ใช่แล้ว แฟนของผมที่ออกแบบงานให้คุณ แต่คุณกลับเปลี่ยนแบบไปกี่แบบแล้วล่ะ เธอทํางานหนักมากแต่คุณไม่ได้ให้เงินค่าจ้างที่เธอสมควรได้รับคุณไม่ใช่ขยะเหรอ?”

“แก แก ฮัม!”

ผู้จัดการชายปรากฏไฟขึ้นมาบนดวงตาของเขาและพูดอย่างชั่วร้ายว่า “ฉันเป็นเจ้านายของบริษัทนี้ ตราบใดที่ฉันยังมีอํานาจในบริษัทนี้ แกจะไม่มีวันได้เงินเลยแม้แต่หยวนเดียว!”

ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

พนักงานของบริษัทฟฝงหยวนที่อยู่รอบๆแม้จะโกรธแต่พวกเขาก็ไม่กล้าพูด

มีผู้จัดการแบบนี้อยู่ในร้านพวกเขาจะไปทําอะไรได้?

มีคนแอบบอกอี้ซินเยวว่า: “น้องสาวซินเยว่พวกเราทํางานร่วมกันมาหลายปีแล้วให้ฉันบอกความจริงกับเธอก็แล้วกันคนๆนี้เป็นคนบ้า เขาเป็นหนี้เงินเดือนกับทุกคนเว้นแต่จะมีเส้นสายอยู่บ้างก็อาจจะพอทวงได้แต่หากไม่ก็อย่าไปหวังเลยแม้แต่ค่าจ้างแรงงานต่างด้าวเขาก็ยังติดเอาไว้เป็นเวลานาน หากเธอไม่มีวิธีอื่นก็อย่าไปขอเลยเพราะว่าเขาอาจจะตอบโต้เธอด้วย”

อี้ซินเยว่ก็กังวลเช่นกันเธอดึงเจียงเฉินและพยายามบอกว่าพอได้แล้ว

แต่ใครจะรู้ –

เจียงเฉินยิ้มออกมา “นายคิดว่าถ้านายเป็นสุนัขบ้าแล้วฉันจะไม่สามารถรักษานายได้งั้นหรอ?”