ตอนที่ 396 : ปรากฏว่ายามรักษาความปลอดภัยสุดหล่อคนนี้เป็นเจ้าคนนายคน!!
“พี่คะ วันนี้มารับฉันได้ไหมฉันยังเดินไม่สะดวกอยู่เลย”
เมื่อเจียงเฉินกําลังจะเลิกงานทันใดนั้นเขาก็ได้รับข้อความวีแชทมาจากเสี่ยวหราน
ร่างสาวสวยตัวเล็กของเสี่ยวหรานปรากฏขึ้นบนหัวของเขาเพราะตั้งแต่ที่เขานั้นได้มีความสัมพันธ์แบบชายหญิงกับเธอเจียงเฉินกําลังจะเข้าไปหาเธอแบบครั้งคราวอยู่ตลอด
เสี่ยวหรานนั้นเป็นคนที่รักอิสระ แม้ว่าครอบครัวของเธอจะมีทรัพย์สินนับพันล้านแต่เธอนั้นก็ยังต้องการทํางานด้วยตัวเองและในตอนนี้เธอนั้นก็เป็นเซลล์ขายรถอยู่ในร้านตัวแทนจัดจําหน่ายของเมอร์เซเดสเบนซ์
เจียงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบกลับไปว่า “ตอนนี้ฉันกําลังทํางานเป็นยามรักษาความปลอดภัยอยู่น่าจะเลิกงานประมาณตอน 5 โมงเย็นแล้วที่ทํางานของฉันก็อยู่ไม่ไกลน่าจะเดินทางระมาณ 15 นาทีได้”
“เอ๋? ไม่ได้ทํางานทําธุระแล้วหรอ?”
“ฉันเลิกทําธุระแล้วตอนนี้มาเป็นยามรักษาความปลอดภัยแทน”
“งั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันรอที่ร้านเมอร์เซเดสเบนซ์นะ”
“โอเค
ตอนประมาณ 5 โมงกว่าๆ
เจียงเฉินก็ออกมาจากที่ทํางานโดยที่ไม่ได้เปลี่ยนชุดยามรักษาความปลอดภัยเขาปั่นจักรยานไปที่ร้านเมอร์ซิเดสเบนซ์
ในเวลานี้เองที่หน้าประตูเสี่ยวหรานกําลังรอรถบัสพร้อมกับเพื่อนสนิทของเธอ
และด้วยความที่เสี่ยวหรานสวยและมีเสน่ห์มากเกินไปเธอมักจะสวมกระโปรงของพนักงานขายพร้อมกับชุดสูทตัวเล็กๆ ซึ่งมันอวดขาที่ยาวสวยและเอวบางๆของเธอและเมื่อรวมกับรองเท้าส้นสูงของเธอแล้วมันท่าให้เธอนั้นยิ่งดูสวยมากขึ้นไปอีก
ทุกครั้งที่เธอเลิกงานและมารอรถบัสกับเพื่อนของเธอจะมีผู้ชายจํานวนมากวิ่งเข้ามารอรถบัสด้วยเสมอ
และในครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น
กลุ่มชายโสดจํานวนมากพากันเข้ามารุมล้อมและเฝ้ามองดูเธออยู่ตลอดเวลา
หลังจากที่เพื่อนสนิทโทรหาแฟนของเธอเธอก็พูดกับเสี่ยวหรานว่า “อีกสักพักแฟนของฉันน่าจะมาแล้ว เธออยากไปกับฉันไหม?”
เสี่ยวหรานยิ้มและส่ายหัว “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวแฟนของฉันก็มารับ”
เพื่อนสนิทของเธอประหลาดใจ “อะไรนะ? เธอมีแฟนแล้วหรอ? ไม่แปลกใจว่าทําไมผิวของเธอช่วงนี้ถึงดูดีขึ้นมามากเลยปรากฏว่ามีแฟนแล้วนี่เอง!”
ผู้ชายที่อยู่รอบๆ “……..
อกหัก!
ปรากฏว่าเธอมีแฟนแล้ว!
