บทที่ 641 เฮียเมิ่ง
ชายคนนั้นได้ยินแล้วก็ถอนหายใจ ถามคำถามที่ค่อนข้างกังวลใจต่อ
“หมอ! แบบนี้ถือว่าเจียเจียทำผิดกฎหมายไหม อย่าง…สูดก๊าซหัวเราะนั่นถือว่าเป็นยาเสพติดรึเปล่า”
พอถามคำถามนี้ออกมา ไม่เพียงแต่ชายคนนั้น ขนาดหญิงวัยกลางคนยังระแวดระวัง เพราะถ้าถือเป็นยาเสพติด นี่จะไม่ใช่แค่ปัญหาภายในบ้านแล้ว
ตอนนี้เอง หญิงสาวหน้าเปลี่ยนสี รีบร้อนอธิบาย “พ่อคะ แม่คะ หลังจากกลับจีนมาหนูไม่เคยแตะจริงๆ นะ! ไม่เคยจริงๆ…หนูเปลี่ยนไปแล้ว”
เฉินชางเห็นสถานการณ์จึงเอ่ยว่า “ความจริงแล้วในประเทศค่อนข้างเข้มงวดกับการครอบครองสิ่งนี้ ต่อให้ไม่เข้าข่ายยาเสพติด แต่ฝ่ายตุลาการก็ควบคุมดูแลอย่างเคร่งครัดครับ”
“แต่…ในเมืองใหญ่ของอเมริกาบางเมืองอย่างซีแอตเทิล ลอสแองเจลิส ก๊าซหัวเราะได้มาง่ายเหมือนอาหาร และไม่ใช่สิ่งผิดกฎหมายด้วย มิหนำซ้ำยังไม่จำเป็นต้องมีใบสั่งยา ซื้อขายได้ตามสบาย นักศึกษาต่างชาติหลายคนเลยเสพติดช้าๆ”
อีกฝ่ายรับทราบแล้วจึงถอนใจโล่งอก ทว่า…ชายคนนั้นกับภรรยาสบตากัน เข้าใจดีแล้วจึงพูดเจตนาเดิมของตนออกมา
“คุณหมอ คืนนี้พวกเรากลับไปจะไม่มีเรื่องอะไรใช่ไหม อาการป่วยจะไม่รุนแรงขึ้นใช่รึเปล่า”
เฉินชางพยักหน้า “ครับ ไม่เป็นไร อาการป่วยแบบนี้เรื้อรังครับ”
พอชายคนนั้นได้ยินเข้าจึงโทรเรียกคนขับรถ เดินเรื่องเสร็จแล้วก็จากไปทันที
แต่หลังจากเขาพาภรรยาและลูกออกไปแล้ว ชายคนนั้นก็รีบวกกลับมาลากเฉินชางไปที่มุมหนึ่ง จากนั้นจึงพูดว่า “หมอ นี่ให้คุณ หวังว่าจะช่วยผมรักษาความลับนะ”
เขาเอาของที่ห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ชิ้นหนึ่งออกมา
เฉินชางรีบส่ายหัวปฏิเสธ เขาย่อมรู้ว่ารับสิ่งนี้ไว้ไม่ได้!
“พวกเราบุคลากรทางการแพทย์มีหน้าที่รักษาความลับของผู้ป่วย วางใจเถอะครับ! แน่นอนว่าถ้าทางตำรวจต้องการรู้สถานการณ์คนไข้จากพวกเรา ผมก็จะพูดความจริง”
ชายคนนั้นจนใจ ทำได้เพียงจากไป ก่อนออกเดินทางยังฝากฝังซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
……
……
หลังพวกเขาทั้งครอบครัวจากไป
เล่อเล่อกับเสี่ยวหลินเข้ามาล้อม “หมอเฉิน สูดลูกโป่งคืออะไรคะ ก๊าซหัวเราะ…มีขายเยอะเหรอคะ”
เฉินชางผงะไป อดพูดไม่ได้ว่า “ความจริงก็คืออัดก๊าซหัวเราะเข้าไปในลูกโป่งเล็กๆ”
ทั้งสองส่ายหัวอย่างกับมีไข้หนาวสั่น “เข้าใจคิดจริงๆ!”
“เข้าใจเล่นจริงๆ!”
เฉินชางยิ้ม “นี่ไม่ใช่แค่ต้องเข้าใจคิด ต้องมีเงินด้วย”
“สาวน้อยคนเมื่อกี้นั้น วันหนึ่งสูดลูกโป่งไปหนึ่งพันลูก…เดือนนี้เดือนเดียวก็ต้องหลายแสนแล้วมั้ง”
“ก๊าซลังหนึ่งอย่างน้อยที่สุดก็ต้องพันสองพันหยวน ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะจ่ายไหว”
พอเล่อเล่อได้ยินเข้าก็หน้าเปลี่ยนสีทันที “ที่อยู่ในห้องผ่าตัดของเรานั่นก๊าซหัวเราะใช่ไหม”
“พอเลยๆ รีบไปทำงานเถอะ อย่ามาสืบเรื่องพวกนี้เลย!”
ทั้งสองคนสงสัยก็สงสัย แต่ก็ไม่มีทางไปสืบจริงๆ
แท้จริงแล้วแรกเริ่มเดิมที สิ่งที่ทำให้คนเสพติดจนวุ่นวายพวกนี้ก็เป็นยา เพียงแต่ต่อมาค่อยๆ ถูกผู้คนเอาไปเล่นจนเสีย และอันที่จริงหลายคนก็หาที่ตาย…
ก็เหมือนกับสัตว์ป่า บรรพชนพยายามมาหลายพันปีจนในที่สุดก็ฝึกสัตว์บางตัวให้เชื่องจนกินได้ คุณไม่เชื่อฟังคำพูดของพวกเขา ไปกินของสุ่มสี่สุ่มห้า ค้างคาวคุณยังกินลง! คุณคิดว่าตัวเองเป็นคนป่าหรือไง
เฉินชางส่ายหัว ลุกกลับไปที่แผนก
……
……
ตอนนี้เมิ่งซีรู้สึกเร้าใจสุดๆ เธอนอนดูคลิปลับพวกนั้นอยู่บนโซฟา
ฟินเป็นบ้า!
