เปิดระบบสุดโกงอัปสกิลหมอ - บทที่ 738 เวลายิ่งยาวนาน อุปสรรคก็ยิ่งมีมาก (1)
เห็นกลุ่มบุคลากรการแพทย์งานยุ่งอยู่ คนขับรถเหล่าหยางและ เหล่าหลี่จึงยืนคุยกันอยู่ข้างๆ รถ
เหล่าหยางโยนบุหรี่หมวนหนึ่งให้เหล่าหลี่ “วันนี้ขับช ้า หน่อย”
เหล่าหลี่ใช ้เท้าถูกับพื้นถนน ก่อนจะมองเหล่าหยางแวบหนึ่ง “คุณด้วย ระหว่างทางตอนมาผมร ้อนใจมาก”
เหล่าหยางคลี่ยิ้ม “ผมบอกแล้วว่าหัวหน้าเฉินของผมอยู่ที่นี่แล้ว ให้คุณขับช ้าหน่อย”
เหล่าหลี่อดพูดไม่ได้ “ผมฟังคุณพูดถึงหัวหน้าเฉินทุกวัน สนิท ชิดเชื้อยิ่งกว่าลูกชายคุณเสียอีก!”
เหล่าหยางพ่นควันบุหรี่กลุ่มหนึ่งออกมา “ถ้าลูกชายผมเก่ง ขนาดนี้ ให้ผมเป็ นวัวเป็ นควายแลกผมก็ยอม! ผมจะบอกให้นะ เหล่าหลี่ เวลาผมไปวิ่งงานกู้ชีพกับหัวหน้าเฉิน ไม่ว่าจะเป็ นถนนบน ภูเขายาวหนึ่งร ้อยสามสิบไมล์หรือตรอกซอกซอยแปลกประหลาด กู้ ชีพฉุ กเฉินมามากมาย ผมยังไม่เคยเจอเรื่องอะไรเลย โชคดี จริงๆ!”
เหล่าหยางชูนิ้วโป้ งให้
พูดจบทั้งสองก็ทิ้งบุหรี่บนพื้นแล้วเหยียบให้ดับ “ไปกันเถอะ ขึ้น รถ กลับบ้าน! ฮ่าๆๆ…คืนหิมะตก คืนช่วยชีวิต ปลอดภัยทุก คืน!”
เหล่าหยางฮัมเพลงเดินกลับรถของตนเอง
เป็ นคนขับรถกู้ภัยก็แบบนี้แหละ เห็นคนไข้ไม่เป็ นอะไรก็ดีใจมาก แล้ว
เฉินชางหยิบการ ์ดความจาของกล้องหน้ารถออกมายื่นให้จางซู อิง “หัวหน้าจางครับ ในนี้เป็ นกระบวนการรักษาของเรา อาจช่วย อะไรคุณได้บ้าง”
จางซูอิงพยักหน้า “ได้เลย หัวหน้าเฉิน ถ้ามีโอกาสจะเชิญคุณ มาบรรยายที่แผนกฉุกเฉินโรงพยาบาลแม่และเล็กประจามณฑลของ เรานะคะ”
เฉินชางคลี่ยิ้ม “หัวหน้าจางให้ความส าคัญผมเกินไปแล้ว ครับ”
จางซูอิงส่ายหน้า “ฮ่าๆ ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะคะ”
พูดจบ จางซูอิงก็ไม่มีพิธีรีตองแล้ว พลันพูดกับคนของตนเอง “ขึ้นรถ กลับโรงพยาบาลกัน!”