เสี่ยวหรานหน้าแดงและหยิกเอวเพื่อนสนิทของเธอ
เพื่อนสนิทของเธอถามด้วยความสงสัย “ว่าแต่แฟนของเธอทํางานอะไรอยู่เหรอ?”
เสียวหรานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นยามรักษาความปลอดภัย”
เธอเองก็ไม่รู้ว่าจริงๆแล้วเจียงเฉินนั้นกําลังทํางานอะไรอยู่แต่หลังจากที่เธอได้คบกับจียงเฉินเธอก็พบว่าเจียงเฉินนั้นแม้จะเป็นเพียงแค่คุณทําธุระแต่เขาก็รวยมากจริงๆ
“ยามรักษาความปลอดภัย?”
เพื่อนสนิทสาวตกใจจนเอามือปิดปากก็จะมองไปรอบๆ
“ยามรักษาความปลอดภัยงั้นหรอ? แฟนหนุ่มของเทพธิดาจริงแล้วเป็นแค่ยามรักษาความปลอดภัย?”
คนที่อยู่รอบๆเหมือนจะได้ยินเสียงดัง “นึกษณ” และรู้สึกราวกับว่ามีปักเข้าที่หัวใจของพวกเขา
ให้ตายเถอะ!
เทพธิดาของพวกเราถูกปล้นไปไม่พอ!
แต่ปรากฏว่าคนที่ปล้นไปเป็นเพียงแค่ยามรักษาความปลอดภัย!
ยอมรับไม่ได้!
หลังจากนั้นก็มีรถ BMW ขับผ่านเข้ามาอย่างช้าๆ
เพื่อนสนิทของเธอยิ้มออกมา “แฟนของฉันมาแล้ว แน่ใจนะว่าจะไม่ขึ้นรถแฟนของฉัน?”
รถ BMW จอดอยู่ข้างถนน
จ้าวหลางแฟนของเพื่อนสนิทลงมาจากรถ
“ตงเอ๋อร์ vs ว่าไงเสี่ยวหรานเธอก็อยู่ด้วยหรอ? ทําไมไม่กลับพร้อมกันเลยล่ะฉันแวะไปส่ง ได้นะ
ดวงตาของจางหลางเป็นประกายทันทีเมื่อเขาเห็นเสี่ยวหรานและเขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม
เสี่ยวหรานส่ายหัว “ไม่จําเป็นหรอกเดี๋ยวแฟนของฉันก็มารับแล้ว”
จ้าวหลางรู้สึกปวดใจขึ้นมาทันที “เธอมีแฟนแล้วหรอ?”
เสียวหราน “มีแล้วและดูเหมือนว่าเขาก็ใกล้มาถึงแล้วล่ะ”
ในเวลานี้เอง…..
เสี่ยวหรานก็เห็นชายหนุ่มในชุดยามรักษาความปลอดภัยกําลังขี่จักรยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาทันที!
เป็นประกายสีชมพูที่เต็มไปด้วยความรัก!
“แฟนของฉันมาแล้ว!”
เหล่าชายโสดพากันหันไปมองพร้อมกัน
“บ้าเอ๊ย โคตรจะหล่อ!”
“ให้ตายเถอะ เขาหลอกว่าฉันอีก!”
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? ทั้งที่เหรอขนาดนั้นแต่กลับมาอยู่ในชุดของยามรักษาความปลอดภัยที่น่าเกลียดเนี่ยนะ?”
“ให้ตายเถอะ หล่อให้น้อยกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือยังไง เป็นยามรักษาความปลอดภัยเดือนนึง จะหาเงินได้สักเท่าไหร่กันเชียว ฮ่ม! แต่แล้วยังไงสุดท้ายเงินก็เป็นสิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับผู้ชาย ความหล่อมันไม่มีค่าอะไรหรอก!”
ภายใต้สายตาที่เฉียบแหลมและเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา! เจียงเฉินก็เบรคจักรยานและจอดไว้ข้างๆเสียวหราน
“รอนานไหม?”