ส่วนในใจตื่นเต้นเป็นที่สุด! นี่เป็นการผ่าตัดของเฉินชางทั้งนั้น ตั้งแต่ที่เธอถูกเฉินชางชี้จุดบกพร่องของตัวเอง เธอก็เจาะหาข้อด้อยของตนอยู่ทุกวัน การผ่าตัดที่เฉินชางกับเธอทำด้วยกันยังถูกเธอขุดออกมาดูรอบแล้วรอบเล่า จะว่าไปดูครั้งแรกย่อมไม่เจออะไร แต่ถ้าดูไปตลอดก็จะพบสิ่งที่เรียนรู้ได้ไม่น้อยจริงๆ
อ่านหนังสือร้อยครั้งย่อมเข้าใจความหมายของมัน ความจริงแล้วดูคลิปก็เช่นกัน ด้วยเหตุนี้เอง เมิ่งซีจึงรู้สึกถึงความห่างชั้นระหว่างตนกับเฉินชาง แต่เธอคนแซ่เมิ่งไม่กระวนกระวาย ตรงกันข้ามกลับรู้สึกดีใจมาก ถึงอย่างไรยิ่งเฉินชางแข็งแกร่งเขาก็ยิ่งมีโอกาสได้รับชัยชนะมากขึ้น!
แล้วตัวเราล่ะ เฮ้อ…อาจจะเป็นแค่คนกากคนหนึ่ง ได้แต่เอาตัวรอดไปวันๆ เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้มีทักษะผ่าตัด พรสวรรค์ในด้านนี้ก็มีจำกัด สู้ตั้งใจทำวิจัยจะดีกว่า
แต่! ความจริงแล้วถ้าเฉินชางชนะก็เป็นเรื่องเดียวกัน อย่างไรตนก็เสแสร้งได้สบายๆ!
พอคิดถึงตรงนี้ เมิ่งซีก็เอาโทรศัพท์มือถือมาส่งข้อความให้วีแชทที่รีมาร์คไว้ว่า ‘โจรเฒ่า’
‘โจรเฒ่า อีกไม่ถึงสี่วันก็จะถึงวันตายของคุณแล้ว!’
ไม่นานนักก็มีข้อความตอบกลับมา
‘…’
เมิ่งซีเห็นข้อความเข้าก็แค่นหัวเราะทันที “ทำไมล่ะ ยอมแพ้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ เอาลี่หลานมาคืนฉันเร็วๆ หน่อย!”
ซือคงจนใจ ตอบข้อความกลับมาว่า ‘ผมเลิกกับลี่หลานตั้งแต่ก่อนกลับจีนแล้ว’
เมิ่งซีได้รับข้อความแล้วอึ้งไปทันที!
‘ดูไอ้โจรเฒ่าเข้าสิ คุณถึงกับได้แล้วก็ทิ้ง ทำกับลี่หลานของฉัน…’
ซือคงเอ่ยอย่างจนใจ “เฮียเมิ่ง ผมผิดไปแล้ว คุณยังไม่พอใจเหรอ”
“ฉันไปหาเรื่องคุณตรงไหน ฉันจะแก้ไขให้ โอเคไหม ตาแก่อย่างคุณไม่หมายตาแฟนฉันได้ไหมล่ะ!”
“นี่มันกี่คนแล้ว พ่อผมมอบภารกิจให้ผม ถ้ายังไม่แต่งงานอีกเขาจะตัดพ่อตัดลูกกับผมแล้ว!”
เมิ่งซียิ้มสบายๆ “แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน”
ซือคงได้ยินเข้าก็อดพูดไม่ได้ “เฮียเมิ่ง ปรึกษาหน่อย คุณจะปล่อยผมไปได้ยังไง!”
เมิ่งซียิ้มเอ่ยทันที “ให้ลูกศิษย์ฉันได้ที่หนึ่ง!”
ซือคงถอนใจ “ลูกศิษย์คุณเหรอ”
เมิ่งซีพยักหน้า “ใช่แล้ว เฉินชาง ปีนี้เขาก็เข้าร่วมการแข่งขันระดับประเทศ”
หลังจากซือคงได้ยินก็ยิ้มขึ้นทันที “เฮียเมิ่ง ขอโทษที่ทำให้สมใจได้ยากนะ ผมก็อยากแพ้เหมือนกัน แต่…ศักยภาพผมมันไม่ยอมให้แพ้น่ะ!”
“เอาล่ะ เฮียเมิ่ง คุณทำวิจัยของคุณไปเถอะ ความสามารถผ่าตัดแบบคุณยังรับลูกศิษย์ อย่าขวางทางลูกศิษย์เลย!”
เมิ่งซีได้ยินพลันแค่นหัวเราะ รอศิษย์ฉันจัดการคุณให้สิ้นซากแล้วพูดข้างหูคุณว่า ‘ผมยังไม่ทันออกแรงคุณก็ล้มลงแล้วเหรอ’ แบบนี้จะสะใจขนาดไหนกัน! จากนั้นค่อยบอกเขาอีกว่า ‘อาจารย์ผมให้ผมมาล้มคุณ!’ อืม! โคตรเบ่ง ให้คุณเหิมเกริมไปเถอะ! ฮึ!