ขณะเดียวกัน เสี่ยวหลินก็ตัวสั่นอยู่ท่ามกลางลมหิมะ เพื่อการ กู้ภัยนอกสถานที่ เธอไม่ได้ใส่เสื้อแจ็คเก็ต
เจ้าหน้าที่ดับเพลิงโจวเจิ้งที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้วร ้อนใจมาก คิดไป คิ ด ม า จู่ ๆ ก็ นึ ก ขึ้น ไ ด้ว่ า บ น ร ถ มี ผ้า ห่ ม รีบ วิ่ ง ก ลับ ไ ป เอา
เขาเกาหัวแกรกๆ อย่างเก้อเขินพร ้อมพูดกับเสี่ยวหลินว่า “เอ่อ ….ให้คุณครับ! คุณไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาว คลุมไว้จะได้อุ่น หน่อย”
เสี่ยวหลินหมุนตัวไปมองโจวเจิ้งที่รูปร่างสูงใหญ่ รอยยิ้มเบิกบาน แล้วอดหน้าแดงไม่ได้
หัวหน้าทีมดับเพลิงมองโจวเจิ้งแล้วอดเลิกคิ้วไม่ได้ “เอ่อ…คุณรับ โจวเจิ้งเป็ นคนดีมากนะครับ ถ้าคุณยังไม่มีแฟน ก็พิจารณาได้นะ ครับ”
โจวเจิ้งก็ยิ้มเก้อเขิน
เฉินชางเองก็ยิ้ม เขาเห็นเสี่ยวหลินหนาวจนแทบทนไม่ไหวแล้ว จึงพูดว่า “หัวหน้าเหอ หัวหน้าหวังครับ เราไปก่อนนะครับ เดี๋ยวเสี่ยว หลินของเราจะเป็ นหวัด เธอยังไม่มีแฟนเลย หัวหน้าอย่างผมต้อง รับผิดชอบ!”
ทุกคนได้ยินแล้วตาเป็ นประกายทันที!
เหอทงพยักหน้าพร ้อมรอยยิ้ม “อืมๆ เสี่ยวเฉิน วันนี้…ขอบคุณ คุณจริงๆ นะครับ แล้วก็เสี่ยวหลิน คุณเป็ นฮีโร่ รีบกลับเถอะครับ เดี๋ยวเป็ นหวัดจริงๆ ผมต้องรับผิดชอบนะครับ”
หัวหน้าทีมดับเพลิงรีบเรียกเอาไว้ “เดี๋ยวครับๆๆๆ คุณ…คุณยังไม่ มีแฟน ขอเบอร ์โทรไว้ได้ไหมครับ โจวเจิ้งของเราเป็ นคนดีจริงๆ ครับ!”
……
……
บนรถกู้ภัย เฉินชางมองเสี่ยวหลินด้วยท่าทางล้อเลียน อดพูด ไม่ได้ “เสี่ยวหลิน คุณดูสิครับว่าบังเอิญแค่ไหน พูดอะไรก็ได้แบบนั้น เลย เมื่อกี้ผมบอกว่าจะแนะนาแฟนให้คุณ ตอนนี้ก็มีพ่อหนุ่มที่เก่ง ขนาดนี้เข้าหาแล้ว! เสี่ยวโจวคนนี้ผมว่าไม่เลวเลยนะครับ รูปร่างสูง ใหญ่ ดูซื่อตรง คุณจะลองพิจารณาดูไหมครับ”
เสี่ยวหลินหัวเราะแฮะๆ พูดอย่างขวยเขิน “มืดเกินไป ฉันเห็น หน้าเขาไม่ชัดค่ะ หัวหน้าเฉินว่าเขาหล่อไหมคะ”
เฉินชางได้ยินแล้วอดข าไม่ได้ “ฮ่าๆ คุณหวั่นไหวจริงเหรอครับ หน้าตา…เป็ นพิมพ์นิยมครับ ดูน่ามอง”
เสี่ยวหลินเองก็จริงใจมาก พูดยิ้มๆ “ความจริง…ฉันชอบแนว ทหารค่ะ แค่ยืนเฉยๆ ก็ดูแข็งแกร่งมั่นคงแล้ว! หล่อมาก แต่… เจ้าหน้าที่ดับเพลิงก็ไม่เลวนะคะ ทาเพื่อประชาชน”
เฉินชางหัวเราะฮ่าๆ “งั้นผมให้เบอร ์โทรศัพท์คุณกับเขานะครับ”
