“ตะเกียบ...ตะเกียบ...”
แม่ของหวังฟ่านพึมพำหาตะเกียบไม่หยุด วิ่งเข้าไปในห้องครัว ต่อมาก็มีเสียงชามแตกเพล้งๆ อย่างต่อเนื่อง
จากนั้นแม่ของหวังฟ่านก็หยิบตะเกียบคู่หนึ่งวิ่งออกมา!
“เฉินชาง นะ…นี่จ้ะ!”
แม่ของหวังฟ่านตกใจแย่แล้ว น้ำตานองเต็มหน้าไปหมด พอส่งตะเกียบให้เฉินชางแล้วก็พ่นน้ำลายใส่หน้าหวังฟ่าน!
“แกมันไอ้เดรัจฉาน! ฉันเลี้ยงแกมาทำไม! หลี่ตันเขาเป็นคนดีขนาดไหน แกแต่งกับผู้หญิงแบบนี้ได้เป็นวาสนาแกไปกี่ชาติ แก…แกทำฉันโมโหจะตายอยู่แล้ว…”
ระหว่างที่แม่ของหวังฟ่านด่าๆ อยู่ก็ทรุดลงไปกับพื้น หายใจหอบเฮือกใหญ่ ลูบหน้าอกพูดอะไรไม่ออกไปหมด!
ส่วนพ่อของหวังฟ่านตีจนกระบองในมือหักก็โยนกระบองลงกับพื้น ชี้ไปที่ประตูแล้วพูดดังลั่นว่า “แกไสหัวไปเลย!”
“หวังฟ่าน เป็นคนดีๆ ไม่ได้หรือไง”
“ถ้าวันนี้หลี่ตันเป็นอะไรไป ฉันจะไปอธิบายพ่อแม่เขายังไง!”
ทุกคนมองดูหลี่ตัน รู้สึกสงสารอยู่บ้างจริงๆ
พ่อแม่หลี่ตันจากไปเร็ว ตอนเธออายุยี่สิบต้นๆ ก็ไม่อยู่แล้ว เธอได้ปู่เลี้ยงดูจนโต ต่อมาหลังจากแต่งงานแล้ว ปู่ก็ลาโลกนี้ไป
หลังจากแต่งเข้าบ้านหวังฟ่านมาแล้ว หลี่ตันก็รู้สึกถึงความผูกพันในครอบครัวที่ห่างหายไปนาน เธอดีใจมาก กตัญญูเป็นอย่างยิ่ง ทุ่มเทให้บ้านนี้อย่างเต็มใจ ปฏิบัติกับพ่อแม่ของหวังฟ่านเหมือนพ่อแม่ของตัวเอง!
ใครจะคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น!
หวังฟ่านนั่งอยู่กับพื้น ร้องไห้โหยหวนเสียงดัง น่าเสียดาย…น้ำตากับความเสียใจเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในโลกนี้!
ต่อให้ร้องไห้จนตาบอด เสียใจไปจนตายก็ไม่มีประโยชน์อะไร!
ตรงนั้นไม่มีใครสงสารเขาสักคน!
ตอนนี้พอลูกแต่งงานก็อยากซื้อบ้านในเมือง แต่หลี่ตันไม่อยากได้ เธอบอกว่าค่อยเป็นค่อยไป ไม่รีบร้อน
เธอเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดไหนกัน
ทุกคนทอดถอนใจอย่างอดไม่อยู่ หวังว่าเฉินชางจะช่วยชีวิตเธอได้
เฉินชางรับตะเกียบมา หยิบมาเล่มหนึ่ง อีกเล่มหนึ่งวางไว้ข้างๆ
ตอนนี้ฉินเยว่ผสมเบคกิ้งโซดาเสร็จแล้ว ต่อให้ไม่ถึงกับแม่นยำขนาดนั้นแต่ก็ใกล้เคียง!
เฉินชางรีบพูดกับฉินเยว่ “ประคองเธอขึ้นมา”
ตอนนี้หลี่ตันยังไม่หมดสติ ยังพอรู้สึกตัว นี่อาจเป็นเรื่องที่ดีที่สุดก็ได้!
เฉินชางพูดกับหลี่ตันว่า “มา หลี่ตัน ดื่มเข้าไปให้หมดนะ!”
พูดจบ เขาก็ป้อนสารละลายให้หลี่ตันกิน!
ไดคลอร์วอสเป็นสารพิษในยาฆ่าแมลงออร์แกโนฟอสเฟตที่ค่อนข้างร้ายแรง มีพิษสูง ออกฤทธิ์ก็เร็ว ถ้าช่วยไว้ไม่ทัน สักพักผู้ป่วยอาจจะตอบสนองต่อพิษอย่างรวดเร็ว!
เฉินชางอยากกู้ชีพผู้ป่วยล่วงหน้าก่อนถึงโรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นถึงโรงพยาบาลปัญหากลับจะยิ่งหนัก
นี่มันไม่ใช่แค่สิบมิลลิลิตร แต่เป็นหนึ่งร้อยมิลลิลิตร!