“ไม่นานหรอก” เสี่ยวหรานยิ้มหวานๆออกมาก่อนจะกอดแขนของเจียงเฉินด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข
“นายเป็นแฟนของเสี่ยวหรานงั้นหรอ?” จ้าวหลางมองเจียงเฉินอย่างอิจฉา
“นายเป็นใครล่ะ?” เจียงเฉินยิ้มถามออกมา
“ฉันเป็นแฟนของเพื่อนสนิทของเธอ” จ้าวหลางตอบกลับ
“ว้าวหล่อมากเลยนะ นายหล่อกว่าแฟนของฉันอีกนะเนี่ย” เพื่อนสนิทมองไปที่เจียงเฉินพร้อมกับตาของเธอที่เป็นประกาย
ใบหน้าของจ้าวหลางมืดมนลงทันที
ทันใดนั้นจ้าวหลางก็ยิ้มออกมาอย่างมีเล่ห์นัย “แต่ก็นะหนุ่มหล่อนายจะปล่อยให้เสี่ยวหรานขี่จักรยานของนายงั้นเหรอ? ฉันกลัวมันจะไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่เอาอย่างนี้ดีไหมนายเอาจักรยานใส่ท้ายรถ BMW ของฉันแล้วนั่งรถกลับไปกับฉันไหมล่ะ?”
จากนั้นเขาก็ใช้มือหยิบกุญแจรถ BMW ของเขาขึ้นมา
เจียงเฉินยิ้มออกมา “ไม่จําเป็นหรอกผมเองก็มีรถเหมือนกัน”
จ้าวหลาง “นายมีรถด้วยหรอ? ไม่ฉันไม่ได้บอกหรอว่ามันอันตรายเกินไปที่จะให้เสี่ยวหรานนั่งจักรยานไปกับนาย ยายต้องรู้ก่อนนะว่าคนส่วยใหญ่ที่เสียชีวิตบนท้อนถนนมันเกิดจากรถของ….ของ….”
ก่อนที่เขาจะพูดจบรถ Rolls Royce Cullinan คันสีดําก็ขับเข้ามาหยุดต่อหน้าเจียงเฉิน
ความสูงของรถ BMW ที่จอดอยู่ข้างๆเมื่อต้องมาเจอกับ Rolls Royce Cullinan แล้วมันก็ดูน่าสมเพชไปในทันที
จากนั้นสาวสวยคนหนึ่งก็เปิดประตูและลงมาจากรถ
เป็นสาวสวยชาวต่างชาติ!
ผมสีบลอนด์!
ขาวเรียวยาว!
ร่างกายสุดฮอต!
หยิ่ง!
มีกลิ่นอายที่ทําให้แม้แต่คนจะสูงก็ไม่กล้าเข้าใกล!
หายใจไม่ออก!
ลซี่เดินออกมาจากรถพร้อมกับรองเท้าส้นสูงตรงเข้ามาหาเจียงเฉินและยื่นกุญแจรถให้กับเจียงเฉินด้วยมือทั้งสองข้างของเธอ
“เจ้านาย นี่กุญแจค่ะ”
เจียงเฉินพยักหน้า “เธอห้ารถคันอื่นกลับได้เลยนะ”
ลูซี่ “รับทราบค่ะบอส”
เงียบ!
เงียบกริบ!
ไม่ว่าใครที่อยู่รอบๆในตอนนี้ต่างก็อ้าปากกว้างจนสามารถแอปเปิ้ลลงไปทั้งผล!
พวกเขาพากันจ้องไปที่เจียงเฉินในชุดของยามรักษาความปลอดภัย!
ฉันเป็นใคร?
ฉันอยู่ที่ไหน?
มันเกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้ ?
“ไปกันเถอะ”
เจียงเฉินพาเสี่ยวหรานขึ้นไปนั่งที่นั่งข้างคนขับก่อนจะกลับไปเอาจักรยานไปใส่ท้ายรถและเข้าไปนั่งที่นั่งคนขับ
“ลาก่อนนะ – ตงเอ๋อร์ฉันไปก่อนนะ” เสี่ยวหรานโบกมือให้เพื่อนสนิทของเธอ
“อ่า อ่า อาษณ” ตงเอ๋อร์หยักหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง
เจียงเฉินเหยียบคันเร่งและรถ Cullinan ก็ออกไปอย่างรวดเร็วและค่อยๆหายไป
คนที่อยู่ที่ป้ายรถเมล์พากันมองหน้ากัน
หล่อก็หล่อไม่เท่า…..