……
…… ช่วงนี้เหล่าฉินกระวนกระวายใจโดยไม่ทราบสาเหตุ พลิกไปพลิกมาครุ่นคิด ตนก็ไม่ได้ท าอะไรผิดนะ แต่ท าไมมักรู ้สึกว่าจิตใจว่างเปล่า
เพราะเรื่องอะไรกันแน่ ช่วงเช ้า เหล่าฉินนั่งอยู่ในห้องทางานผู้อานวยการ
เหล่าฉินเป็ นผู้อ านวยการ หน้าที่รองคือหัวหน้าแผนกเนื้องอก วิทยา ปกติงานยุ่งมาก เขาประจ าแผนกผู้ป่วยนอกสัปดาห์ละสามวัน วันหนึ่งราวน์วอร ์ด อีกวันประชุมโรงพยาบาล เวลาที่เหลือตารางก็ แน่นเอี๊ยด
ตอนนั่งอยู่ในห้องทางานก็มีคนเข้ามาให้ขอให้ผู้อานวยการลง นามไม่ขาดสาย
งานแบบนี้เขาชินแล้ว
วันนี้ก็เหมือนปกติ
เครื่องมือที่เซียวเหอเพิ่มให้กับแผนกปีที่แล้วเพิ่งดาเนินการด้าน เอกสารเสร็จ เขาจึงมาขอให้ผู้อ านวยลงนาม
ฉินเสี้ยวยวนทักทายเขาพร ้อมรอยยิ้มแล้วหยิบปากกาขึ้นเซ็น ลวกๆ
ทว่าฉินเสี้ยวยวนเพิ่งเซ็นชื่อเสร็จ ตอนที่เซียวเหอกาลังจะออก จากห้อง จู่ๆ สีหน้าก็เปลี่ยนไป
เพราะเขาเห็นว่าชื่อที่ลงนามไม่ใช่ ‘ฉินเสี้ยวยวน’
แต่ทาไมยิ่งดูยิ่งเหมือน…’เฉินชาง?!’
เซียวเหออึ้งไปทันที รีบหันกลับมา “ผู้อ านวยการครับ…คุณ เซ็นชื่อผิดครับ”
ฉินเสี้ยวยวนชะงัก “อะไรผิดนะครับ”
เซียวเหอยิ้มอย่างจนปัญญา ยื่นเอกสารในมือให้ฉินเสี้ยวยวน “ คุ ณ ดู . . . ชื่อ ที่คุ ณ เ ซ็น . . . ท า ไ ม ผ ม ถึง อ่ า น ไ ม่ อ อ ก ว่ า คือ อะไร” ฉิ
นเสี้ยวยวนรับมาดูแล้วตะลึงไป!
เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที “เอ่อ…หัวหน้าเซียวครับ คุณไปถ่าย เอกสารมาอีกฉบับนะครับ ผมเขียนผิด”
พูดจบก็ฉีกท าลายหลักฐานไปเสีย
หลังจากเซียวเหอจากไป ฉินเสี้ยวยวนก็เข้าใจกระจ่างแจ้ง ทันที ว่าแล้วว่าทาไมช่วงนี ้จิตใจไม่อยู่กับเนื ้อกับตัว ที่แท้ก็เพราะเจ้า หมอนั่น
คิดไปคิดมา เหล่าฉินอดยิ้มไม่ได้
กลางวันมีผู้นาอาวุโสคนหนึ่งเรียกฉินเสี้ยวยวนออกไปกินข้าว เขาไม่ได้ปฏิเสธ
ตอนแรกเขาเป็ นหัวหน้าหน่วยงานสื่อสาร หลังจากนั้นก็ดารง ตาแหน่งนายกเทศมนตรีระดับเมืองของมณฑลเพื่อนบ้าน ก่อนจะ เกษียณ ถือว่าประสบความสาเร็จ ที่สาคัญที่สุดคือลูกชายคนที่สอง ของเขาอยู่ในระบบการแพทย์ ทางานภายใต้บังคับบัญชาจี้หรูอวิ๋น
ฉินเสี้ยวยวนรู ้ดีมาก เขาคาดเดาในใจว่าจะต้องมาหาภรรยาของ ตนแน่
ทว่า…ผู้น าอาวุโสไม่ได้พูดตรงๆ บอกแค่ว่าเป็ นงานเลี้ยง ครอบครัว
แต่ฉินเสี้ยวยวนรับรู ้ได้แล้ว!