ขนาดเฉินชางยังไม่มั่นใจ!
เขามองหวังฟ่าน สีหน้าไร้อารมณ์
บางครั้งคนเราตอนที่ทำผิด ตอนที่ไม่รู้ผลลัพธ์ ความผิดพลาดของคนเราก็มักจะแลกด้วยคนที่รักคุณ!
เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับหลี่ตัน
เธอแค่หวังดีกับบ้านนี้เท่านั้น!
เฉินชางถอนใจ รอหลี่ตันดื่มน้ำเข้าไป ทันใดนั้นผ่านไปไม่กี่วินาทีก็อาเจียนพุ่งออกมา!
เฉินชางดีใจมาก!
นี่เป็นเรื่องดี!
อึกเดียวอาเจียนออกมาไม่น้อย!
ดีที่กินเข้าไปไม่นาน ไม่อย่างนั้นต่อให้เป็นเทพเซียนมาก็ยังรับไม่ไหว
เฉินชางรีบพูดกับผู้อำนวยการฉินว่า “คุณอา ช่วยผมผสมน้ำเกลือหน่อยครับ”
ฉินเสี้ยวยวนพยักหน้า เริ่มเตรียมน้ำเกลือทันที
ด้านนี้ เฉินชางใช้ตะเกียบกระตุ้นในคอเพื่อช่วยให้หลี่ตันอาเจียนออกมาต่อ เขาทำอย่างนี้อยู่หลายครั้ง จนกระทั่งของเหลวที่ล้างออกมาไม่มีกลิ่นไดคลอร์วอส
ทำอย่างนี้ไปมาสี่ห้าครั้ง!
เฉินชางรีบเอาน้ำเกลือให้หลี่ตันดื่ม
เดิมทีก็เหงื่อออกมากอยู่แล้ว ต่อมาก็อาเจียนอีก ณ ตอนนี้ต้องเติมเกลือแร่เข้าไปหน่อย
และในบ้านก็ไม่มีอะไรเลย ก็มีแต่น้ำเกลือที่ยังพอใช้ประโยชน์ได้บ้าง!
ผ่านไปสองสามนาที พอสภาพของหลี่ตันอยู่ตัวแล้ว เฉินชางรีบพูดว่า
“ไป! ส่งไปโรงพยาบาล!”
ไม่นานรถก็มาแล้ว เฉินชางแรงเยอะ อุ้มหลี่ตันขึ้นมาแล้วเดินไปหน้ารถทันที ส่วนฉินเยว่ตามติดอยู่ข้างหลังตั้งแต่เริ่มจนจบ
ส่วนฉินเสี้ยวยวน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ตามขึ้นรถไป!
เพราะเป็นรถตู้ จึงจุคนได้มาก
แม่ของหวังฟ่านไม่มัวสนใจเรื่องอื่น วิ่งเข้าบ้านไปเอาบัญชีเงินฝากออกมาเล่มหนึ่ง จากนั้นก็วิ่งขึ้นรถไป!
เฉินต้าไห่เรียกให้จี้หรูอวิ๋นกลับบ้านไปด้วยกัน!
คนจากไปบ้านจึงว่าง!
ในบ้านของหวังฟ่านที่ประดับประดาด้วยผ้าและโคมไฟหลากสีสัน เหลือเขานั่งอยู่ในลานบ้านอย่างสิ้นหวังอยู่คนเดียว
ดวงตาทั้งสองว่างเปล่า!
เขาสู้หลี่ตันไม่ได้ หลี่ตันกล้ากินยาพิษ เขาหวังฟ่านไม่กล้า!
อย่านึกว่าฆ่าตัวตายเป็นเรื่องง่าย เก้าในสิบคนทำไม่ได้ คนที่ทำได้แปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นโรคซึมเศร้าหรือวู่วาม แต่เก้าสิบเปอร์เซ็นต์หลังจากฆ่าตัวตาย ก็จะรู้สึกถึงความทรมานของความตายแล้วเริ่มเสียใจทีหลัง!
ณ ตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งแล้ว
บนทางภูเขามืดสนิท ไม่มีรถแม้แต่คันเดียว
สภาพของหลี่ตันยิ่งย่ำแย่ แม้จะถูกกระตุ้นให้อาเจียนเอาไดคลอร์วอสออกมามากแล้วก็ตาม
ทางหลี่ตันสูดหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่ง “เฉินชาง…”
เฉินชางเห็นหลี่ตันพูด จึงเอ่ยถามทันทีว่า “มีอะไรครับ”
หลี่ตันหอบหายใจ “คะ…ความจริงแล้วฉันไม่อยากตาย…” ระหว่างที่พูด น้ำตาก็ไหลออกมา
แม่ของหวังฟ่านที่อยู่ด้านหนึ่งเริ่มร้องไห้
“ตันตัน ไม่เป็นไร ลูกจะไม่ตาย! พวกเราต้องช่วยลูกให้ได้ ใช้เงินเท่าไรก็จะช่วยลูกให้ได้ แม่รับรอง!”