เงินก็มีไม่เท่า….
น่าสงสาร!
เจียงเฉินพาเสี่ยวหรานไปที่ห้างสรรพสินค้าซานหลี่ถุน
เมื่อเจอร้านอาหารดีๆพวกเขาก็พากันเข้าไปนั่ง
สั่งอาหาร
“ฉันไปห้องน้ําก่อนนะ…”
“โอเค”
เสี่ยวหรานเดินออกไป
เจียงเฉินก็สั่งอาหารรอ
ในเวลานี้เองสาวสวย 80 คะแนนก็เดินเข้ามาในร้านอาหารพร้อมกับช่อกุหลาบในมือของเธอ
สาวสวยมองไปรอบๆและในที่สุดเมื่อเธอมองเห็นเจียงเฉินเธอก็เดินเข้ามาหาเขา
“สวัสดีน้องชาย นายมาที่นี่เพื่อนัดบอดหรือเปล่า?”
“นัดบอด?”
“ใช่ นัดบอด”
“เอ่อ เปล่า ผมมีแฟนแล้วครับ
ในเวลานี้เองเสี่ยวหรานก็เดินกลับมานั่งข้างเจียงเฉินเธอหันไปมองสาวสวย “มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
สาวสวยอาย “ขอโทษด้วยค่ะพอดีฉันจ่าผิด”
เจียงเฉินยิ้ม “ไม่เป็นไรครับ”
สาวสวยมองไปที่เจียงเฉินและแอบพูดในใจว่า : น้องชายคนนี้หล่อไม่น้อยเลย
ในเวลานี้เองชายอ้วนคนหนึ่งก็เดินเข้ามาและนั่งตรงข้ามกับสาวสวย
“คุณคือลินดาใช่ไหมครับ? ผมคือจอห์นนี่ย์
“หือ? คุณคือจอห์นนี่ย์?”
หญิงสาวมองดูชายอ้วนไว้เคราที่อยู่ต่อหน้าเธอ ดวงตาของเธอก็ร้อนขึ้นทันทีและรีบหันไปมองที่ยามรักษาความปลอดภัย(เจียงเฉิน)ที่นั่งอยู่ข้างๆเพื่อล้างตาของเธอ
สาวสวยหยิบกระเป๋าขึ้นมา “ดูเหมือนว่าฉันยังมีงานต้องทําฉันขอตัวก่อน”
ชายอ้วน “นั่งลงก่อนสิครับมีอะไรหรือเปล่า?”
สาวสวยพูดขอโทษออกมา “ขอโทษทีครับพอดีฉันมีนัดซื้อขายบ้านดูเหมือนว่าเจ้าของบ้านจะมาแล้ว”
“คุณเป็นผู้หญิงนะคุณจะซื้อบ้านเองได้ยังไงกัน ตอนนี้คุณกําลังมองหาคู่อยู่ไม่ใช่หรอ? คุณควรมองหาคนแบบผมสิคนที่ประสบความสําเร็จในอาชีพมีงานมีบ้านมีรถ”
“นี่ลง หยุดพูดเล่นเถอะฉันไม่ได้โลภอยากได้เงิน”
“บอกความจริงมาได้แล้ว ที่จริงแล้วลุงไม่ใช่คู่นัดบอดของฉันใช่ไหม คู่ของฉันจริงๆคือคนอื่น!”