งานเลี้ยงครอบครัวอะไร
คิดถึงตรงนี้ หลังจากเลิกงานฉินเสี้ยวยวนไปรับภรรยาทันที ก่อน จะไปร ้านอาหารพร ้อมกัน
เห็นฉินเสี้ยวยวนและจี้หรูอวิ๋นมากันครบแล้ว ผู้น าอาวุโสก็ไว้ หน้ามาก ลุกขึ้นต้อนรับ
ตามคาด ลูกๆ ของผู้น าอาวุโสก็อยู่ด้วย
ถึงว่าผู้ นาอาวุโสบอกว่าวันนี้เป็ นงานเลี้ยงครอบครัว
ปีนี้ผู้นาอาวุโสอายุหกสิบห้าปี ลูกชายคนโตอยู่เมืองหลวง ลูก สาวคนรองอยู่หน่วยงานคณะกรรมการสุขอนามัย คนที่สามเป็ น ผู้หญิง ว่ากันว่าเรียนปริญญาเอกที่หนานไค เพิ่งจบการศึกษาปี นี้
หลังจากเข้ามา แน่นอนว่าต้องทักทายก่อน
ฉินเสี้ยวยวนทักทาย “สีหน้าท่านดูดีนะครับเนี่ย!”
ส่วนจี้หรูอวิ๋นทักทายลูกสาวคนที่สามของอีกฝ่ าย “นี่ซวนซวน สวยขึ้นมากจริงๆ โดดเด่นขึ้นเรื่อยๆ แล้ว!”
ซวนซวนเองก็ยิ้ม ประจบประแจงอย่างปากหวาน “ขอบคุณค่ะพี่ จี้ พี่ก็ดูเด็กขึ้นเรื่อยๆ ไม่เปลี่ยนเลยค่ะ”
หลังจากทักทายกันแล้ว จู่ๆ ผู้น าอาวุโสก็พูดว่า “เสี้ยวยวน ผม ได้ยินว่าคุณจะไปมหาวิทยาลัยการแพทย์แห่งมณฑลตงหยางแล้ว เหรอครับ ตาแหน่งนี้มีใครรับช่วงต่อไหมครับ”
ฉินเสี้ยวยวนได้ยินแล้วขมวดคิ้วทันที
นี่จะก้าวกระโดดเกินไปหรือเปล่า ลูกชายคนที่สองของผู้นา อาวุโสเป็ นระดับพนักงานเท่านั้น ไปเป็ นระดับรองผู้อ านวยการก็มาก พอแล้ว ตอนนี้จู่ๆ จะมาเป็ นผู้อ านวยการของโรงพยาบาลอันดับสอง ไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแน่
ทว่าฉินเสี้ยวยวนเองก็พูดตรงมาก “ท่านผู้น าอาวุโส คาถามนี้ ยากมากครับ เป็ นการจัดการของบรรดผู้น า ผมไม่รู ้จริงๆ แต่ผมได้ ยินว่าอาจจะโยกย้ายผู้อานวยการโรงพยาบาลอื่นมาครับ คุณลองสืบ ดูสักหน่อยไหมครับ”
ผู้นาอาวุโสยิ้ม “อืม เรื่องนี้ผมจะไปสืบดูครับ แต่ถ้าถึงตอนนั้น ต้องการให้ผู้อ านวยการแนะน า คุณก็ช่วยหน่อยนะครับ”