หลี่ตันแสบจมูก ยิ้มทั้งน้ำตาเสียแล้ว…
“แม่…หนะ…หนูวู่วามไปแล้วค่ะ หนูแค่หวังดีกับบ้านนี้…
หนูกลัวหวังฟ่านจะเล่นพนันอีก...
ที่เขาตบหนู จริงๆ แล้วหนูไม่โกรธเลย หนูแค่ไม่อยากให้เขาเล่นพนันแล้ว…หนูอยากมีลูกกับเขา…ซื้อบ้านกับเขาเร็วๆ หน่อย…”
พูดออกมาประโยคเดียว ทำเอาคนในครอบครัวหวังฟ่านสะอื้นไห้อย่างขมขื่น
ขนาดฉินเยว่ยังอดใจอ่อนยวบไม่ได้
……
พอมาถึงแผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลประชาชนเมืองจิ้นหยาง เฉินชางก็รีบอุ้มหลี่ตันกระโจนเข้าไปในแผนกฉุกเฉินทันที
“เตรียมเตียงเคลื่อนย้ายผู้ป่วย!”
“ผู้ป่วยได้รับพิษไดคลอร์วอส เตรียมการกู้ชีพให้พร้อม!”
“เตรียมอุปกรณ์ล้างท้อง…”
เฉินชางเข้ามาแล้วสั่งการอย่างร้อนรน
เสิ่่นซิวหย่วนที่อยู่เวรแผนกฉุกเฉินเพิ่งรักษาผู้ป่วยเสร็จ เขาที่เป็นลูกกระจ๊อกของแผนกควรไปพูดกับพยาบาลที่เคาน์เตอร์พยาบาล
แต่จู่ๆ เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันนี้ก็แว่วมา ทำให้พวกเสิ่่นซิวหย่วนตกใจจนลุกขึ้นมาทันที
ถัดมาก็ได้ยินคำพูดของเฉินชาง!
“ผู้ป่วย เพศหญิง หลี่ตัน อายุยี่สิบแปดปี ครึ่งชั่วโมงที่แล้วกินไดคลอร์วอสไปหนึ่งร้อยมิลลิลิตร ก่อนหน้านี้…แต่งงานแล้วยังไม่มีลูก ครึ่งชั่วโมงก่อนใช้น้ำเบคกิ้งโซดากระตุ้นให้อาเจียน อาการในตอนนี้ เวียนหัว คลื่นไส้ น้ำลายไหลออกมาเอง เหงื่อออกมา หายใจลำบาก กล้ามเนื้อกระตุกร่วมด้วย เปล่งเสียงไม่ชัดเจน ผลตรวจร่างกาย รูม่านตาหดเล็กเท่าปลายเข็ม เกร็งกระตุก การหายใจกับชีพจรเต้นช้า!”
……
คำพูดที่เชี่ยวชาญจนเขียนชาร์ตผู้ป่วยได้เลยของเฉินชางทำให้เสิ่นซิวหย่วนผงะไปครู่หนึ่ง ต่อให้สมองอึ้งไป แต่ก็ยังฟังเนื้อหาเข้าใจแจ่มแจ้ง ผู้ป่วยได้รับสารพิษไดคลอร์วอส!
ตอนนี้อาจจะได้รับพิษรุนแรง!
ต้องรีบเริ่มกู้ชีพทันที!
แต่…ทำไมผู้ชายที่อุ้มผู้หญิงมาถึงพูดจาได้อย่างเชี่ยวชาญขนาดนั้น
อย่างกับเคยได้ยินญาติผู้ป่วยแบบนี้ตอนไหน!
เรื่องที่เชี่ยวชาญกว่าตนแบบนี้เคยเกิดขึ้นตอนไหนกันนะ!
ใช่แล้ว!
หัวหน้าเฉินนั่นเอง!
หัวหน้าเฉิน ผู้เชี่ยวชาญโรงพยาบาลอันดับสองที่ผ่าตัดให้เหล่าฮั่นคราวก่อน!
เฉินชางเป็นถึงไอดอลของเสิ่นซิวหย่วน การผ่าตัดคราวก่อน เฉินชางทำให้เขาเลื่อมใสอย่างแท้จริง
ตอนที่เข็นเตียงเคลื่อนย้ายผู้ป่วยออกมา เสิ่นซิวหย่วนก็อึ้งไปทันที!
“หัวหน้าเฉิน! คุณมาแล้ว!”
เฉินชางชะงักไป เห็นเสิ่นซิวหย่วนก็พยักหน้าให้ “ครับ เตรียมกู้ชีพ! ชะงักอยู่ทำไม”
เสิ่นซิวหย่วนลังเลไปครู่หนึ่ง “อ้อ! ใช่ กู้ชีพ! แต่…หัวหน้าเฉิน คุณหรือผมจะเป็นคนกู้ชีพ”