“ฮ่าๆ ลุงรีบไปพาลูกลุงมาได้แล้ว”
“โอเค เดี๋ยวฉันจะไปพามาเดี๋ยวนี้แหละ”
หลังจากที่ชายอ้วนเดินจากไปชายแก่อายุประมาณ 70 ถึง 80 ปีก็เดินเข้ามาหาสาวสวยพร้อมกับช่อกุหลาบ
ปากของชายชราเต็มไปด้วยฟันสีเหลืองให้ความรู้สึกราวกับว่ามันพร้อมจะหลุดออกมาทุกครั้งที่เขายิ้ม
“ลินดา ฉันจอห์นนี่ย์เอง…”
คู่นัดบอดที่แท้จริงของเธอก็คือชายชราคนนี้!
ใบหน้าของสาวสวยเปลี่ยนเป็นสีเขียวทันที
พรูด
เจียงเฉินที่กําลังจิบชาอยู่โต๊ะข้างๆถึงกับพ่นออกมา
ในเวลาเดียวกันเสี่ยวหรานก็ถึงกับต้องเอามือกุมท้องและพยายามกลั้นหัวเราะสุดความสามาร
สาวสวยแทบจะร้องไห้ออกมา “คุณปู่ นี่คุณจริงจังรึเปล่าเนี่ย?”
หัวใจของเธอแทบแตกสลาย!
นี่ฉันยอมออกมานัดบอดง่ายเกินไปรึเปล่า?
แล้วน้องชายสุดหล่อล่ะ?
ทําไมถึงเป็นคนรุ่นปู่มาแบบนี้?
กระอักเลือด!
สาวสวยรีบหยิบกระเป๋าขึ้นมาก่อนจะรีบวิ่งหนีพร้อมกับบ่นพ่อแม่ของเธอว่าทําไมไม่ให้ขาเธอเพิ่มอีกสักสองข้าง!
ในเวลานี้เองพนักงานเสิร์ฟก็เริ่มมาเสิร์ฟอาหาร
เจียงเฉินและเสี่ยวหรานก็เริ่มทานอาหารกัน
เมื่อทานอาหารไปครึ่งหนึ่งก็มีคนสองคนมานั่งโต๊ะที่ว่างอยู่พวกเขาสั่งอาหารแล้วเริ่มพูดคุยกัน
และเสียงการพูดคุยกับพวกเขาก็เบามาก
เหมือนกับว่าพวกเขากลัวว่าคนอื่นจะรู้
“ครั้งนี้จะต้องสําเร็จแน่ๆ!”
“ตื่นเต้นจนแทบไม่ไหวแล้ว! พวกเราจะได้ร่ํารวยในชั่วข้ามคืนแล้ว!”
“ใช่แล้ว ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าการไปเที่ยวชนบทในครั้งจะทําให้ฉันได้เจอกับ ชามลายไก่สมัยราชวงศ์หมิง ในตํานานและได้มันมาในราคาแค่ 20,000 หยวนเท่านั้น!”
พวกเขามองดูรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือของพวกเขาอย่างตื่นเต้น
“ฉันจําได้ว่าก่อนหน้านี้มีการประมูล ชามลายไก่สมัยราชวงศ์หมิงและราคาสุดท้ายของมันคือ 240 ล้านหยวน! ตราบใดที่เราใช้เงินเพียงแค่ 20,000 ซื้อมาเราก็จะสามารถทํากําไรดีกว่า 200 ล้านหยวน! กําไร 10,000 เท่า!”
“ถ้าหากว่าพวกเราแบ่งกันคนละ 100 ล้านหยวน พระเจ้า! พวกเราสามารถซื้อวิลล่าซื้อรถหรูๆ ได้เลยนะ!”
แม้ว่าเสียของทั้งสองจะเบาแต่การพูดคุยของทั้งสองนั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเจียงเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆนั้นก็สามารถได้ยินได้อย่างชัดเจน
เมื่อเห็นการแสดงออกที่ตื่นเต้นของทั้งสองเจียงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะมองด้วยความสงสัย
ดูภาพชามลายไก่
“อะไรกัน…”
การกระทําของเจียงเฉินทําให้คนทั้งสองรู้ตัว
พวกเขาพากันปิดรูปในโทรศัพท์ทันที
“นายมองอะไรของนาย?
“ใช่ นายกําลังแอบฟังพวกเราอยู่เหรอ?”
ทั้งสองคนดูระแวงขึ้นมาทันที
เจียงเฉินยิ้มและพูดออกมา “ขอโทษทีนะ พอดีแค่สงสัยนิดหน่อยอะก็เลยหันไปมองดู….”
“ฮ่ม! แอบดูพวกเราจริงสินะ!”
เจียงเฉิน “ขอโทษด้วยจริงๆแต่มันอดไม่ได้นะ แต่ผมคิดว่าของโบราณในรูปพวกคุณน่าจะเป็นของปลอมนะ บางทีพวกคุณอาจจะถูกหลอกขายมาก็ได้”
“นั่นเป็นไปไม่ได้”
“ทําไมนายถึงบอกว่าเป็นของปลอมหรือว่านายรู้อะไร?”
เจียงเฉิน “อันที่จริงผมก็ไม่ได้รู้อะไรหรอก”
พวกเขาดูมีความสุขมาก “นายไม่รู้อะไรก็ไม่ต้องมาพูด!”
เจียงเฉินส่ายหัว “แต่เหตุผลที่ผมบอกไปอย่างนั้นก็เพราะว่าชามของพวกคุณดูไม่เหมือนของผมเลย”
ไม่เหมือนของผม…
ไม่เหมือน….
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะหันมามองเจียงเฉิน
พรูด
อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
พวกเขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่ายามรักษาความปลอดภัย(เจียงเฉิน) จะไปมีของล้ําค่าแบบนี้ในบ้าน
เจียงเฉินตบหัวของตัวเอง “ดูเหมือนว่าผมจะลืมไปเลยว่าชามลายไก่แบบนั้นยังคงอยู่ในท้ายรถของผม พอดีเอาติดไปด้วยตอนไปดื่มชาครั้งก่อน… งั้นเดี๋ยวผมออกมาให้คุณดูก็แล้วกัน…”
เจียงเฉินเดินกลับมาโดยที่ใช้เวลาไปไม่นาน
ชามลายไก่อยู่ในมือของเขาแล้ว
วางลงต่อหน้าคนทั้งสอง
ทั้งสองมองดูมันอย่างละเอียด….
“อีก… เหมือนจะเป็นของแท้”
“ใช่แล้ว ใบของเรามันดูคล้ายกันก็จริง แต่หากเปรียบเทียบกันดูดีจะรู้ได้ทันทีว่าเป็นของเลียนแบบเสน่ห์ของชาวทั้งสองใบแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!”
“ใบที่พวกเราเจอมันเป็นเพียงแค่ขยะ มันหยาบเกินไปมันจะต้องเป็นของเลียนแบบแน่ๆ!”
สําหรับชามลายไก่ที่มันมีชื่อเรียกว่าชามลายไก่นั่นก็เพราะว่ามันถูกวาดด้วยไก่ที่กําลังจิกกินข้าวในเวลาเช้ซึ่งมันดูมีความเหมือนจริงมากๆแถมยังมีการเสริมลวดลายด้วยดอกบัวยและกล้วยไม้อีกมากมาย
ทั้งสองเมื่อมองดูรายละเอียดต่างๆก็ยิ่งตกตะลึง
สาปแช่ง…
เป็นไปได้ไหมว่าชามลายไก่ใบนี้จะเป็นของแท้?
นี่มันมูลค่ากว่า 240 ล้านหยวนเลยนะ!
ปรากฏว่ายามรักษาความปลอดภัยสุดหล่อคนนี้เป็นเจ้าคนนายคน!!
ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกว่าชามลายไก่ในมือของพวกเขาเริ่มร้อนขึ้นมาเล็กน้อยพวกเขารีบทําการส่งมันกลับไปให้เจียงเฉินด้วยท่าทางที่สั่นเทา
“เจ้านาย เป็นพวกเราเองที่ไม่รู้จักพวกเขาไท่ซาน! ถ้าไม่ใช่พ่อคุณพวกเราคงโดนโกงเงินไปแล้วแน่ๆ”
คารวะ!!
ขอบคุณ!!
